"Κοιμήσου, Παιδί μου" και "Το Μυστικό για Παιδιά Ευτυχισμένα"

Πολλά τα καλά βιβλία που κυκλοφορούν για τον γονιό και θα προτείνω εδώ δύο:

"Κοιμήσου, Παιδί μου" του Δρ. Εδουάρδ Εστιβίλ και τής Σύλβιας δε Μπέχαρ
("Duérmete niño", Eduard Estivill, Sylvia de Béjar)
Εκδόσεις Πατάκη

Οι γονείς κάνουμε τα ίδια λάθη στο θέμα τού ύπνου του παιδιού με αποτέλεσμα το παιδί να μην κοιμάται καλά και να ξυπνά π.χ. μέσα στην νύχτα κλαίγοντας ή να φτάνει τελικά να κοιμάται στο κρεβάτι των γονιών, συχνά εκτοπίζοντας τον πατέρα σε άλλο κρεβάτι!

Χαρακτηριστικός είναι ο πίνακας όπου οι δύο συγγραφείς παρουσιάζουν πράγματα που δεν πρέπει να κάνουμε για να κοιμίσουμε το παιδί. Μας λεν λοιπόν πως δεν πρέπει:

• Να του τραγουδάμε
• Να το κουνάμε στην κούνια
• Να το κουνάμε στην αγκαλιά
• Να του δίνουμε το χέρι
• Να το πηγαίνουμε περίπατο με το καρότσι
• Να το κάνουμε βόλτα με τ’ αυτοκίνητο
• Να ακουμπάμε το χέρι μας στο κεφάλι του ή να το αφήνουμε να μας ακουμπάει τα μαλλιά
• Να του δίνουμε χαστουκάκια ή να το χαϊδεύουμε
• Να του δίνουμε το μπιμπερό ή να το θηλάζουμε
• Να το βάζουμε στο κρεβάτι μας
• Να το αφήνουμε να τρέχει ώσπου να πέσει παραδομένο
• Να του δίνουμε νερό

Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί αν όλα αυτά είναι πράγματι λάθος. Θα υπενθυμίσω πως μιλάμε για το κοίμισμα τού μωρού (κατά τ’ άλλα την ημέρα, λιώσ’ το στα χάδια και στα φιλιά ) και ομολογώ πως είμαι πια πεισμένος κι εγώ πως σωστά δεν είναι.

Το βιβλίο προτείνει μια πολύ συγκεκριμένη μέθοδο για παιδιά που έχουν πρόβλημα με τον ύπνο και από προσωπική πείρα μπορώ να πω πως δουλεύει αν και θέλει τουλάχιστον έναν γονιό με πολύ γερά κότσια για μερικά βράδια.

Δεν θα ήθελα να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Είτε έχει το παιδί πρόβλημα με τον ύπνο είτε όχι πιστεύω πως το "Κοιμήσου, Παιδί μου" αποτελεί ένα χρήσιμο ανάγνωσμα καθώς εξηγεί τους απλούς μηχανισμούς που διέπουν τον ύπνο τού παιδιού.

Σημειώνω: είναι μικρό και διαβάζεται εύκολα!


"Το Μυστικό για Παιδιά Ευτυχισμένα" του Steve Biddulph
(The Secret of Happy Children)
Εκδόσεις Πατάκη

Ένα βιβλίο γραμμένο με χιούμορ που σε βοηθάει να καταλάβεις ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά σου απέναντι στο παιδί. Παρότι φαντάζομαι πως το καλύτερο είναι να το διαβάσεις απ’ την αρχή προς το τέλος, είναι από τα βιβλία που απλά μπορείς να ξεφυλλίζεις και να μένεις σ’ ό,τι τραβάει την προσοχή σου κι έτσι το διαβάζω κι εγώ.

Σημειώνω: είναι κάπως μεγαλύτερο όμως κι αυτό διαβάζεται πολύ εύκολα!

Κάθε 2 χρόνια θα δίνει και κάποιος την δική του απάντηση εδώ
Θα συμφωνήσω με την Ρεγινόρα και εγώ από προσωπική εμπειρία πλέον...είναι θέμα παιδιού...ιδίως με το θηλασμό δεν το καταλαβαίνω με τίποτα..μου θυμίζουν ξεπερασμένες συμβουλές της γιαγιάς μου...

Πωπω δε θα ήθελα καθόλου να μην με νανούριζε η μανούλα μου Από τις πιο όμορφες αναμνήσεις μου είναι... Ακόμα καμιά φορά βάζω ν' ακούσω την "άρνηση" αν δεν με πιάνει ύπνος...

