Ματθαίος Γιωσαφάτ : "Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια"

Τίτλος: Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια, Η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού και ο ρόλος των γονιών
Συγγραφέας: Ματθαίος Γιωσαφάτ
Γλώσσα: Ελληνικά
Εκδόσεις: Αρμός
Έτος έκδοσης: 2010
Έτος πρώτης έκδοσης: 2010 (Ελληνικά)
Αριθμός σελίδων: 176
ISBN: 978-960-527-614-0

Πάνε πάνω από εκατό χρόνια που ο Φρόιντ έκανε με την αρχή τής ψυχανάλυσης την υπέρβαση στην κατανόηση τού ανθρώπου αλλά μόλις τα τελευταία χρόνια μοιάζει να παίρνει το θέμα μπρος στην Ελλάδα. Όπως παρατήρησε κι ο ίδιος ο Γιωσαφάτ: υπάρχει μεγάλη ζήτηση κι ενδιαφέρον για την ψυχανάλυση αλλά μικρή προσφορά.

Ποιος είναι ο Γιωσαφάτ; Οι περισσότεροι πιστεύω πως τον γνωρίσαμε από δύο εκπομπές τής Βίκυς Φλέσσα ("Στα Άκρα", Νοέμβριος 2008, Ιούνιος 2009) όπου ήταν καλεσμένος. Ένας γλυκός άνθρωπος με απλό λόγο και πολύ καλή κατάρτιση στο αντικείμενό του που είναι κι ο σύγχρονος τύπος επιστήμονα.

Το βιβλίο του "Μεγαλώνοντας Μέσα στην Ελληνική Οικογένεια" αποτελεί το υλικό από τέσσερις διαλέξεις τού Γιωσαφάτ για την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη των παιδιών και τον ρόλο των γονιών.

Στο βιβλίο αυτό λοιπόν, με πολύ απλή και κατανοητή γλώσσα, εξηγούνται κάποιοι βασικοί μηχανισμοί τού ανθρώπινου ψυχισμού ξεκινώντας από το τραύμα τής γέννησης, προχωρώντας έπειτα στο βρέφος που αρχίζει μέσα από την επαφή και τα χάδια να αποκτά αντίληψη τής μοναδικότητάς του και φτάνοντας μέχρι τον αποχωρισμό και την ατομικοποίηση. Διαβάζοντάς το συνειδητοποιεί κανείς πόσο σημαντική είναι η σωστή ανατροφή ειδικότερα κατά τον πρώτο χρόνο τής ζωής και πόσο σημαντικός ο ρόλος τού γονιού.

Ένα βιβλίο που πραγματικά αξίζει να το διαβάσει κανείς είτε έχει ήδη επαφή με την ψυχανάλυση, είτε θα κάνει εδώ μια πρώτη γνωριμία. Πολύ σημαντικό δε πως πέρα από την απλή γλώσσα οι αναφορές γίνονται ως προς την ελληνική πραγματικότητα κι έτσι μπορούμε να το παρακολουθήσουμε ακόμα καλύτερα και να ταυτιστούμε.

Προσωπικά πιστεύω πως η ψυχανάλυση είναι ένα μοναδικό εργαλείο στην κατανόηση τού ανθρώπου και χαίρομαι που επιτέλους αρχίζει να τραβάει το ενδιαφέρον τού κόσμου. Αληθινά πιστεύω πως μπορεί να βοηθήσει σε καλύτερους ανθρώπους, καλύτερες οικογένειες και καλύτερη κοινωνία.

Δεν θα καθίσω να αναπτύξω το περιεχόμενου απλά θα παροτρύνω: μην χάσετε αυτό το βιβλίο από τον Ματθαίο Γιωσαφάτ!

Πριν λίγο είχε στην ΝΕΤ επανάληψη την εκπομπή τής Έλλης Στάη "Netweek", στις 24 Οκτ. 2011, με καλεσμένο τον Ματθαίο Γιωσαφάτ.

