Τζέιμς Ελρόι (James Ellroy): "Αίμα στο Φεγγάρι"

Τίτλος: Αίμα στο Φεγγάρι
Πρωτότυπος τίτλος: Blood on the Moon
Συγγραφέας: Tζέημς Ελρόη (James Ellroy)
Μεταφράστρια: Γωγώ Αρβανίτη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Έτος: 2005
Έτος πρώτης έκδοσης: 1984
ISBN: 960 375 982 1

• Αγορά από GreekBooks.gr

Λοιπον, χτες το βραδυ τελειωσα το Αίμα στο Φεγγάρι του Ελροη. Το βιβλιο πραγματευεται τις περιπετειες ενος δεινου αστυνομικου-ντετεκτιβ του Λος Αντζελες. Σκιαγραφεί την παθογενη προσωπικοτητα του και την σφοδρη επιθυμια του να προστατευσει την αθωοτητα. Παρουσιαζεται ολοκληρωμενη η πρωτη επαφη με τον πρωταγωνιστη αστυνομο-ντετεκτιβ,καθως δινονται στοιχεια και εικόνες για τον τροπο ζωης και σκεψης του, τις γυναικες της ζωης του, τις σχεσεις του με συναδελφους και με την οικογενεια του. Νομιζω οτι δινεται ενα ψυχογραφημα που δενει ομορφα με τον πυρηνα της ιστοριας που ειναι ουσιαστικα η εξιχνιαση δολοφονιων. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης εκτυλισσεται στην αναμετρηση του με εναν σεξομανη δολοφονο,ο οποιος ξερει να κρυβεται και να μην αφηνει στοιχεια που να οδηγουν στην αποκαλυψη του.

Το βιβλιο με γοητευσε απο την πρωτη κιολας σελιδα με τη γλωσσα που χρησιμοποιειται.Ειναι απο αυτους τους τροπους γραφης που με κερδιζουν. Αρκετα αμεσος και οικειος, με χρηση καποιων βωμολοχιων χωρις να γινονται επαναλαμβανομενες,κουραστικες και επιτηδευμενες. Οι εικονες περιγραφονται εξαιρετικα, με αποκορυφωμα τις σκηνες δρασης και τις ανατριχιαστικες σκηνες με τα πτωματα των θυματων. Ομοιως για τις περιγραφες των συναισθηματων που κατακλυζουν τους πρωταγωνιστες.

Το βιωσα τοσο εντονα, που χτες τα ξημερωματα ενιωσα οτι οι πρωταγωνιστές ειναι αληθινά πρόσωπα καπου στο Λος Αντζελες και ζουν παραλληλες ζωες με ανθρωποκυνηγητο, σεξ, προσωπικη νοσηροτητα.. Ομολογω οτι το τελος δεν το χαρηκα τοσο, ισως γιατι περιμενα κατι διαφορετικο ή κατι εξισου εντονο με τον ολο κορμο της ιστοριας ετσι οπως αποδοθηκε απο τον συγγραφεα. Σιγουρα παντως ειμαι ετοιμη να αποκτησω τα υπολοιπα βιβλια της τριλογιας (καθοτι ο Ελροη αρεσκεται να παρουσιαζει τις ιστοριες του σε τριλογιες) και να ακολουθησω τον αστυνομο Λόιντ Χόπκινς στα επομενα μπλεξιματα του.

Μόλις τελείωσα μιαν άλλη περιπέτεια τού Λόιντ Χόπκινς, αυτήν τού "Νυχτερινού Ταξιδιώτη"... Τον τελευταίο καιρό έχω πλακώσει κι εγώ τα αστυνομικά!


Κι εμένα μου αρέσει αυτό το ορθόδοξο (τουλάχιστον έτσι το λέω εγώ) αστυνομικό, γεμάτο δράση, βράση, γρήγορη πλοκή κι απλή, απέριττη γλώσσα. Κι ευτυχώς υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία σ' αυτό το είδος.

Ο Τζέιμς Ελρόι είναι ένας πολύ δυνατός συγγραφέας και το ξεχωριστό σε αυτόν είναι το γεγονός ότι εξελίσσεται απο βιβλίο σε βιβλίο. Τα βιβλία της τριλογίας που αναφέρθηκαν είναι πραγματικά εξαιρετικά αλλά ασύγκριτα καλύτερα είναι τα τέσσερα επόμενα του, Μαύρη ντάλια, Το Μεγάλο Πουθενά, Λ.Α εμπιστευτικό και Λευκή τζαζ. Είναι η λεγόμενη τετραλογία του Λος Άντζελες που μας ταξιδεύει στην πόλη των αγγέλων της δεκαετίας του 50. Εκεί βλέπουμε την σήψη που επικρατούσε στο πολιτικό πεδίο και την παρακμή της αστυνομίας. Πολύ δυνατή γραφή, σκληρή και άκρως ρεαλιστική. Ο ίδιος έχει πει ότι το καλύτερο βιβλίο του θα το γράψει μετά τα 60 του χρόνια.

Η ίδια η ζωή όμως του Ελρόι ειναι μυθιστορηματική. Όταν ήταν 10 ετών δολοφονήθηκε η μητέρα του (Το βιβλίο Μαύρη Ντάλια γράφτηκε υπό την επίδραση αυτού του γεγονότος, οι συνθήκες θανάτου είναι πανομοιότυπες με αυτές της μητέρας του και υπήρξε κατά κάποιον τρόπο ένας εξαγνισμός για τον ίδιο, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το παρελθόν του. Μετά τον θάνατο της μητέρας του θα πάει να ζήσει με τον πατέρα του. Να πως ο ίδιος περιγράφει εκείνη την εποχή :

"Εκείνη την εποχή ήμουν εντελώς μόνος με τον ευατό μου. Άρχισα να καταβροχθίζω αστυνομικά μυθιστορήματα που ήταν το αγαπημένο μου είδος λογοτεχνίας. Μέναμε σε ένα μικρό σπίτι και είχαμε έναν σκύλο εντελώς παρανοϊκό. Εκείνη την εποχή, επίσης, άρχισα να περιπλανιέμαι, να κοιμάμαι στα πάρκα, να χώνομαι στα σπίτια για να μυρίσω τα ασπρόρουχαή να διαποτιστώ απο την ατμόσφαιρά τους, θαρρώντας ότι ζούσα κάπως την ζωή των άλλων. Ήμουν 10 χρονών, περνούσα τον καιρό μου διαβάζοντας και είχα έμμονη ιδέα με το σεξ"

Ο θάνατος του πατέρα του, στα 17 του χρόνια, σηματοδότησε και την δική του κατάρρευση. Στα επόμενα 12 χρόνια η ζωή του ήταν μια συνεχόμενη πορεία μεταξύ αλκοολ και ναρκωτικών. Κοιμόταν στα πάρκα, ζούσε με μικροδουλειές, έκανε διαρρήξεις καιμπαινόβγαινε στην φυλακή. Μέχρι που έπαθε πνευμονικό οίδημα και διπλή πνευμονία, έχασε τριάντα κιλά και κινδύνευε σοβαρά πλέον η ζωή του. Εκεί κάνει την μεγάλη στροφή, κόβει σταδιακά τα ναρκωτικά, κυριεύεται απο την μανία για την κλασική μουσική και πιάνει μια νόμιμη δουλειά. και η συνέχεια γνωστή..έγινε ένας απο τους μεγαλύτερους αστυνομικούς συγγραφείς, οξύς, προκλητικός (πολλες συνεντευξεις του και δηλώσεις του έχουν προκαλέσει ένταση) αλλά όπως έχει γραφτεί, το έργο του δεν προσελκύει τους χλιαρούς και μετριοπαθείς.

Εχω διαβασει μονο τα δυο απο τα 4 της βρομικης τετραλογιας του Λος Αντζελες(Μαυρη Νταλια και Μεγαλο Πουθενα) και πραγματικα νομιζω οτι ειναι οτι πιο πληρες και βαθυ εχω διαβασει απο αστυνομικη λογοτεχνια.Ενας φιλος μου που εχει διαβασει και τα 4,μου ειπε την εξης ωραια-και που με βρισκει συμφωνο-ατακα:"Οταν διαβασεις Ελροϋ,τα υπολοιπα αστυνομικα σου μοιαζουν παραμυθακια".Ισως να μοιαζει λιγο υπερβολικο,αλλα ειναι πραγματικα εξαιρετικος ο κυριος αυτος.
Στη βιβλιοθηκη μου εχω ακομη το Εγκληματα κατα συρροην,το οποιο εδιναν περσι το καλοκαιρι τα Νεα.

Διαβασα το Αιμα στο Φεγγαρι πριν πολλα χρονια και ξετρελαθηκα.Μεχρι τοτε η μονη μου επαφη με αστυνομικη λογοτεχνια ηταν η Αγκαθα Κριστι(που μου αρεσε πολυ) και ξαφνικα πεφτει στα χερια μου κατι γρηγορο,βιαιο,με ξυλικια,πιστολιδια και κατα συρροην δολοφονους και πορωθηκα.Το ξαναδιαβασα σχετικα προσφατα(οχι ολοκληρο,αλλα ενα μεγαλο μερος του για να ξαναμπω στην ατμοσφαιρα και να συνεχισω την τριλογια).

Η αληθεια ειναι οτι απογοητευτηκα λιγακι,ο Λουντ Χοπκινς αυτη τη φορα δεν μ επεισε σαν χαρακτηρας.Μου φανηκε υπερβολικος ρε γαμωτο.Θηριωδης,τρομερα δυνατος,ατρομητος, και απο πανω,οχι απλως πολυ εξυπνος,αλλα ιδιοφυια.Ξενερωσα καπως.

Παντως διαβασα ολη την τριλογια γιατι αυτο το ειδος αστυνομικου μου αρεσει παρα πολυ.

Τον ξέρεις τον Μανσέτ; Αν όχι δοκίμασέ τον. (Κι αν θες δες τις παρουσιάσεις που υπάρχουν εδώ στο φόρουμ..)

Δεν τον εχω ακουσει καν,θα το ψαξω λοιπον!

Για εμένα το καλύτερό του είναι "Η Πρηνής Θέση τού Σκοπευτή" αν και μου αρέσει αρκετά και η "Μοιραία".

Πολυ ωραιες παρουσιασεις,ειδικα για το πρωτο ψηθηκα πολυ.Μου προτεινε και ο Ραστινιακ καποια αστυνομικα,να δω τι θα πρωτοδιαβασω!

Το "Αιμα στο φεγγαρι" ειναι μολις το δευτερο αστυνομικο που διαβαζω· βρισκομαι στα μισα του, αλλα βλεπω οτι ο Ελρόι ειναι μια κατηγορια απο μονος του...