Σχολικές βιβλιοθήκες

Ένα άλλο είδος δανειστικής βιβλιοθήκης, ήταν αυτό με τις σχολικές δανειστικές βιβλιοθήκες.

Μια πάρα πολύ κίνηση ομολογώ, ειδικά για τα παιδιά της επαρχίας (και ειδικά των χωριών) που δεν εχουν πρόσβαση στις μεγάλες βιβλιοθήκες των πόλεων..

Στο παλιο μου δημοτικό σχολείο, τα βιβλια που είχε αυτή η βιβλιοθηκη (που δεν ηταν καν βιβλιοθηκη, θα έφταναν πανω κατω τα.. εικοσι! Τα περισσοτερα μυθιστορηματα της ξενης κλασσικης λογοτεχνιας και δυο-τρια ελληνικα. Τα προμηθευτηκαμε στις δυο τελευταιες τάξεις του δημοτικου, και τα φυλαγαμε στην ταξη μου (σαν μεγαλυτερα παιδια). Κρατουσαμε μεταξυ μας καταστασεις ποιος τα δανειζοταν καθε φορα, και ποιος ηταν στην σειρα αναμονης. Ήταν η πρωτη φορά που άκουγα τον όρο : δανεισμος βιβλιων (οκ μαλλον το ειχα ακουσει και αλλη μια φορα πιο μικρη ), και η πρωτη φορά που δανειζομουν βιβλια. Μεχρι τότε ότι μου αγοραζαν οι γονεις μου (που ποτε δεν μου εφταναν :λυγμ.

Στο γυμνασιο, οταν πρωτοπηγα, η αντιστοιχη σχολικη βιβλιοθηκη, είχε δικη της (κλειδωμενη) αιθουσα (μαλιστα πολλοι αγνοουσαν ακομη και την υπαρξη της), αλλά.. δυστυχως τα βιβλια ηταν λίγα και σε αθλια κατασταση.
Ευτυχώς αυτό άλλαξε πολύ συντομα, γιατι προμηθευτηκαμε (προφανως με κονδυλιο) πάρα πολλά (πανω απο χιλια) βιβλια, και η μέρα που τα φερανε στο σχολειο, ήταν μερα γιορτης.

Δυστυχώς και πάλι, η ζήτηση ήταν τετοια (ειμαστε ολοι απο τα γυρω χωρια.. και πρωτη φορα βλεπαμε τοσα βιβλια μαζεμενα.. φυσικο ηταν να γινει χαμος ποιος θα τα πρωτοδανειστει ), που δόθηκε προτεραιότητα στα μεγαλύτερα παιδιά (εγω ήμουν πρωτη γυμνασίου), και μέχρι να φτάσει η σειρά μας, δεν είχε απομεινει τίποτα απολύτως, ακομη και τα παλια είχαν παρει.

Δανείστηκα όμως για όλο το καλοκαιρι, αρκετά απο αυτά που είχα βαλει στο μάτι. Ένα μαλιστα που μου έμεινε μιλουσε για την Ισπανια (ακουει κανεις..;) και εδειχνε την περιοχή της Ανδαλουσίας, και τότε θυμαμαι πως ηταν η πρωτη φορά που ηθελα να ταξιδεψω και να την δω απο κοντα καποια μερα

Επειδή έχω ζήσει από κοντά βιβλιοθήκες, άνεργες σαν φάροι, πραγματικά με συγκινεί η εικόνα που περιέγραψες :λυγμ:

Πήγαινα σε "καλό" σχολείο, σε μεγάλη πόλη. Σε μεγάλη ευήλια αίθουσα, η βιβλιοθήκη απλωνόταν σε καμιά 50αριά τετραγωνικά. Είχε σχεδόν τα πάντα και είχαμε διαβάσει σχεδόν τα πάντα. Εκτός από τις κενές ώρες όπου μας έστελναν και για να μην κάνουμε φασαρία αλλά κυρίως επειδή οι καθηγητές στήριζαν έτσι κι αλλιώς το εξωσχολικό βιβλίο, ανατρέχαμε σ΄αυτή τη βιβλιοθήκη για εργασίες μας. Όσο το θυμάμαι, ήταν προχωρημένο να υπάρχουν προς δανεισμό, βιβλία φιλοσοφίας, ψυχολογίας ή κλασσικών ρώσσων. Ακόμα και βιβλία με θεολογικούς προβληματισμούς κάλυπταν τα ράφια της. Περίεργοι καιροί, τότε. Η κυρία Όλγα η δασκάλα με απόσπαση, ξέχναγε να σημειώσει ποιές μαθήτριες δανείζονταν Λουντέμη η Καζαντζάκη. Μας έκλεινε μόνο το μάτι ψιθυρίζοντας "μην ξεχάσεις να το επιστρέψεις, κακομοίρα μου"!
Υπήρχε μια σωστή επικοινωνία μεταξύ μας, όπως και με δυό-τρεις καθηγήτριες. Τέτοια που δεν μας άφηνε να συζητήσουμε εκτός τάξης, τα όσα μας προέτρεπαν να διαβάσουμε και που -τότε φυσικά- θα τους δημιουργούσαν πρόβλημα ως "μη εγκεκριμένη διδακτέα ύλη".

ακούστε λοιπόν και την ειρωνεία της σημερινής εποχής:
ενώ εσείς δεν είχατε καν βιβλιοθήκες στο σχολείο εμείς διαθέτουμε μια η οποία έχει πάρα πολλά βιβλία σε άψογη κατάσταση και δυστυχώς δεν πατάει κανένας στην βιβλιοθήκη(εκτός απο μένα φυσικά και τους φιλολόγους)! πικρή ειρωνεία έτσι?!!!!

Ακόμα πικρότερη ειρωνεία είναι το ότι πολλά παιδιά, αν έκαναν οικονομία στα SMS, θα μπορούσαν να αγοράζουν ένα βιβλίο κάθε βδομάδα.

Δεν στελνουν πια και τοσα πολλα sms Δρουσουλα. Τωρα υπαρχουν και προσφορες σ' αυτα. ;)

Αλλα κακα τα ψεματα, με τοσο ογκο σχολικων μαθηματων, ποιο παιδι να προλαβει να διαβασει και κατι εξωσχολικο; Εγω θυμαμαι διαβαζα τα καλοκαιρια πολυ

Στις δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου υπάρχει πράγματι πίεση, αλλά ένα παιδί που θα συνηθίσει στο εξωσχολικό διάβασμα από το δημοτικό, πάντα θα βρίσκει λίγες ώρες για ένα λογοτεχνικό βιβλίο, ιδίως αν έχει δίπλα του μια βιβλιοθήκη.

Εγώ δεν είχα δανειστική της προκοπής...Ευτυχώς τώρα στου Ζωγράφου έχει μια εξαίρετη Δημόσια Βιβλιοθήκη και μπορώ να διαβάσω σχεδόν ό,τι υπάρχει από κλασική λογοτεχνία,ποίηση, θέατρο κλπ!

Είχαμε κάνει μια χρονιά... Μάλλον στην πέμπτη δημοτικού.... Ειχαν συνεισφερει όλα τα παιδια και ειχαν φέρει από ένα βιβλίο. Δεν κρατούσαμε όμως καταστάσεις και θυμάμαι, πως το δικό μου δεν μου το έφεραν ποτε πισω και μάλιστα είχα στενοχωρηθει πολύ γι'αυτο εκείνη τη χρονιά. Πάντως στο λύκειο δεν ακουσα ποτε να αναφερεται η λέξη δανειστικη βιβλιοθήκη. Μόνο μια χρονιά είχα μια φιλόλογο με πολύ κέφι που συνήθιζε να δανείζει απ'τα δικά της βιβλία στα παιδιά

Από Το Βήμα:


Το τέλος των σχολικών βιβλιοθηκών

Η άδοξη κατάληξη ενός θεσμού ή πώς το υπουργείο Παιδείας στέλνει τους μαθητές κατευθείαν στον παράδεισο της άγνοιας

Σε ολόκληρη την υφήλιο, ένα κοράκι πλανάται πάνω από τα κεφάλια των αναγνωστών στις βιβλιοθήκες κράζοντας «Nevermore»!
Γιατί άραγε να κλείνουν οι δημόσιες βιβλιοθήκες ακόμη και σε μια κατ' εξοχήν χώρα βιβλιοφίλων, όπως η Μεγάλη Βρετανία; Ο Οσκαρ Γουάιλντ (στο The Soul of Man Under Socialism) διέβλεπε πως αν είναι να έχουμε κυβερνήσεις εξοπλισμένες με τόση οικονομική δύναμη όση είναι και η πολιτική τους εξουσία, αν δηλαδή καταλήξουμε να έχουμε βιομηχανικές τυραννίες, το τελευταίο στάδιο του ανθρωπίνου είδους θα είναι χειρότερο από αυτό του πρωτόγονου. Στην Αγγλία, λοιπόν, πνευματικοί άνθρωποι και συγγραφείς με πρώτο και καλύτερο τον Φίλιπ Πούλμαν μπήκαν στην πρώτη γραμμή των διαμαρτυρόμενων βιβλιοφίλων. Πολίτες προθυμοποιήθηκαν να λειτουργήσουν οι ίδιοι, αμισθί, κοινοτικές βιβλιοθήκες των οποίων αποφασίστηκε το κλείσιμο, ελλείψει πόρων.
Στην πραγματικότητα, άνθρωποι σαν τον Κάρλο Φραμπέτι είχαν προ πολλού φθάσει ως το Πουργκατόριο και είχαν επιστρέψει περιγράφοντάς το στο Βιβλίο Κόλαση: «Καμία έκπληξη δεν αισθάνθηκα όταν διαπίστωσα ότι η κόλαση είναι μια βιβλιοθήκη. Το να ανεβάζεις τον βράχο της άγνοιας πάνω σε ένα βουνό βιβλία, χωρίς να φτάνεις ποτέ στην κορυφή της γνώσης, είναι η πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του μαρτυρίου του Σισύφου».
Πρόσφατα στην Ελλάδα σημειώθηκε μια αλλαγή πλεύσης στη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση της νέας διοίκησης: άνοιγμα στο κοινό, διεξαγωγή σεμιναρίων εντός της βιβλιοθήκης, ανέβασμα της «Μποέμ» στον χώρο του Αναγνωστηρίου. Συγχρόνως, ανακοινώθηκε η τοποθέτηση του κ. Τροχόπουλου, μέχρι πρότινος διευθυντή της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Βέροιας, στη θέση του διευθυντή του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», στην υπό κατασκευή νέα Εθνική Βιβλιοθήκη στο Δέλτα Φαλήρου.
Παράλληλα σε πρόσφατο άρθρο της η κυρία Μαρίζα Ντεκάστρο πληροφόρησε το ευρύ κοινό πως «από το 2004 έχουν πραγματοποιηθεί 1.455 επισκέψεις σε σχολεία και βιβλιοθήκες, στις οποίες συμμετείχαν περισσότεροι από 93.000 μαθητές νηπιαγωγείων, δημοτικών, γυμνασίων, λυκείων». Οι επισκέψεις αφορούσαν συγγραφείς οι οποίοι συμμετείχαν στο πρόγραμμα του ΕΚΕΒΙ «Επισκέψεις συγγραφέων και καλλιτεχνών σε σχολικές βιβλιοθήκες».
Συγγραφείς και εικονογράφοι επί δεκαετία είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του ΕΚΕΒΙ και βρίσκονταν στη διάθεση των δημοσίων σχολείων τα οποία, μέσω των υπευθύνων των σχολικών βιβλιοθηκών οργάνωναν τις επισκέψεις και παράλληλες εκδηλώσεις στο πλαίσιο διεξαγωγής των μαθημάτων. Ηταν αυτές οι σχολικές βιβλιοθήκες που είχαν εισαχθεί ως θεσμός επί υπουργίας Γ. Αρσένη το 2000, με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και εθνικών κονδυλίων.
