Σαν χτες έβαλε τέλος στη ζωή της η Κατερίνα Γώγου πριν από 19 χρόνια. Μέχρι να ανακαλύψω ότι έγραφε ποίηση την ήξερα κι εγώ από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό ότι αυτό το κορίτσι θα έγραφε μια μέρα τέτοιους στίχους. Παραθέτω μια μικρή βιογραφία της και το αγαπημένου μου ποίημα:
Βιογραφία (πηγή http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85 )
"Γεννημένη στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά από τα τέλη της δεκαετία του 1970 ανακάλυψε την μεγάλη της αγάπη που δεν ήταν άλλη από τα ποίηματα. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες («Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959», «Άπονη ζωή/1964», «Δεσποινίς Διευθυντής/1964», «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971»), ενώ για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι» (1977) κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το πραγματικά δημιουργικό πρόσωπο της Κατερίνας Γώγου όμως αναδύθηκε μετά τη Μεταπολίτευση και μέσα από την απαγγελία των ποιημάτων της σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα στην «Παραγγελιά», ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει και στο «Βαρύ πεπόνι», την πρώτη, ίσως, ρεαλιστική απεικόνιση της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας.
Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε με τίτλο "Τρια κλικ αριστερά και ακολούθησαν: Ιδιώνυμο 1980, Το ξύλινο παλτό 1982, Απόντες 1986, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών 1988. Όπως έχει πει ωστόσο ο Λεωνίδας Χρηστάκης “Η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες.”
Μία αιρετική ασυμβίβαστη ποιήτρια που όταν άρχισε να γράφει “,,,,νόμιζα ότι θα σπάσει το στιλό,,,”, ένας Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων (όπως την είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Τηλέμαχος Χυτήρης) που έγραφε γιατί “…δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς” ανάμεσα σε αλκόολ, τσιγάρα και χάπια…"
Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Άλλα σχετικά λινκς: tvxs.gr/node/44918 http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=469514
Βιογραφία (πηγή http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/news-voices/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CF%8E%CE%B3%CE%BF%CF%85 )
"Γεννημένη στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με το θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά από τα τέλη της δεκαετία του 1970 ανακάλυψε την μεγάλη της αγάπη που δεν ήταν άλλη από τα ποίηματα. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες («Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο/1959», «Άπονη ζωή/1964», «Δεσποινίς Διευθυντής/1964», «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα/1965», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση/1971»), ενώ για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι» (1977) κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Το πραγματικά δημιουργικό πρόσωπο της Κατερίνας Γώγου όμως αναδύθηκε μετά τη Μεταπολίτευση και μέσα από την απαγγελία των ποιημάτων της σε μουσική Κυριάκου Σφέτσα στην «Παραγγελιά», ταινία του συζύγου της Παύλου Τάσιου ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει και στο «Βαρύ πεπόνι», την πρώτη, ίσως, ρεαλιστική απεικόνιση της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας.
Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε με τίτλο "Τρια κλικ αριστερά και ακολούθησαν: Ιδιώνυμο 1980, Το ξύλινο παλτό 1982, Απόντες 1986, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών 1988. Όπως έχει πει ωστόσο ο Λεωνίδας Χρηστάκης “Η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες.”
Μία αιρετική ασυμβίβαστη ποιήτρια που όταν άρχισε να γράφει “,,,,νόμιζα ότι θα σπάσει το στιλό,,,”, ένας Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων (όπως την είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Τηλέμαχος Χυτήρης) που έγραφε γιατί “…δεν μπορούσα πια να κάνω αλλιώς” ανάμεσα σε αλκόολ, τσιγάρα και χάπια…"
Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Άλλα σχετικά λινκς: tvxs.gr/node/44918 http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=469514
