V for Vendetta

Αγγλικό graphic novel της δεκαετιας του 80 που επανήλθε στην επιφάνεια λόγω της πρόσφατης ταινίας. Καρπός συνδυαστικης δουλειας του (παντογνωστη;; ) Alan Moore και του εικονογράφου David Loyd, που ειχαν μια σπανιου επιπεδου συνεργασια και ανταλλαγή απόψεων, σε σημείο που ο ένας να επηρρεάζει τον άλλον.

Η ιστορία (οπως φαινεται και στην ταινία) έχει δύο αντίθετους "πρωταγωνιστές". Ο V είναι ο "κακός" αλλά και ο αντι-ήρωας που προσπαθεί να αντισταθεί στη μελλοντική φασιστική κυβέρνηση της Αγγλίας και να φέρει μια Αναρχία, ένα νέο καθεστώς. Παράλληλα προσπαθεί να εκδικηθεί τους υπεύθυνους για τη φυλάκιση και τη μετάλλαξη του σε ενα στρατόπεδο συγκεντρωσης χρόνια πριν.



Ο άλλος πρωταγωνιστής είναι ο επιθεωρητής Ερικ Φιντς που έμαθε τον V μεσα απο τις δολοφονίες του. Αν και υπηρετεί το σύστημα, γίνεται συμπαθής δηλώνοντας οτι το υπηρετεί όχι επειδη ασπάζεται την ιδεολογια του, αλλα για να διαφυλάξει την τάξη. Η ιστορια αφιερωνει πολλες σελιδες στην πορεια και την ερευνα του.

Μονο στο τέλος οι δύο πρωταγωνιστες συναντιουνται. Αν και ο V ειναι ξεκαθαρα ο πρωταγωνιστης της ιστοριας, ο αναγνωστης μπορει αν θελει να τον εκλαβει ως "κακο", και να ταυτιστεί ουκ ολίγες φορες με τον Ερικ Φιντς

Η μεγαλυτερη πρωτοτυπια της ιστορίας ειναι οτι ο V έχει τα στοιχεία του υπερήρωα (μυστική ταυτότητα, μασκα, ευρηματικα οπλα κλπ) αλλα αυτα ειναι αγνωστα και απο τον αναγνώστη! Ποτε δε μαθαινουμε ποιος ηταν, ουτε βλεπουμε ποτε το προσωπο του. Η ιστορια μας αφηνει να κανουμε καποιες υποθέσεις (οπως πχ οτι ισως ειναι ο χαμενος πατερας της κοπέλας που παίρνει υπο την προστασία του) αλλα όλα αυτα αναιρούνται.

Ενα αλλο "πρωτοτυπο" ειναι οτι ο κυριος "κακός", ο Ανταμ Σούζαν, ο φασίστας αρχηγός της Αγγλίας, έχει κι αυτός σελίδες αφιερωμένες στην προσωπικότητα του. (Σε αντιθεση με τον V) δεν ειναι ο απρόσωπος απλησίαστος μισητός δικτάτορας Big Brother αλλων παραπλησιων ιστοριων, αλλα ενα μοναχικό ατομο με παραξενα... ψυχολογικα προβληματα, που υπηρετει την Αγγλία. Το τελος του δε θα ερθει απο τον V αλλα απο μια παραπλευρη πλοκη της ιστοριας!!

Η μεγαλυτερη αδυναμια του εργου ειναι οι ιστορικες ανακρίβειες μέσα στο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Υποθέτει οτι ο πυρηνικός πολεμος της δεκαετίας του 90 (που τελικά δεν έγινε :Ρ) ηταν επειδη στην κυβέρνηση της Αγγλίας ανέβηκε το εργατικό κόμμα και ολα αυτα ειχαν αποτελεσμα την ανοδο των φασιστων. Σε τετοια σεναρια προτιμαται ενα πιο 'ασαφες' ή πιο απομακρυσμένο χρονικό σκηνικό για να μη αυτοδιαψευθείς.

Δέυτερον, το σχεδιο για μενα δυστυχως ειναι μετριοτατο και σε ελαχιστα σημεια τα σκηνικα ειναι ασαφη και τα προσωπα παραμορφωμενα. Δεν ξερω το βιογραφικο του κυριου Λόυντ αλλα θα περιμενα καλυτερη δουλεια σε μια τέτοια "παραγωγή".

Φυσικα και η πλοκη ειναι αρκετα πιο πλουσια και περιπλοκη απο αυτη της ταινιας, αλλα παραλληλα και αρκετα πιο παρακολουθησιμη (στην ταινια ειχα χαθει λιγο με τις ερευνς του Φιντς και δεν μπορουσα να παρακολουθησω τη λογικη πορεια τους). Υπαρχουν πολλα ατομα με τα οποια ταυτιζεται ανα καιρους ο αναγνωστης, οχι μονο με τον V, τον Φιντς και την Ηβη, αλλα και με αλλους δευτερευοντες χαρακτηρες που παιζουν ρολο στην εξελιξη της ιστοριας

Το σεναριο εντυπωσιάζει με την παντογνωσία του Μούρ που όπως και στο League of Extraordinary Gentlemen έχουμε πάμπολλες αναφορές σε λογοτεχνία, ιστορία κλπ, για να μη αναφέρουμε ευρηματικά λογοπαίγνια με το γραμμα V και τον αριθμο 5!

Σημερα στο τρένο σκεφτόμουν και μου έκανε εντύπωση το εξής

Ο V, παρότι αντιήρωας έχει τα χαρακτηριστικά του αντιπαθητικού εμπορικού 'μαμάουα' ήρωα

Αναφέρομαι στο οτι ειναι τέλειος σε όσα λέει και κάνει. Όχι μόνο φαίνεται για παντογνώστης (ιστορία, τέχνη κλπ), όχι μόνο βρίσκεται μπροστά ένα βήμα απο τόν αντίπαλο-πρωταγωνιστή αστυνόμο, αλλά και δεν έχει κάνει ποτέ κανένα λάθος. Όλα του τα σχέδια είναι αψεγάδιαστα και πάνε όλα κατα σχέδιο.

Μέχρι και ο θάνατός του δεν ήταν ήττα ή αποτυχία... ήταν προβλεφθείς απο τον ίδιο, και απαραίτητος για να τον διαδεχτεί η Ηβη.

Τέτοιοι ήρωες είναι τόσο αγαπητοί (θέλουμε να ταυτιζόμαστε μαζί τους) αλλά και αντιπαθείς (γιατί αν δεν έχουν αδυναμίες δεν μπορούμε να ταυτιστούμε). Μου θυμίζει τον Τεξ Ουίλλερ, ήρωα ιταλικών κομικς γουέστερν

Μόνο την ταινία έχω δει, που μου ψιλοάρεσε.

Το σχόλιο που θέλω να κάνω όμως εδώ είναι πως αποτελεί επίτευγμα από την μεριά του σχεδιαστή David Lloyd το σχέδιο της μάσκας το οποίο έχει περάσει καθολικά στην δυτική (αν όχι παγκόσμια) ποπ κουλτούρα συμβολίζοντας την επανάσταση (υιοθετημένη κι από τους Ανώνυμους μεταξύ άλλων...)

Και το κόμικ είναι πολύ καλό (για εμένα καλύτερο από την ταινία, αφού τελειώνοντας το κόμικ, και μετά την επιτυχία της επανάστασης αφήνει να διαφανεί το ενδεχόμενο η κοινωνία σαν σύνολο να μην άλλαξε και τόσο, αλλά απλά να αντιστράφηκαν κατά κάποιο τρόπο οι θέσεις των καταπιεστών και των καταπιεσμένων). Για την επιτυχία της μάσκας του V νομίζω ότι μάλλον φταίει περισσότερο η ταινία παρά το κόμικ (αν δεν κάνω λάθος η μάσκα σαν σύμβολο πολιτικής ανυπακοής άρχισε να χρησιμοποιείται 1-2 χρόνια μετά την ταινία ενώ για μια 20ετία μετά την δημοσίευση του κόμικ δεν είχε χρησιμοποιηθεί)

Εχει δικιο ο Κορτο, η μασκα μετα απο την ταινια αρχισε να κυκλοφορει στο εμποριο, απο όσο ξέρω.

