Έκλαψα όταν τα διάβασα

Και ήθελες;

Κορτο το ιδιο θα ρωτουσα...!

Τσίου, όντως, άφησες την ιστορία στην μέση. Νομίζω πως πολλοί εδώ κρεμόμαστε απ' τα χείλη σου...

Νομίζω κλαίω πιο εύκολα με ταινίες παρα με βιβλία, αλλα οταν συμβαίνει αυτό πρέπει ο συγγραφέας να έχει χρησιμοποιήσει τις κατάλληλες λέξεις την σωστή στιγμή για να αρχίσει η καταρροή. Συνήθως βέβαια πρέπει και η ιστορία να μου έχει κάνει το κλίκ απο την αρχή. Λοιπόν ήμουν με ένα παράπονο όταν διάβαζα τον Σωσία του Ντοστογιέφσκι εκεί προς το τέλος που κάθεται μονάχος του στην άμαξα και αναρωτιέται για πολλά. Με το Άρωμα του Ζισκίντ σε συγκεκριμένα σημεία πάλι. Με το Βιβλίο της Κατερίνας του Κορτώ. Με τον Εξάδελφο Πονς και τον Μπάρμπα Γκοριό του Μπαλζάκ. Αλλα γενικά νομίζω μονο ο Ντοστογιέφσκι χτυπάει όλες τις σωστές νότες και με χορεύει στο ταψί. Έγινε πάλι με την Νιέτοσκα
Ααα ξέχασα και την Άννα Καρένινα, πώς μπόρεσα ειλικρινά.

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Σιγά μην ήθελα εκείνη την ώρα τοστάκι! Μια παγοκύστη για τα μάτια μου έπρεπε να μου δώσει που είχαν πρηστεί :κλαψ: Με είχε επηρεάσει πολύ αυτό το βιβλίο, θυμάμαι ήμουν κουρέλι για μέρες. (Εντωμεταξύ αυτό με το φαί που υποτίθεται όλα τα γιατρεύει, πάντα με εκνεύριζε και παίζει να έκλαιγα χειρότερα κάθε φορά που γινόταν πρόταση για τοστάκια και άλλα φαγητά.)

Ο/Η Στιλλ ιλλ έγραψε:

Αλλα γενικά νομίζω μονο ο Ντοστογιέφσκι χτυπάει όλες τις σωστές νότες και με χορεύει στο ταψί..

Click to expand...

Ο Ντοστογιέφσκι και ο Κάφκα με εξαντλούν τόσο πολύ, που δεν μπορώ ούτε να κλάψω, ούτε να πηδήξω απ'τον πέμπτο (<--μεγάλο πράγμα η κατατονία). Μου ρουφούν το αίμα και μετά νιώθω μικροσκοπική και γερασμένη. Γι'αυτό παράτησα το έγκλημα και τιμωρία. Αν το ξαναρχίσω θα μπω σε ένα βάζο σαν την Σίβυλλα της Κύμης και όταν θα με ρωτάτε τι θέλω, θα λέω "Αποθανείν θέλω"

Εντωμεταξύ γκούγκλαρα την Σίβυλλα μιας και ήξερα μονο το αντίπαλο δέος την Πυθία. Τι παραστατικά που τα γράφεις. Καλά με την μεταμόρφωση, τι πράγμα ήταν αυτό ?? Έτσι μπήκε στους αγαπημένους μου και το είχα και μαζί μου όπου πήγαινα και χάρη σε αυτό το βιβλίο μου ρίχτηκε και ΕΑΑΚΙΤΗΣ. Αααα δεν το έχεις διαβάσει ?? Εγώ γιατί το τελείωσα σε πέντε μέρες ?? Γιατί είσαι άρρωστη θα μου πείς και θα έχεις δίκιο.

Ούτε εγώ την ήξερα, απ'τον Ανδρέα Λεντάκη () την έμαθα. ΑΧΑΧΑΧΑ γενικώς όπου υπάρχει βιβλίο και εσύ, υπάρχει και σουξέ! Τι έκανες λέει; όχι μόνο το διάβασες αλλά το τελείωσες μέσα σε 5 μέρες; Και είσαι έτσι όπως είσαι; (Κρύβεις καλά την σκοτεινή σου πλευρά, ύπουλη Στιλλ!)

Θα ξεχάσω την άλλη φορά που ήμασταν μαζί στο βιβλιοπωλείο και αναρωτήθηκε το παιδί αν ψαχνόμουν γενικά με την ερωτική λογοτεχνία. Νομίζω χαζεύαμε τον Διάβολο στο Κορμί του Ραντιγκέ. χαχαχαχαχα έτσι όπως είμαι λέει. Απροσάρμοστη δηλαδή ? Γιατί σήμερα με πήρανε να μου πούνε για τον γάμο μιας φίλης που είχαμε μεγαλώσει μαζί αλλα είχαμε 5-6 χρόνια διαφορά. Και δεν μπορούσα να χαρώ, δεν μου βγαινε. Λίγο ακόμα και θα ξέχναγα τι έπρεπε να ευχηθώ. Ναι, ναι την κρύβω καλά σαν τον Μπάτμαν (ή τον Μπέιτμαν) και γώ

Γι'αυτό το είπα! :χαχαχα: τι ήταν κι αυτό; τελείως ξαφνικό. Εμείς πρέπει να φτιαχτούμε για μην είμαστε σαν εντάλματα εφορίας, αλλά δώσε στην Στιλλ βιβλίο να κρατάει και ρίχνει τα ρσενικά κάτω. Όχι βρε χαζό, εννοούσα χωρατατζού! ( έχω πάθει το ίδιο με κηδεία--Μπέιτμαν!)

Ξέχασα το μια κάποια περίπτωση του Αντώνη Σαμαράκη.
Μιλάμε για πολύ κλάμα. Για άνθρωπος που έχει να κλάψει για τα δικά του κοντά μια δεκαετία, βγήκα πολύ κλαψιάρα. Τι ωραία. Δάκρυα για τον πόνο του άλλου.

Σπύρος Πετρουλάκης Η εξομολόγηση

"The Pigman" του Πωλ Ζιντέλ.

Από τα πιο πρόσφατα αναγνώσματα μου αυτό που με έκανε να κλάψω ήταν η Κατερίνα του Κορτώ. Είχα μεγάλη περιέργεια να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο με όλα όσα είχα ακούσει και διαβάσει για αυτό. Και ναι, ήταν πράγματι τόσο δυνατό!!
Να αναφέρω εδώ πως η αντίστοιχη παράσταση, την οποία είχα την τύχη να παρακολουθήσω πρόσφατα, ήταν εξίσου συγκλονιστική! Και η Λένα Παπαληγούρα εξαιρετική! Την σκέφτομαι την παράσταση κι ακόμα ανατριχιάζω :λυγμ::κλαψ:

Μία και μοναδική φορά: στο Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν μπλέκουν σε καβγά. Είναι ένα από τα διηγήματα στη συλλογή του Βασιλιά Το Παζάρι των κακών Ονείρων, και καθώς διάβαζα τις τελευταίες σελίδες έκλαιγα σαν παιδάκι.

Δεν θα ξαναέπιανα το The minds of Billy Milligan, με τίποτα. Είναι η πιο οδυνηρή (αληθινή) ιστορία που έχω διαβάσει.

Βιβλία που έκλαψα είναι:
Τσερνομπιλ της Αλεξίεβιτς Σβετλάνα
Έθιμα ταφής της Χάνα Κέντ
Ο δρόμος του Κόρμακ ΜακΚάρθι
Άνθρωποι και Ποντίκια του Τζον Στάινμπεκ
Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ
Το κορίτσι της διπλανής πόρτας του Τζακ Κέτσαμ
Ο θεός ποταμός, του Γουιλπουρ Σμιθ απλά γιατί μετάνιωσα που το διάβασα

Κατάθλιψη στα κεφάλαια του Κάλαντιν από το The way of kIngs του Μπράντον Σάντερσον.
Λίγο ακόμα και θα αποκτούσα ψυχολογικά...

Ένα παιδί μετράει τα άστρα.

Τι πανέμορφο ανάγνωσμα

Την Καλύβα του μπάρμπα Θωμά όταν η Εύα πεθαίνει και μοιράζει τις μπούκλες της.
Του έρωτα και της σκιάς. Όποιος δεν έχει κλάψει ή δεν έχει καρδιά ή δεν κατάλαβε τίποτα. Ή δεν του ταιριάζει η συγγραφέας.
Οδός Αβύσσου αριθμός μηδέν, παρά τα τόσα βασανιστήρια εκεί που έκλαψα ήταν η σκηνή που ο Γιώργος ξανασυναντά το Δεσποινάκι.
Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα, εκεί που λέει "ο Θεός έκανε πολλά θαύματα αλλά ένα θαύμα δεν το έκανε, δεν έσωσε τον αδερφό μου από τα ναρκωτικά. Αλλά σας παρακαλώ να μη διαβάσετε αυτή την έκθεση στην τάξη". Ανατριχιαστικό. Κλαίω και τώρα που το γράφω.

Παλιότερα δεν έκλαιγα με μυθιστορήματα ή ταινίες. Εδώ και μερικά χρόνια όμως οι βρύσες έχουν ανοίξει και δακρύζω σε βιβλία, με πιο πρόσφατα και έντονα παραδείγματα το Φαρενάιτ 451 του Ρέι Μπράντμπερι και τα ξύλινα σπαθιά του Παντελή Καλιότσου. Βέβαια, ταράζομαι ή συγκινούμαι ή μελαγχολώ σε πάρα πολλά βιβλία.
Α, ο Θεός των Μικρών Πραγμάτων, πραγματικά τραγικό βιβλίο, όμως εμένα με φρίκαρε περισσότερο παρά με συγκίνησε, λόγω .
Λοέλλα, πράγματι πολύ τραγική αυτή η κουβέντα του παιδιού στο ο Θεός μας έπλασε τζάμπα. Κι όσο σκέφτεται κανείς ότι είναι αληθινά λόγια που είπαν παιδιά... Αλλά και πάλι νιώθω ότι ο δάσκαλος δεν σεβάστηκε το παιδί, καθώς αυτό τον παρακάλεσε να μην διαβάσει την έκθεση στην τάξη αλλά ο δάσκαλος έδωσε σε όλους τους ανθρώπους τη δυνατότητα να το διαβάσουν. Δεν ξέρω, κάπως με κάνει να νιώθω άβολα.