Η εμπειρία μου στο θέμα του ύπνου λέει πως είναι πολύ δύσκολο να ταιριάζει σε όλα τα παιδιά μία συγκεκριμένη μέθοδος, γιατί κάθε παιδί έχει διαφορετικές ανάγκες και κάθε γονιός είναι διαφορετικός.
Βιβλία που βοηθούν είναι αυτά που λαμβάνουν υπόψη τους πολλές παραμέτρους, όπως π.χ. την ηλικία του παιδιού, αν θηλάζει ή όχι, αν παίρνει πιπίλα, αν εφαρμόζει ο γονιός τη μέθοδο co-sleeping (εκτός από το περιφραστικό «κοιμόμαστε μαζί», πως αλλιώς μεταφράζεται άραγε αυτό?) κ.α.
Προσωπικά, διαβάζοντας βιβλία μεθόδων ελεγχόμενου κλάματος, αμφιταλαντεύτηκα μέχρι να καταλήξω στο ότι δεν είναι για εμάς (με τίποτα όμως…).
Επίσης, ακόμη δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι δυνατόν ένα μωρό το οποίο είναι κυριολεκτικά «συνδεδεμένο» με τη μάνα του λόγω του θηλασμού, των κολικών, των δοντιών και άλλων θεμάτων, να σταματήσει να τη ζητά τη νύχτα..
Ο μοναδικός τρόπος που βρήκα τότε, βρίσκεται σε αυτό εδώ το βιβλίο:
Elizabeth Pantley – The No-cry sleep solution
Δυστυχώς δεν υπάρχει στα ελληνικά απ’ όσο ξέρω, αλλά διαβάζεται πολύ εύκολα. Ακόμη κι εγώ κατόρθωσα να το διαβάσω ανάμεσα στα φρικτά μου ξενύχτια…
Άξιζε πάντως τον κόπο, το προτείνω σε όσους γονείς θέλουν να δοκιμάσουν μία ηπιότερη μέθοδο από αυτές που γνωρίζουμε ήδη.
Εδώ θα βρείτε και τα άλλα της βιβλία:
http://www.pantley.com/elizabeth/books/index.html

Δεν μπορώ να καταλάβω όλους αυτούς τους γονείς που δυσκολεύονται να τους βάλουν τα παιδιά τους για ύπνο!

Για μενα παντως το Κοιμησου παιδι μου ειναι εγκληματικο (προσωπικη αποψη οφ κορς...). Οικογενειακως υπερμαχοι του co-sleeping χωρις ποτε κανενας να μετατοπιστει απο οπουδηποτε.Φυσικα σε καθε οικογενεια και καθε παιδί υπαρχει αλλος κωδικας αλλα το να αφησεις ενα μωρο να κλαιει μεχρι τελικης πτωσης ειναι κατι που δεν μπορω ουτε να το διανοηθω.Παντως απο προσωπικη εμπειρια εχω να δηλωσω πως μετα απο 2μιση χρονια συγκοιμησης και καθως ηταν ενα παιδι που σχεδον ολη μερα ειμασταν οι δυο μας επομενως ημουν ο βασικος φροντιστης του με οτι συνεπαγεται αυτο απο αποψη προσκολλησης και αγχους αποχωρισμου,αποφασισε ολομοναχη να παει στο δωματιο και οποτε της ζηταω να ερθει να χουζουρεψουμε μου λεει κανε οτι θελεις στο κρεβατι σου εγω εχω δικο μου δωματιο.......Επομενως συμφωνω με το συμπερασμα πως ενα παιδι οταν νιωσει πως ο βασικος του φροντιστης θα ειναι εκει διπλα του οποτε τον χρειαστει τοτε νιωθει ετοιμο να ανοιξει τα φτερα του.

..Δε θυμαμαι να με νανουρισαν ποτε (περα απο τα θρησκευτικα στο γυμνασιο) στη παιδικη μου ηλικια,εχω αναμνησεις απο το παππου μου,που μου ελεγε κατι απιστευτα παραμυθια αλλα το εκανε σε φαση να γουσταρουμε τα καλοκαιρινα μεσημερια ωστε να μη παιζουμε εξω και κανουμε φασαρια.
Παντα μου την εσπαγαν οι φρασεις ''πηγαινε για υπνο,πρεπει να φας,ντυσου θα κρυωσεις,ωρα να ρουφηξεις το αυγο σου'' ενα παιδι αν πεινασει θα ζητησει φαΐ,αν νυσταξει θα κλεισει τα ματια του.

Καλι, αν εχεις παιδια κι εχεις ως εικόνα αυτό, οτι δηλαδη αν νυστάξει θα κοιμηθεί, σε συγχαίρω, εισαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος και ευχαρίστως να τα υιοθετήσω.