Αυτο που με εντυπωσιαζει ειναι οτι ενω η φιγουρα της μασκας εγινε τοσο δημοφιλης, η ταινια αντιθετα ειναι λιγο πολυ ξεχασμενη

Ναι, αλλά το σχέδιο της μάσκας ανήκει στον David Lloyd, που από εκεί το πήρε η ταινία κι από εκεί ξεκίνησε ένα ντόμινο. Σκέφτομαι, τί αίσθημα πρέπει να είναι να έχεις κάνει κάτι το οποίο έχει επηρεάσει τόσο την ποπ κουλτούρα. Η σκέψη πως την στιγμή που το χέρι σου πρώτη φορά σχεδίαζε αυτήν την μάσκα, γεννούσε εκείνη την στιγμή κάτι που κάποια στιγμή θα είναι αναγνωρίσιμο σε όλον τον κόσμο και θα έχει και χρήση (σε καρναβάλια, σε αστεία, από τους Ανώνυμους κτλ.)

Πραγματι

Υπαρχει αρθρο της βικι για τη μασκα και την ιστορια της, και αναφερει τις αντιδρασεις των δημιουργων, που δηλωνουν ικανοποιημενοι για το συμβολισμο και το μεγεθος που πηρε το meme.

Επισης το αρθρο λεει το αυτονοητο, οτι η Time Warner παιρνει ποσοστα με καθε πωληση της μασας. Αν παιρνει ποσοστα και ο Λουντ, προφανως θα ειναι ακομα πιο χαρουμενος απο ο,τι φανταζομαστε

Ασχετο αλλα... τοσο χαλια παρουσιασεις εγραφα το 2008;;

Όλοι βελτιωνόμαστε. (Την εικόνα εγώ στην έβαλα πάντως ).

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Υπαρχει αρθρο της βικι για τη μασκα και την ιστορια της, και αναφερει τις αντιδρασεις των δημιουργων, που δηλωνουν ικανοποιημενοι για το συμβολισμο και το μεγεθος που πηρε το meme.

Click to expand...

Στους τίτλους του τέλους της ταινίας «V for Vendetta” αναγράφεται: «Based on the graphic novel illustrated by David Lloyd». Οι γνώστες των παρασκηνίων της κατάστασης (ως γνωστόν στο σούπερ μάρκετ του πολιτισμού, είναι περισσότεροι εκείνοι που γνωρίζουν τα κουτσομπολιά γύρω από ένα βιβλίο παρά όσοι το έχουν διαβάσει) θα θυμούνται τα όσα συνέβησαν όταν ο συγγραφέας Alan Moore, διαμαρτυρόμενος για την χρήση του ονόματος του από μια ταινία που δεν ενέκρινε ποτέ, ζήτησε να αφαιρεθεί από τους τίτλους της.

Το 1983 στο περιοδικό Warrior(#17) δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του Moore το οποίο μιλάει για το «V for Vendetta» ως «έργο σε εξέλιξη» και αυτό επειδή το άρθρο αυτό εμφανίστηκε όταν η σειρά κυκλοφορούσε από το “Warrior” (# 1- 26, 1982 – 1985) – μετά όμως από την μακρά διακοπή στην κυκλοφορία του, μερικά στοιχεία του έργου άλλαξαν πριν την ολοκλήρωση του ενώ εν συνεχεία κυκλοφόρησε από την DC (10 τεύχη από το 1988 έως το 1989) - προσφέροντας έτσι στον αναγνώστη μια ματιά στο παρασκήνιο της δημιουργίας του κλασικού πλέον graphic novel και διευκρινίζοντας πολλές από τις απορίες που είχαν δημιουργηθεί για την δημιουργία του.

Ενδεικτικά αναφέρω από το άρθρο, πως η αρχική ιδέα του Moore αφορούσε ένα τρομοκράτη με λευκό μακιγιάζ που θα είχε το προσωνύμιο «Η Κούκλα» και θα μαχόταν ένα απολυταρχικό καθεστώς στα τέλη του 1980. Όταν συναντήθηκε με τον Lloyd ο οποίος είχε αναλάβει το σχεδιασμό ενός κόμικ μυστηρίου της εποχής του ΄30 με τίτλο “Nightraven” που κυκλοφόρησε από την Βρετανική Marvel, αποφάσισαν από κοινού να κάνουν κάτι που θα ήταν αποκλειστικά βρετανικό και όχι να μιμείται την τεράστια ποσότητα αμερικάνικου υλικού που υπήρχε στην αγορά. Έτσι ο Alan έδωσε ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα στον Dave το οποίο αναφερόταν σ’ έναν σκοτεινό, τεχνολογικά αναπτυγμένο κόσμο που βρίσκει κανείς σε βιβλία όπως το “Fahrenheit 451” ή σε ταινίες σαν το Blade Runner. Κάπως έτσι άρχισε να διαμορφώνεται το κόμικ που έμελε να αλλάξει τα δεδομένα στον χώρο των graphic novel.

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Δέυτερον, το σχεδιο για μενα δυστυχως ειναι μετριοτατο και σε ελαχιστα σημεια τα σκηνικα ειναι ασαφη και τα προσωπα παραμορφωμενα. Δεν ξερω το βιογραφικο του κυριου Λόυντ αλλα θα περιμενα καλυτερη δουλεια σε μια τέτοια "παραγωγή".

Click to expand...

Όσον αφορά τώρα τον David Lloyd πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αναγνωρισμένο και χαρισματικό σχεδιαστή ο οποίος έχει συνεργαστεί με την Marvel UK, DC, και Dark Horse Comic με ιδιαίτερα αξιόλογες δουλειές που οι γνώστες των κόμικ γνωρίζουν. Πληροφοριακά με τον Alan Moore είχε συνεργαστεί και πριν το “V for Vendetta” στο “Doctor Who” που κυκλοφόρησε επίσης από την Marvel UK.

Ευχαριστουμε για τις εγκυκλοπαιδικες πληροφοριες και αυτες που αφορουν τον κυριο Lloyd. Εξακολουθω ομως να πιστευω οτι στο συγκεκριμενο εργο το σχεδιο ειναι μετριοτατο και αρκετα υποδεεστερο σε σχεση με αλλων

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Ευχαριστουμε για τις εγκυκλοπαιδικες πληροφοριες και αυτες που αφορουν τον κυριο Lloyd.

Click to expand...

Παρακαλώ ... χαρά μου !!!

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Εξακολουθω ομως να πιστευω οτι στο συγκεκριμενο εργο το σχεδιο ειναι μετριοτατο και αρκετα υποδεεστερο σε σχεση με αλλων.

Click to expand...

Σε εταιρείες κολοσσούς όπως επί παραδείγματι αυτές της Marvel ή της DC το δημιουργικό team μιας ολοκληρωμένης δουλειάς αποτελείται από πλειάδα καλλιτεχνών που επιμελούνται διάφορα στάδια για την τελική παρουσίαση ενός κόμικ, όπως επί παραδείγματι αυτό του μελανώματος, του χρώματος, του lettering και της εικονογράφησης του εξωφύλλου.

Εν τω προκειμένω στο V for Vendetta το σχέδιο και το μελάνωμα πιστώνεται στον Lloyd, ενώ στο χρώμα - εκτός του προαναφερθέντος - δούλεψαν οι Steve Whitaker και Siobhan Dodds - κάτι που παραλείπεται στην αρχική σου παρουσίαση Αντέρωτα - δίνοντας έτσι στο κόμικ την τελική του μορφή, και που όπως συμβαίνει σε όλες τις μορφές τέχνης σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους άλλους όχι … (και φυσικά οι συγκρίσεις θα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις δυνατότητες που δίνουν κυρίως στους artists και colour artists, οι τεχνολογικές επιτεύξεις κάθε εποχής).

Εμενα η ταινια μου αρεσε πολυ, αλλα θα συμφωνησω με τον Αντερωτα για τον ''τελειο'' και ''αλανθαστο'' χαρακτηρα του V που μου θυμισε λιγο τον Λεγκολας απο τις τριλογιες του Τολκιν.
Ηταν οντως καπως εκνευριστικος και ''κλισε''..