Λέανδρος, ένας σχεδιαστής κόμιξ

Πριν πολλά χρόνια, διαβάζοντας μια πολύ καλοσχεδιασμένη ιστορία μέσα σε ένα Βαβέλ, έμεινα έκπληκτος όταν είδα στο τέλος την υπογραφή "Λέανδρος". Το κόμιξ ήταν άντεργραουντ, εξαιρετικά καλό, πολύ επαγγελματικό και μέχρι τότε δεν είχα ξαναδεί παρόμοια επίδοση από Έλληνα.

Τα κόμιξ τού Λέανδρου έχουν πρωταγωνιστές ανθρώπους τού περιθωρίου και τοπίο την μεγαλούπολη. Μια μεγαλούπολη που βράζει κι όχι μονάχα από το καυτό καλοκαίρι, μια μεγαλούπολη που ισορροπεί ανάμεσα στο παρόν και το μέλλον, την σύγχρονη καθημερινότητα και την επιστημονική φαντασία.

Nada Overdrive και Hardcore Dog

Η Νάδα Όβερντραϊβ και ο Χάρντκοουρ Ντογκ είναι δυο πρωταγωνιστές που εμφανίζονται σε διάφορες ιστορίες τού Λέανδρου. Εμφανίζονται καί στον "Παρία" αλλά καί σε άλλες μικρότερες ιστορίες κι έτσι τους βλέπουμε και μέσα στο "Με Μεγαλώσαν Σκυλιά".



Η Νάδα είναι μια πολύ βίαιη κοπέλα που ανοίγει τον δρόμο της με το πιστόλι και την γροθιά και μαζί της έχει τον πιστό σύντροφο Hardcore Dog, ένα πλάσμα με σώμα ανθρώπου και κεφάλι σκύλου, με μεγάλη δύναμη και πολύ γερή κράση, εξίσου βίαιο κι αιμοβόρο. Η σχέση τους είναι ερωτική σε μια σχέση αφέντρας-σκλάβου, ένα μοναδικό, σκληρό ζευγάρι στα σκληρά λεανδρινά τοπία.

Ο Παρίας

Ο Παρίας είναι ένα κόμιξ που εκδόθηκε το 1999 από τις εκδόσεις Βαβέλ και Λέαδρος. Πρόκειται για ένα αστικό έπος με πολύ βία και άντεργκραουντ λογοτεχνία. Στο εξώφυλλο μοστράρει η Νάδα:



Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο τού βιβλίου:




Ο Παρίας ξεκινά την αποστολή του σε μια πορεία γεμάτη βία, μόνος απέναντι στους δαίμονες τής σύγχρονης εποχής: τον δαίμονα τής υποταγής, τον δαίμονα τού ψεύδους, την ιέρεια τού μαύρου κέρδους, τον δαίμονα τής απάτης και το κτήνος. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε ημέρες τής εβδομάδας κι ο Παρίας ξεκινά τον μοναχικό του δρόμο Δευτέρα και τον τελειώνει Παρασκευή.

Μέσα σε όλα, μπαίνει στο παιχνίδι κι η Νάδα με τον σκύλο της σε μια προσπάθεια να πιάσει τον παρία για να εισπράξει την αμοιβή τής επικήρυξης.



Το κόμιξ έχει ένα άψογο ασπρόμαυρο σχέδιο, υπέρμετρη βία, σκληρές ατάκες και σε κάποια πεζά κείμενα λογοτεχνική γλώσσα που μοιράζεται γονίδια με την Γώγου και τον Αγγελάκα.

Από εμένα παίρνει άριστα αν και πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο σε έκταση αφού η δομή είναι δυνατή και θα σήκωνε άνετα περισσότερο βάρος. Θέλω να πω δηλ. πως προσωπικά θα διάβαζα ευχάριστα ακόμα περισσότερες σελίδες.

Με Μεγαλώσαν Σκυλιά

Πρόκειται για μια συλλογή μικρών ιστοριών που μερικές θυμάμαι να τις έχω δει παλιότερα σε Βαβέλ. Το βιβλίο που έχω γράφει μέσα 2009 Λέανδρος και μάλλον αυτή είναι κι η πρώτη έκδοση.

Ιστορίες κυρίως ασύνδετες μεταξύ τους που όμως μοιάζουν με κομμάτια παζλ που πασχίζουν να σχηματίσουν την εικόνα τής καταραμένης μεγαλούπολης που είναι φύση, φρίκη κι αναμπουμπούλα. Και πάλι βία, σκληρή γλώσσα, πιστόλια και πρέζα σε άριστο σχέδιο.

Επιλεκτικά να πω πως μέσα, στην ιστορία «One-Way Ticket to Pluto» βλέπουμε το σκληρό, μοναχικό μεγάλωμα ενός πιτσιρικά που μπορεί να είναι κι ο Hardcore Dog.



Στην ιστορία «Απλώς 24 Ώρες Προσπάθειας για μια Καλύτερη Ζωή» μου αρέσει η τεχνική που ακολουθεί σε μερικά καρέ, όπου το φόντο είναι θολό όπως στις φωτογραφίες. Δείτε π.χ. εδώ:



Ένα πολύ καλό βιβλίο.

Ο Λέανδρος είναι μάλλον ένας καλλιτέχνης που επέλεξε να κρατήσει χαμηλό προφίλ κι αληθινά λίγο που έψαξα το διαδίκτυο δεν βρήκα κάτι γι’ αυτόν. Ελπίζω να μου συγχωρέσει την προβολή εδώ πέρα, αν ποτέ τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο.

Από όσο έχω υπόψη μου έχει εκδώσει κι άλλο ένα βιβλίο, την Χωματερή, που είναι όμως σε διαφορετικό στιλ. Επίσης, κάποιες από τις ιστορίες του μάλλον δεν έχουν εκδοθεί ακόμη σε βιβλίο κι υπάρχουν μοναχά σε παλιές σελίδες τού Βαβέλ. Έτσι, υπόσχομαι να επανέλθω.

Ωραια τα σκιτσακια. Ειλικρινα δεν περιμενα να βρω ελληνα κομιστα να ειναι αρκετος στο σκιτσο, παντα θεωρουσα τους ξενους (δεν ξερω γιατι) πιο καλους στην ζωγραφικη.

Η αληθεια ειναι, πως ετσι οπως το βλεπω, μαλλον απευθυνεται στα αγορια.

Το βλεπω δυσκολο να αρεσει σε γυναικα. Και μου κανει εφηβικο.

Ισως και εκει να κρυβεται να κρυβεται η οποια επιτυχια ή μη αυτου του κομικς

Έχω διαβάσει τα δυο που παρουσίασε ο Φάρος παραπάνω, και μου άρεσαν πολύ, ούσα μάλιστα γυναίκα (και δυστυχώς) όχι έφηβη
Δεν ξέρω αν τελικά είναι κάτι που αρέσει στις γυναίκες ή όχι...προσωπικά έχω γράψει και σε άλλο νήμα οτι τρελλαίνομαι για κόμικς

Ο φαρος αγαπαέι τον κοσμο των κομιξ και φαινεται , ειναι ωραια τεχνη αλλα δυστυχως θα πρεπει να εχεις μυηθει, αν δεν το εχεις ξαναπιασει στα χερια σου, τοτε δυσκολα , δυσκολα το αγγιζεις..εχω μεινει στον Αστεριξ, χρονια πριν και μου φαινεται κάπως ξένο σαν ειδος..

Ο/Η Οκτάνα έγραψε:

Έχω διαβάσει τα δυο που παρουσίασε ο Φάρος παραπάνω, και μου άρεσαν πολύ, ούσα μάλιστα γυναίκα (και δυστυχώς) όχι έφηβη
Δεν ξέρω αν τελικά είναι κάτι που αρέσει στις γυναίκες ή όχι...προσωπικά έχω γράψει και σε άλλο νήμα οτι τρελλαίνομαι για κόμικς

Click to expand...

Ακριβώς μια από τα ίδια κι εγώ Οκτάνα... μου αρέσουν πολύ τα κόμιξ, λατρεύω τη Μαφάλντα για το πνεύμα της και τον Μανάρα για το σκίτσο του
Το Βαβέλ και το Παραπέντε από τα αγαπημένα μου... (αν και έτσι φαίνεται η ηλικία μου, ε, δεν με πειράζει καθόλου χιχιχι) ;)

Ωραία δουλειά αλλά δεν είναι και ο μόνος

Πραγματικά ωραία δουλειά ειδίκα ο σκύλος.Αλλα θα ήθελνα να αναφέρω πως δεν είναι η μόνη φοβερή Ελληνική δουλειά στα Κομιξ.όποιος διάβαζε το περιοδικό "9" που ήταν μαζί με την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" θα καταλάβει τι ενοώ: Ηλίας Κυριαζής

Άλλωστε υπάρχει και ο Αρκάς και τόσοι μα τόσοι άλλοι. Όμως στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι οι σχεδιαστές αλλά οι οίκοι και οι αναγνώστες.

Ο/Η Μιχαλιος έγραψε:

Όμως στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι οι σχεδιαστές αλλά οι οίκοι και οι αναγνώστες.

Click to expand...

γιατί, ωρέ, τί έχουμε οι αναγνώστες;

Ήμαστε λίγοι Φάρε και όπως στα περισσότερα συνήθως αρνητικά προκατελειμένοι. Τις προάλλες ήμουν σε ένα μαγαζί που έπαιζαν τρείς μπάντες. Ε η κάθε μπάντα κοιτούσε που έκανε λάθος η άλλη. Και ερασιτέχνες όλοι!
Δε λέω Φάρε πως είναι έτσι όλοι, αλλά το νέο το κοιτάμε σε γενικές γραμμές με δυσπιστία. Π.χ. ακούω να λένε διαλύθηκαν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, πέθανε ο Σιδιρόπουλος τι άτυχη που είναι η νέα γενιά;
Με αυτή τη λογική δεν υπάρχει τίποτα νέο. Για τα κόμιξ τι να πω; Δεν έχω κανέναν που να ασχολείται, πέρα από κάποιους φίλους εδώ στη λέσχη. Είχα ένα φίλο, ο οποίος μάλιστα μου είχε δώσει το Μανιφέστο το 1ο (φίλε Κωστή).

Χεχε....Όμως πράγματι ισχύει αυτό.Ξέρω 'γω είμαι 15 χρονών.Πέρα απο μια φίλη μου που είμαστε φανατική των κομικς(και κυρίως τον manga) κανείς άλλος δεν ασχολείται με αυτά και θεωρήσαι παρακμιακός άμα ασχολείσαι γενικά με το χώρο.Το έχω δει αυτό όχι μόνο στον χώρο τον παιδιών,αλλά και μόλις σε ρωτάει ο γονιός του φίλου/φίλη σου τι επάγγελμα θες να ακολουθήσεις και λές σχεδιαστής ΚΟΜΙΞ (μου έχει τύχει) σε κοιτάνε με ένα βλέμα που καταλαβαίνεις ότι λεεί:<<Να άλλο ένα χαμένο κορμί>> και αυτό γινεται επειδή λύπει η ενημέρωση.Μόνο ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ είναι ένα εππάγελμα σχετικά με το σχέδιο που μπορεί να είναι κάτα τα λεγόμενα τους ένα άξιο επάγγελμα. Ενώ να γίνεις σχεδιαστής ΚΟΜΙΞ έχουν ως προς το νου τους κάτι κακό και αλυτίριο.Ενώ (ειδικά οι πατεράδες μας) διαβάζανε ΚΟΜΙΞ μικροί.Έστω και ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ. Η ολόκληρη φάση στην ζώη είναι να μήνεις για πάντα παιδί! Και κάποιοι νομίζουν οτι η φάση στην ζωή ειναι να γίνεις Γιατρός ενώ θες μπογιατζής και να καταλήξεις σε μια δουλειά με πολλά πλούτη αλλα να είσαι δυστιχισμένος. Αλλα εγώ αναρωτιέμαι: Αφού και αυτοί υπήρξανε παιδιά γιατί ακολουθούνε τέτοια τακτική? Φυσικά δεν αναφέρομαι στους γονείς μου οι οποίοι με στηρίζουνε σε οτι και επάγγελμα και αμα ακολουθήσω. Συνεχώς μου λένε:<<Σημαντικό ειναι να κάνεις κάτι που να σου αρέσει και να αγαπάς και ας μην έχει χρήματα>>

Νομίζω ότι και στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικά ταλαντούχους σχεδιαστές κόμιξ, απλώς ίσως δεν έχουν τόσες ευκαιρίες προβολής γιατί το Ελληνικό κοινό είναι μικρού μεγέθους και η γλώσσα μας περιορίζει εντός συνόρων. Θα σας αναφέρω τον Αλέκο Παπαδάτο, υπερ- ταλαντούχο σχεδιαστή του LOGICOMIX, το οποίο είναι παγκόσμιο best seller και μεταφράζεται σε όλο και περισσότερες γλώσσες.

Εχω τη χαρά ο Αλέκος να είναι παιδικός μου φίλος, ανέκαθεν σχεδίαζε καταπληκτικά, τα δε σκίτσα του είχαν τρομερό χιούμορ.

Φένια, αλήθεια?
Μιλάμε για ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία.

Πράγματη το logicomix το οποιό το έχω στην κατοχή μου είναι ένα σπουδαίο έργο που πρέπει να ήμαστε περήφανοι για το ότι είναι Ελληνικό

Μου αρεσει τοσο το σχεδιαστικο του υφος οσο και το καυστικο χιουμορ του.Για εμενα ειναι σιγουρα αναμεσα στους καλυτερους ελληνες κομιστες.

Το διάβασα (ο Παρίας) λοιπόν σήμερα. Είναι μικρό, αλλά εξαιρετικά έντονο. Σίγουρα δεν πάει το μυαλό σου σε Έλληνα σχεδιαστή (πόσο μάλλον στο ότι πρωτοδημοσιεύτηκε στην Ελλάδα πριν 15 χρόνια). Μου άρεσε πολύ το σχέδιο και η οικονομία στα λόγια και στις εικόνες. Έχει έντονο θρησκευτικό περιεχόμενο, θυμίζοντας λίγο Αποκάλυψη. Η εναλλαγή των ημερών μου έφερε στο νου ταινίες θρίλερ και αγωνίας με το τέλος του κόσμου.
Προσωπικά το βρήκα πολύ σκληρό και βίαιο για τα γούστα μου, ωστόσο άξιζε τον κόπο να το γνωρίσω.

Εγώ τον γνώρισα από το 9 της ελευθεροτυπίας. Μου άρεσε το στυλ των κόμικ που δημοσίευε εκεί όπου το κοινωνικό σχόλια συνυπήρχε με το χιούμορ.

Διάβασα και το Με μεγάλωσαν σκυλιά. Υποκλίνομαι στο σχέδιο του καλλιτέχνη, ωστόσο ήταν ένα βάσανο να το τελειώσω το ρημάδι.. Πολύ μίσος, πολύ φόβος, πολύ βία. Δεν μπορεί να είναι έτσι ο κόσμος που ζούμε, μπορεί;

ε, για κάποιους σίγουρα είναι. Δεν γεννιούνται και δεν μεγαλώνουν όλοι στον αφρό.

Έπεσα πάνω σε μια περσινή συνέντευξη του Λέανδρου: Λέανδρος – Συνεχίζει χαοτικά αυτόνομος…