Καταπληκτικό!

Τούτο το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέρον, ευκολοδιάβαστο, χρήσιμο και απαραίτητο στις λεχώνες και μικρομάνες.

Να ρωτήσω κάτι? Γιατί μπορεί να τον μπερδεύω με κάποιον άλλον. Ο Γιωσαφάτ δεν είναι που υποστηρίζει ότι τα πρώτα δύο χρόνια του παιδιού πρέπει να ασχολείται με τη φροντίδα του αποκλειστικά και μόνο η μάνα (τύπου, ο πατέρας να μην του αλλάζει ούτε πάνα) και ότι, για να σταματήσει την τρίχρονη κόρη του από το να έρχεται να κοιμάται τα βράδια στη συζυγική κλίνη, κλείδωσε την πόρτα και τη βρήκε το πρωί να κοιμάται από έξω, ξαπλωμένη στο πάτωμα?

Ο Γιωσαφάτ ισχυρίζεται πως, πράγματι και σίγουρα τον πρώτο χρόνο, με το παιδί πρέπει να ασχολείται ένας άνθρωπος, αυτός που έχει τον ρόλο τής μάνας (συνήθως η μάνα, ενδεχομένως όμως ο πατέρας, η νταντά κτλ.) γιατί αυτό το δέσιμο με έναν άνθρωπο-φροντιστή δίνει στο παιδί το μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας.

Το δεύτερο περιστατικό που διηγείσαι δεν το έχω ακούσει. Πάντως, ο Γιωσαφάτ ισχυρίζεται πως ο γονιός έχει την ευθύνη να κόψει τον οιδιπόδειο δεσμό με το παιδί, νωρίς κάποια στιγμή στην παιδική ηλικία.

Καί οι δύο αυτές απόψεις εμένα με πείθουν.

Προσωπικά, έχω παρατηρήσει πως συχνά ο γονιός όχι απλά δεν ξεκόβει τον οιδιπόδειο δεσμό αλλά τον ενισχύει (βλέπεις οικογένειες όπου το αγόρι π.χ. κοιμάται με την μαμά στο κρεβάτι κι ο πατέρας έχει εκτοπιστεί στον καναπέ).

Ο/Η Αγγελίνα έγραψε:

..... Ο Γιωσαφάτ δεν είναι που .... για να σταματήσει την τρίχρονη κόρη του από το να έρχεται να κοιμάται τα βράδια στη συζυγική κλίνη, κλείδωσε την πόρτα και τη βρήκε το πρωί να κοιμάται από έξω, ξαπλωμένη στο πάτωμα?

Click to expand...

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

....Το περιστατικό που διηγείσαι δεν το έχω ακούσει....

Click to expand...

Φαρε,απο αποψη μνημης πιανεσαι οφσαιτ....το περιστατικο το αναφερει ο ιδιος ο Γ.στην σελιδα 40 του βιβλιου

Ο/Η Οπερα έγραψε:

Φαρε,απο αποψη μνημης πιανεσαι οφσαιτ....το περιστατικο το αναφερει ο ιδιος ο Γ.στην σελιδα 40 του βιβλιου

Click to expand...

μα γιατί; το να μην το έχω ακούσει δεν σημαίνει πως δεν το έχω διαβάσει..

έχεις δίκιο, ανάτρεξα και το είδα τώρα που με παρέπεμψες.. είναι ακριβώς η προσπάθεια να ξεκόψεις από το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Για εμένα δεν πειράζει το παιδί να κοιμηθεί και δυο βράδια έξω από το κρεβάτι του από το να κοιμάται για χρόνια ανάμεσα στον μπαμπά και την μαμά. (Εφόσον κατά τ' άλλα δέχεται αφθονη αγάπη και συναισθηματική κάλυψη).

Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Δεν τον παρακολουθώ τον Γιωσαφάτ, γιατί είμαι πάντα πολύ επιφυλακτική απέναντι στους επιστήμονες που κάνουν τηλεοπτικές εμφανίσεις.

Πάντως, αυτό που περιγράφει με το κλείδωμα του παιδιού έξω από την κρεβατοκάμαρα (το οποίο το πιθανότερο είναι να μην το έκανε, αλλά να το λέει έτσι για να δείξει τον σωστό τρόπο αντιμετώπισης ενός τέτοιου προβλήματος) μου ακούγεται κι εμένα πολύ σωστό και επιτέλους, μετά από μια περίοδο που πέρασαν κάμποσες γενιές γονιών με τις συμβουλές "αγάπη και μόνο αγάπη", "όχι τιμωρίες" κλπ, ξαναβλέπουμε μια προσέγγιση που δεν τοποθετεί το παιδί στη θέση του απόλυτου μονάρχη της ζωής μας. Υπάρχουν όρια, κανόνες, υπάρχει σωστό και λάθος και αυτά πρέπει να διδαχτούν τη σωστή στιγμή.

Εγώ πάλι, έχω καταλήξει με λύπη μου στο συμπέρασμα ότι οι ψυχολογικές θεωρίες για την ιδανική ανατροφή των παιδιών, είναι τόσες, όσες και οι απόψεις των ίδιων των γονιών πάνω στο θέμα. Για παράδειγμα, ο Γιωσαφάτ (και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του) θεωρούν ότι η έγκαιρη απαλλαγή ενός παιδιού από το οιδιπόδειο, συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας. Ωστόσο, υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα που ισχυρίζεται ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή το παιδί έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει ψυχολογικά προβλήματα διαφόρων ειδών, αν αποκοπεί από τη μητέρα του πριν να είναι προετοιμασμένο γι' αυτό και γι' αυτό συνιστούν τον κοινό ύπνο, το θηλασμό μέχρι τη νηπιακή ηλικία και διάφορες παρόμοιες πρακτικές - ονομάζεται tantem, αν δεν απατώμαι και υπάρχουν διάφορες παραλλαγές.

Προσωπικά δηλαδή, έχω παρατηρήσει πως οι γονείς έχουν την άποψή τους για την πρακτική που ακολουθούν, πάνω κάτω, παγιωμένη μέσα στο μυαλό τους, και απλά επικαλούνται και τη θεωρία που τους βολεύει, για να τη δικαιολογήσουν, όποτε χρειαστεί.

Στα παιδιά πρέπει να τίθενται όρια. Αφενός για να κατανοούν το σωστό και το λάθος, όπως λέει και η Χρυς, αλλά και για να νοιώθουν συναισθηματικά ασφαλή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή ανασφάλειας από την ελευθερία να αποφασίζεις όταν ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είσαι προετοιμασμένος γι αυτό. Πιστεύω ότι η αγάπη, που πρέπει να προσφέρεται στα παιδιά απλόχερα, δεν έρχεται σε καμμιά περίπτωση σε αντιπαράθεση με τα όρια που πρέπει να τίθενται. Η εξυπνάδα των γονιών είναι να αντιλαμβάνονται πότε αυτά τα όρια πρέπει να διευρύνονται. Αυτό γλυτώνει από σοβαρές συγκρούσεις και κτίζει την αμοιβαία εμπιστοσύνη και σεβασμό.

Θα συμφωνησω με κάθε σου λέξη, Λολαντ.

Ο/Η Λολαντ έγραψε:

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή ανασφάλειας από την ελευθερία να αποφασίζεις όταν ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είσαι προετοιμασμένος γι αυτό.

Click to expand...

Λόλαντ, αυτό που γράφεις εδώ μου θυμίζει κατι που μου είπε ο γιός μου κάπου στην εφηβεία του ..." Μαμά μη μας δίνεις τόση ελευθερία δεν τη μπορούμε "