Τίτλος: Το μέλλον του παρελθόντος μας
Συγγραφέας: Μάνος Δανέζης, Στράτος Θεοδοσίου
Εκδόσεις: Δίαυλος
Έτος έκδοσης: 2005
Διαστάσεις: 21x14εκ.
Αριθμός σελίδων: 304σ.
ISBN: 978-960-531-177-3
Τι είναι πολιτισμός; Αναρωτιούνται οι συγγραφείς του βιβλίου. Και απαντούν: είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να οργανωθεί ώστε να να καθησυχάσει τους τρεις κυριότερους φόβους του: τον φόβο της φυσικής ανθρώπινης κοινωνικής επιβίωσης, το φόβο της βίαιης δράσης του φυσικού περιβάλλοντος και το μεταφυσικό φόβο. Το πετυχαίνει αυτό ο σημερινός δυτικός πολιτισμός; Όχι, απαντούν εμφατικά οι δύο αστροφυσικοί. Πως λοιπόν πρέπει να ανοικοδομήσουμε τον πολιτισμό μας ώστε να καταλαγιάσουν οι φόβοι μας; Με μια υγιή και ισόρροπη αλληλεπίδραση των τριών χαρακτηριστικών που διαμορφώνουν έναν πολιτισμό: της κοινωνικής φιλοσοφίας, της επιστημονικής κοσμοθεωρίας και της εσωτερικής φιλοσοφίας.
Αυτό είναι με λίγα λόγια το περιεχόμενο του παρόντος βιβλίου, ενός βιβλίου που πραγματικά με συνεπήρε. Μου άρεσε πολύ γιατί σπάνια βλέπουμε επιστήμονες να μιλούν για θέματα εκτός της ειδικότητάς τους. Μου άρεσε γιατί πέρα από θεωρίες, οι συγγραφείς περνάνε και στην πράξη, προτείνοντας λύσεις σε πολλά ακανθώδη ζητήματα της κοινωνίας μας. Μου άρεσε γιατί δείχνουν πως ένας διάλογος επιστήμης-θεολογίας-κοινωνίας είναι όχι μόνο εφικτός, αλλά αναγκαίος και επιθυμητός. Και κυρίως μου άρεσε γιατί με λογικά επιχειρήματα, κατάφεραν να με πείσουν για την ορθότητα των απόψεών τους. Αλλά ακόμα και αν διαφωνούσα μαζί τους στα ζητήματα που θέτουν, πάντα μου αρέσει να διαβάζω τεκμηριωμένες απόψεις, και όχι λόγια του αέρα.
Να σημειώσω ότι οι αστροφυσικοί Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου είναι καθηγητές στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Επί σειρά ετών μας παρουσίαζαν με πολύ κομψό τρόπο την ομορφιά του σύμπαντος μέσα από την εκπομπή της ΕΤ3 "Το σύμπαν που αγάπησα". Φέτος, επανήλθαν με την εκπομπή "Έτσι βλέπω τον κόσμο". Έχουν γράψει και πλήθος σχετικών βιβλίων.
Το παρόν βιβλίο το προτείνω με χαρά σε όποιον έχει κοινωνικές, επιστημονικές και θεολογικές ανησυχίες.
Από το εξώφυλλο:
Ο επιστήμονας, στο μέτρο που παράγει επιστημονικό έργο, αποτελεί παράγοντα πολιτισμικής διαμόρφωσης, επιδρώντας θετικά ή αρνητικά στην εξέλιξη της κοινωνικής δομής. Λόγω αυτού του ρόλου του δεν μπορεί να υπαινίσσεται και να επικαλείται την ουδετερότητα της επιστήμης, μένοντας έξω από τη διαμόρφωση του εκάστοτε θεολογικού ή κοινωνικού γίγνεσθαι.
Αυτό το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά οι μελετητές της ιστορίας των επιστημών είναι ότι: το τέλος μιας μεγάλης επιστημονικής επανάστασης σηματοδοτεί την αρχή μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων.
Η μεγάλη επιστημονική επανάσταση που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα φτάνει στο τέλος της, αλλά διατηρείται δογματικά έξω από το γνωστικό πεδίο του μέσου πολίτη, ως αποτελούσα κίνδυνο για μια κοινωνική και θεολογική δομή οι οποίες πλέον δεν πείθουν τους πολίτες για τις προθέσεις τους.
Ο δυτικός πολιτισμός βρίσκεται σε συνθήκες κατάρρευσης. Η θεολογία και η κοινωνική δομή πρέπει να προσαρμοστούν και να μεταλλαχθούν με τρόπο ώστε να γίνουν αποδέκτες και χειριστές των νέων επιστημονικών ανακαλύψεων, οι οποίες δεν μπορούν να παραμένουν πλέον στο περιθώριο.
Ο επιστήμονας τη στιγμή της μεγάλης πολιτισμικής κρίσης, όπως και σε άλλες αντίστοιχες περιόδους, οφείλει να τολμήσει να αποτελέσει τον ισχυρό βραχίονα για το ξεπέρασμα της κρίσης, εκφραζόμενος ελεύθερα σε όλα τα επίπεδα, ασχέτως του κοινωνικού και επαγγελματικού κόστους που πολλές φορές μπορεί και να είναι τεράστιο.
Last edited: