Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde): ''Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι''

Τίτλος: Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη
Πρωτότυπος τίτλος: The picture of Dorian Gray
Συγγραφέας: Όσκαρ Γουάιλντ (Oscar Wilde)
Μετάφραση: Τίνα Στεφανοπούλου
Εκδόσεις: Ελευθεροτυπία
Έτος έκδοσης: 2006
Αριθμός σελίδων: 247

O Ντόριαν Γκρέη είναι ένας πλούσιος της Αγγλίας του 19ου αιώνα, ένας δανδής, ένας πανέμορφος νέος, ίσως ο πιο όμορφος που υπήρξε ποτέ, ζει μέσα στα πλούτη και ενδιαφέρεται μόνο για την καλοπέραση του και ποζάρει ως μοντέλο για την δημιουργία ενός πορτρέτου. Μετά από τις προτροπές ενός φίλου του που γνωρίζει τυχαία μπαίνει σιγά σιγά στην ζωή των ηδονών και της ακολασίας όταν κάποια στιγμή η ιδέα ότι μια μέρα θα γεράσει και θα χάσει την ομορφιά του τον τρομάζει. Η ευχή του να μείνει για πάντα νέος και στην θέση να γερνάει το πορτρέτο του γίνεται πραγματικότητα. Όμως το πορτρέτο εκτός από το γήρας παίρνει και την ψυχή και τις αμαρτίες του Ντόριαν Γκρέη.




"Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει", θα έλεγε προφητικά χρόνια αργότερα ο Οσκαρ Γουάιλντ, όταν χρησιμοποιούταν ως αποδεικτικό στοιχείο στην δίκη του με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας, για την οποία καταδικάστηκε σε 2 έτη φυλάκιση σε καταναγκαστικά έργα. Πράγματι αν και δεν γίνεται πουθενά αναφορά σε αυτήν, η αντρική ομοφυλοφιλία υποβόσκει σε ολόκληρο το βιβλίο και αυτό προκαλεί εντύπωση αν σκεφτεί κανείς ότι εκδόθηκε το 1891.

Η ιστορία έιναι όμορφή και χαλαρή, η ατμόσφαιρα ενδιαφέρουσα ενώ υπάρχουν και σωστές δόσεις μυστηρίου και αγωνίας, ειδικά προς το τέλος όπου υπάρχει κλιμάκωση. Η γραφή είναι άμεση και γρήγορη, οι περιγραφές είναι λίγες ενώ το μέγεθος του βιβλίου είναι τέτοιο (247 σελίδες) που δεν πρόκειται να κουράσει σε καμία περίπτωση.

Τα περισσότερα αποφθέγματα για τα οποία είναι ευρέως γνωστός ο Γουάιλντ προέρχονται από αυτό το βιβλίο. Οι ήρωες φιλοσοφούν, αγορεύουν με τρόπο ώστε να αποτελούν άλλοτε μαθήματα ζωής και άλλοτε να προκαλούν με παραδοξολογίες και αφορισμούς. Έτσι το βιβλίο έχει ένα δεύτερο επίπεδο, το οποίο όμως προσφέρεται στον αναγνώστη έντεχνα και με σαφήνεια, χωρίς να τον αναγκάζει να ψάξει για να το βρει μόνος του και από τις πρώτες σελίδες θα καταλάβει αν του αρέσει. Οι συμβολισμοί του βιβλίου είναι μεν πολλοί αλλά εύκολοι στον εντοπισμό τους και περνάνε στον αναγνώστη χωρίς ο τελευταίος να το καταλάβει.

Σύμφωνα με τους βιογράφους του Γουάιλντ, ο Ντόριαν Γκρέην έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον ίδιο και μάλιστα μέσα στο ‘πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη’ φαίνεται και η σύμπραξη του Γουάιλντ με τον ‘Αισθητισμό’ το κίνημα που απάλλασσε την τέχνη από κάθε είδους παιδαγωγική, ψυχαγωγική αλλά και ηθική υποχρέωση και της όριζε ως μοναδικό σκοπό το να έχει όμορφο αισθητικά αποτέλεσμα. Αυτά συμπυκνωνόταν στο ρητό: ‘Η τέχνη για την τέχνη’

Κατά την γνώμη μου πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που πρέπει να διαβαστεί από όλους του λάτρεις του βιβλίου, ώστε να αποκτήσουν ιδία άποψη για τον αν τους αρέσει.

Πράγματι, πρόκειται για ένα καταπληκτικό βιβλίο! Είναι στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Εξαιρετική παρουσίαση φίλε Χόλντεν!

Πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια που το διάβασα και, αν και δεν θυμάμαι και πολλά από το βιβλίο, θυμάμαι την αίσθηση που μου είχε αφήσει. Μια αίσθηση που λίγα βιβλία έως τώρα μου την έχουν αφήσει. Λάτρεψα αυτές τις δόσεις μυστηρίου και αγωνίας που αναφέρεις Χόλντεν. Το τέλος μάλιστα ήταν συγκλονιστικό!
Θα συμφωνήσω πως πρόκειται για βιβλίο που όλοι θα πρέπει να το διαβάσουν κάποια στιγμή.
Θεωρώ πως όλοι λίγο εως πολύ κρύβουμε μέσα μας έναν Ντόριαν Γκρέυ. Το βιβλίο μας διδάσκει πως όλα έχουν ένα τίμημα και στην προκειμένη περίπτωση ο ήρωας χάνει την ίδια του την ψυχή προεκιμένου να ζήσει μια ζωή μες στη φιληδονία....

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά έχω δει την ταινία η οποία μου είχε αρέσει. Για να μου άρεσε η ταινία, νομίζω το βιβλίο θα είναι 10 φορές καλύτερο

Εdit

η ταινία : Dorian Gray (2009)

Πολύ ωραίο βιβλίο, από αυτά που δεν ξεχνάς όσα χρόνια κι αν περάσουν. Θυμάμαι πως το είχα δανειστεί και δεύτερη φορά από τη βιβλιοθήκη. Ένα από τα αποφθέγματα του Ουάιλντ που μου έχει μείνει από το βιβλίο είναι το: Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς απο ένα πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.

Πολύ ωραία παρουσίαση, εύγε ! Καταπληκτικό βιβλίο (και η ταινία μ' άρεσε). Αν μπορεί κανείς να το διαβάσει στο πρωτότυπο, ακόμα καλύτερα. Σε ένα γράμμα του ο συγγραφέας του φέρεται να δηλώνει:

"Basil Hallward is what I think I am: Lord Henry is what the world thinks me: Dorian is what I would like to be—in other ages, perhaps".

Ευχαριστώ για τα καλα λόγια!

Παρωνύμιε, φοβερή δήλωση, δεν την γνώριζα!

Κι από τα δικά μου αγαπημένα βιβλία. Το έχω διαβάσει στην έκδοση που φαίνεται στην εικόνα. Οι ομοφυλοφιλικές διαθέσεις, αν και υποβόσκουσες, είναι διάχυτες και εναρμονισμένες στο ασυναγώνιστο πνεύμα του Ουάιλντ, που σε όλο το βιβλίο μας γεμίζει με αποφθέγματα και αποδομήσεις των κατεστημένων της κοινωνίας.

Νομίζω αξίζει να αναφερθεί ότι στην έκδοση αυτή -τουλάχιστον, δεν ξέρω για τις άλλες- έχει πρόλογο μια δισέλιδη περίληψη των αισθητικών απόψεων του συγγραφέα, η οποία καταλήγει: "όλη η τέχνη είναι εντελώς άχρηστη".

Βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί στα Αγγλικά. Το έχω στην έκδοση Wordsworth Classics. Η συγκεκριμένη, είναι γεμάτη με αναφορές και σημειώσεις (211 για την ακρίβεια). Η εισαγωγή απ ότι ξέρω είναι πάντα μαζί με το βιβλίο.
Εξαιρετικό κομμάτι: There is no such thing as a moral or immoral book. Books are either well written or badly written. That is all.
Δεν χάνω γραμμή του όποτε το διαβάζω. Σίγουρα θα το επέλεγα αν μου έλεγαν πως μπορώ να πάρω μονάχα ένα βιβλίο μαζί μου.

Νομίζω πως πολύ δύσκολα θα πει κάποιος που έχει διαβάσει το εν λόγω βιβλίο ότι δεν του άρεσε. Πραγματικά επαναστατικό για την βικτωριανή Αγγλία της εποχής εκείνης, τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της κοινωνίας και αποκάλυψε πλευρές της τότε ελίτ που ήταν καλά κρυμμένες. Προσωπικά, με εντυπωσίασε ο τρόπος που ψυχογραφούσε τους χαρακτήρες ο Ουάϊλντ, γεμάτος πνεύμα, ευφυΐα, χιούμορ και καυστικότητα. Ο Ντόριαν, θύμα του ναρκισσισμού του, προτίμησε να ωριμάζει μέσα από έναν πίνακα στο σώμα, παρά να ωριμάσει ο ίδιος πνευματικά και να αποδεχτεί τις όποιες ευθύνες έρχονται με αυτό. Η τραγική του φιγούρα μόνο ηθικά διδάγματα μπορεί να μας δώσει και ο συγγραφέας του να περάσει πραγματικά στην αθανασία με ένα έργο σταθμό, τόσο συμπυκνωμένο από νοήματα, που κάθε του σελίδα σε γεμίζει σκέψεις και προβληματισμούς. Καταπληκτικό.

