Τι όνειρο κι αυτό...
- Thread starter Βάγγυ
- Start date
Κάποτε, όταν διάβαζα τον Ιούλιο Βερν και την Σελήνη του, ονειρεύτηκα ότι ήμουν στο φεγγάρι και περίμενα, κοιτώντας την αχανή μαυρίλα του Σύμπαντος και φωνάζοντας "Άντε ρίχτε την οβίδα,να έρθουν να με πάρουν". Σε κάποια φάση του ονείρου (στην έκλειψη; στο πρώτο ή τελευταίο τέταρτο; πριν το νέο φεγγάρι; ) άκουσα τα λόγια μιας μελωδίας :
"Κι όλο εγώ περίμενα
κι όλο εγώ περίμενα
να σ’ έφερνε ένα πλοίο...", αλαφιασμένος ξεστόμισα "αμάν" και ξύπνησα. Ένας παλαβιάρης μερακλωμένος και καψούρης οδηγός είχε βάλει στην διαπασών το τραγούδι και δεν είχα καμμία διαθέσιμη οβίδα να του στείλω... ατυχία!
"Κι όλο εγώ περίμενα
κι όλο εγώ περίμενα
να σ’ έφερνε ένα πλοίο...", αλαφιασμένος ξεστόμισα "αμάν" και ξύπνησα. Ένας παλαβιάρης μερακλωμένος και καψούρης οδηγός είχε βάλει στην διαπασών το τραγούδι και δεν είχα καμμία διαθέσιμη οβίδα να του στείλω... ατυχία!
Last edited:
Βρισκόμουν στο σπίτι φίλης, αλλά το σπίτι της φίλης μου ήταν το σπίτι της θείας μου στην Αμερική, μόνο που κι αυτό δεν ήταν το σπίτι της θείας μου έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα (μέχρι κι εγώ μπερδεύτηκα). Εκεί που έτρωγα γεμιστά μπισκότα, ακούμε το μωρό της φίλης μου να κλαίει, και μου λέει, ξύπνησε, πήγαινε να την φέρεις. Πάω να φέρω το μωρό και έτσι όπως διασχίζω το σαλόνι, βλέπω μια σκιά στον δεξί τοίχο του χώλ να έρχεται προς το μέρος μου*, καταλαβαίνω ότι αυτή η σκιά είναι η δική μου
και από τον φόβο μου αρχίζω να περπατάω πιο αργά, μέχρι που μπαίνω στο χωλ και συναντιέμαι με την σκιά μου (Ευτυχώς που δεν συνάντησα σωσία μου, θα πάθαινα ανακοπή στον ύπνο μου). Αντί να πάω στο δωμάτιο του μωρού, βρίσκομαι στο ισόγειο, και το μισό σαλόνι για κάποιο λόγο ανήκει σε γείτονα, και εκεί μέσα σε έναν κοντό φράχτη, τόσο κοντό που μου έκανε εντύπωση, βλέπω ζωντανό το αλογάκι του Μπλανκ από το Ενοχές δίχως τύψεις του Πολ Όστερ
να κόβει βόλτες παρέα με τον γάτο της @Πεταλούδα . Παίρνω αγκαλιά τον γάτο, και έτσι όπως του μιλάω, πάει να γατζωθεί στα μάγουλά μου και να μου κατεβάσει τα μούτρα. Τον απομακρύνω από το πρόσωπό μου και βλέπω ότι αντί για νύχια, έχει στις πατούσες δύο ράμφη παπαγάλου Μπάτζι. Ο γάτος ξαφνικά γίνεται το μωρό της φίλης μου, και το πάω σε ένα δωμάτιο που αργότερα καταλαβαίνω ότι είναι δωμάτιο πανικού, και μετά ξύπνησα.
Περνάω υπέροχα κι αυτό βγαίνει προς τα έξω, και ξαναμπαίνει μέσα
*Υποθετω πως ήταν γκλιτς από το Ο άνθρωπος που τάιζε τον ίσκιο του, του Λεονιντας Μπαρλεττα.
και από τον φόβο μου αρχίζω να περπατάω πιο αργά, μέχρι που μπαίνω στο χωλ και συναντιέμαι με την σκιά μου (Ευτυχώς που δεν συνάντησα σωσία μου, θα πάθαινα ανακοπή στον ύπνο μου). Αντί να πάω στο δωμάτιο του μωρού, βρίσκομαι στο ισόγειο, και το μισό σαλόνι για κάποιο λόγο ανήκει σε γείτονα, και εκεί μέσα σε έναν κοντό φράχτη, τόσο κοντό που μου έκανε εντύπωση, βλέπω ζωντανό το αλογάκι του Μπλανκ από το Ενοχές δίχως τύψεις του Πολ Όστερ
να κόβει βόλτες παρέα με τον γάτο της @Πεταλούδα . Παίρνω αγκαλιά τον γάτο, και έτσι όπως του μιλάω, πάει να γατζωθεί στα μάγουλά μου και να μου κατεβάσει τα μούτρα. Τον απομακρύνω από το πρόσωπό μου και βλέπω ότι αντί για νύχια, έχει στις πατούσες δύο ράμφη παπαγάλου Μπάτζι. Ο γάτος ξαφνικά γίνεται το μωρό της φίλης μου, και το πάω σε ένα δωμάτιο που αργότερα καταλαβαίνω ότι είναι δωμάτιο πανικού, και μετά ξύπνησα.
Περνάω υπέροχα κι αυτό βγαίνει προς τα έξω, και ξαναμπαίνει μέσα
*Υποθετω πως ήταν γκλιτς από το Ο άνθρωπος που τάιζε τον ίσκιο του, του Λεονιντας Μπαρλεττα.
Λοιπον γατακια ακουστε τι ειδα σημερα (αφιερωμένο στο @Τσίου)
Στο πρωτο μερος του ονειρου ειδα οτι ημουν Πατησιων ας πουμε, ηταν νυχτα αλλα πολυ νταρκ και cyberpunk ατμοσφαιρα. Πηγα απο δω πηγα απο κει, δε θυμαμαι τι εψαχνα και ποιους ειδα. Μετα βρεθηκα στο σπιτι των θειων μου που καμια φορα με φιλοξενουν. Εκει ηταν και αλλα ατομα
Σε καποια φαση βλεπω στο σαλονι και καποιες γκομενες, οι οποιες ηταν μαγισσες που ειχαν ανοιξει μια διαστατικη πυλη απο οπου τηλεμεταφερονταν δαιμονες και τερατακια και αρχισαν να παλευουν. Γουσταρα τη φαση και βλεποντας τα γκομενακια να πολεμουν τερατα χτυπησε η τεστοστερονη μου (οπως και καθε ετεροφυλοφιλου geek). "Καλα τα μαγικα λεω αλλα ας μπει στο παιχνιδι και καποιος warrior". Παιρνω μια σφουγγαριστρα που ηταν εκει κοντα, ξεβιδωνω την πατσαβουρα και ορμαω στη μαχη με το κονταρι, ξεκινωντας με επιδειξεις και φιγουρες που βλεπω στα ινσταγκραμ, καταλαβαινοντας οτι κατα βαθος ειμαι ενα omega male που δεν εχει καμια σχεση με τους instagrammers ουτε εχει εξασκηθει καθολου σε αυτα κλπ. Οπως και να χει, εκει που μια μαγισσα εχει βαλει κατω ενα τερας, κανω ενα αλμα να του τη φερω στο κεφαλι, αστοχω (φυσικα) αλλα δεν πειραζει, τον κοπαναω και τον αποτελειωνουμε.
Τελικα η τυπισσα ηταν η Καμερον Ντιαζ η οποια απο κοντα φαινοταν τοσο γηινη και ανθρωπινη, με αγκαλιαζει, μου χαμογελαει, και πιανουμε μια γλυκια κουβεντουλα τυπου ανταλλαζουμε φεισμπουκ κλπ και θεωρω οτι εκανα μια κατακτηση βρισκομενος τοσο κοντα με μια παγκοσμια (πρωην) σταρ.
