Δώδεκα!

Το 2012 σε λίγες ώρες θα μας αποχαιρετήσει. Ας του γράψουμε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα λοιπόν, το οποίο θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί ως τις δώδεκα το βράδυ.

Κανόνες:

1. Γράφουμε δύο γραμμές ο καθένας στο περίπου. Αν θέλουμε να βάλουμε τελεία, τη βάζουμε. Αν θέλουμε να αφήσουμε την πρόταση ανοιχτή, την αφήνουμε και συνεχίζει ο επόμενος.

2. Παίρνουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο, το ανοίγουμε στη σελίδα 12, διαλέγουμε μία οποιαδήποτε λέξη από τη δωδέκατη σειρά της σελίδας και αυτή τη λέξη πρέπει οπωσδήποτε να τη χρησιμοποιήσουμε στις δύο σειρές που θα γράψουμε. Την τονίζουμε κιόλας ( μπολντ) για να ξέρουν όλοι ποια είναι αυτή η λέξη.

3. Δεν υπάρχει περιορισμός στο πόσες φορές θα γράψει ο καθένας. Το ίδιο μέλος, αν θέλει, μπορεί να γράψει παραπάνω από μία φορές.

Ξεκινάω:


Αγαπητό 2012,

αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να ζήσω χωρίς εσένα. Ζήσαμε τόσα οι δυο μας. Μπορώ στ' αλήθεια να ξεχάσω ότι εσύ ευθύνεσαι για τις δέκα ή έντεκα (μπορεί να είναι και δώδεκα) άσπρες τρίχες που ανακάλυψα ένα πρωί, καθώς ετοιμαζόμουν για εκείνη την συνέντευξη για τη θέση πωλήτριας;

Θυμάσαι κι όταν άρχισε στις αρχές τις χρονιάς, σιγά αλλά σταθερά, να κάνει την εμφάνισή της εκείνη η βαθιά ρυτίδα, που έμοιαζε στο τέλος σαν να χώριζε στα δυο τις σκέψεις μου; "Μου είπαν ότι είμαι μεγάλη για αυτή την δουλειά, τι θα κάνω τώρα;" και "Θάρρος, κορίτσι μου, κάτι θα γίνει!".

Βεβαια καλο μου 2012, τωρα που φευγεις μπορω να σου παραδεχτω οτι σε ξεγελασα. Οπως και τα αδερφια σου, το '10 και το '11.
Ξερεις ποσα ονειρα και σχεδια ειχα σκοπο να υλοποιησω στη διαρκεια σου; ενα σωρο αλλα εμειναν τα περισσοτερα αθικτα στη λιστα και αυτη τη φορα.

Το ζητημα ειναι φετος να σταματησουμε τα παιχνιδια, να παραμερισω τους οποιους φοβους μου κι επιτελους να προχωρησω μπροστα. Εισαι αμειληκτος, Χρονε, περνας και δεν ρωτας, πρεπει να σε προλαβω.

Από τα πρώτα σου λεπτά με βρήκες να δουλευω, να κοπιάζω και εντέλει να αποκτώ και να ικανοποιώ τις υλικές μου ανάγκες. Τα γρανάζια μου ενεργοποιήθηκαν και εργάστηκα αλάνθαστα όπως μία καλοπρογραμματισμένη μηχανή. Και νομίζω πρέπει να νοιώθεις ικανοποίηση γιατι θα εισαι ο τελέυταιος από τα αδερφια σου που με βλέπει ήρεμο και δεκτικό...

Μη μας ζητήσης λοιπόν τα ρέστα, όταν η ιστορία θα είναι γραμμένη για σένα με μαύρες σελίδες. Τόσο μαύρες, σαν τ' αποκαϊδια της ζωής που ζήσαμε μαζί σου. Γιατί είν' αλήθεια, πως αποτελείωσες αυτά που άρχισαν τα κοντοξαδέλφια σου, αλλά είναι μεγαλύτερη αλήθεια, πως αποδείχτηκες χειρότερος κλέφτης απ' αυτά. Μας πήρες τα τελευταία χαμόγελα....

Επίσης 2012,παρακάλεσε το αδερφάκι σου το 2013 να φέρει υγεία και αγάπη σε όλο τον κόσμο! Να βοηθήσει τους άρωστους ανθρώπους
και τα φτωχά παιδάκια! Να δώσει λίγη χαρά στους αδικημένους. Να μας αφήσει να ζήσουμε καλά όλο το χρόνο!

Όμως αγαπητό 2012, για να πω τη μαύρη αλήθεια, τα καλά πράγματα που μου έφερες ήταν λίγα μεν αλλά μέσα σε αυτά ήταν και ότι ήμουν γερή έναν ολόκληρο χρόνο!


Δεν βρίσκω πώς μπαίνει η πλοκή, γκρρρ. Τζόζεφ Κόνραντ "Ο κρυφός συνταξιδιώτης"

Γιατί αν το αναλογιστεί κανείς, αν αυτή τη στιγμή ήμουν άρρωστη και ανήμπορη (για να μην πω τίποτα χειρότερο μέρα που είναι) δε θα καθόμουν τώρα εδώ, με το καφεδάκι μου, τα βιβλιαράκια μου, τα παιδάκια μου, να σου γράφω αυτό το γράμμα.

Τώρα θα μου πείς:<<'Ωστε γυναίκα είναι η εξοχότης σου; Και ήθελες να σε λυπηθώ με τον πονοκέφαλο που μού 'φερε η γκρίνια σου; Να με συγχωρεί η χάρη σου, μα θα πω και δυό λογάκια στο γυιό μου, να σ' έχει υπ' όψιν του! Άσε με τώρα λοιπόν να πεθάνω ήσυχος (τουλάχιστον)!>> Εγώ όμως θα σε ξαναρωτήσω, πως θα τους ξεφορτωθώ αυτούς;

Spoiler

Γκαίτε - εκλεκτικές συγγένειες