Γυρω στη δεκαετια του 80 και πριν γενικως ολες οι εκδοσεις των κομικς ηταν χυμα, οχι μονο επειδη θεωρουνταν παιδικά, αλλά ηταν κατι μαζικο και αναλώσιμο. Το τελευταιο πραγμα που ενοιαζε καποιον ηταν το ονομα του ανώνυμου σχεδιαστή μιας ιστορίας του Μίκυ ή του Ποπάυ που διαβάζει κάθε βδομάδα και άυριο θα έχει ξεχάσει. Ήταν πολύ εφήμερο και ταυτόχρονα μακρινό. Όπως κανένας δεν ενδιαφέρεται το όνομα του περιπτερά απο οπου θα πάρει τσιγάρα, ή όπως δεν διαβάζει τα γράμματα στο τέλος μιας εκπομπής.
Μόνο οι πιο πολυτελείς εκδόσεις εξέφραζαν τέτοιες ευαισθησίες, όπως τα σουπερηρωικά κόμικς της Μαμουθ (είχαν πάντα credits με τους σχεδιαστές και τους σεναριογράφους), και αργότερα κόμικς που εξέδιδε η Modern Times στα '90. Μάλιστα όντας συνηθισμένος απο την προηγούμενη νοοτροπία μου έκανε μεγάλη εντύπωση να βλέπω τα ονόματα των δημιουργών, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "Μα καλά, και ποιός τους ξέρει αυτούς; Τι με νοιάζει που το σενάριο το έγραψε ο Τάδε λες και είναι ο Ιούλιος Βερν;"
Μόνο οι πιο πολυτελείς εκδόσεις εξέφραζαν τέτοιες ευαισθησίες, όπως τα σουπερηρωικά κόμικς της Μαμουθ (είχαν πάντα credits με τους σχεδιαστές και τους σεναριογράφους), και αργότερα κόμικς που εξέδιδε η Modern Times στα '90. Μάλιστα όντας συνηθισμένος απο την προηγούμενη νοοτροπία μου έκανε μεγάλη εντύπωση να βλέπω τα ονόματα των δημιουργών, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "Μα καλά, και ποιός τους ξέρει αυτούς; Τι με νοιάζει που το σενάριο το έγραψε ο Τάδε λες και είναι ο Ιούλιος Βερν;"
Last edited: