Εκδόθηκε το 1969 και η πλοκή αφορά τις ζωές διάφορων χαρακτήρων που βρίσκονται σε ένα νησί κάπου στο Αιγαίο. Αν δεν κάνω λάθος(δεν έχω αυτή την στιγμή μαζί μου το βιβλίο) δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα του νησιού. Ο Αθανασιάδης έπλασε ένα δικό του νησί με ιστορία όχι πολύ διαφορετική από εκείνη της Μυκόνου, της Σύρου ή της Νάξου. Σκόρπιες αναφορές σε ιστορικά γεγονότα, όμορφες παραλίες, αρχοντικές οικογένειες και σκάνδαλα. Για να γίνει πιο αληθοφανής, αναφέρεται και σε ένα ντόπιο γλυκό, το ντοματάκι.
Αν και η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται την δεκαετία του '60, υπάρχουν έμμεσες και άμεσες αναφορές στο παρελθόν. Ένας αρχαιολόγος ανακαλύπτει ένα αρχαίο ανάκτορο, ενδεχομένως από την εποχή του Χαλκού, η εποχή της Φραγκοκρατίας άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο νησί ενώ τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εξακολουθούν να ρίχνουν την σκιά τους.
Η ιστορία ξεκινάει όταν δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι φτάνουν στο νησί, για τον Λουκά Δελόγγη πρόκειται για μια επιστροφή στο σπίτι του ύστερα από την παραμονή του στο Άγιο Όρος. Η Γλαύκη Αρχοντίδη φτάνει για πρώτη φορά στο νησί, όπου ο πατέρας της πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς.
Δεν είναι οι μοναδικοί κεντρικοί χαρακτήρες καθώς η αφήγηση δίνει βάρος και σε άλλους όπως έναν αινιγματικό τουρίστα από την Βόρεια Ευρώπη, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του Λουκά και ασφαλώς τον Φραγκισκανό μοναχό που είναι πανταχού παρών.
Χωρίς να κουράζει και αποφεύγοντας τις υπερβολές, το βιβλίο θίγει και ορισμένα φιλοσοφικά ζητήματα αν και το βάρος παραμένει στην εξέλιξη των χαρακτήρων.
Στην μικρή οθόνη μεταφέρθηκε το 1998.
Ητάν μια αρκετά φιλόδοξη παραγωγή, γυρίσματα έγιναν όχι μόνο στην Σύρο, αλλά και σε τοποθεσίες στην Αττική. Ήταν οι πρώτη φορά που οι ηθοποιοί
Μίμης Κουγιουμτζής και Ρένη Πιττακή, εμβληματικές φιγούρες του Θέατρου Τέχνης, συμμετείχαν σε τηλεοπτική παραγωγή. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν εξίσου αξιόλογοι και ιδανικοί για τους ρόλους τους. Σε μια από τις τελευταίες τους εμφανίσεις βλέπουμε και τους Αλέκο Αλεξανδράκη στον ρόλο ενός ιδιόρυθμου γιατρού, θείου του Λουκά, και τον Νίκο Ρίζο ως τον κουτοπόνηρο και φιλόδοξο δήμαρχο.
Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δόθηκαν στον Άρη Λεμπεσόπουλο και στην Μαρία Ναυπλιώτου και σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ στο Βήμα, ο Λεμπεσόπουλος ήταν ακριβώς όπως τον φαντάστηκε τον Λουκά ο συγγραφέας.
Οι λεπτομέρειες που μου άρεσαν ήταν η έμφαση στην ιστορική ακρίβεια της καθημερινής ζωής. Τα ρούχα, τα αντικείμενα ακόμα και η μουσική παρέπεμπαν στην δεκαετία του '60.
Αν και η σειρά είναι γνωστή για το μουσικό θέμα της Ρεμπούτσικα, ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι επέλεξαν και τραγούδια της εποχής όπως το Satisfaction των Rolling Stones, το Summer in the City των Lovin' Spoonful και το Μην τον ρωτάς τον ουράν του Χατζηδάκη. Το τελευταίο μάλιστα έπαιζε από ένα πελώριο τρανζοστοράκι.
