Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde): ''Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι''

Το πορτραίτο από την αρχή ήταν η απεικόνιση της ψυχής του. Ότι άσχημη πράξη έκανε, μετά πήγαινε και έβλεπε το πορτραίτο να ασχημαίνει. Στο τέλος δε, είχε γίνει τελείως αποκρουστικό και γερασμένο. Πριν να μπει ο Ντόριαν στο δωμάτιο που ήταν ο πίνακας, παλεύει με τον εαυτό του. Σκέφτεται να πάει ομολογήσει όλα όσα έκανε, ειδικά τον φόνο του ζωγράφου και την ηθική του αυτουργία για την αυτοκτονία της κοπέλας. Με διάφορα όμως επιχειρήματα καταλήγει πως το καλύτερο είναι να πάει να σκίσει το πορτραίτο και μαζί με αυτό ότι θυμίζει το παρελθόν.

Όταν όμως από τον θόρυβο μπαίνουν μέσα οι υπηρέτες βλέπουν το μαχαίρι όχι καρφωμένο στον πίνακα άλλα στον Ντόριαν που πλέον έχει αυτός όλη την ασχήμια στο σώμα του, ενώ το πορτραίτο ήταν εξαίσιο από ομορφιά.

Φαίνεται πως την τελευταία στιγμή συνειδητοποίησε βλέποντας τη εικόνα του πόσο είχε ''ξεπέσει'' και προφανώς αντιλήφθηκε πως ακόμα κι αν έσκιζε το πορτραίτο να μην ηρεμούσε αλλά να συνέχιζε να βασανίζεται από τύψεις. Τον δικαιώνει η επιλογή του να βάλει τέλος στη ζωή του αφού στο τέλος το πορτραίτο - ψυχή του έχει την αγαθότητα κι ομορφιά της νιότης του.

Εγώ έτσι το κατάλαβα. Βέβαια το θέμα είναι η αυτοκτονία. Στους συλλογισμούς του πριν μπει στο δωμάτιο φαίνεται να έχει γνώση περί θεού, αμαρτιών και συγχώρεσης, να τα υπολογίζει αλλά ξέρουμε πως η αυτοκτονία δεν είναι αποδεκτή στους εκκλησιαστικούς κύκλους....ίσως ήθελε να πει κάτι και γι αυτό ο συγγραφέας, δεν ξέρω.


Πάντως στο βιβλίο δυο σκηνές με εξόργισαν με τον Ντόριαν. Η μία είναι η κυνικότητα που έδειξε όταν σκότωσε τον φίλο του και η άλλη η ξεπεσμένη αντίδραση που είχε στην κοπέλα που τον αγαπούσε στο καμαρίνι της. Ειδικά για την τελευταία αν τον είχα μπροστά μου θα του έριχνα πολύ ξύλο. ))

Μ'αυτα που λες στην αρχη συμφωνω,στο θεμα της αυτοκτονιας εχω μια ενστασηΓραφει λοιπον στο τελος,οτι ο Ντοριαν αρπαξε το μαχαιρι και το καρφωσε στο πορτραιτο.Δεν λεει καπου οτι το καρφωσε στο στηθος του η οτι ηθελε ν'αυτοκτονησει.Απλως καρφωνοντας το στο πορτραιτο ηταν σαν να το καρφωνε στην καρδια του,στην ψυχη του,αφου αυτη συμβολιζε.

Και μετα,αφου πεθανε,τα "μαγια λυθηκαν" και το πορτρετο εγινε οπως οταν ειχε πρωτοσχεδιαστει,ενω ο ιδιος γερασε σε μια στιγμη.Παντως αν εχεις ευκαιρο το βιβλιο τσεκαρε το να μου πεις αμα συμφωνεις.

Ναι, τώρα που είδα το βιβλίο έτσι έγινε. Την είχα ξεχάσει αυτή την σκηνή, νόμιζα δεν έδινε λεπτομέρειες στο τι έγινε ,μόνο ότι μπήκε μέσα στο δωμάτιο με το πορτραίτο κι ακούστηκε ένας θόρυβος και μπαίνοντας οι υπηρέτες είδαν το γεγονός.
Δεν υπάρχει όμως καμία ''κάθαρση'' εδώ. Δεν είναι ο Ντόριαν μετανιωμένος που το κάνει αυτό. Το πορτραίτο το σκίζει όχι με σκοπό να τιμωρήσει τον εαυτό του αλλά να εξαφανίσει κάθε απόδειξη και κάθε θύμηση από το παρελθόν και να την γλιτώσει.

Σε σχέση με το αν ο θάνατος του Ντόριαν ήταν αυτοκτονία ή όχι, πιστεύω πως η κατάληξη είναι διφορούμενη αγγίζοντας τα όρια του φανταστικού...

Εγώ αυτό που αντιλαμβάνομαι με την περιγραφή της αυτοκτονίας, είναι ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να ταυτίσει την σχέση του Ντόριαν με το πορτραίτο. Μετά την ευχή που έκανε, το πορτραίτο έγινε κομμάτι του. Με το που κάρφωσε το μαχαίρι στο πορτραίτο, είναι σαν να αυτοκτονούσε, σαν να το κάρφωνε το σώμα του. Μετά το μαχαίρωμα, "λύθηκαν τα μάγια", το πορτραίτο ξαναχωρίστηκε απ' τον Ντόριαν και έγιναν τα πράγματα όπως θα ήταν χωρίς την ευχή που είχε κάνει ο πρωταγωνιστής.

Διαβάζοντας το βιβλίο άλλο ένα μήνυμα που πήρα, πέρα από τα αποφθέγματα του, είναι το ίδιο που πήρα διαβάζοντας το έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, ότι όσο και να προσπαθείς να ζεις με μια αμαρτία στην πλάτη σου, στο τέλος θα λυγίσεις.