(την εβλεπα χτες στην τηλεοραση καθοτι προσφατα εγινε μανουλα, να και το υποσυνειδητο)
Οταν ολα ηρεμουν καθομαι με θειους και θειες για το πως θα φυγουμε απο δω, και οτι ειναι πολυ αργα. Μα δεν πειραζει λεω θα φυγω με το αυτοκινητο της θειας. Τοτε καταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα και με επικρινουν επειδη δεν σκεφτομαι εγκαιρως και οτι ειμαι ενα αβουλο ον (το omega male που λεγαμε), καθοτι αφησα και πηγε 4:00+ το πρωι, χωρις να τηλεφωνησω καν στους γονεις μου και να τους πω που ειναι. Περναει απο το μυαλο μου οτι μετα απο μαγισσες, τερατα και διαστατικες πυλες ισως εχει γινει καποια χρονικη ανωμαλια και εχασα την αισθηση του χρονου (μπορει να συμβει στον καθενα), ενω ανησυχω για τους γονεις μου που πρεπει να τους τηλεφωνησω, αλλα πλεον ειναι αργα και θα εχουν ηδη τρομοκρατηθει. Παω στην τουαλετα (οπου ειχα αφησει πορτοφολια και αλλα πραγματα να τα παρω) και γυρνωντας εχει φυγει η θεια που υποτιθεται οτι θα με επαιρνε. Καθως το αγχος με καταβαλλει αρχιζω και ξυπναω και λεω "μα δε χρειαζεται να παρω τηλεφωνο, αφου ειμαι ηδη σπιτι" και ανοιγω τα ματια μου.
Και αν νομιζετε οτι σας τρολλαρω για να κοντραρω το Τσιου, στο λογο μου, καθε λεξη (ακομα και η φαση με τη σφουγγαριστρα) ειναι αληθινη και προερχεται απο το υποσυνειδητο μου.
Στο πρωτο μερος του ονειρου ειδα οτι ημουν Πατησιων ας πουμε, ηταν νυχτα αλλα πολυ νταρκ και cyberpunk ατμοσφαιρα. Πηγα απο δω πηγα απο κει, δε θυμαμαι τι εψαχνα και ποιους ειδα. Μετα βρεθηκα στο σπιτι των θειων μου που καμια φορα με φιλοξενουν. Εκει ηταν και αλλα ατομα
Σε καποια φαση βλεπω στο σαλονι και καποιες γκομενες, οι οποιες ηταν μαγισσες που ειχαν ανοιξει μια διαστατικη πυλη απο οπου τηλεμεταφερονταν δαιμονες και τερατακια και αρχισαν να παλευουν. Γουσταρα τη φαση και βλεποντας τα γκομενακια να πολεμουν τερατα χτυπησε η τεστοστερονη μου (οπως και καθε ετεροφυλοφιλου geek). "Καλα τα μαγικα λεω αλλα ας μπει στο παιχνιδι και καποιος warrior". Παιρνω μια σφουγγαριστρα που ηταν εκει κοντα, ξεβιδωνω την πατσαβουρα και ορμαω στη μαχη με το κονταρι, ξεκινωντας με επιδειξεις και φιγουρες που βλεπω στα ινσταγκραμ, καταλαβαινοντας οτι κατα βαθος ειμαι ενα omega male που δεν εχει καμια σχεση με τους instagrammers ουτε εχει εξασκηθει καθολου σε αυτα κλπ. Οπως και να χει, εκει που μια μαγισσα εχει βαλει κατω ενα τερας, κανω ενα αλμα να του τη φερω στο κεφαλι, αστοχω (φυσικα) αλλα δεν πειραζει, τον κοπαναω και τον αποτελειωνουμε.
Τελικα η τυπισσα ηταν η Καμερον Ντιαζ η οποια απο κοντα φαινοταν τοσο γηινη και ανθρωπινη, με αγκαλιαζει, μου χαμογελαει, και πιανουμε μια γλυκια κουβεντουλα τυπου ανταλλαζουμε φεισμπουκ κλπ και θεωρω οτι εκανα μια κατακτηση βρισκομενος τοσο κοντα με μια παγκοσμια (πρωην) σταρ.