Ενα μόνο μέρος από τις δημιουργικές πρωτοβουλίες που συνόδευσαν την εισαγωγή του θεσμού στα δημόσια σχολεία της χώρας μπορεί κανείς ακόμη να διαπιστώσει στο μπλογκ των σχολικών βιβλιοθηκών greekschoolibs.blogspot. Ενα μπλογκ που πλέον αποτελεί τουριστική ατραξιόν για τους επισκέπτες, μετά την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να απομακρύνει τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι επί δεκαετία υπηρέτησαν τον θεσμό με συνέπεια και όραμα, έχοντας περάσει από σεμινάρια, έχοντας υποστεί επικριτικά σχόλια διαφόρων καλοθελητών, έχοντας βραβευθεί από ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Το 2007, στη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων η σχολική βιβλιοθήκη του 7ου Γυμνασίου Αθηνών, μια από τις 499 που λειτουργούσαν σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, κάηκε. Μαθητές σύρθηκαν σε δίκες, γονείς κατηγορήθηκαν για αμέλεια ανηλίκων, η σχολική βιβλιοθήκη έκλεισε. Το 2011, επί υπουργίας Διαμαντοπούλου, οι υπεύθυνοι σχολικών βιβλιοθηκών κλήθηκαν να παραδώσουν τα κλειδιά. Η τέως υπουργός έκλεισε τις υπόλοιπες 498 βιβλιοθήκες. Ετσι, χωρίς δίκες, κατηγορητήρια και καταδίκες. Για να είμαι πιο ακριβής: επιτράπηκε η λειτουργία των βιβλιοθηκών επί δίωρο, δύο ημέρες την εβδομάδα, από καθηγητές που απλά συμπλήρωναν ωράριο. Αυτό, σε σχολικές μονάδες 800 μαθητών.
Υπάρχει ωστόσο και άλλη παράμετρος. Αφορά την εισαγωγή των πρότζεκτ στα γενικά λύκεια. Μια από τις πλέον ρηξικέλευθες, εμπνευσμένες κινήσεις του υπουργείου Παιδείας αμαυρώθηκε από το κλείσιμο των σχολικών βιβλιοθηκών: οι πηγές, βλέπετε, ήταν στη διάθεση των μαθητών διαδικτυακά. Ποιος χρειαζόταν πλέον τις σχολικές βιβλιοθήκες; Εν τοιαύτη περιπτώσει, προς τι, αλήθεια, η ανάπλαση του Δέλτα Φαλήρου και γιατί να ξοδεύεται ένας ιδιώτης σπόνσορας για το χτίσιμο της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης; Και γιατί να στερηθεί η Βέροια των πετυχημένων κινήσεων του κ. Τροχόπουλου; Οι αναγνώστες, προφανώς, γεννιούνται, δεν γίνονται, για την τέως ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.
Κάπως έτσι προσπάθησα να περιγράψω την κατάσταση στην κόρη μου, μαθήτρια δημοσίου Λυκείου, καθώς εναγώνια αναζητούσε υλικό για το δικό της πρότζεκτ «Ο Χρόνος στη Φιλοσοφική, Καλλιτεχνική, Επιστημονική και Κοινωνιολογική του Διάσταση». Δημοτική βιβλιοθήκη δεν υπάρχει στην περιοχή, σχολική βιβλιοθήκη δεν υπάρχει ούτως ή άλλως στο λύκειό της, και οι υπάρχουσες πλέον υπολειτουργούν. Η απάντηση στα συνεχή ερωτήματά της μπορούσε να εστιαστεί στο παλιό, καλό μότο «it's the economy, stupid»! Μακάρι να ήταν τόσο απλή η απάντηση. Σαν τον κ. Σαρτιέ, βιβλιοθηκονόμο της βιβλιοθήκης Ντ' Εσπαρβιέ, στην Ανταρσία των Αγγέλων του Ανατόλ Φρανς, έτσι κι εμείς μάλλον θα ψάχνουμε για τους ενόχους της καταστροφής των σχολικών βιβλιοθηκών ανάμεσα στους ασιατικούς κυνοπιθήκους.
Προτού το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος κατηγορηθεί πως απώτερος σκοπός του είναι να στείλει τους μαθητές κατευθείαν στον παράδεισο (της αγνοίας, εννοείται) οφείλει να ξανασκεφθεί το θέμα.
* Ο κ. Σταύρος Νικολαΐδης είναι εκπαιδευτικός. Υπήρξε υπεύθυνος σχολικής βιβλιοθήκης.

Εγώ δεν έχω δανειστεί ποτέ απο βιβλιοθήκη και -έτσι- ούτε και από σχολική. Εν μέρει με διακατέχει μία κτητικότητα.(που όμως θυσιάζω όταν προκειται να χαρίσω ένα βιβλίο μου σε κάποιον). Πάντως νομίζω ότι με μία σχετική οικονομία και με μία επίσκεψη σε παλαιοβιβλιοπωλεία... θα γεμίσει κανείς επαρκώς τα ράφια του!

ΥΓ1: Στο σχολείο μου υπήρχε δανειστική βιβλιοθήκη με αρκετά βιβλία διάφορων κατηγοριών(λογοτεχνικά, λεξικά, ιστορικά κλπ).
ΥΓ2: Τουλάχιστον σε αυτό το μεσοδιάστημα του σχηματισμού κυβέρνησης δεν θα με στοιχειώνουν οι "πράσινες" διαφημίσεις

Εγώ λυπάμαι πολύ διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο. Έτυχε να είμαι από τους τυχερούς μαθητές στο παρελθόν, και στο Γυμνάσια-Λύκειο που φοίτησα είχαμε μια καινούργια και με πολύ καλό υλικό βιβλιοθήκη. Πολλά παιδιά του σχολείου τα απογεύματα μαζευόμασταν εκεί, ήταν το στέκι μας (και το γήπεδο από δίπλα το άλλο μας στέκι ). Ψάχναμε τα βιβλία, διαβάζαμε, παρακολουθούσαμε οπτικοακουστικό υλικό, και σε συνδυασμό με μια καταπληκτική υπεύθυνη βιβλιοθήκης που είχε οριστεί, εκδώσαμε σχολική εφημερίδα. Θυμάμαι με πολύ αγάπη τη βιβλιοθήκη μας, η οποία σίγουρα φούντωσε ακόμα πιο πολύ το πάθος μου για τα βιβλία. Στεναχωριέμαι ειλικρινά λοιπόν τώρα που μαθαίνω ότι οι σχολικές βιβλιοθήκες είτε υπολειτουργούν, είτε δε λειτουργούν καθόλου.

Μαύρο Βέλος, κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν βιβλία. Κάποια άλλα μπορεί να μην είναι κτητικά. Επομένως γιατί να μην έχουν πρόσβαση σε μια βιβλιοθήκη, εφόσον μάλιστα είναι ήδη διαθέσιμες; Επίσης κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν πάθος με το διάβασμα. Μια βιβλιοθήκη όμως ίσως, λέω ίσως, τους παρακινήσει να πιάσουν στα χέρια τους ένα βιβλίο.

Σκεφτομουν κ εγω να παω για εθελοντικη εργασια σε μια σχολικη βιβλιοθηκη πριν απο καιρο, αλλα οι διευθυντες ειχαν δηλωσει οτι πηγαιναν πολλοι εθελοντες κ αυτοι ηθελαν να ευαισθητοποιηθει το κρατος, που δε γινοταν γτ στην ουσια για το κρατος ειχε λυθει το προβλημα. Για μενα φυσικα το καλυτερο ειναι να ευαισθητοποιηθει το κρατος, αλλα οπως κ να εχει το παν ειναι να μεινουν ανοιχτες οι σχολικες βιβλιοθηκες! Κατι λιγα που ειχα δανειστει οταν ημουν μικρη, εχω πολυ ομορφες αναμνησεις απο εκεινα τα παλια κ πολυδιαβασμενα βιβλια...
Ειχα κ εγω ενα θεματακι παλια με την κτητικοτητα, αλλα πλεον το εχω ξεπερασει κ αν χρειαστει δεν με πειραζει να δανειστω γτ πλεον δεν με απασχολει να γεμισω τα ραφια μου τοσο, οσο να διαβασω οσο περισσοτερα βιβλια γινεται

Ο/Η Γιωργος Τ έγραψε:

Μαύρο Βέλος, κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν βιβλία. Κάποια άλλα μπορεί να μην είναι κτητικά. Επομένως γιατί να μην έχουν πρόσβαση σε μια βιβλιοθήκη, εφόσον μάλιστα είναι ήδη διαθέσιμες; Επίσης κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν πάθος με το διάβασμα. Μια βιβλιοθήκη όμως ίσως, λέω ίσως, τους παρακινήσει να πιάσουν στα χέρια τους ένα βιβλίο.

Click to expand...

Σαφώς και είμαι υπέρ της βιβλιοθήκης. Αλλά μίας ελεύθερης βιβλιοθήκης. Εμένα αυτό που με ώθησε στο να αγοπράζω βιβλία-πέρα από το γεγονός ότι ήταν πάντα διαθέσιμα σε εμένα- ήταν ότι μπορούσα να επιλέγω ελεύθερα όποια ήθελα. Έτσι, για εμένα θα ήταν ιδανικό τα απαιδιά να συμμετείχαν μαζίθ με τους καθηγητές σε μία βιβλιοθήκη, προσφέροντας -όσοι μπορούσαν- χρήματα ή βιβλία και μέσω ψηφοφορίας να επιλέγονταν ποια βιβλία θα αγοράζονταν.

ΥΓ:Αυτό που έχω με την κτητικότητα είναι ότι θέλω να έχω πάντα διαθέσιμα κάποια βιβλία. Έχω δανειστεί και έχω δανείσει άπειρα βιβνλία. Έχω χάσει και κάποια βιβλία. Έχω δώσει βιβλία μου για bookcrossing. ΑΥτό είναι άλλο. Μου αρέσει να μοιράζομαι τα πράγματά μου αλλά με ανθρώπους που ξέρω ότι θα τα εκτιμήσουν και που θα τα αξιοποιήσουν!

Πωπω η βιβλιοθήκη του σχολείου μου ήταν παράδεισος. Είχε τα πάντα από βιβλία και σε ελληνικά και σε αγγλικά και σε γαλλικά, πάρα πολλά περιοδικά, επιστημονικά και μη, κ είχε όλο μοκέτα κάτω δημιουργώντας ζεστές γωνίτσες που αράζαμε όταν δεν μας την έλεγαν οι βιβλιοθηκάριοι και γενικά ήταν φοβερή, αν και ποτέ δε διάβαζα εκεί, πάντα τα δανειζόμουν. Από τη βιβλιοθήκη του σχολείου δανείστηκα και διάβασα πρώτη φορά τα Άνθη του Κακού του Μπωντλαίρ και άλλα πολλά, τα οποία ούτε που θυμάμαι. Τις περισσότερες φορές ό,τι δανειζόμουν από εκεί, το διάβαζα τις ώρες του μαθήματος, ειδικά στο γυμνάσιο, που καθόμουν στο ίδιο θρανίο με την κολλητή μου και διάβαζε κι αυτή.