Μόνο την ταινία είδα (αρκετά καλή) αλλά, με τέτοια κολακευτικά λόγια...ψήνομαι να διαβάσω και το βιβλίο

Επειδή αναφέρθηκε δύο φορές η ταινία, αν μπορώ να επέμβω επί του θέματος. Θεωρώ πως η ταινία, άνευ λόγου και αιτίας διαστρέβλωσε σε τεράστιο βαθμό το νόημα και τα γεγονότα του βιβλίου. Πολύ καλά κουστούμια και σκηνικά που πήγαν χαμένα για μια διασκευή που ομολογώ πως δε καταλαβαίνω καθόλου γιατί έγινε.

Θα συμφωνήσω μαζί σου. Προσωπικά δε μου άρεσε η διασκευή της ταινίας. Το βιβλίο είναι μαγεία!

α) Να διορθώσω τον πρωτότυπο τίτλο: The Picture of Dorian Gray κι όχι Grey.
β) Προφανώς και δεν το έχω διαβάσει στα Ελληνικά και δε νομίζω ότι μπορεί να αποδωθεί η γλώσσα του Wilde ούτε κατά προσέγγιση σε οποιαδήποτε γλώσσα. Το ίδιο πιστεύω για την πλειονότητα της Βικτωριανής λογοτεχνίας. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα έργα πολλών άλλων γλωσσών. Αν μπορείτε, διαβάστε στο στα Αγγλικά και απολαύστε το παιχνίδι του συγγραφέα με τις λέξεις και το πνεύμα της Βικτωριανής εποχής.
γ) Είναι το αγαπημένο (και με μεγάλη διαφορά απ' το δεύτερο) βιβλίο της μητέρας μου. Επίσης είναι το εγγυημένο της gay-o-meter, όπως το ονομάζει. Όταν γνώριζε κάποιον ενδιαφέροντα τύπο, του έκανε πάντα τρεις ερωτήσεις: τι μπύρα πίνει, τι ομάδα είναι και ποια είναι η γνώμη του για τον Dorian. Αν η απάντηση στην τρίτη ερώτηση ήταν εγκωμιαστική (πολύ όμορφος, πολύ ενδιαφέρων, πολύ σέξυ), ήταν σίγουρη ότι ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, αμφιφυλόφιλος. Αν η απάντηση ήταν ήταν φθονερή ή αποδοκιμαστική, τότε βεβαιωνόταν ότι ήταν ετεροφυλόφιλος. It actually worked!
δ) Με μοναδική εξαίρεση ένα κεφάλαιο που περιγράφει κάτι κοσμήματα με τον πιο λεπτομερή και ανιαρό τρόπο, το βιβλίο ανήκει στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

β) Συμφωνώ τόσο πολύ μαζί σου.
γ)χαχαχαχαχαχα!

Να υποθέσω ότι ο πατέρας σου hated his guts ένα πράμα

Συμφωνώ με όσα λες και παρόμοια είναι η εντύπωσή μου για τον A. C. Doyle.

Είπα ότι ήταν καλή η ταινία, γιατί δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και οπότε δεν ξέρω αν αποδόθηκε σωστά ή όχι.

Ο/Η Παρωνύμιος έγραψε:

Να υποθέσω ότι ο πατέρας σου hated his guts ένα πράμα

Click to expand...

Όχι. Ο πατέρας μου δε διαβάζει κι ούτε διάβασε ποτέ λογοτεχνία. Η μάνα μου λέει ότι παρασύρθηκε απ' τη φήμη των Ελλήνων και δεν του έκανε τις τρεις ερωτήσεις του gay-o-meter. "He was not gay, naturally, and you are the living proof of that, but still, had I asked him, I would have understood in time that a man who does not KNOW Dorian, is not a man for me," μου είπε. Στον δεύτερο σύζυγο έκανε και τις τρεις ερωτήσεις απ' το πρώτο ραντεβού.