(την εβλεπα χτες στην τηλεοραση καθοτι προσφατα εγινε μανουλα, να και το υποσυνειδητο)
Οταν ολα ηρεμουν καθομαι με θειους και θειες για το πως θα φυγουμε απο δω, και οτι ειναι πολυ αργα. Μα δεν πειραζει λεω θα φυγω με το αυτοκινητο της θειας. Τοτε καταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα και με επικρινουν επειδη δεν σκεφτομαι εγκαιρως και οτι ειμαι ενα αβουλο ον (το omega male που λεγαμε), καθοτι αφησα και πηγε 4:00+ το πρωι, χωρις να τηλεφωνησω καν στους γονεις μου και να τους πω που ειναι. Περναει απο το μυαλο μου οτι μετα απο μαγισσες, τερατα και διαστατικες πυλες ισως εχει γινει καποια χρονικη ανωμαλια και εχασα την αισθηση του χρονου (μπορει να συμβει στον καθενα), ενω ανησυχω για τους γονεις μου που πρεπει να τους τηλεφωνησω, αλλα πλεον ειναι αργα και θα εχουν ηδη τρομοκρατηθει. Παω στην τουαλετα (οπου ειχα αφησει πορτοφολια και αλλα πραγματα να τα παρω) και γυρνωντας εχει φυγει η θεια που υποτιθεται οτι θα με επαιρνε. Καθως το αγχος με καταβαλλει αρχιζω και ξυπναω και λεω "μα δε χρειαζεται να παρω τηλεφωνο, αφου ειμαι ηδη σπιτι" και ανοιγω τα ματια μου.
Και αν νομιζετε οτι σας τρολλαρω για να κοντραρω το Τσιου, στο λογο μου, καθε λεξη (ακομα και η φαση με τη σφουγγαριστρα) ειναι αληθινη και προερχεται απο το υποσυνειδητο μου.
Last edited:
Πεταλούδα
Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
@Αντέρωτας για την ώρα αυτό που θα ήθελα να πω, ασχέτως από ερμηνείες ονείρων, είναι ότι θαύμασα που ένας υπερήρωας, μετά από μια λυσσαλέα μάχη, και αφού τα έχει βγάλει πέρα με τους κακούς, αυτό που σκέφτεται μετά είναι να μην ανησυχήσουν οι δικοί του! 
Και κάτι για τα τηλέφωνα
Και κάτι για τα τηλέφωνα
Last edited:
Εγώ μετά από πολύ καιρό είδα εφιάλτη. Ωραία πράγματα.
Λέει...ήμουν σε μια μεγάλη έκταση με δύο ερημωμένα κτίρια. Ίσως γύρω γύρω να ήταν και μια ξεχασμένη περιοχή με ελαιώνες. Τέλος πάντων, αρχίζω για κάποιο λόγο, που δεν ξέρω, να περιπλανιέμαι και να επιθεωρώ τα δύο εγκαταλειμμένα κτίρια. Σαν αρχιτεκτονική, έμοιαζαν απλά. Ήταν σαν τις εργατικές κατοικίες του Φοίνικα, αλλά έφερναν πιο κοντά σε μονοκατοικίες. Έτσι, πως περπατάω κοιτάω το πρώτο. Ετοιμόρροπο, σαν έχει ξεχαστεί από κάποιον πόλεμο. Σχεδόν αδιάφορο.
Οπότε και προχωράω. Το δεύτερο ήταν σε λίγο καλύτερη κατάσταση. Αν μη τι άλλο, είχαν διατηρηθεί λίγο οι σοβαντισμενοι τοίχοι. Σε κάποια φάση πιάνω κίνηση με την άκρη του ματιού μου στον επάνω όροφο. Καθησυχάζω τον εαυτό μου, γιατί με την ανατολή του ηλίου, το χάραμα συνοδευόταν με ένα ελαφρύ αεράκι και κάποια δροσιά. Και όπως ήταν φυσικό ανέμιζε μια ξεχασμένη, σκονισμένη καρό κουρτίνα, αρκετά λιγδιασμένη στις άκρες της. Έτοιμη να γυρίσω την πλάτη μου όμως, εστιάζω ξανά στο μεγάλο παράθυρο και έτσι πως ανεμίζει η κουρτίνα διακρίνω ακριβώς από πίσω της, μια φιγούρα. Ήταν σίγουρα μια παρά πολύ ψιλή γυναίκα, για τα δεδομένα των διαστάσεων του παραθύρου. Φαινόταν να φορούσε ένα φλοράλ φουστάνι άλλης εποχής, το ίδιο σκονισμένο με την κουρτίνα. Είχε μαύρα μακριά μαλλιά, το χρώμα του δέρματος της ήταν χλωμό.
Και λίγο πριν σηκωθεί αρκετά ψηλά η κουρτίνα και να αποκαλύψει τις όποιες λεπτομέρειες του προσώπου της γυναίκας, εγώ αποφάσισα πως ήταν ώρα να ξυπνήσω.
