Ή αλλιώς, Τη ζωή μου μηδενίζω, Πάει να πει πως ξαναρχίζω
Σε αυτό το μπαράζ καταπληκτικών ιδεων, ηρθε κι αυτη, σαν αστραπόβροντο (Ζηκος).
Ας υποθεσουμε οτι εχουμε τη δυνατοτητα ολικής επαναφορας, μερικης βελτιωσης, επιλογης των παραμετρων, σταθμισμα των ασταθμητων, εν ολιγοις, οτι το συμπαν όχι απλά συνωμοτεί, αλλά -απλόχερα- σου εκπληρωνει τα αποθηκευμένα και απωθημένα σου ή σου επιτρέπει να αλλάξεις αυτα που επιθυμεις, ceteris paribus ή όχι κατ' ανάγκη.
Δε μας ενδιαφερει η πορεία μετά απο αυτες τις επιλογές, μονο οι επιλογές.
Ποια θα ηταν αυτα; Ποιες διαφορετικές επιλογές θα κάναμε, με το χερι στη καρδια;
Είναι γοητευτικό αναπολώντας το παρελθόν να σκεφτόμαστε "Αν ήμουν πάλι νέος αυτό θα το έκανα διαφορετικά" κρίνωντας πάντως από την απροθυμία μου να αλλάζω χούγια (και το πόσα δευτερόλεπτα κρατάνε οι προσπάθειές μου να τα αλλάξω όταν αποφασίσω ότι δεν πάει άλλο αυτό πρέπει να αλλάξει) κατά πάσα πιθανότητα αν ξαναγινόμουν 15 ετών πάλι θα έθετα όλες τις προϋποθέσεις ώστε στα 38 μου να είμαι ο καραγκιόζης που όλοι αγαπήσατε (not)"
Τώρα βέβαια αν ανατρέψουμε το ceteris paribous και γινόταν λάθος στα μαιευτήριο και με μεγάλωναν οι Βαρδινογιάννηδες, θα άφηνα τα λεφτά να με χαλάσουν και δεν θα ασχολούμουν μαζί σας
Το εχω σκεφτει πολλες φορες αυτο, Ελλη, κι εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι μαλλον θα ξανακανα τα ιδια. Αλλωστε πιστευω οτι ισως οι επιλογες που κανουμε στη ζωη μας δεν εξαρτωνται και πολυ απο μας αλλα μαλλον περισσοτερο απο το περιβαλλον στο οποιο ζουμε και τους ανθρωπους που συναστρεφομαστε.
Κορτο, αν ησουν Βαρδινογιαννης ισως να ειχες την Ροουλιγκ γραμματεα.
Εγώ νομίζω ότι τις μεγάλες αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου θα τις ξαναέπαιρνα., παρ'όλο που κάποιος θα έλεγε ότι μάλλον δεν μου βγήκαν σε καλό. Εκτός ίσως από μία. Ναι, μόνο σε μία περίπτωση θα ακολουθούσα διαφορετική προσέγγιση. Βέβαια αυτή η μικρή αλλαγή μάλλον θα έφερνε τα πάνω κάτω. Ωωωω μ' έκαψες ρε Ελλη μεσημεριάτικα!
Πόσες φορές ευχήθηκα να μπορούσα να διορθώσω ή να διαγράψω τελείως κάτι που έκανα και πόσες ακόμα ξέρω πως θα το ευχηθώ εις μάτην.
Αν είχα πάντως την επιλογή να αλλάξω κάτι στη ζωή μου θα έπρεπε να είναι μια νέα ζωή, ολότελα διαφορετική. Δεν θα αρκούσε απλώς να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να ζήσω πάνω κάτω τα ίδια με το β ή το γ αντί για το α που επέλεξα τότε. Κάτι τέτοιο θα ήταν πνιγηρό δίχως ενδιαφέρον, όπως είναι κάθε είδους επανάληψη.
Θα'θελα να τα ρίξω όλα στη φωτιά και να αναγεννηθώ ως ένας άλλος άνθρωπος.
Είναι πολλά αυτά που θα άλλαζα. Ένα που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας: Θα σπούδαζα κάτι άλλο. Η επιλογή της σχολής μου ήταν απόφαση της στιγμής που έχω μετανιώσει.
Αντιλαμβανεστε οτι αυτό το θεμα θα ειναι -κατ' αναγκη- τιγκα στην εικοτολογία, ακριβως γιατι αναθεωρουμε επιλογες τοου παρελθοντος, με την εμπειρια και τη γνωση του παρόντος (ή του μελλοντος του παρελθόντος, αν προτιμάτε . Οκ, μολις στραμπουληξα ενα εγκεφαλικο ημισφαιριο)
Αλλωστε πιστευω οτι ισως οι επιλογες που κανουμε στη ζωη μας δεν εξαρτωνται και πολυ απο μας αλλα μαλλον περισσοτερο απο το περιβαλλον στο οποιο ζουμε και τους ανθρωπους που συναστρεφομαστε.
Αν είχα πάντως την επιλογή να αλλάξω κάτι στη ζωή μου θα έπρεπε να είναι μια νέα ζωή, ολότελα διαφορετική. Δεν θα αρκούσε απλώς να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να ζήσω πάνω κάτω τα ίδια με το β ή το γ αντί για το α που επέλεξα τότε. Κάτι τέτοιο θα ήταν πνιγηρό δίχως ενδιαφέρον, όπως είναι κάθε είδους επανάληψη.
Μα, νομίζω, μια άλλη επιλογη (σε σημαινουσες αποφάσεις ζωης και όχι στη διαζευξη πχ κανελονια ή τορτελινια -τα απεχθανομαι αμφοτερα) νομοτελειακα επιφερει άλλη ζωη. Τα χει πει κι ο Πεσσόα, ζω δηλαδη ειναι αλλος
ΠΑνω σε αυτό Ιζι, κι εγω θα ηθελα να ξερω τι θελω να γινω οταν μεγαλώσω (ακομη δεν εχω μάθει).
Για αρχή:
ΘΑ ηθελα να ειχα σπουδάσει μαθηματικά και να κατέληγα να γινω ηθοποιός.
(Δε θελω ου.
Και να λειψουν τα σχολια τύπου "σιγά μαρή Λαμπέτη" ).
Θα σου πω. Τέλειωσα το Ιστορικό/Αρχαιολογικό της φιλοσοφικής που ως σχολή ήταν μια σκέτη απογοήτευση με την εξαίρεση ελάχιστων μαθημάτων. Αν και εργάστηκα επί χρόνια σ' ένα απ' τα επαγγέλματα που απορροφούν απόφοιτους της φιλοσοφικής, νιώθω ότι ουσιαστικά οι σπουδές μου δεν μου πρόσφεραν πολλά, ενώ το ίδιο το αντικείμενο δεν με ενθουσίασε ποτέ. Αν και από μικρή οι καθηγητές μου προσπάθησαν (και κατάφεραν) να με στρέψουν στη θεωρητική κατεύθυνση, καταλήγω ότι με συναρπάζουν πολύ περισσότερο οι θετικές επιστήμες. Αν ξανάρχιζα, θα ήθελα να δουλεύω με ζώα είτε ως κτηνίατρος (μια νορμάλ φιλοδοξία) είτε ως βιολόγος/ζωολόγος και μελετητής της συμπεριφοράς τους (κάπως πιο φιλόδοξο) είτε ως θηλυκός... David Attenborough (υπερφιλόδοξο )
1. αν είχα παντρευτεί τον άντρα που ήμουν ερωτευμένη πριν τον κατοπινό μου σύζυγο (μου είχε ζητήσει να παντρευτούμε κι εγώ ήμουν πολύ νέα και ελεύθερη τότε για να το αποφασίσω...η σχέση διαλύθηκε χωρίς να έχει τελειώσει μεταξύ μας, μου κόστισε έναν λεμφαδένα στο λαιμό...)
2. αν είχα σπουδάσει γιατρός, όπως ξεκίνησε αρχικά στα 17 μου το πράγμα...μια φράση της μαμάς τότε με απέτρεψε (σκέψου το Β. μου καλά, χρονοβόρα σχολή, ακριβή λύση)...η προετοιμασία γινόταν πάντως απ’ την Πέμπτη Γυμνασίου (Γυμνάσιο εξατάξιο τότε)...αρρωσταίνει η μαμά, έτρεχα νοσοκομείο όσο έδινα εξετάσεις στην έκτη, έδωσα μαθήματα χώρια το φθινόπωρο...όλα στριμωγμένα...δεν το’θελε η μοίρα...είχα τσεκάρει μόνο τη σχολή της Αθήνας για ευνόητους λόγους...δεν πέρασα...σίγουρα θα πέρναγα Θεσσαλονίκη...πέρασε κολλητός μου που δεν ήταν όσο καλός ήμουν εγώ...τον βοηθούσα συνέχεια με τη δουλειά του φροντιστηρίου...επίσης είχα τσεκάρει μια σχολή...αντί όλες...κάπου θα πέρναγα...έστω και κτηνιατρική βρε αδελφέ...έστω φαρμακευτική...μα δεν τα ήθελα...εγώ ήθελα εκείνο που τσέκαρα, εκεί που το τσέκαρα...ηλίθια πεισματάρα...καθόλου survivor...μπορεί...
3. αν δεν έκανα στροφή επαγγελματικού αντικειμένου σε προχωρημένη ηλικία...
4. αν δεν έφευγα να εκπαιδευτώ στο νέο μου αντικείμενο στην Αγγλία
5. αν είχα αποδεχτεί το πόστο στο εργαστήρι της βιβλιοθήκης της Αρχιεπισκοπής του Καντέρμπουρυ, που μου είχε προταθεί όταν αποφοιτούσα απ’ το σχολειό μου στην Αγγλία ως αριστούχος της τάξης μου, στα 1991...υποθέτω θα ήμουνα τώρα μια καλή φαντάζομαι Fellow Designer Bookbinder...θα είχα μερικά βιβλία καλά στις συλλογές της Βρετανικής Βιβλιοθήκης και του Βικτώρια & Άλμπερτ...Θα ζούσα στην Αγγλία εν ολίγοις...θα είχα χωρίσει από νωρίς τον σύζυγό μου που χώρισα πολύ μετά, θα είχα παντρευτεί έναν Άγγλο που ήμουν μανιακά ερωτευμένη τότε (να ένα αμάρτημά μου) ίσως...χάος φίλοι...(αυτό ήταν χοντρό mea culpa) κι εκείνος μετά πέθανε...άρα θα ήμουν χήρα τώρα...
5. αν με κέρδιζε η μουσική και το τραγούδι που με μια καλή παρέα είχα στα νωρίς είκοσί μου ξεκινήσει και παράτησα...
6. αν με κέρδιζε η εθνομουσικολογία και έκανα εκπομπές στο ραδιόφωνο με δημοτικά τραγούδια...όπως ήθελε ο δάσκαλός μου και με προέτρεπε...
7. αν στα 1992 που γύρισα στην Ελλάδα ενέδιδα στις επιθυμίες του συζύγου μου να κάνουμε παιδί... και ήμουνα και μάνα κοντά στα άλλα...
8. αν δεν χώριζα το 2013...
9. αν δεν άφηνα τον εαυτό μου απροστάτευτο σε μια περίεργη, μονόπαντη, βασανιστική συναισθηματική σχέση χωρίς κανένα έρεισμα, έτσι σαν χαζή, στον αέρα...
10. αν τώρα ζούσα ξανά με την μητέρα μου αντί να ζω μόνη μου...
