με τα λόγια κτίζεις ανώγεια και κατώγια
Αχ, με έχει κουράσει αυτό το πράγμα τα τελευταία χρόνια της ω! κρίσεως. Οι μεν να θάβουν τους (νέο-)Έλληνες, οι δε να ξεθάβουν τους αρχαίους Έλληνες.
Από το εξώφυλλο του γερμανικού Focus με την Αφροδίτη, από το "μαζί τα φάγαμε", τις συζητήσεις στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ εντός κι εκτός συνόρων. τα βίντεο ή μέιλ
ελληνικού παροξυσμού που ξεκινούν από την ιστορία, την ομορφιά της Ελλάδας, τον ορυκτό της πλούτο, τις συνωμοσίες, το πόσο πιο μάγκες είμαστε και τι καλά που ξέρουμε να περνάμε. Και πόσο θύματα ξένων δυνάμεων. Και
ανθελληνισμού πόσο κάφροι, τεμπέληδες, απατεώνες κι ανάξιοι κληρονόμοι ένδοξου παρελθόντος είμαστε. Άσπρο ή μαύρο. (γι' αυτό δεν μου άρεσε το βίντεο και γι' άλλους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν, αν και χαλάρωσα κομμάτι με τις πληροφορίες του Νπαπς)
Τραγικό είναι ότι και οι δύο πλευρές έχουν κάποια βάση. Τραγικό είναι που η μία πλευρά δεν ακούει την άλλη. Ενδεικτικά και οι δύο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο ακριβώς επιχείρημα: τους Έλληνες μετανάστες, που συχνά διαπρέπουν στο εξωτερικό, που πρέπει να σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν τους ευνοεί (τα τρώει τα παιδιά της, καθώς λένε). Που πρέπει να σημαίνει ότι οι Έλληνες είναι ικανοί να ενταχθούν σε σύστημα, να σεβαστούν κανόνες και να δημιουργήσουν (έως μεγαλουργήσουν κάποτε) .
Για μένα η κρίση είναι το αποτέλεσμα της επικράτησης της κακής μας πλευράς και η ανατροπή της και επικράτηση των άξιων και των αξιών είναι το στοίχημα και η λύση.
Υ.Γ. γι' αυτό και μου είχε αρέσει αυτό το
κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη.