Εχω μια ενσταση λιγακι.Να θυμισω πως στον τροπο που ορισα τη δυαδικοτητα της ΦΑΝΤΙΝΑΣ και του Αγιαννη-τη διαχωρισα απο καθε πλευρα αισθησιασμου.Αρα -καταρχας λιγο ακαιρη κι ατυχης η παρομοιωση της Αλικης εκτος της λογικης του σχολιου μου.Βρισκω αντιθετα ελλιπη κατανοηση του εργου αν παρακαμψει κανεις το στοιχειο του "ερωτα" σε αυτους τους δυο.Και ,επειδη οντως χωρουν παρανοησεις ,εξηγουμαι πιο αναλυτικα -για οποιον εχει υπομονη -σχετικα με οσα σημειωνουν Αζελμα-Αλικη:
@Αζελμακι, δεν ειμαι καμια αφελης να ερμηνευω ενα τοσο μεγαλο εργο με βαση "εφηβικες φαντασιωσεις",οπως υπαινιχθηκες.Λαθος με καταλαβες!Δεν πειραζει.Ισως πρεπει να τεκμηριωσω καλυτερα!Ειναι και δυσκολο το θεμα...
Καταρχην,στηριξα το συλλογισμο μου ΑΥΣΤΗΡΑ στα δεδομενα του κειμενου κ τον ψυχισμο των ηρωων και απλα αποκωδικοποιησα τη δυαδικοτητα ΦΑΝΤΙΝΑΣ -ΑΓΙΑΝΝΗ,οπως παρουσιαστηκε στις μεταξυ τους σκηνες οι οποιες ειχαν "Παραφορά" και "Ουρανο".Το εξηγω.
Καταρχην,συμφωνουμε νομιζω οτι η λατρεια της ΦΑΝΤΙΝΑΣ στον Αγιαννη ειναι σχεδον θρησκευτικη!Ειναι ενα κραμα ευγνωμοσυνης και τυφλης εμπιστοσυνηςστο σωτηρα της..Πρωτιστα μεσα απο το πρισμα της Μανας που αγωνια ,αλλα και γιατι ο Αγιαννης ηταν γι αυτην ο "παραδεισος",το φως που επεστρεφε μεσα στη νυχτα της!!!!!
Ο Αγιαννης ,οπως εκανε ο Μυριηλ με αυτον, της εδωσε αναπαντεχα Αγαπη,Αφεση και την "λαβωμενη της Τιμή"πισω.Της εδωσε το χερι εξιλεωνοντας ολοκληρη την Κοινωνια που την πεταξε.Αυτη τον λατρευει ,ας μας συγχωρεθει η αντιπαραβολη,οπως ο Τυφλος της Ιεριχους τον Ιησου.Οπως το απολωλος τον Ποιμενα του...
Ο Αγιαννης ειναι η χαμενη της αθωοτητα.Της εδωσε γενναιοδωρα πισω το "κοριτσακι" που της λεηλατησαν.Την αγαπησε,χωρις τιμημα.Ειναι εκεινος που μπαινει μπροστα να επωμισθει το οποιο ηθικο τιμημα για εκεινη για να εξαγορασει τα χαμενα της χρονια.
Στα ματια του η ΦΑΝΤΙΝΑ βλεπει να καθρεφτιζεται ξανα η εξαισια ομορφια της αγνοτητας της και της αγνοιας!Στα ματια του παιρνει πισω το καλλος της ανυποψιαστης παιδουλας ,που της κατασπαραξαν...Τα ματια του τη συγχωρουν.Τη σκεπαζουν απο το κρυο...
...Και του παραδιδεται.Του εναπωθετει την ψυχη της !Απεκδυεται το προσωπειο της Πορνης των Παγωμενων Δρομων,που της φορεσαν!Απαρνειται την Οργη,τον παραμορφωτικο της Σαρκασμο!
Στον Αγιαννη πρωτη φορα μετα απο τοσα χρονια δε νιωθει την αναγκη να προταξει τα "δοντια" και τα γρυλισματα του λαβωμενου θηριου,οπως με τους ενοικιαστες που την πεταξαν εξω,τους πελατες στα χιονια,με τις γυναικες που την κουτσομπολευαν κ την αποδιωχναν,τους Θερναδιερους που την κρατουσαν σε ομηρια....
