Εγώ δεν διάβασα μόνο καλά βιβλία φέτος. Γενικά βρίσκω διασκεδαστικό να διαβάζω βιβλία που ξέρω ότι δεν είναι λογοτεχνία αα ποιότητας οπότε δεν μπορώ να "κατηγορήσω" ένα βιβλίο σαν κακό αν διάλεξα να το διαβάσω επειδή μου φάνηκε διασκεδαστικά κακούτσικο (θα το κατηγορήσω βέβαια αν τελικά αντί για διασκεδαστικά κακούτσικο μου βγει βαρετά αίσχος)
Να ξεκαθαρίσω ότι οι απόψεις που ακολουθούν αφορούν εμένα και το προσωπικό μου γούστο. Πιθανότατα τα βιβλία που θα θάψω να έχουν οπαδούς που τα λατρεύουν (και μπράβο τους) ή τα βιβλία που θα παινέσω να έχουν προσφέρει επικά χασμουρητά σε κάποιους άλλους (και μαγκιά τους). Δεν θεωρώ το προσωπικό μου γούστο ανώτερο από κανενός αλλά ούτε και κατώτερο από κανενός.
Οι (κύριες) απογοητεύσεις:
1. Το βιβλίο που με έκανε να πλήξω περισσότερο ενώ ξεκινώντας το είχα ελπίδες για κάτι καλύτερο ήταν
Η σύντομη χαρά του
Βιρτζίλιο Φερέιρα λογικά ο τίτλος αναφέρεται στο συναίσθημά μου όταν επιτέλους το τελείωσα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγκεκριμένο συγγραφέα και δεν νομίζω να ξανασυναντιθούμε αναγνωστικά (δεν ξέρω βέβαια και αν κυκλοφορούν άλλα βιβλία του στα ελληνικά)
2. Ακόμα απογοητεύτηκα από το
Μπρέντα Ρότσα: Τόσο βίαια γλυκιά του
Χούλιο Κορτάσαρ. Η πρώτη μου επαφή με τον Κορτάσαρ ήταν μια βαρετή συλλογή από προπαγανδιστικά άρθρα υπέρ του κινήματος των Σαντινίστας στην Νικαράγουα (ο ισπανικός τίτλος του βιβλίου θα μεταφραζόταν επί λέξει Νικαράγουα: Τόσο βίαια γλυκιά αλλά προφανώς οι Έλληνες εκδότες θα σκέφτηκαν ότι το όνομα μιας γυναίκας -η οποία αναφέρεται μόνο σε ένα από τα 12-13 άρθρα θα φέρει περισσότερους αναγνώστες-προφανώς είχαν άδικο-) που δημοσίευσε σε διάφορες εφημερίδες. Υπερβολικά στρατευμένο για τα γούστα μου. Στον Κορτάσαρ σκοπεύω να δώσω μια ευκαιρία ακόμα με κάτι πιο λογοτεχνικό.
3. Μία άλλη απογοήτευση ήταν
Ο ματωμένος μεσημβρινός του
Κόρμακ ΜακΚάρθι ενώ τα δυο πρώτα βιβλία του που διάβασα μου άρεσαν πολύ (έως πάρα πολύ) αυτό παρόλο που θεωρείται το αριστούργημά του το βρήκα αρκετά πηκτικό και τον μύθο του αδιάφορο. Δεν το περίμενα αυτό από τον Κόρμακ αλλά αν μην το μάθει γιατί είναι και χούφταλο και στην ηλικία του παρατηρούνται συχνά φαινόμενα κατάθλιψης.
4.
Το τέλος της Πόλης του Μουραχάν Μουνγκάν αποτελείται από 2 νουβέλες με φόντο την Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη μπορώ να πω ότι είναι αρκετά καλή, όμως η δεύτερη είναι τόσο βαρετή που πραγματικά εξανέμισε την όποια θετική γνώμη μου είχε δημιουργήσει η πρώτη. Ξανά η πρώτη μου επαφή με τον Μουνγκάν και ελπίζω η τελευταία.
5. Τέλος ήταν απογοήτευση το
Κοντσέρτο Μπαρόκκο του
Αλέχο Καρπεντιέ. Το δεύτερο βιβλίο του Καρπεντιέ που διαβάζω (μετά το εξαιρετικό Η επί γης βασιλεία), δεν ήταν χάλια αλλά ήταν σαφώς κατώτερο του πρώτου, οπότε οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν.