11. αν υπήρχε σύντροφος νέος στη ζωή μου και δεν έρεπα επικίνδυνα στην μόνιμη μοναξιά...
12. αν δεν είχα αρρωστήσει σε καίριες, κομβικές στιγμές της δημιουργικότητάς μου...στην ουσία πάνω στην ακμή μου...
να ο δικός μου δωδεκάλογος...πολύ αποκαλυπτικά...μια ζωή ολόκληρη...γεμάτη “αν δεν” ...
>> Ενδεχομένως να ειχα αποφύγει μερικα παροιμιώδη μεθυσια που πληρωσα κουβαλώντας (μεχρι προσφάτως) πολλά ενοχικά και κάποια μου στοιχισαν σε ανθρώπους.
Πιοτό! Να μερικά "αν δεν" απ’ αφορμή το πιοτό με μπόλικες λεπτομέρειες συνοδευόμενα, οίστρος και συγκίνηση απ’ τη μνήμη...
Έχω χάσει πολύ αγαπημένους μου απ’ το πιοτό...αρχικά ένας απ’ τους διευθυντές μου πέθανε εθελούσια απ’ το πιοτό, ήταν μια ατυχής συγκυρία με σημαντικές αυτοκτονίες εκείνο τον καιρό, νομίζω είχε επηρεαστεί αρκετά...επειδή πήρα θέση στο ηθικό υπόβαθρο που τον έσπρωξε εκεί...βρέθηκα σε σύγκρουση στον ίδιο το χώρο δουλειάς μου...έφυγα...αυτή η αποχώρηση έτυχε να με φέρει σ’ επαφή με την άλλη επαγγελματική μου κατεύθυνση...άρα να άλλο ένα “αν δεν”...απ’ το κωλοπιοτό!
Μετά ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα στην Αγγλία ήταν πότης...φοβερός πότης...ένας ευφυής που τα είχε κάνει όλα πολύ νωρίς...εξάντλησε τα πάντα σε χρόνο μηδέν...είχε κατακτήσει τα πάντα σε χρόνο μηδέν, αφήνοντας όλους τους άλλους πίσω του σε μιαν αργή και πειθαρχημένη πορεία, αυτός τα έκαψε όλα νωρίς και δεν είχε τι άλλο πια να κάψει και συν τοις άλλοις όλα τα περιβάλλοντα που εργαζόταν και δημιουργούσε ήταν όλο και πιο πνιγηρά γι’ αυτόν...άρα μια ωραία μέρα αντίο...τι θα γινόταν αν ζούσε τώρα; δεν ξέρω...
ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει, ό,τι πιο μεθυστικό, να δουλεύουν δίπλα δίπλα δυο άνθρωποι που ήταν ερωτευμένοι στο ίδιο αντικείμενο με το οποίο ήταν ερωτευμένοι επίσης...μιλάμε για τρελή απογείωση...με τεράστιες δόσεις μπύρας όλη μέρα...μια απίστευτη παμπ, τι ήθελε και ήταν ανοιχτή δίπλα στα εργαστήρια που δουλεύαμε...
τρελά πειράματα, τρελές καταστροφές, πειραματιζόταν κι αυτός μαζί μου, δάσκαλός μου στο μεταξύ, τρελοί καυγάδες, παιχνίδια εξουσίας τρελά, δεν μιλιόμασταν για μέρες, αν έκανε λάθος και με παράσερνε σε καταστροφή που την έβλεπα, του την έλεγα και δεν δεχόταν ό,τι του έλεγα κι επέμενε στο δικό του...
τι θα γινόταν αν δεν ήμουνα δίπλα σ’ αυτόν τον τρελό;
...τι θα γινόταν αν απλά έκανα το πρόγραμμά μου για να τελειώνω κι έξω απ’ την πόρτα;
θα καθόμουνα ήσυχη;
μια φορά μου σφύριξε μια γαλλίδα συμμαθήτρια, κάτσε ήσυχη, μη σηκώνεις τα στάνταρντ, μας φέρνεις σε δύσκολη θέση. Ένιωσα απαίσια κι απ’ την άλλη υπήρχε ένα ξέφρενο γλέντι φαντασίωσης που γινόταν πράξη...τίποτα δεν ήταν αδύνατο...εξαντλούνταν όλα στο έπακρο, μέσα σε πιεστικούς χρόνους...δούλευα στο σπίτι τις ζημιές όλη νύχτα και την επομένη του τα πήγαινα διορθωμένα σαν σε επαγγελματικό εργαστήρι κι όχι εργαστήρι μαθητείας...τα βιβλία που έφτιαξα ήταν όλα περίεργα με λεπτομέρειες έξω απ’ την πεπατημένη...τα υλικά στρεσαρισμένα ως εκεί που δεν παίρνει για τις αισθητικές που στόχευα...τρελό μεθύσι χωρίς σταγόνα οινόπνευμα...
κωλοπιοτό που παίρνεις τους καλύτερους...
Στη ζωή μου ολόκληρη έχω μεθύσει δυό φορές, αγαπούσα όλο τον κόσμο, μ’ αγαπούσε όλος ο κόσμος μέχρι που έπεφτα σε έναν φριχτό θανατερό λήθαργο...και τις δυό φορές ήμουν νηστικιά...στα γεννέθλιά μου, το 1990, σε μια Ιρλανδέζικη πάμπ στο νότιο Λονδίνο, κρασί άσπρο ξεροσφύρι και κάτι Χριστούγεννα, εθιμοτυπικά πίναμε βότκα με πορτοκάλι και ξηροκάρπια...εγώ δούλευα σκληρά λόγω τέλους χρόνου (υπεύθυνη λογιστηρίου σε εκδοτικό οίκο με βιβλιοπωλείο και αποθήκη και και και)...πάω στο κλείσιμο, νηστικιά, δεν είχε μείνει φυστίκι για φυστίκι, ήπια δυό νεροπότηρα βότκα με πορτοκάλι...άτιμο παραπλανητικό πορτοκάλι...έπεσα ανάσκελα...με πήγαν σηκωτή σπίτι, όπου μου δώσανε για θεραπεία, να φάω μια γιγάντια μπριζόλα ψητή και πατάτες...τα έφαγα και έπεσα σε λήθαργο...το βράδυ τραγουδούσαμε στην Πλάκα σε μπουάτ...εκεί κάπου στα προχωρημένα μέσα του ’70...πήγα και τραγουδούσα σαν καβαλημένη σε συννεφάκι...εξαερωμένη...ποτέ πιοτό με βαριά καρδιά και πόνο...έβλεπα κάτι κοπελιές της παρέας που το έκαναν και δεν με ήθελα έτσι...εγώ + οινόπνευμα = αγαπώ όλο τον κόσμο το χάι κούι...τώρα δεν μπορώ να πιω τίποτα...κι αγαπώ όλο τον κόσμο σκέτη και νηφάλια...
Ω,Θεε μου!Τι νημα κι αυτο!Ολα θα τα αλλαζα!Ολα!
Αλλα αυτο δε γινεται...Απο τον εαυτο του δεν ξεφευγει κανεις ! Κι οσοι ειστε νεοτεροι,ξεχαστε ολες τις ηθικολογικες κι ενοχοποιητικες μπουρδες!!!
Λατρεψτε τον εαυτο σας, βαλτε τον ψηλα οσο ειναι καιρος ,γιατι μονον αυτον εχετε και προσεξτε καλα τις επιλογες σας
γιατι η ζωη δε συγχωρει!!!!!!!!!!!!!!!!!
Θα ημουν μελετηρη για να περασω στη σχολη και την πολη που γουσταρω!