______
Φαντάζομαι κάπως έμμεσα επηρεάστηκε και το δικό μου υποσυνείδητο. Χθές ξεκίνησα τη δεύτερη σεζόν από τη σειρά "the alienist". Και αναφέρθηκαν σε ένα εθιμοτυπικό τελετουργικό που είχαν οι άνθρωποι (εύποροι) επί Βικτωριανής εποχής. Είχα διαβάσει παρόμοια άρθρα για αυτό το έθιμο πρίν αρκετά χρόνια και είχα ξεχάσει την ύπαρξη του. Οπότε χθες το βράδυ το πέρασα διαβάζοντας πάλι για αυτό. Λογικό και επόμενο, λοιπόν, να βλέπω τέτοια όνειρα.
ΥΓ: το πολύ παράξενο με τα όνειρα είναι τα χρώματα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν χρώματα, αλλά για κάποιο λόγο τείνουμε να τα περιγράφουμε με έναν παραστατικό τρόπο, και να τα κάνουμε πιο ζωντανά. Ίσως να έχει να κάνει με τις εικόνες που βλέπουμε σε καθημερινή βάση. Φυσικά αυτό έρχεται σε αντίθεση για τους ανθρώπους που έχουν χάσει την όραση τους. Παράξενα πράγματα...
Λέει...ήμουν σε μια μεγάλη έκταση με δύο ερημωμένα κτίρια. Ίσως γύρω γύρω να ήταν και μια ξεχασμένη περιοχή με ελαιώνες. Τέλος πάντων, αρχίζω για κάποιο λόγο, που δεν ξέρω, να περιπλανιέμαι και να επιθεωρώ τα δύο εγκαταλειμμένα κτίρια. Σαν αρχιτεκτονική, έμοιαζαν απλά. Ήταν σαν τις εργατικές κατοικίες του Φοίνικα, αλλά έφερναν πιο κοντά σε μονοκατοικίες. Έτσι, πως περπατάω κοιτάω το πρώτο. Ετοιμόρροπο, σαν έχει ξεχαστεί από κάποιον πόλεμο. Σχεδόν αδιάφορο.
Οπότε και προχωράω. Το δεύτερο ήταν σε λίγο καλύτερη κατάσταση. Αν μη τι άλλο, είχαν διατηρηθεί λίγο οι σοβαντισμενοι τοίχοι. Σε κάποια φάση πιάνω κίνηση με την άκρη του ματιού μου στον επάνω όροφο. Καθησυχάζω τον εαυτό μου, γιατί με την ανατολή του ηλίου, το χάραμα συνοδευόταν με ένα ελαφρύ αεράκι και κάποια δροσιά. Και όπως ήταν φυσικό ανέμιζε μια ξεχασμένη, σκονισμένη καρό κουρτίνα, αρκετά λιγδιασμένη στις άκρες της. Έτοιμη να γυρίσω την πλάτη μου όμως, εστιάζω ξανά στο μεγάλο παράθυρο και έτσι πως ανεμίζει η κουρτίνα διακρίνω ακριβώς από πίσω της, μια φιγούρα. Ήταν σίγουρα μια παρά πολύ ψιλή γυναίκα, για τα δεδομένα των διαστάσεων του παραθύρου. Φαινόταν να φορούσε ένα φλοράλ φουστάνι άλλης εποχής, το ίδιο σκονισμένο με την κουρτίνα. Είχε μαύρα μακριά μαλλιά, το χρώμα του δέρματος της ήταν χλωμό.
Και λίγο πριν σηκωθεί αρκετά ψηλά η κουρτίνα και να αποκαλύψει τις όποιες λεπτομέρειες του προσώπου της γυναίκας, εγώ αποφάσισα πως ήταν ώρα να ξυπνήσω.
______
Φαντάζομαι κάπως έμμεσα επηρεάστηκε και το δικό μου υποσυνείδητο. Χθές ξεκίνησα τη δεύτερη σεζόν από τη σειρά "the alienist". Και αναφέρθηκαν σε ένα εθιμοτυπικό τελετουργικό που είχαν οι άνθρωποι (εύποροι) επί Βικτωριανής εποχής. Είχα διαβάσει παρόμοια άρθρα για αυτό το έθιμο πρίν αρκετά χρόνια και είχα ξεχάσει την ύπαρξη του. Οπότε χθες το βράδυ το πέρασα διαβάζοντας πάλι για αυτό. Λογικό και επόμενο, λοιπόν, να βλέπω τέτοια όνειρα.