Βιβλία που πραγματικά απόλαυσα στο 2015:
1. Αν και ξεκινώντας το περίμενα να διαβάσω ένα μέτριο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, το
2001: Οδύσσεια του διαστήματος του Άρθουρ Κ. Κλαρκ ήταν ένα εντυπωσιακό βιβλίο που με ενθουσίασε.
2.
Ο γιος του ανθρώπου του
Αουγκούστο Ρόα Μπάστος μου άρεσε πολύ. Μέσα από μια σειρά χαλαρά συνδεδεμένων διηγημάτων που λαμβάνουν χώρα σε ένα χωριό της επαρχίας της Παραγουάης στα 1910-1930 βλέπουμε την ιστορία της χώρας μέσα από τα μάτια των λαϊκών ανθρώπων που τους εκμεταλλεύονται οι εταιρείες λόγω των χρεών τους και που θα σκοτωθούν στον πόλεμο με την Βολιβία (πόλεμο στον οποίο πήρε μέρος σαν έφηβος και ο συγγραφέας) για το πετρέλαιο. Ενώ το πρώτο βιβλίο του Ρόα Μπάστος που διάβασα δεν μου είχε φανεί κάτι το ιδιαίτερο (Ο κατήγορος) και αυτό το αγόρασα γιατί ήταν σε πολύ καλή τιμή αν και εξαντλημένο, πραγματικά με εντυπωσίασε. Είναι πραγματικά κρίμα που το θεωρητικά αριστούργημά του Ρόα Μπάστος (το Yo, el supremo) δεν έχει εκδοθεί ποτέ στα ελληνικά.
3. Μου άρεσε πολύ και η πρώτη μου επαφή με τον
Γκίντερ Γκρας, το αριστούργημά του
Το τενεκεδένιο ταμπούρλο η ιστορία της πρώην γερμανικής πόλης του Ντάντσιχ (το νυν πολωνικό Γκντανσκ), γενέτειρας του συγγραφέα μέσα από τα μάτια ενός ενηλικιωμένου παιδιού ή ενώ ενήλικου που θέλει να είναι παιδί; Αμέσως μετά διάβασα και το
Ο αιώνας μου του ίδιου, ξανά πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, εντελώς διαφορετικό στιλ όμως.
4. Άλλος ένας συγγραφέας που γνώρισα μέσα στο 2015 ήταν ο
Μία Κούτο από την Μοζαμβίκη με το μοναδικό βιβλίο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά, το
Υπνοβάτισσα γη. Με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού (ή ανιμιστικού ρεαλισμού όπως τον ονομάζει ο Πεπετέλα) και αρκετό χιούμορ παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια δυο παιδιών (ή μήπως ενός) σε δυο παράλληλες ιστορίες το δράμα μιας χώρας διαλυμένης από τον εμφύλιο, την φτώχεια και την προσφυγιά.
5. Για την πέμπτη θέση ήμουν ανάμεσα σε δυο βιβλία που μου προτάθηκαν από μέλη της λέσχης, οπότε θα τα αναφέρω και τα δυο γιατί δεν μπορώ τα δράματα. Το πρώτο ήταν η πρόταση της Ασημένιας, το βιβλίο της
Μάγιας Αγγέλου Ξέρω γιατί κελαηδά το πουλί στο κλουβί. Το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας της μας μιλάει για τα παιδικά χρόνια ενός μαύρου παιδιού στον Αμερικανικό νότο της δεκαετίας του 1930 χωρίς ψευτοσυναισθηματισμούς και υπερβολικά δράματα. Συγκινητικό, αλλά αρκούντως αποστασιοποιημένο και τελικά ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Το δεύτερο ήταν ο
Γατόπαρδος του Τζ. Τομάζι ντι Λαμπελούζα που πρότεινε για συνανάγνωση ο Νικόλας δε Κιντ. Το σχολιάσαμε αρκετά στο νήμα της συνανάγνωσης, εδώ να προσθέσω μόνο ότι μπορεί να μην είναι αριστούργημα αλλά είναι ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο που η ανάγνωσή του είναι απόλαυση. Σας ευχαριστώ παιδιά.
))