Θα επελεγα ενα αλλο επαγγελμα διοτι θεωρω πως αυτο δε μου ταιριαζει-οσο ευσυνειδητα κια να προσπαθω να το επιτελεσω
Θα εφτιαχνα τη ζωη μου σε μια αλλη πολη
Θα φερομουν με περισσοτερη αυτοεκτιμηση κ δε θα προσεγγιζα κανεναν με θαυμασμο,διοτι το μονο πλασμα που αξιζει να θαυμαζουμε ειναι ο καλυτερος εαυτος μας!
!
Αλλα επειδη πολυ μας μαυρισε η ψυχη μηπως να αναλογιστουμε ΤΙ ΔΕ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ?????
Νομίζω πως η ιδέα δεν ειναι να ξεφύγεις από τον ευατό σου, τουλάχιστον όχι για μένα, αλλά να ταξιδέψεις σε άλλες θάλασσες με αυτόν. Με βάζετε να σκέφτομαι τώρα: άσχημα θα ήταν να ζήσω στην 宜昌, για μερικά χρονάκια, να ασπαστώ τον βουδισμό —ώστε μετά να γίνω βουδιστής άθεος — και να μου μαγειρεύει αγαπημένη κινέζικη κουζίνα κάποια που φέρνει στην Σου Κη;
Μια συγκλονιστικη κοινωνικη μπαλαντα του Βασιλαρου που αποτυπωνει οσα ειπα κι ενιωσα στο παρον νημα...
Με επιασε η απαισιοδοξια και η μελαγχολια των γιορτων που τελειωσαν
[video=youtube;VseqFhSFMCA]https://www.youtube.com/watch?v=VseqFhSFMCA[/video]
Χμ.. γενικά σπανίως σκέφτομαι τι θα γινόταν αν είχα κάνει άλλες επιλογές, δεν βρίσκω πολύ νόημα σε αυτό. Ωστόσο, κάποιες φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μην είχα καταπιέσει την ρέπουσα προς το "χώσιμο" φύση μου και να τα είχα πει ένα χεράκι σε κάποιους ανθρώπους ιδίως παλιότερα αλλά δεν βαριέσαι.
Οπότε, μάλλον τείνω προς την άποψη της Χηθκλιφ και θα ήθελα να γεννηθώ τελείως διαφορετικός άνθρωπος, σε άλλη χώρα (κατά προτίμηση μία που να μου χαρίσει πιο μαυρισμένη και εξωτική επιδερμίδα ), με άλλη οικογένεια, φίλους, συναδέρφους, ενδιαφέροντα κλπ. Δεν έχω καταλήξει αν θα ήθελα να είμαι το ίδιο φύλο, μάλλον ναι.
Εγώ το έκανα πριν 3 χρόνια. Άλλαξα το 90% της ζωής μου. όχι όμως με δική μου επιλογή. Ένας χωρισμός ύστερα από 10 χρόνια σχέσης (που φαίνονταν παντοτινή), ένα νοσοκομείο για τη μητέρα μου, με ανάγκασαν να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Έγινε ένα γενναίο επίσης ξεσκαρτάρισμα γνωστών και φίλων με βάση και τη στάση τους στα γεγονότα. Αποφάσισα (όχι χωρίς πόνο) να τ'αφήσω όλα πίσω μου κάνοντας μία νέα αρχή. Μέσα στις νέες εμπειρίες ήταν και η Λέσχη, γι'αυτό αιώνια πίστωση στη Φαντίνα που μου το πρότεινε!!! Μπράβο και στο Φαροφύλακα που έφτιαξε κάτι τόσο όμορφο για να επικοινωνούμε και να γνωρίζουμε " αξιοσημείωτους ανθρώπους " όπως λέει κι ο Γκουρτζίεφ
Τώρα είμαι καλύτερα, προσπαθώ να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη και να γεύομαι τη ζωή χωρίς να χάνω ούτε μία μέρα....
'Ενα τραγούδι που εκφράζει τη ψυχολογία μου αυτή τη στιγμή...
. Οκ, μολις στραμπουληξα ενα εγκεφαλικο ημισφαιριο)
).
