Εχω διαβάσει μονο δύο βιβλία του, άρα η γνώμη που έχω σχηματίσει μπορεί να είναι εντελώς λανθασμένη. Το σιγουρο είναι πως αυτό που κάνει, το κάνει καλά: η πλοκή παραμένει σφιχτή, δεν υπάρχουν τρύπες, οι διάλογοι είναι ρεαλιστικοί και ο Ρεμπους είναι ένα δυνατός χαρακτήρας. Με αυτά τα χαρίσματα, ο Ράνκιν εχει κερδίσει ένα τεραστιο κοινό, αλλά όχι εμένα (πρέπει να είναι το τελευταίο πράγμα που τον απασχολεί φυσικα!). Δεν λέω ότι είναι κακός συγγραφέας, άλλωστε τα βιβλία του κυλάνε σαν νεράκι, όμως παραμένει πιστός (έως προσκολλημένος) στην παράδοση και αυτό ειναι που δεν με τραβάει. Όπως είπα και προηγουμένως, ο Ρέμπους είναι ένας δυνατός χαρακτήρας, παραμένει ωστόσο ένας ήρωας που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε σε οποιοδήποτε καλό αστυνομικό του '30 και του '40. Το πρόβλημα ειναι πως οι εμβληματικοί ντετέκτιβ του Τσάντλερ και του Χάμμετ, για παράδειγμα, εκείνη την εποχή ηταν μια πολύ σημαντική ώθηση στην εξέλιξη του είδος, ενώ ο Ρεμπους σήμερα μοιάζει ξαναζεσταμένο φαγητό. Εκτός από τους χαρακτήρες του το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία του: παρά τον μεγάλο τους όγκο, η εξέλιξη της ιστορίας είναι σταθερή, δίχως δευτερέυουσες ιστορίες που θα κάνουν πιο περίπλοκα τα πράγματα, και το Δουβλίνο στέκει εκεί σταθερό, απλά ως σκηνικό για την εξέλιξη της ιστορίας και χωρίς να γίνεται αφορμή για και προβληματισμούς.
Ξανακοιτάζοντας όσα έγραψα, αντιλαμβάνομαι πως το πρόβλημα δεν είναι ο Ρανκιν, αλλά όσα θα ήθελα εγώ να είναι. Ο τύπος γράφει μια χαρα αστυνομικά μυθιστορήματα, παλιομοδίτικα βέβαια, αλλά αρκετά καλά. Αγόρασα τους "Καταρράκτες" σε μία εποχή που ήμουν κολλημένος με την αστυνομική λογοτεχνία και, κρίνοντας από την τρομέρη επιτυχία του συγγραφέα, περίμενα να βρω τον νέο Ελλρόυ ή τον δεύτερο Φίλιπ Κερ (ο επίσης Σκωτσέζος συγγραφέας της Τριλογίας του Βερολίνου). Ο Ίαν Ράνκιν δεν έιναι τίποτα από αυτά, όπως περίμενα εγώ, και μάλλον δεν προσπαθεί κατι τέτοιο κιόλας. Εκει βρίσκεται το πρόβλημα στη σχέση μας!