.Στον Αγιαννη μπορει επιτελους!-να χαμογελα ξανα,σαν το μικρο κοριτσακι,που με τη γλυκυτητα του υμνει τη Δημιουργια...Στο Γιαννη Αγιαννη λαμπει απαστραπτουσα στο μυστικο της φως!Οπως η ψυχη του βρεφους οταν νιωθει ασφαλεια ,χαρα και χαμογελα...Γιατι αθωα -σαν αυτο-ειναι και κεινος το καταλαβε.
("του χαμογελασε ΣΑΝ ΠΡΩΤΑ ασυγκριτα ,εξαισια",λεει ο αφοπλιστικα Ουγκο στη μεταξυ τους σκηνη.)Επειτα η Φαντινα,με ολοκαθαρη αναβάτισμενη την ψυχη ,σε απολυτη παραδοση καταρρεει απο ακρατη ευτυχια κ ευγνωμοσυνη στα ποδια του με τον Αγιαννη να την κοιτα γεματος δακρυα
Απο την αλλη η ευλαβεια του Αγιαννη μπρος στο μαρτυριο και την αθωοτητα της Φαντινας θυμιζει ταπεινο προσκυνητη.Ο ΑΓΙΑΝΝΗΣ βλεπει στην μικρη πορνη μιαν Αγια.Βλεπει την καρδια της,οχι την ταμπελα της κοινωνιας ,οπως εγινε -με λιγο αλλαγμενους ορους,(πιο κοντα στη σκηνη των Καραμαζωφ, που αναλυω παραπανω)στην ευαγγελικη περικοπη.
Ο Αγιαννης διεγνωσε το "Καλλος της Φαντινας ,οχι στη συμμετρια μα -ακριβως στην απολυτη Ασχημια που αυτη δεχτηκε να γευθει αδιαμαρτυρητα για χαρη του Παιδιου της. Στο αρρωστο κορμι της,στην κοινωνικη της κατρακυλα ,στο παραμορφωμενο της χαμογελο,στην ανυπαρκτη υποληψη της ...Για εκεινον το χαμογελο αυτο ειναι "εξαισιο"-ακομη κ χωρις τα δυο δοντια που εχουν πουληθει,η μαλλον εξαιτιας τους...Για κεινον η ΦΑΝΤΙΝΑ λουσμενη στο Φως.Της Ωραιας Θυσιας..
Και σαφως ενυπαρχει το πατρικο στοιχειο,που επικαλειστε, απο το Γιαννη Αγιαννη.Στη στοργη,στη διαθεση θυσιας του για το κοριτσι αυτο..Ο Αγιαννης να το πω απλα,θα θυσιαζε και τη ζωη του για να σωθει η ΦΑΝΤΙΝΑ,αν ηταν δυνατον η για να της φερει την ΤΙΤΙΚΑ!!Χωρις προσδοκια ανταποδοσης.Χωρις αξιωσεις ως αρσενικο.Αφηνοντας της την επιλογη("Θα ζησετε ελευθερη στο Παρισι η αλλου,Αν θελετε δε θα εργαστειτε ποτε ξανα!Θα ειστε ευτυχισμενη!) με μοναδικο του εναγωνιο μελημα μοναχα αυτην την ευτυχια της και τιποτα μα τιποτα αλλο...Σαν πατερας στοργικος...που παντα θα ειναι εκει...που παντα θα αγαπαει,παντα θα προσφερει αθορυβα...
Ομως μια ενσταση εδω περα,ΚΟΡΙΤΣΙΑ μου γλυκα κι η ουσια!.
Ο Αγιαννης δεν οικτηρει τη ΦΑΝΤΙΝΑ,ως αδυναμο πλασμα,ως ενας κοινος πατερας τον "Ασωτο" που επιστρεφει πχ.
Ο ΑΓΙΑΝΝΗΣ διαγιγνωσκει αντιθετως στη ΦΑΝΤΙΝΑ την Υπερτατη Δυναμη,την υπερτατη Αγιοτητα και σπευδει να την προασπισει ,οπως ο Πιστος τα ΟΣΙΑ του ενατι των ιεροσυλων!Ως κατι ακριβο που απειλειται.
Ο Αγιαννης ανυψωνει τη ΦΑΝΤΙΝΑ στο εικονοστασι της ψυχης του!!Η ψυχη του συνταρασσεται ολακερη και κλινει το γονυ μπροστα της ταπεινα.