Εγώ, πάλι, νομίζω (γιατι εχω άποχη ΚΑΙ γι' αυτό) πως η κάθε οικογένεια κάνει αυτό που νιωθει σωστό για το δικό της ευ ζην και αυτό που θεωρει καλύτερο για το παιδί της. Μου έχει δανεισει μια φιλη αυτό το βιβλίο, τη μεθοδο του οποίου δοκίμασε με μεγάλη επιτυχία, παρόλ' αυτά, ακόμη δεν εχω μπει στον κόπο να ανοίξω. Η δική μου πείρα λέει οτι το παιδί θα κάνει αυτά που εσυ θεωρεις σωστά/καλά κλπ κλπ στο δικό του χρόνο και όχι σοτ χρόνο που εμεις επιθυμούμε. Αν κάποιος ειναι αρκετα δυνατός για να το αποδεχτεί και να το χωνέψει, μια χαρά. Αν θελει να δοκιμασει μεθοδους που προτεινονται ενθεν κι ένθεν, παλι καλώς θα κάνει.
Καπως ετσι, ειναι και ο θηλασμός. Μπορω να καταλάβω παρα παρα πολυ καλά μια μητερα που έχει πια γκώσει. Σας μιλά η πειρα: ο Ορέστης αποθηλασε σταδιακά και μονος του λίγο πριν συμπληρώσει τους 21 μήνες. Βεβαια, εμενα μου έβγαλε την ψυχή τόσους μηνες, γιατι δεν εχει πιει κανένα αλλο γάλα, κανενός είδους και ειχα φτασει να πιστευω οτι θα αποθηλάσει, ότνα βρει γκόμενα! Το έκανε, όμως.
Η θηλάζουσα, όμως, μπορεί να φτάσει να βαράει το κεφάλι της στον τοιχο, ειδικα αν δεν ειναι σκληροπυρηνική υπέρμαχος του θηλασμού. Σε οποιον λέω οτι ο Ορεστης μεχρι προσφάτως θηλαζε (τωρα ειναι 22), μου δινει συγχαρητήρια (!!!) κι εγώ τον κοιτάω με το μάτι της τρελής, εξηγώντας του οτι ΔΕΝ ειχα άλλη επιλογη, οτι εχω κανει προσπάθειες και αμετρητες δοκιμές αλλά ηταν αρνητικός. Γι΄αυτό και δεν μπορώ τις απολυτότητες. Σε πολλά πράγματα, σε πάει το παιδι, ανεξάρτητα απο τις δικές μας προσπάθειες.
Αυτά!

Συμφωνω εν μερη με αυτα που λες και μου αρεσει πολυ ο τροπος σκεψης.Η διαφορα σε αυτο που εχω εγω στο μυαλο μου ειναι οτι η απολυτοτητα για μενα δεν ειναι στο οτι πρεπει οπωσδηποτε η συγκοιμηση πχ να γινεται με ενα συγκεκριεμνο τροπο. πχ υπαρχουν πολλα παιδια που δεν βολευονται στο ιδιο κρεβατι με τους γονεις αλλα προτιμουν ας πουμε στην κουνια μεσα στο ιδιο δωματιο.Αυτο διαφερει ομως απο το να αφησεις ενα παιδι να κλαιει σπαρακτικα μεχρι το σημειο ακομα να κανει και εμετο για να "μαθει να ειναι ανεξαρτητο".

Φαντάζομαι οτι δεν κάνουν εμετό οοολα τα παιδάκια που αφηνονται στο κλάμα τους.
Οτι δεν επιλεγω εγώ αυτή τη μεθοδο, δε σημαινει οτι δεν θα πρέπει να το κάνουν άλλοι απελπισμένοι άνθρωποι. Η δική μου ένσταση με το γοερό κλάμα, πια, δεν ειναι τόσο ως προς το παιδι τόσο, συναισθηματική δηλαδη (δεν πιστευω οτι θα πάθει κατι, αν κλαιει), αλλά δνε αντεχει το νευρικό μου συστημα την τσιρίδα. εχω φαει τόση γκρινια, κλαμα και εχω περάσει πανω απο 8-9 μηνες με λιγοτερο απο 3ωρο συνεχομενου ύπνου, που αυτό που με απετρεπε απο το να τον αφησω στο κλάμα του, ήταν τα σπασμενα νευρα μου. Οι φιλοι μου που δοκιμασαν το βιβλίο, ηρεμησαν και εγιναν καλυτεροι για το παιδι τους, γιατι ξεκουραζονταν οι άνθρωποι. Αξία ανεκτίμητη, δε βρισκεις;
Το μωρό κοιμόταν για μηνες μαζι μας. Μηνες. Ουτε σε καλαθουνα, ουτε σε κουνια, πουθενα. Με το που τον ακουμπούσα κατω, αφου κοιμοταν πανω μου πολλλλη ώρα, τιναζοταν (εντονος μυικός τονος και εντονα αντανακλαστικά). Το ιδιο και οταν τον ρολαρα σιγά σιγά διπλα μου, στο κρεβατι μου.
Για μηνες, τον κοιμιζα κατω απο τον απορροφητηρα, μεσα στο καροτσι και μετα από ώρα, τον εφερνα στο δωμάτιό μου μαζι με το καρότσι, προκειμενου να οτν θηλασω, οταν ξυπνησει, και να συνεχισει μετα μαζι μας, στο ιδιο κρεβατι. Πάνω στο εξάμηνο, δοκιμασα να τον βάλω στην κουνια του, αφου τον ειχα κοιμισει με κουνημα. Απο τοτε, κοιμαται εκει, με το τιμημά του. Ηθελε κουνημα στην αγκαλιά, να κοιμηθει και να μπει στην κουνια. Κι αυτό κουραστικο, αλλά για μενα, το παιδι ειχε κανει μεγάλη πρόοδο. ΑΚι φυσικά, όλα αυτα συνδεονται με τον θηλασμό. Τωρα, ειναι σε αλλο στάδιο.
Αυτό που προσπαθώ να πω ειναι οτι δε μπορω να κριτικάρω κανεναν, όποιο δρόμο κι αν ακολουθει, γιατι όλοι -φανταζομαι- το καλυτερο του παιδιου εχουν ως μεριμνα.