Η σειρά προβλήθηκε στο Μέγκα και κατά την γνώμη ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η μεταφορά από βιβλίο σε οθόνη ήταν άψογη.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι το παρακάτω:
Αν και η πλοκή του βιβλίου εκτυλίσσεται την δεκαετία του '60, υπάρχουν έμμεσες και άμεσες αναφορές στο παρελθόν. Ένας αρχαιολόγος ανακαλύπτει ένα αρχαίο ανάκτορο, ενδεχομένως από την εποχή του Χαλκού, η εποχή της Φραγκοκρατίας άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο νησί ενώ τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εξακολουθούν να ρίχνουν την σκιά τους.
Η ιστορία ξεκινάει όταν δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι φτάνουν στο νησί, για τον Λουκά Δελόγγη πρόκειται για μια επιστροφή στο σπίτι του ύστερα από την παραμονή του στο Άγιο Όρος. Η Γλαύκη Αρχοντίδη φτάνει για πρώτη φορά στο νησί, όπου ο πατέρας της πολέμησε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε από τους Γερμανούς.
Δεν είναι οι μοναδικοί κεντρικοί χαρακτήρες καθώς η αφήγηση δίνει βάρος και σε άλλους όπως έναν αινιγματικό τουρίστα από την Βόρεια Ευρώπη, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του Λουκά και ασφαλώς τον Φραγκισκανό μοναχό που είναι πανταχού παρών.
Χωρίς να κουράζει και αποφεύγοντας τις υπερβολές, το βιβλίο θίγει και ορισμένα φιλοσοφικά ζητήματα αν και το βάρος παραμένει στην εξέλιξη των χαρακτήρων.
Στην μικρή οθόνη μεταφέρθηκε το 1998.
Ητάν μια αρκετά φιλόδοξη παραγωγή, γυρίσματα έγιναν όχι μόνο στην Σύρο, αλλά και σε τοποθεσίες στην Αττική. Ήταν οι πρώτη φορά που οι ηθοποιοί
Μίμης Κουγιουμτζής και Ρένη Πιττακή, εμβληματικές φιγούρες του Θέατρου Τέχνης, συμμετείχαν σε τηλεοπτική παραγωγή. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν εξίσου αξιόλογοι και ιδανικοί για τους ρόλους τους. Σε μια από τις τελευταίες τους εμφανίσεις βλέπουμε και τους Αλέκο Αλεξανδράκη στον ρόλο ενός ιδιόρυθμου γιατρού, θείου του Λουκά, και τον Νίκο Ρίζο ως τον κουτοπόνηρο και φιλόδοξο δήμαρχο.
Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δόθηκαν στον Άρη Λεμπεσόπουλο και στην Μαρία Ναυπλιώτου και σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ στο Βήμα, ο Λεμπεσόπουλος ήταν ακριβώς όπως τον φαντάστηκε τον Λουκά ο συγγραφέας.
Οι λεπτομέρειες που μου άρεσαν ήταν η έμφαση στην ιστορική ακρίβεια της καθημερινής ζωής. Τα ρούχα, τα αντικείμενα ακόμα και η μουσική παρέπεμπαν στην δεκαετία του '60.
Αν και η σειρά είναι γνωστή για το μουσικό θέμα της Ρεμπούτσικα, ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι επέλεξαν και τραγούδια της εποχής όπως το Satisfaction των Rolling Stones, το Summer in the City των Lovin' Spoonful και το Μην τον ρωτάς τον ουράν του Χατζηδάκη. Το τελευταίο μάλιστα έπαιζε από ένα πελώριο τρανζοστοράκι.
Η σειρά προβλήθηκε στο Μέγκα και κατά την γνώμη ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η μεταφορά από βιβλίο σε οθόνη ήταν άψογη.
Το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι το παρακάτω: