"Η Γέννηση"

Ένα μάλλον ψυχρό, χειμωνιάτικο απόγευμα...
Μία γυναίκα γύρω από πολλούς γιατρούς, κάτι τις φωνάζουν...
Νιώθει πως πεθαίνει...
Όχι δεν την ενδιαφέρει η ζωή της, αλλά η ζωή που κουβαλάει μέσα της...
Ώρες αγωνίας...
Κάτι διακόπτει τις φωνές!
Ένα κλάμα...



Περίπου 16 χρόνια μετά

"Πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Δεν σέβεσαι πλέον ούτε τον εαυτό σου; Πες μου γιατί;"
"Γιατί βαρέθηκα να μου λες τι να κάνω! Δεν είμαι μωρό πλέον. Δεν αντέχω να μου λες τι να κάνω, με πνίγεις..."
Ένας κρότος διακόπτει τις φωνές!
Αναφιλητά και βρισιές μπερδεύονται στην ατμόσφαιρα...
Η εξώπορτα κλείνει με δύναμη πίσω της!

Η μητέρα πηγαίνει στο δωμάτιο της κόρης της κλαίγοντας!



Στον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής μου...,
Στην μητέρα μου!

Καλωσόρισες, Νεράιδα..

( Πρόσφατο το περιστατικό με την μητέρα σου; )

σε ευχαριστώ πολύ!

πριν 6 μήνες, έκανα ένα μεγάλο λάθος, αφορμή για το περιστατικό...
έχω χαρίσει πολύ πόνο σε ανθρώπους που αγαπώ!
ανάφερα την γέννηση μου επειδή η μητέρα μου είχε μια οδυνηρή εγκυμοσύνη και ένα δύσκολο τοκετό.

Αν μου επιτρέπεις, κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει πως απλά είσαι ενοχικός χαρακτήρας. Το ότι αναφέρεσαι στην δύσκολη γέννα της μάνας σου σαν κάτι στο οποίο έφταιγες αφού έτσι της έδωσες πόνο (και υποτιθέμενα συνεχίζεις να της δίνεις) είναι κάπως ενδεικτικό για μια τέτοια εκτίμηση.

Όλες οι γέννες έχουν πόνο, κάποιες περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Και η μαμά της μαμάς σου, να είσαι σίγουρη, πόνεσε πολύ για να γεννήσει την μητέρα σου.

Ένας γονιός θα πρέπει να έχει την ευαισθησία και την φροντίδα να μην περνάει τέτοιες αχρείαστες τύψεις, και μάλιστα τόσο άδικα, στο παιδί.

Επίσης, αναρωτιέμαι τί έκανες τάχα και καταφέρνεις στην τόσο σύντομη μέχρι τώρα ζωή σου, να χαρίζεις πόνο σε αυτούς που αγαπάς. Εάν δηλ. δεν έχεις κάνει κάτι πολύ χοντρό, αναρωτιέμαι εάν όλη αυτή η αίσθηση πως "χαρίζεις πόνο" δεν είναι η αυταπάτη ενός ενοχικού χαρακτήρα. Κι ενδεχομένως, μια εμφυτευμένη αυταπάτη. Κάποιοι γονείς είναι ασύλληπτα καλοί σε αυτό.

Όμως, βέβαια, δεν γνωρίζω τίποτα για εσένα και την οικογένειά σου• απλά, λέω φωναχτά τις σκέψεις μου.

Προφανώς είμαι ενοχικός χαρακτήρας καθώς αν και η μητέρα μου το έχει ξεπεράσει εγώ το έχω συχνά στο μυαλό μου. Είναι πολύ άσχημο να προσδίδει την αμέριστη εμπιστοσύνη κάποιου.
Όσο αναφορά την γεννά την ανέφερα σαν μια περιπίπτω που "χάρισα πόνο" στην μητέρα μου χωρίς να έχω την πρόθεση σε ένα ευχάριστο γεγονός αλλά και για την ροή του κειμένου! Είσαι φοβερός ψυχαναλυτής! Νομίζω πως αν γράψω και άλλο θα ανακαλύψεις και άλλες πτυχές του χαρακτήρα μου!


Το πιστεύω! Ελπίζω η κόρη μου να ακούει λίγο την μαμά της

Πιο σημαντικό από το να ακούει η κόρη την μαμά είναι να ακούει η μία την άλλη!

Και μάλλον τις περισσότερες φορές είναι ο γονιός που είναι απρόθυμος να ακούσει..

η αλληλοκατανόηση φυσικά και είναι απαραίτητη...

νομίζω πως κάπου κρύβεται μια τραυματική εμπειρία!

Ο/Η Νεράιδα έγραψε:

νομίζω πως κάπου κρύβεται μια τραυματική εμπειρία!

Click to expand...

Πάντα και Παντού κρύβεται μια τραυματική εμπειρία! Μην πικραίνεσαι, ισχύει για όλους!
Γεννιόμαστε τραυματικά, από τραυματικά σκέλια και κυρίως από πρώην τραυματική γέννα. Δεν γίνεται αλλιώς.
Το πρώτο πράγμα που μυρίζουν τα ρουθούνια μας είναι αίμα. Το Αίμα της Μάνας μας.
Το Αίμα που μας γλίστραγε (για να το πω πιο ποιητικά).

Όταν όμως κάνεις Παιδί, κοίτα να είσαι η Μαμά του, Όχι η Μαμά σου.
Ούτε το Παιδί που θα ήθελες να ήσουν.
Αν απλά είσαι τα αυτιά που χρειάζεται το στόμα του Παιδιού σου, τότε θα θυμάσαι τη Μαμά σου με Νοσταλγία!