Στήβεν Κινγκ (Stephen King):" Νεκρωταφίο Ζώων"

Τίτλος: Νεκρωταφίο Ζώων
Πρωτότυπος τίτλος: Pet Sematary
Συγγραφέας: Στήβεν Κινγκ (Stephen King)
Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Εκδόσεις: BELL
Έτος έκδοσης: 2010
Έτος πρώτης έκδοσης: 1983 (αγγλική)
Αριθμός σελίδων: 507


Πριν αποφασίσω αν θα παρουσιάσω ή όχι το «Νεκρωταφίο Ζώων» άφησα να περάσει λίγος καιρός από το τέλος της ανάγνωσής του, για να δω αν ο απόηχος του σοκ, της ταραχής και της βαθιάς θλίψης που μου προκάλεσε θα παρέμενε ή θα εξασθενούσε. Δεν ξεχνιέται.
Η υπόθεση: Ένας γιατρός μετακομίζει με την οικογένειά του σ’ ένα σπίτι στην εξοχή. Μπροστά από το σπίτι, όμως, βρίσκεται ένας αυτοκινητόδρομος απ’ όπου περνούν συχνά μεγάλα φορτηγά, κι από πίσω, μέσα στο δάσος, το Νεκρωταφίο Ζώων. Πρόκειται για ένα ήσυχο ξέφωτο, όπου γενιές παιδιών θάβουν τα νεκρά ζωάκια τους, κρύβει όμως ένα απίστευτο μυστικό.
Προσοχή: Μην διαβάσετε την εισαγωγή του βιβλίου που έγραψε ο Stephen King. Αποκαλύπτει αρκετά από την υπόθεση.
Πρόκειται για έναν τίτλο που η Bell αποφάσισε να εκδώσει στην Ελλάδα κάτι λιγότερο από τριάντα χρόνια μετά την πρώτη, αμερικανική έκδοση, για άγνωστο λόγο. Αυτός είναι, φαντάζομαι, και ο λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θαυμαστών του Stephen King έχει δει μεν την cult, αλλά κατά τη γνώμη μου κακή, ταινία που γυρίστηκε στη δεκαετία του ’80, αποφεύγει δε να διαβάσει το βιβλίο.
Ο Stephen King θεωρεί ότι αυτό το μυθιστόρημα είναι το τρομακτικότερο που έχει γράψει, άποψη που συμμερίζομαι κι εγώ. Παντρεύοντας στην ιστορία αυτή πραγματικά γεγονότα με φανταστικά, έπιασε τον εαυτό του, όπως ο ίδιος λέει, όχι μόνο να διανοείται το αδιανόητο, αλλά και να το γράφει.
Πατώντας σε μια βασική ιδέα που θυμίζει το μακάβριο διήγημα του Γ.Γ.Τζέικομπς «Το Ποδαράκι του Πιθήκου», ο Stephen King πλάθει μια ιστορία για το θάνατο, την απώλεια, την αβάσταχτη θλίψη, και πώς αυτή μπορεί να σε οδηγήσει στα άκρα.
Βέβαια, το «Νεκρωταφίο Ζώων» διαβάζεται κυρίως σαν μια πολύ καλή ιστορία τρόμου, πριν τον ύπνο. Σαν ιστορία τρόμου είναι απλή, άγρια, μακάβρια και πολύ-πολύ διασκεδαστική. Ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν, αν οι χαρακτήρες ήταν απλώς χάρτινες αναλώσιμες μαριονέτες. Αυτοί οι χαρακτήρες, όμως, είναι πολύ περισσότερα για τον αναγνώστη…

Fun fact: O ήρωας του βιβλίου ακούει Ramones, και μάλιστα έχει συνέχεια στο μυαλό του το στίχο "Hey ho, let's go" του τραγουδιού "Blitzkrieg Bop". Οι Ramones απάντησαν γράφοντας το κομμάτι "Pet Sematary", οι στίχοι του οποίου αποτελούν κατά κάποιον τρόπο spoilers της ιστορίας.

