Να βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους όσον αναφορά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσεύ.
Δεν ξέρω αν είπε ο συγκεκριμένος ότι το Π οδηγεί τα Φ και Β και ούτο καθ εξής...
Ούτε ξέρω αν κάποιος άλλος έχει ισχυριστεί κάτι τέτοιο.
Αυτή η παρατήρηση είναι δική μου και ναι μεν για τα Φ, Θ, Χ υπάρχει οδηγός μπροστά (οι λατινικές μεταφράσεις μας το δείχνουν αυτό) αλλά για τα Β,Γ,Δ δεν είναι σίγουρο ντέ και καλά.
Αν ισχύει όμως αυτή η λογική έχουμε και λέμε:
Το Π οδηγό στο Β
Αν το Β προφερόταν σαν ΜΠ, τότε βάζοντας μπροστά το Π γίνεται ΠΜΠ (pb), κάτι που στην πράξη κανείς δεν μπορεί να το προφέρει χωρίς να το ξεχωρίσει σε p και b, κάνοντας δύο ενέργειες.
Αν το Β προφερόταν σαν ΠΒ (pv), τότε ο ήχος είναι ένας και εξακολουθητικός όπως και στα Φ, Θ, Χ με τους οδηγούς τους μαζί.
Το Τ οδηγό στο Δ
Αν το Δ προφερόταν σαν ΤD, τότε έχουμε πάλι δύο ήχους και όχι έναν συνεχόμενο.
Αν το Δ προφερόταν σαν ΤΔ, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα και εξακολουθητικό όπως όλα τα άλλα.
Το Κ οδηγό στο Γ
Αν το Γ προφερόταν σαν ΚG, τότε πάλι γίνονται δύο ενέργειες ξεχωριστές σε Κ και G.
Αν το Γ προφερόταν σαν ΚΓ, τότε πάλι υπάρχει ένας ομαλός και εξακολουθητικός ήχος.
Τώρα στο ερώτημα γιατί τα Φ, Θ, Χ μεταφράστικαν ph, th, ch και δεν υπάρχει αντίστοιχη εφαρμογή και στα Β, Γ, Δ...;
Αυτό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι για το Β είχαν ήδη το ίδιο γράμμα και δεν χρειάστηκε να αποδοθεί αλλιώς. Εξάλλου έχοντας το Π σαν ήχο μπροστά, διαχωρίζεται από το λατινικό V.
Στο Γ η απόδοση προϊποθέτει το Κ μπροστά και έχοντας το G που το είχαν μάλλον σαν ήχο ΓΚ από τότε, ταιριάζει γιατί είναι πολύ κοντά κάνοντας όμως αντισροφή του ήχου και των γραμμάτων από ΚΓ σε ΓΚ.
Μάλιστα η αναφορά σου Αντέρωτα, ότι το Γ το σχετίζανε και με το C, έχουμε ακόμα μια μαρτηρία του κανόνα που υπονοείται ότι υπάρχει παντού, ότι δηλαδή και το Γ είχε το Κ μπροστά του.
Στο Δ υπάρχει ένα παραπλήσιο γράμμα το D.
Aυτό όμως δεν σημαίνει ότι υπήρχε ο ήχος Δ και στη λατινική προφορά, αλλά ένας παραπλήσιος όπως το D.
Θυμίζω πάντος και την παρατήρηση του καθ. Καραγκούνη με τα:
μηθείς, μηθέν, ουθείς, ουθέν
που γίνονται:
μηδείς, μηδέν, ουδείς, ουδέν
Κάτι που δείχνει ότι το Θ είναι κοντά στο σημερινό Δ και όχι στο D
Βέβαια να πω και το άλλο, ότι αν καθήσει και βάλει κάποιος σαν οδηγούς τα Π, Τ, Κ, τότε δυσκολεύεται να μιλήσει και η γλώσσα δεν ρέει και γίνεται αργή.
Δεν ξέρω αν μετά από εξάσκηση ή αν είναι μητρική η Γλώσσα, αν είναι τελικά βατό, όμως καταλαβαίνω γιατί είχαν μακρά φωνήεντα.
Προσπαθήστε να πέιτε: κγλίσκχρος Πφαέτθων
Υπάρχει πιθανότητα οι οδηγοί να μπαίνανε μόνο για την προσφόνηση του γράμματος και ότι στον προφορικό λόγο υπήρχε διαφοροποίηση.
Δεν ξέρω πάντα πως είναι με λυνένη την γλώσσα σε αυτούς τους κανόνες.
Επειδη ειναι λιγο παγιδα οι αρχαιοελληνικές περιγραφες, κοιταξα λιγο μια μεταφραση στα αγγλικα. Οι λεξεις αυτες αναφερονται κυριως στον "κορεσμό" (οπως κατι που ειναι υπερβολικα γλυκο) και το "κολλημα" (γλιτσα, γλοιωδες) που προκαλει στον ηχο, και χι σε κατι που γλιστράει. Αυτο μου κανει και για G που σταματαει τη ροη της γλωσσας, αλλα δεν μπορω να βγαλω σαφη συμπερασματα.
Για μένα δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από το προφανές.
Έχω το λεξικό της Α.Ε. απο τον Α. Φραγκούλη καλό, κακό λεξικό δεν ξέρω, γράφει για την έννοια της λέξης «γλίσχρος» ότι σημαίνει γλιστερός, ολισθηρός, κολλώδης.
Τι άλλο να πω;
Μα άλλο διάφορες τυχαίες λέξεις που θα ακούγονται το ιδιο και αλλο για 2 τοσο βασικές προσωπικές αντωνυμιες, που αν απλα ακουσεις [imis], [imon], [imas] κλπ. δε θα ξερεις σε τι αναφερεται.
Τώρα που το σκέπτομαι ο Πλάτων κάνει αναφορά ότι σαν Ι προφέρονται τα ΕΙ και Η, όχι το Υ.
Μπορεί λοιπόν να ισχύει η αντίληψη ότι προφερόταν σαν ου αλλά και v (Ευα - Eva) και f αν είναι στο τέλος.
Οπως και να εχει, μου φαινεται απιθανο το Γ να ειχε τη σημερινη σημασια. Αυτο καθοτι οπως ειπα σε προηγουμενη αναρτηση, το γραμμα σχετιζεται με το φοινικικο gimel και το λατινικο C/G που σε καθε περιπτωση απεχουν πολυ απο το [γ]. Το ιδιο φαινεται απο τη γραμμικη Β, καθως και απο την περιγραφη του Διονυσιου καθοτι οπως λεει το Γ βασιζεται στο Κ (κατι που ισχυει για τον ηχο [g] αλλα οχι για τον ηχο [γ]). Αυτα δεν αναιρουνται, οπως και αν ερμηνευσεις τις περιγραφες του Σωκρατη.
Για το Φοινικικό αλφάβητο που γίνεται αυτός ο συνειρμός δεν το καταλαβαίνω γιατί να αποτελεί αλάνθαστη πρακτική;
Το Φοινικικό αλφάβητο δεν είχε φωνήεντα καθόλου όπως και όλα τα αλφάβητα της ευρήτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Έτσι λοιπόν οι Έλληνες πήραν ένα σύμφωνο το Α (που δεν ξέρω σε ποιό ήχο άκουγε) και το μεταχειρίστηκαν σαν φωνήεν.
Πήραν το Γ και ασχέτως πως το προφέρανε οι Φοίνικες, το είπαν ΚΓ, όχι ΓΚ.
Οι Λατίνοι δεν έχουν τους ίδιους ήχους για να ακολουθήσουν πιστά τα πάντα.
