Υπάρχει στα αλήθεια ο μεγάλος έρωτας ή είναι μόνο στα βιβλία;

δηλαδη αν φιλησω τον βατραχο θα γινει πριγκιπας?αν χασω το γοβακι μου σε ενα χορο θα μου το φερει πισω ο τελειος αντρας?και ποσο λογικο ειναι να φυγω απο τον χορο με ενα γοβακι?ποσοι απο εμας δεν ζηλευουν τουσ μεγαλους ερωτες που διαβαζουμε?σκεφτητε την αγαπημενη σας ρομαντικη ιστορια δεν θα θελατε να ειστε ο/η πρωταγωνιστρια? και μετα το happy end τι?τι υπαρχει μετα γιατι οι συγγραφεις ποτε δεν αναφερουν την συνεχεια?δηλαδη αν υπηρχε επομενο κεφαλαιο πως θα ηταν?μηπως οι συγγραφεις μας δινουν ψευτικες ελπιδες και η πραγματικη ζωη απεχει πολυ απο αυτα που διαβαζουμε?
εγω προσωπικα το παραδεχομαι ως λατρης της λογοτεχνειας ειμαι αθεραπευτα ρομαντικη....ελπιζω αυτο που εγραψα να μην εινα μπερδεμενο γιατι εχω το κακο συνηθειο πολλες φορες παρασυρομαι και γραφω ακατανοητα πραγματα

Φυσικά και υπάρχει απλά ο καθένας τον ζει και τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά.Για μένα έρωτας είναι αυτό το κάτι που αλλάζει μέσα σου με την πρώτη ματιά,η ταχυκαρδία και οι πεταλούδες στο στομάχι (μακάρι να κρατούσαν για πάντα!!!),είναι το απόλυτο συναίσθημα ,αρχίζει να συμβαίνει μέσα σου κάτι που ούτε πιστεύεις ούτε και μπορείς να εξηγήσεις.Και φυσικά το πρώτο φιλί που δίνεις με το άτομο που είσαι πραγματικά ερωτευμένος είναι κάτι μαγικό ,κάτι που δεν ξεχνάς ποτέ.(εε και όχι μόνο το πρώτο φιλί αλλά δεν είναι σωστό να συνεχίσω ) Αυτό και άλλα πολλά είναι για μένα ο έρωτας και νιώθω τυχερή που έχω βιώσει αυτά τα συναισθήματα,πιστεύω πως μπορεί να σου συμβεί μια το πολύ δύο φορές στη ζωή σου....Μη κολλάς στα βιβλία και στους χαρακτήρες (και στο λέω αυτό ενω είμαι φουλ ρομαντική,Οστενική και λατρεύω τον κ.Ντάρσυ) γιατί μπορεί να χάσεις κάτι που πραγματικά θα αξίζει να το ζήσεις.Όσο καλά και να περιγράφει τον έρωτα ένα βιβλίο μόνο αν το νιώσεις θα καταλάβεις πόσο καλύτερο είναι στην πραγματική ζωή.Δεν ξέρεις πότε και με ποιον θα σου τύχει,τον έρωτα δεν τον διαλέγουμε κι αν μας συμβεί δύσκολα το ελέγχουμε...

μαλλον βατραχος θα μεινει ,εσυ θα τον βλεπεις πριγκηπα
υπαρχουν ερωτες, εμεις τους δινουμε μεγεθος κ χαρακτηριστικα

τωρα το πως ποτε κ το μετα ειναι αλλη υποθεση

στο ερωτημα (το απλουστευω) : μυθιστορηματα vs ζωη, σαφως η ζωη μπορει να εχει πολυ περισσοτερο ενδιαφερον

Στατιστικα μπορούν να υπάρξουν άπειροι έρωτες. Θα ήταν λογικό να δεχτούμε οτι κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να θεωρηθούν "μεγάλοι έρωτες" και να ταυτίζονται με ένα happy end )

(νομιζω πως μιλάω σαν τον Σποκ)

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Έτσι όπως τον φαντάζονται πολλοί, είναι μόνο στα βιβλία. Μικρή μάλιστα φανταζόμουν τον μελλοντικό καλό μου να με φιλάει και στο βάθος να ακουγόταν μουσική υπόκρουση (όπως στο " Όσα παίρνει ο άνεμος" μουαχαχά!) ή να φαντάζομαι μια σκηνή όπως στα βιβλία. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι φυσικά. Μέχρι τώρα έχω βγάλει δύο συμπεράσματα :

1) ότι ο έρωτας είναι κι αυτός ένας αγώνας
2) πολλές φορές η πραγματικότητα είναι πιο ωραία απ' ό,τι η φαντασία....

κοίτα τώρα τι μπορεί να συμβεί οταν λαχταράς τον τέλειο έρωτα για χρόνια ,και τον συναντάς στο πρόσωπο του....
http://www.youtube.com/watch?v=g4AgzQvFNZs

Ο/Η Μελουζίνα έγραψε:

Μέχρι τώρα έχω βγάλει δύο συμπεράσματα :

1) ότι ο έρωτας είναι κι αυτός ένας αγώνας
2) πολλές φορές η πραγματικότητα είναι πιο ωραία απ' ό,τι η φαντασία....

Click to expand...

Συμφωνώ μαζί σου Μελ.
Δεν μπορούμε να θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή και σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο έρωτας. Χρειάζεται συνεχώς προσπάθεια για να τον διατηρήσουμε και, όπως είχα διαβάσει κάπου, αυτή η ανατριχίλα που νιώθουμε στη σκέψη ότι μπορεί να χάσουμε τον άλλον έχει τη δική της ομορφιά. Θα πρέπει να αισθάνεται κανείς ότι πρέπει να κατακτήσει τον άλλον εκ νέου και με αυτή την έννοια να μην αναπαύεται. Φυσικά και είναι ωραίο αίσθημα η ασφάλεια αλλά έτσι πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος της ρουτίνας...
'Αλλωστε, δεν είναι γοητευτικό το γεγονός ότι πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να ανακαλύψεις στον άλλον; Εδώ καλά καλά δεν γνωρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πόσο μάλλον τον σύντροφο μας...

Αν και συμφωνω με τις τοποθετησεις σας, να δωσω και μια αλλη αποψη, ετσι για ποικιλια ;)

Καταρχην στα βιβλια οι περισσοτεροι μεγαλοι ερωτες καταληγουν σε θανατο ενος (ή και των δυο) πρωταγωνιστων. Σορι αλλα.. να μου λειπει τετοιος ερωτας. Βολευομαι σε μερικες (και οχι μια, οπως οι ηρωες των βιβλιων) αποτυχημενες σχεσεις που θα κατεληγαν σε χωρισμο, και ενω μεν θα νομιζα πως αγαπησα πολυ, στο τελος θα ανακουφιζομουν που εκανα λαθος


Εχω την εντυπωση ομως πως.. τετοια βιβλια, θα μπορουσαν να βοηθησουν να δουμε καλυτερα το μεγαλειο του ερωτα. Αυτο δεν ειναι απαραιτητα κακο για εμας. Ειναι ασχημο να διαβασεις που εφτασαν μερικοι για χαρη του ερωτα; Ολοι μας πιστευω ζησαμε εναν μεγαλο ερωτα στην ζωη μας. Και αν ακομη δεν τον κρατησαμε.. σκεφτειτε οτι δεν τον κρατησαν και στα περισσοτερα βιβλια. Και σε αντιθεση με τα βιβλια η δικη μας ζωη ειναι μπροστα για νεες εμπειριες.

Αν τωρα δεν διαβαζαμε τετοιες ιστοριες, θα ημασταν πιο ευτυχισμενοι με τα λιγοτερα που τυχον βιωνουμε;

Λορένα μου τα έχεις γράψει πολύ ωραία και ονειρικά αλλά υπάρχει μεγάλος έρωτας όταν δεν καταλήγει καλά; για ένα τουλάχιστον όχι! Στα βιβλία μου μένουν πάντα οι μεγάλοι έρωτες που καταλήγουν καλά, ακόμα και αυτοί που δεν είναι μεγάλοι αλλά καταλήγουν καλά!τους άλλους δεν τους πολυθέλω πχ Ευγενια Γκραντέ, Αννα Καρένινα. Τα βιώνουμε στην ζωή μην είναι και στην λογοτεχνία τα ίδια, οχι δεν μπορώ να το δεκτώ.

Καλε θα σταματησετε να αποκαλυπτετε το τελος βιβλιων που δεν εχουμε διαβασει ολοι;

Ο/Η Αλίκη έγραψε:

Καλε θα σταματησετε να αποκαλυπτετε το τελος βιβλιων που δεν εχουμε διαβασει ολοι;

Click to expand...

Κι εγώ πιστεύω πως αυτήν την ευαισθησία, ειδικά σε ένα φόρουμ σαν τον δικό μας, θα πρέπει να την αναπτύξουμε όλοι..

Εγώ είμαι ρεαλίστρια και θεωρώ τον έρωτα σχεδόν ευτελές συναίσθημα, μια παγίδα της φύσης για να αναπαραγόμαστε. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ερωτευόμασταν τρελά στις νεαρές (και αναπαραγωγικές) κυρίως ηλικίες - όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις εδώ. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα νιώθαμε τόσο έντονα την επιθυμία να κάνουμε σεξ με το άτομο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι. Αυτήν την επιθυμία στους "μεγάλους" έρωτες την έχουμε σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο, με το σώμα μας να είναι απίστευτα ευαισθητοποιημένο και το μυαλό μας, φυσικά, να ταξιδεύει σαν να έχουμε πάρει ναρκωτικά, κάτι που δεν απέχει απ' την πραγματικότητα αφού παράγουμε ορμόνες σαν τρελοί. Κι όλα αυτά γιατί η φύση ουρλιάζει "κάνε ΠΑΙΔΙΑ". Και παρ' όλον αυτόν το ρεαλισμό, τα έχω βιώσει και απολαύσει όλα αυτά στο έπακρον... Ο "μεγάλος" έρωτας είναι για όλους!

Άλλο πράγμα είναι ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Ο έρωτας έχει μέσα του το στοιχείο του πάθους, τη διάθεση να ωραιοποιείς τις καταστάσεις και να εξιδανικεύεις τον σύντροφο σου. Για αυτό και ο έρωτας είναι τυφλός. Όταν αυτός φεύγει, βλέπεις τα στραβά του άλλου για αυτό και συχνά λέμε ''μα είναι δυνατόν να ερωτεύτηκα αυτόν τον άνθρωπο;''
Η αγάπη είναι πιο ουσιαστικό και βαθύτερο συναίσθημα. Δέχεσαι στον άλλον και τα καλά και τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα του.

Ο/Η Φαίη έγραψε:

Άλλο πράγμα είναι ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Ο έρωτας έχει μέσα του το στοιχείο του πάθους, τη διάθεση να ωραιοποιείς τις καταστάσεις και να εξιδανικεύεις τον σύντροφο σου. Για αυτό και ο έρωτας είναι τυφλός. Όταν αυτός φεύγει, βλέπεις τα στραβά του άλλου για αυτό και συχνά λέμε ''μα είναι δυνατόν να ερωτεύτηκα αυτόν τον άνθρωπο;''
Η αγάπη είναι πιο ουσιαστικό και βαθύτερο συναίσθημα. Δέχεσαι στον άλλον και τα καλά και τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα του.

Click to expand...

και όταν βλέπεις πως ο ερωτας σου ήταν τυφλός, μετανιώνεις για πολλά πράγματα που έδωσες...αλλά υπάρχει πάντα και το αύριο)

Πράγματι, είναι λες και φοράς παρωπίδες. Δεν πάει να λέει όλος ο κόσμος πως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για σένα, εσύ δεν το καταλαβαίνεις όταν ζεις τον έρωτα σου γιατί είναι λες και είσαι σε ύπνωση... Κάποια στιγμή βέβαια ξυπνάς και διαπιστώνεις κάποια πράγματα και από μόνος σου. Όλα μες στη ζωή είναι όμως. Φυσικά υπάρχει και το αύριο. Αρκεί να μαθαίνεις από τα παθήματα σου και να ξέρεις τι είναι αυτό που σου αξίζει και σου ταιριάζει...

