Αλμπέρ Καμύ!! Με ποιο βιβλίο του θα προτείνατε να ξεκινήσω??

εχω καποια στο μυαλο μου οπως για παραδειγμα "η πανουκλα" ή "ο ξένος"..αλλα δεν ξερω ποιο να διαβασω πρωτο!!εσεις τι λετε?

Είμαι ανάμεσα σε δύο.
Αρχικά θα σου έλεγα το 'Γάμοι, δοκίμια και εντυπώσεις', γιατί είναι από τα πρώτα του έργα , νομίζω, και γιατί για'μένα είναι μια εισαγωγή στην φιλοσοφία του για το παράλογο της ζωής και του αναπόφευκτου θανάτου, που o Camus πίστευε (τουλάχιστον όταν έγραψε τους γάμους) πως η μοναδική λύτρωση από αυτά βρίσκεται στην φύση και την ομορφιά της. Και όλα αυτά περιγράφοντας την φύση κάτω από τον μεσογειακό ήλιο στο Αλγέρι, απ' όπου κατάγεται. Η ελληνική αίσθηση του τραγικού (sic!).
Από την άλλη, μάλλον είναι καλύτερα να ξεκινήσεις με το 'Ο Ξένος', μιας και είναι αντιπροσωπευτικότερο έργο του, στο οποίο μυθιστοριματοποιεί την φιλοσοφία του, ενώ οι 'Γάμοι', μπορεί να μην σε κρατήσουν, μιας και είναι απλώς περιγραφές και σκέψεις. Από τα μυθιστορήματα, σίγουρα τον Ξένο θα έλεγα, για αρχή. Και είναι αριστούργημα άλλωστε ))

τέλειαααα!!με το που θα μου δωθεί η ευκαιρία θα πάω να το παρω!!

O μύθος του Σίσυφου.
Η ανάγνωσή του ήταν σαν ηλεκτροσόκ!

Σπαραγγι τον Σισυφο τον αφησα στη μεση.Τι εντυπωσεις σου αφησε?

Και η δική μου ψήφος στον Ξένο. Μετά την ανάγνωση, προτείνω να δεις και την ταινία του Βισκόντι.

Ο/Η Ραστινιάκ έγραψε:

Σπαραγγι τον Σισυφο τον αφησα στη μεση.Τι εντυπωσεις σου αφησε?

Click to expand...

Έχουν περάσει πολλά χρόνια απο τότε που το διάβασα , αλλα η εντύπωση που μου έμεινε και πάντα μου έρχεται στο μυαλό σαν παβλοφιανο αντανακλαστικό είναι αυτη που περιγράφεται με τη λέξη που χρησιμοποιήσα και στο προηγούμενο post μου: "ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ". Ηλεκτροσοκ νοητικο , ψυχολογικο , συναισθηματικο.

Θυμαμαι οτι είχα νιωσει δέος , αγχος , συμπόνοια απεναντι σε όλη αυτη την ευσαισθησια με την οποια προσεγγιζεται το θεμα της αυτοκτονιας και του παραλογου.

Δεν ειμαι και ο πλέον καταλληλος (ο ελαχιστα καταλληλος ειμαι) για να αναλυσω αυτο το μεγαλειωδες αριστουργημα. Απλως ειναι απο τα βιβλια που σε κανουν να χαιρεσαι που γραφτηκαν και που γεννηθηκες για να τα διαβάσεις.

Η Πανούκλα καλή, ο Ξένος αξεπέραστος! Οσο για τον Μύθο του Σίσυφου, δύσκολο έργο, αλλά σπουδαίο. Η υπαρξιστική φιλοσοφία, με τον κυνισμό και τον πραγματισμό της, αλλά και την τρυφερή ματιά στο ατελές πλάσμα που είμαστε, το οποίο παλεύει εις μάτην με μία σκληρή και αδιάφορη Φύση, γνωρίζοντας το αναπόφευκτο τέλος, με εκφράζει απόλυτα. Καμύ και Σαρτρ είναι οι αγαπημένοι μου.

