Μου αρέσει η ιδέα των ανάποδων παραμυθιών. Οι εποχές και οι κοινωνικές συνθήκες ζωής αλλάζουν, οπότε είναι λογικό να εξελίσσονται και τα παραμύθια. Τα παιδιά βρίσκονται σε μια ηλικία που πλάθεται ο ψυχικός τους κόσμος και πρέπει να παίρνουν σωστά υποσυνείδητα μηνύματα από αυτά. Βέβαια, ένα παιδί δεν επηρεάζεται μόνο από τα παραμύθια, αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Είδα μια
συνέντευξη του Ευγένιου Τριβιζά, στην οποία αναφέρει δύο από τα στερεότυπα που υπάρχουν στα παραμύθια.
Το πρώτο αφορά το καλό και το κακό
(στο βίντεο από το 49΄14 - 56΄03) και αναφέρει πως μέσα από αυτό, αλλά και γενικά στο τρόπο που αντιμετωπίζουμε ένα παιδί, δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι χαρακτηρισμοί (έκανες αυτό και είσαι κακό παιδί), αλλά πρέπει να τονίζουμε πως η συγκεκριμένη πράξη είναι κακή.
Το δεύτερο στερεότυπο είναι αυτό της παθητικής ηρωίδας
(στο βίντεο από το 32΄16 - 36΄20), που στο τέλος πάντα κάποιος την σώνει, όπως την Κοκκινοσκουφίτσα, ο κυνηγός. Σε μια δικιά του εκδοχή, αναφέρει ότι η Κοκκινοσκουφίτσα κολακεύει το υποκριτικό ταλέντο του λύκου, πώς καταφέρνει να παίζει τον ρόλο της γιαγιάς τόσο καλά και καταφέρνει να σώσει τη γιαγιά έτσι και ο λύκος τελικά πάει στο Χόλυγουντ και παίρνει και Όσκαρ.
Αν έχετε χρόνο δείτε την όλη την συνέντευξη, είναι, πιστεύω, απολαυστική.
)