Χμμμ και εγώ θα συμφωνήσω στο ότι ο έρωτας σου έρχεται από το πουθενά και πως καμία σχέση δεν έχει με αλτρουιστικά αισθήματα.
Ο έρωτας είναι ένα καθαρά εγωιστικό συναίσθημα. Ο καθένας μπορεί να τον νιώσει και ο καθένας αποβλέπει στο να ικανοποιήσει πάνω από όλα τις δικές του ανάγκες.
Και εδώ έρχομαι και πάλι να πω πως άλλο πράγμα ο έρωτας κι άλλο η αγάπη...

Ακουω συχνα οτι ο ερωτας δεν ειναι αγαπη, και οτι ο ερωτας ειναι "καθαρα εγωιστικο" συναισθημα, και διαφωνω σε μεγαλο βαθμο. Μαλιστα θα τολμησω να υποβιβάσω αυτό το "κίνημα", λέγοντας οτι η άποψή αυτή είναι μεν αληθοφανής, αλλα ψευτο-ριζοσπαστική που σκοπό έχει κυρίως να σοκάρει το κατεστημένο (nothing personal, Φαίη).

Εδω και αιωνες ο ερωτας αναγνωριζεται σαν ενα ειδος αγαπης. Οταν ερωτευομαστε θελουμε να λεμε "σ'αγαπω", σε καποιες γλωσσες "ερωτας" και "αγαπη" ειναι ταυτοσημα (love, amour, te voglio, te quiero), ενω απουσιαζει μια συγκεκριμενη λεξη για τον ερωτα. Δεν πρεπει ολο αυτο να ειναι τυχαιο βρε παιδια. Και μου είναι δύσκολο να δεχτώ οτι ζουμε σε καποιο Ματριξ οπου τους τελευταιους αιωνες μαθαίνουμε ψευδως οτι αυτη η μορφη εγωισμου είναι μορφή αγάπης.

Τα παντα στη ζωη εμπεριεχουν ενα ποσοστο φυσιολογικού "εγωισμου", η πεινα, η δίψα, η διασκέδαση, οι κοινωνικες σχεσεις, η αγαπη κλπ. Ο ερωτας δεν ειναι πιο "εγωιστικος" απο ολα αυτα. Σαφως και στον ερωτα υπαρχει προσωπικη επιθυμία και καποια αποκόμιση αλλα αυτό απέχει πολύ από το να τον αποκαλούμε "καθαρά εγωιστικό συναίσθημα". Και πώς μπορεί να είναι, αφού εγωισμός είναι το να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτο μας, πολλές φορές εις βάρος του άλλου;

Όταν είμαι ερωτευμένος, διακατεχομαι απο μια επιθυμια να είναι χαρούμενη και καλά όπου κι αν βρίσκεται. Ενίοτε όμως έχω νιώσει και απογοήτευση, ζήλεια, επιθυμία αποκλειστικότητας. Αυτα ειναι καθαρά εγωιστικά συναισθήματα, που συνήθως ακολουθούν την απόρριψη, αλλά συνοδεύουν τον έρωτα, δεν είναι ο έρωτας.

Λιγοτερο ρομαντικά τώρα, έχω να πω οτι τα πάντα στη ζωή είναι δοκιμασίες και ασκήσεις υπομονής και εγωισμού. Μπορούμε να είμαστε εγωιστές, ζηλιάρηδες και κτητικοί σε μια απλή φιλία ("γιατί δεν με κάλεσε στα γενέθλια" κλπ).

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Όταν είμαι ερωτευμένος, διακατεχομαι απο μια επιθυμια να είναι χαρούμενη και καλά όπου κι αν βρίσκεται.

Click to expand...

Είσαι σίγουρος; Ακόμα κι αν είναι πάρα πολύ χαρούμενη και πάρα πολύ καλά στο κρεβάτι κάποιου άλλου;

Επισης θα μπορουσε να ειναι πολυ καλα και πολυ χαρουμενη με το να κανει ληστείες ή δολοφονίες, αλλά τα ακραία παραδείγματα δεν επιβεβαιώνουν οτι ο έρωτας είναι εγωιστικό συναίσθημα )

Ναι, εντάξει, το δικό σου είναι ακραίο παράδειγμα, το δικό μου όχι! Αν τη θέλεις ευτυχισμένη με την προϋπόθεση να την έχεις, τότε ναι είσαι κι εσύ ένας εγωιστής ερωτευμένος όπως όλος ο κόσμος!