ΥΓ: το πολύ παράξενο με τα όνειρα είναι τα χρώματα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν χρώματα, αλλά για κάποιο λόγο τείνουμε να τα περιγράφουμε με έναν παραστατικό τρόπο, και να τα κάνουμε πιο ζωντανά. Ίσως να έχει να κάνει με τις εικόνες που βλέπουμε σε καθημερινή βάση. Φυσικά αυτό έρχεται σε αντίθεση για τους ανθρώπους που έχουν χάσει την όραση τους. Παράξενα πράγματα...
@Αντέρωτας, μπορεί στο ανατριχιαστικο κομμάτι να αγγιζω λεβελ Μωπασσάν-Μίτγιαρντ, αλλά τέτοια υπερπαραγωγή, ομολογώ, δεν έχω δει ποτέ. Κερδισες 
(Διακρίνω, όμως, άγχος και ενοχές
)
Κάπου εδώ να αναφέρω ότι τα "καλύτερα" όνειρα είναι όσα έχω δει με τα μάτια ανοιχτά, και όσα βλέπω πριν με πάρει τελείως ο ύπνος. Στην πρώτη περίπτωση επειδή έχει πλάκα, κυρίως για τους άλλους (την τελευταία φορά, πρόσφατα, μου μιλούσαν και απαντούσα σε δική μου γλώσσα). Στην δεύτερη, επειδή αισθήσεις/λειτουργίες βρίσκονται στο μεταίχμιο, και έχουν έναν (πιο) περιεργο αέρα.
Είσαι σίγουρη; Έχω την εντύπωση οτι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι βλέπουμε ονειρα τεχνικολόρ. Ένα άτομο ξέρω μονο που σταμάτησε να βλέπει χρώματα, μετά από γερή κατάθλιψη.
(Διακρίνω, όμως, άγχος και ενοχές
) Κάπου εδώ να αναφέρω ότι τα "καλύτερα" όνειρα είναι όσα έχω δει με τα μάτια ανοιχτά, και όσα βλέπω πριν με πάρει τελείως ο ύπνος. Στην πρώτη περίπτωση επειδή έχει πλάκα, κυρίως για τους άλλους (την τελευταία φορά, πρόσφατα, μου μιλούσαν και απαντούσα σε δική μου γλώσσα). Στην δεύτερη, επειδή αισθήσεις/λειτουργίες βρίσκονται στο μεταίχμιο, και έχουν έναν (πιο) περιεργο αέρα.
Είσαι σίγουρη; Έχω την εντύπωση οτι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι βλέπουμε ονειρα τεχνικολόρ. Ένα άτομο ξέρω μονο που σταμάτησε να βλέπει χρώματα, μετά από γερή κατάθλιψη.Δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Αλλά έχω αναπτύξει την εξής θεωρία: ότι τα χρώματα στα όνειρα λειτουργούν όπως τα ιδεογράμματα. Αν βλέπεις π.χ ένα δάσος, μάντεψε τι κάνει @Τσίου-Τσίου στα κεραμίδια. Ένας κορμός θα είναι καφές, και το έδαφος κάτω πιθανότατα να είναι πράσινο. Κάπως έτσι νομίζεις ότι βλέπεις χρώματα.
Το άλλο κουλό είναι: πως ονειρεύονται τα βρέφη. Υποτίθεται ότι μέχρι κάποιους μήνες τα μωρά βλέπουν μόνο σκιές. Οπότε, φαντάζομαι και τα όνειρα τους θα σχηματίζονται από σκιές και σχήματα.
Last edited:
Ψες είδα όνειρο ότι ήμουν στο διάστημα (βλέπουμε The expanse τον τελευταίο καιρό όποτε λογικό) και όπως περπατούσαμε με τις στολές στο διάστημα (μάλλον ήμασταν στο φεγγάρι - είχε μια διάχυτη γκριζίλα παντού) βρήκα κάτω διαφορά βιβλία. Άρχισα να τα κοιτάω αλλά με φώναζαν να φύγουμε, δε ξέρω γιατί ούτε ποιοί, δε θυμάμαι να είδα πρόσωπα.