Στο δημοτικό που πήγαινα δεν υπήρχε δανειστική βιβλιοθήκη, κάποια στιγμή την Πέμπτη ή στην Έκτη, ο δάσκαλός μας μας πρότεινε να φέρει ο καθένας μας από ένα βιβλίο και να τα δανείζουμε μετξύ μας. Δεν έπιασε γιατί έφεραν βιβλία μόνο 5-6 άτομα. Οι άλλοι ή δεν είχαν λογοτεχνικά βιβλία στο σπίτι τους ή δεν ενδιαφερόταν να διαβάσουν, ή (όπως εγώ) δεν ήθελαν να εμπιστευτούν τα βιβλία τους σε άλλους.

Στο γυμνάσιο υπήρχε μια υποτυπώδης βιβλιοθήκη που περιλάμβανε διάφορα βιβλία διαφόρων ποιοτήτων (από το πείραμα της Φιλαδέλφιας ως τα άπαντα των Λουντέμη και Καζαντζάκη), στις πρώτες τάξεις υπολειτουργούσε, ξέραμε ότι μπορούσαμε να δανειστούμε αλλά οι αρμόδιοι καθηγητές με τον τρόπο τους μας αποθάρρυναν. Στην τρίτη όμως την βιβλιοθήκη την είχε αναλάβει η καθηγήτρια των Αγγλικών η οποία μας ενθάρρυνε να δανειστούμε βιβλία και εκείνη την χρονιά διάβασα τους Αθλίους, την Παναγιά των Παρισίων, το Η Αυλή μας, το Πόλεμος και Ειρήνη, το Αναφορά στον Γκρέκο, τον Αιώνιο Αδάμ...

Στο λύκειο η βιβλιοθήκη ήταν ανύπαρκτη, αλλά προς το τέλος της Πρώτης λυκείου ξεκίνησε κάποιο πρόγραμμα με κινητές βιβλιοθήκες. Ένα βαν γεμάτο βιβλία που ερχόταν στο σχολείο μας μια φορά την εβδομάδα και απ' όπου μπορούσαμε να δανειστούμε όποιο βιβλίο θέλαμε για 2 βδομάδες. Ήταν καλή κίνηση και από εκεί διάβασα μερικά βιβλία όπως το Σήμα των τεσσάρων, Το Θάνατος στη Βενετία, Γούγκερμαν, Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς κα κρίμα που αυτό εφαρμόστηκε μόνο για μισή χρονιά

Νομίζω ότι είναι χρήσιμο να υπάρχουν σχολικές βιβλιοθήκες, ακόμα περισσότερο όμως πρέπει να υπάρχουν καθηγητές που να αγαπούν τη λογοτεχνία.

Εμείς στο γυμνάσιο είχαμε μια πολύ ωραία βιβλιοθήκη. Είχε πολλές κατηγορίες ( ιστορία, ποίηση, ξένη-ελληνική λογοτεχνία, θρησκευτικά, λεξικά κ.ά είχε και Καζαντζάκη!!!) Ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακή.

Στο δημοτικό (και όχι μόνο στο δικό μου) δεν είχαμε χώρο δανειστικής βιβλιοθήκης (αν και ζούσαμε σε αστική πόλη-θεσσαλονίκη). Αντ'αυτου είχαμε κινητή δημοτική δανειστική βιβλιοθήκη. Ήταν ένα βανάκι, διαμορφωμένο έτσι που να χωράει ένα γραφειακι, και δύο βιβλιοστάτες (από τα δεξιά και αριστερά του βάν).
Το εν λόγω βάν ερχότανε κάθε Παρασκευή (αν δεν κάνω λάθος- δε ξέρω ποιες περιοχές κάλυπτε), θυμάμαι να δανείζομαι τα βιβλία αλλά όχι να τα διαβάζω ή τουλάχιστον δεν θυμάμαι τους τίτλους, απλά ήθελα να μπαίνω στο βανάκι γιατί μου άρεζε να κοιτάω τα βιβλία.

Μεγαλώνοντας δεν νομίζω να έχω ξανά δεί αυτό το βανάκι.