Οπως εγραψα πιο πανω η Νεφελη μου κοιμοταν 2 μιση χρονια μαζι μας.Περασαμε και ενα διαστημα 3μηνου που κοιμοταν πανω μου σαν μικρο κοαλα....Αυτη τη στιγμη στα 3μιση την παρακαλαω για λιγα χαδια στο κρεβατι και δεν μου δινει καμια σημασια.Μαλιστα ουτε μηνα μετα που μου ζητησε να παει στο δικο της δωματιο,ζητησε να φυγει και με την πεθερα μου για να μεινει σπιτι της.Εμεινε 3μιση μερες!!!!!!!!!!!!!Ας πουμε στο παραδειγμα των φιλων σου δοκιμασαν να ακολουθησουν ενα δρομο που το μωρο θελησε να τους δειξει και αυτο παλι δεν βολευοταν?και η ωρα ηρθε μονο με το κοιμησου παιδι μου?να σου πω την αληθεια δυσκολευομαι να το πιστεψω γιατι με οσους εω μιλησει περι μεθοδου ολοι στην αρχη ετσι ελεγαν,οτι δηλαδη το μωρο δεν κοιμοταν με οποιονδηποτε αλλο τροπο αλλα οταν συνεχιζα την κουβεντα εβλεπα οτι κανεις απο αυτους δεν ηθελε πχ να κοιμηθει μαζι με το παιδι τους ή να του πουν 3-4-5 τραγουδακια μεχρι να τα παρει ο υπνος κτλ κτλ κτλ

Οχι, δεν ηθελαν να κοιμηθουν μαζι με το μωρό, για τους δικούς τους λόγους. Προφανως, φόβους μήπως το μωρό μάθει και δεν ξεμάθει. Με αυτό δε συμφωνω, αλλα δεν ειναι δική μου δουλεια. Δοκιμασανε, όμως, άλλα πράγματα που δε βοηθουσανε στις 2 το πρωι.
Τα μωρά, προφανώς, περνάνε φάσεις. Αυτός, πέρασε μια καλή και ξαφνικά ξυπναγε το βραδυ και μενανε όλοι άυπνοι ώς τις 7πμ, οπου το μωρό κοιμόταν κι οι αλλοι πηγαιναν για δουλεια.
Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω που δεν θελανε να κοιμηθουνε μαζι του. Κι εγώ που επέλεξα να τον κουνάω, ταλαιπωρηθηκα με τη μεση μου, με τα χερια μου, με τα νευρα μου... Ολα έχουν το τιμημά τους, Σοφκι.

Α πα πα! Απαράδεχτο βιβλίο, όπως και όλα τα υπόλοιπα περί ελεγχόμενου κλάματος! Το παιδί ξυπνάει όχι γιατί είναι κακομαθημένο αλλά για τους δικούς του λόγους, τόσο απλά. Ναι, με τη μέθοδο αυτοί όντως θα καταφέρεις να δημιουργήσεις ένα παιδί που δε... θα σε ζαλίζει κάθε τρεις και λίγο αλλά ταυτόχρονα θα το έχεις κάνει ανασφαλές και να χάσει την εμπιστοσύνη του προς εσένα, τον φροντιστή του. Αν αυτό είναι το ζητούμενο, τότε πάω πάσο.
Εξαιρετικό θεωρώ από την άλλη "τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας", της Κατερίνας Χρυσανθοπούλου.