Και εκεί που τα κοιτούσα είδα ένα ωραίο βιβλίο. Μέσα ήταν μπλε και ήταν εικονογραφημένο σίγουρα και είχε λεκέδες διάφορους και σίγουρα κάποτε είχε βραχεί και στεγνώσει. Και κοίταξα τον τίτλο και ήταν «Αλεξάντερπλατς». Και εδώ είναι το κουλό της υπόθεσης. Δεν έχω διαβάσει ποτέ το «Βερολίνο Αλεξάντερπλατς», αλλά κοιτούσα ότι από τις συναναγνώσεις που έγιναν στη Λέσχη είναι στα βιβλία με τους περισσότερους σχολιασμούς και σκεφτόμουν να το προσθέσω σε επόμενες παραγγελίες μου. Ε, λοιπόν στο όνειρο μου είπα «Εγώ αυτό όμως το θέλω» και το πήρα. Μαλλον δε γινόταν να το μαζέψω αν κατάλαβα καλά γιατί θυμάμαι αμυδρά κάποιος να ενίσταται για αυτό.
Παρακάτω δε θυμάμαι...
Και εκεί που τα κοιτούσα είδα ένα ωραίο βιβλίο. Μέσα ήταν μπλε και ήταν εικονογραφημένο σίγουρα και είχε λεκέδες διάφορους και σίγουρα κάποτε είχε βραχεί και στεγνώσει. Και κοίταξα τον τίτλο και ήταν «Αλεξάντερπλατς». Και εδώ είναι το κουλό της υπόθεσης. Δεν έχω διαβάσει ποτέ το «Βερολίνο Αλεξάντερπλατς», αλλά κοιτούσα ότι από τις συναναγνώσεις που έγιναν στη Λέσχη είναι στα βιβλία με τους περισσότερους σχολιασμούς και σκεφτόμουν να το προσθέσω σε επόμενες παραγγελίες μου. Ε, λοιπόν στο όνειρο μου είπα «Εγώ αυτό όμως το θέλω» και το πήρα. Μαλλον δε γινόταν να το μαζέψω αν κατάλαβα καλά γιατί θυμάμαι αμυδρά κάποιος να ενίσταται για αυτό.
Παρακάτω δε θυμάμαι...
Εάν δεχτούμε την Φροϋδική μέθοδο της ερμηνείας του ονείρου ότι δηλαδή "το όνειρο είναι εκπλήρωση επιθυμίας" (με ευρεία έννοια, όχι επιθυμώ να φάω στιφάδο), φαίνεται ότι υπήρχε επιθυμία για να διαβάσεις το βιβλίο αυτό και να το σχολιάσεις στη "Συνανάγνωση".
Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.
Εκπλήρωση της επιθυμίας, αλλά στο όνειρο μόνο.
Πρέπει να γίνει και προσαρμογή στην πραγματικότητα, γιατί η επιθυμια για το βιβλίο που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί (=Έχει λήξει ο χρόνο συζήτησης του βιβλίου στη Λέσχη) μπορεί να κάνει τον ονειρευόμενο να ταραχτεί και να ξυπνήσει.
Εδώ λοιπόν έρχεται η λογική του ονείρου "Και το καρβέλι ολόκληρο και το σκυλί χορτάτο" (1.και να ικανοποιηθεί η επιθυμία να πάρει το βιβλίο ή έστω να κάνει το κατά δύναμη να το πάρει και να το σχολιάσει στη Λέσχη με "συνανάγνωση" , 2. και να μη διαταραχτεί ο ύπνος). Ναί μεν θέλεις να μαζέψεις το βιβλίο και να το διαβάσεις και να το σχολιάσεις στην "συνανάγνωση" αλλά μεσολαβούν άλλες δυσκολίες για τις οποίες δεν ευθύνεσαι εσύ. Είσαι στο διάστημα, δεν μπορείς να μαζέψεις ένα βιβλίο από την επιφάνεια της Σελήνης, εδώ δεν μπορείς να αγγίξεις άλλον άνθρωπο λόγω κορωνοϊού, πόσο μάλλον να πάρεις ένα βιβλίο να το διαβάσεις από την επιφάνεια της Σελήνης.
Last edited:
