Υπάρχει στα αλήθεια ο μεγάλος έρωτας ή είναι μόνο στα βιβλία;

Τα σ' αγαπώ που άντεξαν

Βρήκα αυτό το σχετικά παλιό νήμα και είπα να γράψω δυο πράγματα (δυο, χμμμ, λέμε τώρα...), μη θέλοντας να ξεκινήσω κάτι νέο με παρόμοιο θέμα.

Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται "Τα σ'αγαπώ που άντεξαν" και περιλαμβάνει ερωτικές επιστολές εξήντα τεσσάρων προσωπικοτήτων.
Ανάμεσά τους Αϊνστάιν, Γκαίτε, Καζαντζάκης, Κάφκα, Μαρξ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Ουγκό, Παλαμάς και πολλοί άλλοι.

Πριν τα περιεχόμενα παραθέτει τα εξής λόγια του Φερνάντο Πεσόα:
"Όλες οι ερωτικές επιστολές είναι
Γελοίες.
Δεν θα ήταν ερωτικές επιστολές αν δεν ήταν
Γελοίες.
Κι εγώ στον καιρό μου έγραφα ερωτικές επιστολές σαν και των άλλων
Γελοίες.
Οι ερωτικές επιστολές αν έρωτας είναι
Πρέπει να είναι
Γελοίες.
Αλλά τελικά,
Μόνο οι υπάρξεις που δεν έγραψαν
Ερωτικές Επιστολές
Αυτές είναι
Γελοίες."

Ξεχώρισα ένα μικρό και συγκλονιστικό γράμμα που έγραψε ο Φλομπέρ στη Λουίζ Κολέτ:
"Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα σε δω, με χάδια, με έκσταση. Θέλω να σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας, ώστε να λιποθυμήσεις και να πεθάνεις. Θέλω να μείνεις έκπληκτη μαζί μου και να ομολογήσεις στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες καν ονειρευτεί τέτοιο παραλήρημα... Όταν γεράσεις, θέλω να αναπολείς αυτές τις λίγες ώρες, θέλω να τρέμεις από χαρά όταν θα τις σκέφτεσαι."

Μεγάλους έρωτες ζήσανε οι μεγάλοι συγγραφείς. Και σίγουρα ζούνε και οι κοινοί θνητοί. Δεν ξέρω μόνο αν είναι για πάντα. Δεν το νομίζω, είναι σπάνιο, αν όχι ακατόρθωτο. Αλλά έπίσης δεν νομίζω πως αυτό είναι απαραίτητα και το ζητούμενο...

Πολυ ομορφο ασητο πρωτο το ποιημα μου αρεσε ακομα πιο πολυ

Ο μεγάλος έρωτας είναι αυτό που ψάχνουν οι πλέον ανώριμοι άνθρωποι, ήτοι οι καλλιτέχνες. Είναι κάτι που πέρασαν ως "πρέπει" μέσα από τα έργα τους δημιουργώντας ανάλογες προσδοκίες στο κοινό. Ο ώριμος άνθρωπος δεν κερδίζει τίποτα με τις εντάσεις και τα μεγαλεία...

φάγαμε χυλόπιτα χθες;

Ο μεγαλος ερωτας ειναι τελικα για τους λιγους και εκλεκτους! Αν δεν ανηκεις στο ειδος και ενας μικρος ερωτας καλα θα 'ταν

Εγω παντως εχω φαει χυλοπιτες οχι χυλοπιτα απλα χα χα?

Εγω τις χυλοπιτες τις φκιανω με κοκορια!

Κάθε νέος έρωτας μου είναι λίγο μεγαλύτερος από τον προηγούμενο, τουλάχιστον έτσι το βίωσα και βιώνω εγώ.
Με αυτό το δεδομένο δεν ψάχνω για τον μεγάλο έρωτα αλλά για τον τελευταίο!

Εκείνον τον άνθρωπο δηλαδή με τον οποίο θα δέσουμε απόλυτα κι εκτός από έρωτα θα γεμίσουμε χίλια δυο συναισθήματα!

Φυσικά δεν είμαι τόσο ρομαντική ώστε να πιστευω πως πράγματι κάποτε θα τον γνωρίσω!

Μέχρι τότε όμως μ'αρέσει να απολαμβάνω τους νέους -μεγαλύτερους από πριν- έρωτες! ))

@Καλ, λάικ ε φάκιν μπος!

Ο δικός μου προβληματισμός - στοχασμός δεν έχει τόση σχέση με τον έρωτα όση με το αν μπορεί να επιτευχθεί η μεταστοιχείωση του έρωτα σε αγάπη με τη μορφή εκείνη όπου περιλαμβάνει σε μεγάλο ποσοστό τα συναισθήματα αλλά συμμετέχει και η λογική μέσω της αξιολόγησης του ανθρώπου σου για τις αντιδράσεις, την ηθική, τους δαίμονες του και πως τους αντιμετωπίζει.

Και τελευταία με έχει στοιχειώσει ένα απόσμασμα απ' το βιβλίο ''Οι εταίρες του Παρισιού'' ( σελ. 39 απ' τις εκδόσεις Ψύχαλου ) του Balzac και είναι μέρος του αρχικού λόγου με τον οποίο ο Χερρέρα ξεκινάει την ''προ-διαφθορά'' της Εσθήρ για να καταλήξει κι εκείνη περίπου 400 σελίδες μετά στο γράμμα της στο Λυσιέν προτού αυτοκτονήσει να αναφερθεί στο εαυτό της πως για χρόνια ήταν το πράγμα του. Με ενοχλεί λίγο η έννοια σχετικά με τη βούληση που υπονομεύεται αλλά αν εξαιρεθεί αυτό, περιγράφει το ιδεατό της αγάπης με μόνη εξαίρεση όπως γράφω και παραπάνω ότι για 'μενα χωρίς το συνδυασμό λογικής και συναισθήματος δεν υπάρχει αγάπη.

Edit: Και μόλις παρατήρησα ότι είμαι τελείως εκτός θέματος. Οπότε για να μην το παραξηλώσω και τελείως να γράψω κάπως έτσι: Μεγάλος έρωτας είναι μόνο ο ταυτόχρονα εγκεφαλικός, σαρκικός, ρομαντικός, των οσμών, της κίνησης, αυτός που μπορεί να ξεπεράσει κάθε σύμβαση και να φτάσει ως την υπέρβαση του εαυτού και αυτός ο έρωτας υπάρχει μόνο όταν οι σχέσεις δοκιμάζονται από αντιξοότητες αλλιώς στα εύκολα όλα καταλήγουν επίπεδα και βαλτωμένα.

Δε ξέρω για μεγάλους έρωτες,αλλά με τόσες χυλοπίτες και κοκκόρια εμένα μ'έπιασε μεγάλη πείνα...

Το καλό στα βιβλία είναι ότι οι περισσότεροι μεγάλοι έρωτες παρά τις δυσκολίες των ηρώων έχουν παραμυθένιο τέλος..Δυστυχώς στη ζωή όσο δυνατά και να είναι τα αισθήματα για να κρατήσεις ζωντανή μια σχέση πρέπει να καταπιείς τον εγωισμό σου και να υπερσκελύσεις πολλά εμπόδια και πάλι ο κορεσμός θα παραμονεύει και το happy ending θέλει πολύ δουλειά..Αξίζει όμως να παλέψεις για ότι αξίζει να έχεις..

Νικόλα, πάρε να έχεις:
-Όλα τα λογοτεχνικά ζευγάρια της Jane Austen.
-Μπόνους ζευγάρι που κάνει σκόνη όλα τα άλλα: Τζέιν Έιρ και κύριος Ρότσεστερ.
Ε; καλό; σ'άρεσε; Άσε κάτω την στρυχνίνη!
(Όση και να μου ρίξεις δεν θα με ξεκάνεις. Σαν άλλος Μιθριδάτης, παίρνω λίγη δόση κάθε μέρα. & )

Σε λίγο θα το κάνεις τατουάζ. (Καλ )