Αρκει να θυμηθουμε τη συγκλονιστικη Προσευχη του Αγιαννη πλαι στο κρεβατι της Φαντινας.
Λεει στον Εσταυρωμενο:"Προσευχομαι στο Μεγαλο Μαρτυρα γι αυτην που μαρτυρει το ιδιο..."!Προσεξτε!!!Ως Εκει την υψωσε!!Ως Τον Υπερτατο,τον Ασυγκριτο!!Ανυψωνει με μιαν υπερβολη οχι τυχαια τα παθη της Φαντινας ως ακομη κ αυτα Τα Παθη του Χριστου,που δεν εχουν ιεροτερο,μεγαλειωδεστερο στα χρονικα(τουλαχιστον για καθε Χριστιανο)!!!!!!!!!!!
Γιατι στη ΦΑΝΤΙΝΑ δεν τον συγκλονισαν απλα οι κακουχιες,αλλα πρωτιστα η υπερτατη θυσια της,η πληρης αρνηση του Εγω της ,η ακρα ταπεινωση της,το νοημα του Σταυρού,που το ειδε να ενσαρκωνεται και απο κεινη!!!
Μια Προσευχη ,ισως τολμηρη, μα σιγουρα σπαρακτικη και γεματη δεος.Μια προσευχη απο τις πιο θερμες που ελαβε ποτε Του ο Ουρανος.
Μια προσευχη που μπορει να την ανακραξει μονο μια Μεγαλη Ψυχη σε Απολυτη Ταπεινωση,μια Ψυχη που εχει καταλυσει το Εγω (υπερτατη "ερωτικη"πραξη) ,μια Ψυχη απολυτα δοσμενη,απολυτα συντετριμμενη ,εξαγνισμενη απο την απρουποθετη αγαπη.Κι οταν λεω αγαπη την εννοω στη θρησκευτικη της υποσταση,οχι τη σεξουαλικη...
Ως Ερωτα εννοω το να προτασσω τον Αλλον"εναντι του εαυτου μου!!!!
Ειναι σε καθε περιπτωση ,τρομακτικη η δυναμη της σχεσης Γιαννη Αγιαννη&Φαντινας,απροσμετρητο το βαθος τηςκι η ενταση της!!!
Δεν υπαρχει ωστοσο κα-νε-νας σεξουαλισμος εδω.Μα σε ΚΑΜΙΑ περιπτωση ομως!!!!
Ειναι κατι υπερβατικο,κατι ιερο,μυσταγωγικο, που αναγεται περιπου στο Ιδεατο ,οπως το ορισε κι ο Πλατωνας ισως.Με αυτην την εννοια συμπεριελαβα τον ορο "ερωτας".Ηταν κ συντομο το κειμενακι,πως να το εξηγουσα...
Πουθενα παντως, δε μιλησα για σεξουαλικης υφης υπαινιγμους.Θα ηταν ιεροσυλια αλλωστε να υπαρξει κατι τετοιο μεσα σε τοση θρησκευτικοτητα,τοση οδυνη ,τη στιγμη που η ΦΑΝΤΙΝΑ ψυχορραγουσε και τη στιγμη που προτασσοταν η αγιοσυνη της μητρικης θυσιας.(Ο "ερωτας" ειπα αυτολεξει προβαλλει "ιδεατος",ΑΥΛΟΣ!!!Πλατωνικα, μα απολυτα.)
(Κλεινοντας αυτο το κομματι,να θυμισω οτι πολλες κινηματογραφικες μεταφορες παντως εχουν παρουσιασει την οπτικη μου ως προς το ζευγαρι "Φαντινα-Αγιαννης"-χωρις βεβαια να αποδιδουν τοσο την ευλαβικοτητα αυτη,τη συγκλονιστικοτερη ,δηλαδη ,παραμετρο τουτης της δυαδικοτητας.)
))
Ο Ενζολωρας και ο Γκρανταιρ (ή, οπως συνανταται σε καποιες μεταφρασεις, Μεγαρος) απο τους Αθλιους. Σιγουρα οχι ζευγαρι, αλλα η σχεση τους ειναι ιδιαιτερη. Ο Ενζολωρας πιστευει στην προοδο και δινει τη ζωη του στην επανασταση, ο Γκρανταιρ δεν πιστευει σε τιποτα εκτος απ'τον Ενζολωρα, παρολο που ο τελευταιος δειχνει να τον υποτιμα.