Το βιβλίο θεωρώ πως είναι ένα "τυπικό" δείγμα Κινγκ, μυθιστόρημα ρουτίνας για τον μεγαλύτερο συγγραφέα τρόμου της εποχής μας. Μου άρεσε ο παραλληλισμός σου με το "χέρι της μαϊμους" του Τζέηκομπς, το κορυφαίο διήγημα της συγκεκριμένης θεματολογίας. Όντως ο Κίνγκ δεν έκρυψε ποτέ τις επιρροές του από Τζέηκομπς, Λάβκραφτ κα. Το βιβλίο είναι, θα λέγαμε, η απόδειξη πως από μια απλούστατη ιδέα (το συγγραφικό "what if" για τους γράφοντες) μπορεί να παραχθεί μία όμορφη ιστορία. Το παράξενο είναι πως με μία πρώτη εξέταση, η υπόθεσή δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι περισσότερο από μία νουβέλα, αλλά ο Κινγκ καταφέρνει, χωρίς να κουράσει, να μετατρέψει αυτήν την ιδέα σε ένα ωραίο μυθιστόρημα. Ο ίδιος παραδέχεται πως η ιδέα του ήρθε αβίαστα, όταν έχασαν το κατοικίδιό τους και έπρεπε να εξηγήσει αυτήν την απώλεια αυτή στην κορούλα του (αν θυμάμαι καλά).
Η ταινία είναι όντως μέτρια, αλλά κανένα ριμέικ δεν θα μπορέσει να περιλάβει εκείνη την τραχιά ατμόσφαιρα των ταινιών της δεκαετίας του '80.
Διαβάζεται εύκολα και στα αγγλικά.

Ο/Η Ραψωδός έγραψε:

Ο ίδιος παραδέχεται πως η ιδέα του ήρθε αβίαστα, όταν έχασαν το κατοικίδιό τους και έπρεπε να εξηγήσει αυτήν την απώλεια αυτή στην κορούλα του (αν θυμάμαι καλά).

Click to expand...

Ακριβώς. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, στο βιβλίο την αληθινή αντίδραση της κόρης του στο θλιβερό γεγονός: "Να πάρει δικό του γάτο ο Θεός, αυτός είναι δικός μου!"

Το είχα διαβάσει πριν περίπου 1 χρόνο...Δεν μπορώ να πω οτι μου προξένησε φόβο..Μια ανατριχίλα και μια λύπη όμως σίγουρα...

Μόλις το τελείωσα. Πρώτη επαφή με Κινγκ. Μου άρεσε και η γραφή του και η υπόθεση τπυ βιβλίου και θα συμφωνήσω στο ότι όντως είναι τρομαχτικό. Δεν ξέρω αν είναι επειδή δεν έχω εξοικοιωθεί με τέτοιου είδους βιβλία ή επειδή είναι όντως τρομακτικό. Στο τέλος όμως, μου άφησε αρκετά ερωτήματα, όπως για παράδειγμα Θα ήθελα να γράψει ακόμη και λίγο για το μέλλον και να μην το κλείσει έτσι.

Ο/Η Ίζι έγραψε:

Προσοχή: Μην διαβάσετε την εισαγωγή του βιβλίου που έγραψε ο Stephen King. Αποκαλύπτει αρκετά από την υπόθεση.

Click to expand...

Έπρεπε να είχα διαβάσει πρώτα την παρουσίαση σου, άθελα του ο Κινγκ αποκαλύπτει κάποια σημαντικά σημεία του βιβλίου ή -μάλλον- σε κάνει πιο καχύποπτο/η και δεν αργείς να καταλάβεις τι θα συμβεί. Έκανα το λάθος και τη διάβασα, άλλη φορά οι εισαγωγές θα γίνονται επίλογοι και θα τους διαβάζω στο τέλος.

Καθαρο-γράφω κάτι σημειώσεις που έχω κρατημένες για τα βιβλία και είμαι στις σημειώσεις αυτού του βιβλίου. Ακόμη και τώρα, 2 μήνες μετά την ανάγνωση του βιβλίου, νιώθω αυτό που περιγράφεις Ίζι...

Ο/Η Ίζι έγραψε:

Ή τουλάχιστον αυτό θα ήταν, αν οι χαρακτήρες ήταν απλώς χάρτινες αναλώσιμες μαριονέτες. Αυτοί οι χαρακτήρες, όμως, είναι πολύ περισσότερα για τον αναγνώστη…

Click to expand...

Βρε συ δεν είχα δει την απορία σου. Αν θυμάμαι καλά, στο τέλος

Ίζι Απ' όσο το θυμάσαι δηλαδή γιατί βλέπω έχει χρόνια που το διάβασες!

Πάντως, με έχει στοιχιώσει αυτό το βιβλίο.

Οντως ανατριχιαστικο βιβλιο (οπως και η ταινια) αλλα εγω το βρηκα και τρομακτικο επισης. Αφου διαβασεις αυτο το βιβλιο, δυσκολα κοιμασαι μετα. Το ιδιο ειχα παθει και αφου διαβασα το Salem's Lot.