Τον Ξένο προτείνω!Αν και είναι η μόνη μου επαφή με τον Καμύ καθώς μέσα από την δική μου ανάγνωση αλλά και από τις απόψεις φίλων εντός και εκτός της λέσχης , ο Καμύ δεν με κέρδισε για να συνεχίσω την γνωριμία μου άμεσα μαζί του.Δεν τον απαξιώ, κάθε άλλο έχει ένα εντελώς διαφορετικό στύλ το οποίο ακόμα και σήμερα μετά απο τρία χρόνια το έχω νωπό στο μυαλό μου.Στο μέλλον πάντως σίγουρα θα διαβάσω και άλλα από τα έργα του.

Κυκλοφορει και μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βιογραφια του Καμυ , με τιτλο "Αλμπέρ Καμύ , μία ζωή" από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Η μεταφραση ειναι σχετικά αξιοπρεπής.

Ένα έχω διαβάσει (μέχρι στιγμής) από Καμύ και σου το προτείνω ανεπιφύλακτα!

"Ο Ξένος" είναι η καλύτερη αρχή!

Ο/Η Ραστινιάκ έγραψε:

Ξενος αλλιως πανουκλα

Click to expand...

Πανούκλα, αλλιώς Ξένος!

Δεν έχω διαβάσει ακόμα, αλλά κάποτε που είχα ρωτήσει σε ένα βιβλιοπωλείο, μου είχαν πει ότι η σωστή σειρά για να διαβάσεις την "τριλογία" είναι Ξένος--->Πανούκλα--->Πτώση

Ισως και επειδή γράφτηκαν μ' αυτήν τη σειρά.

δεν νομίζω πως υπάρχει "σωστή σειρά" και η συγκεκριμένη πρόταση μού μοιάζει αυθαίρετη..

( Τα έχω διαβάσει καί τα τρία· την Πανούκλα αμέλησα να την τελειώσω, μάλλον θα την ξαναπιάσω κάποια στιγμή)

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

δεν νομίζω πως υπάρχει "σωστή σειρά" και η συγκεκριμένη πρόταση μού μοιάζει αυθαίρετη..

( Τα έχω διαβάσει καί τα τρία· την Πανούκλα αμέλησα να την τελειώσω, μάλλον θα την ξαναπιάσω κάποια στιγμή)

Click to expand...

Δεν τρελάθηκα με την πανούκλα. Νομίζω ότι ήταν να δώσει το' δωσε στον Ξένο.

Απλά ο Ξένος είναι κορυφή. Εμένα, κατά κάποιον τρόπο —και ενώ γενικότερα δεν μου αρέσουν ιστορίες δίχως πλοκή— μου άρεσε πολύ και η Πτώση.

Δεν έχω διαβάσει την Πτώση, την έχω δανειστεί όμως και θα τη διαβάσω. Πιο πολύ δοκίμια φιλοσοφίας είναι τα έργα του παρά μυθιστορήματα. Νομίζω έπιανε μια φιλοσοφική σκέψη και γύρω απ' αυτή έφτιαχνε το μυθιστόρημα, απλά με τον Ξένο πιστεύω πέρασε αυτό που ήθελε και απο 'κει και πέρα πραγματευόταν το ίδιο θέμα. Αν και είναι όμορφο να προσπαθείς να κατανοήσεις τι συμβολίζει ο κάθε ήρωας κτλ., θα προτιμούσα σε τέτοιες περιπτώσεις να διαβάσω κατευθείαν τα δοκίμια που έχει γράψει.

Εγώ το βλέπω τελείως διαφορετικά, Δικηγόρε. Δεν ψάχνω καθόλου για συμβολισμούς και σίγουρα δεν τα βλέπω σαν δοκίμια αυτά τα τρία έργα. Για μένα είναι απλά ιστορίες, όπως όλα τα άλλα.

Μα δε θες να μάθεις τι θέλει να πει ο ''ποιητής'';