Χθες μια κοπέλα στο μετρό προς αεροδρόμιο διάβαζε το
"Ταξίδι στην άκρη της νύχτας". Μία άλλη στο μετρό προς Ελληνικό διάβαζε ένα στα αγγλικά. Τρεις προσπάθειες έκανα να καταλάβω τι. Στην 4η πάνω που άρχιζα να λυγίζω γόνατα και να σπάω μέση για να δω το εξώφυλλο μου έριξε σουβλερή ματιά. Και επειδή ξέρω πότε είμαι λάθος, γύρισα στο κανονικό μου ύψος (ένα μέτρο και ένα μίλκο) και αναγκάστηκα να κουνάω το κεφάλι δεΞΑ-ζερβά ανα 5-10 δευτερόλεπτα και να κοιτάω και τους άλλους επιβάτες με τον ίδιο τρόπο για να της ρίξω στάχτη στα μάτια-και καλά
αυτό είναι το στυλ μου, άραξε. Ένας μάλιστα νόμιζε ότι με γοήτευσε η ομορφιά του, διότι μέχρι να βγω απ'το βαγόνι με κοιτούσε επίμονα ακόμη και όταν αποφάσισα με καθυστέρηση να κοιτάω μόνο πάνω και να προσποιούμαι ότι διαβάζω τις στάσεις. Καθόλου ευχάριστη εμπειρία. Λες και είχα μπει στο τρενάκι του τρόμου. Ήθελα ταυτόχρονα να γελάσω, να χτυπήσω το μέτωπό μου πάνω στην μπάρα που κρατιόμουν και να φωνάξω, "Γραμμένους σας έχω! Ήθελα μόνο να δω τι βιβλίο διαβάζει αυτή η ξινή για να το πω στη λέσχη του βιβλίου!"