) δε βρισκω λογο υπαρξης του πολυτονικου και καλως εκανε και καταργηθηκε.
Εδω συμφωνω κι εγω
Επισημανση: δεν μενει "τ" επειδη παιρνει ψιλη, αλλα επειδη δεν παιρνει δασεια. Η ψιλη ειναι απλα η απουσια της δασειας. Εδω ειναι το πρωτο ακυρο του συστηματος
Αυτο συμβαινει με ολα τα πραγματα. Το θεμα ειναι τι γινεται μεχρι τοτε.
Μαλλον ετσι ειναι, αλλωστε οπως ειπα θα γουσταρα να επιστρεψει τουλαχιστον αυτο το στοιχειο, αντι για το πολυτονικο
Γενικως οτιδηποτε μαζοχιστικο οφελει και σκληραγωγει και οτιδηποτε ευχάριστο ειναι ανηθικο ή βλαβερό
Αυτο μπορει να λεει πολλα, και οχι απαραιτητα την επιστροφη του πολυτονικου. Το πολυτονικο πιστευω δεν ανταποκρινεται στο (μαθηματικο) λογο κοπου/χρησιμοτητας.
Το φαινόμενο αυτό ισχύει για αρχαίες λέξεις. Οι σημερινές λέξεις σχηματίζονται διαφορετικά και γι’ αυτό λέμε για παράδειγμα αντηλιακό αντί π.χ. ανθηλιακό, παρότι το η στον ήλιο δασυνόταν κάποτε, ή γι’ αυτό σήμερα η λέξη πενταήμερη αρχίζει σιγά-σιγά να αντικαθιστά την πενθήμερη. Βλέπεις λοιπόν πως η γλώσσα έχει προχωρήσει πιο μπροστά από δασείες και περισπωμένες. Σε περίπτωση που θα λέγαμε να σημειώσουμε την δασύτητα πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε το πνεύμα με το h όπως λέει ο Αντέρωτας. Άλλωστε το συγκεκριμένο σύμβολο ῾ είναι μια εξέλιξη τού H.
Ως προς την ετυμολογία (που αφορά μόνο τη δασεία, διότι οι τόνοι δεν αποκαλύπτουν τίποτε ετυμολογικό), με κάλυψε ο Φαροφύλακας. Κι εγώ θα ήμουν υπέρ στο να διατηρήσουμε τη δασεία (και τίποτε άλλο από τους παλαιούς τόνους και τα πνεύματα), αν δεν μας πρόδιδε η ίδια η φωνητική εξέλιξη της γλώσσας: κανείς δεν αισθάνεται την παρουσία της δασείας, ως προφερόμενου φθόγγου, σε καμία λέξη. Λέμε π.χ. από συνήθεια «αφ’ ότου έφυγα», επειδή το ότου δασυνόταν. Αυτό όμως είναι ένα απολίθωμα της αρχαίας γλώσσας μέσα στη νέα. Θ' ακουστεί γελοίος ή ακατανόητος όποιος επιμένει να μετατρέπει το π σε φ πριν από κάθε δασυνόμενη λέξη. Ποιός θα πει π.χ. «αφ’ όσο ξέρω» ή «πάμε αφ’ όποιον δρόμο θέλεις»; Και φυσικά το σημερινό φ δεν είναι δασυνόμενο αλλά τριβόμενο, επομένως η σημερινή προφορά του είναι διαφορετική από αυτήν που είχε στην κλασική Ελληνική, που στην ουσία ήταν ένα π συνοδευόμενο από εκπνοή (το h που λέγατε). Γι' αυτό και η λατινική μεταγραφή του είναι ph κι όχι f (philosophia, Phaestus, Delphi).
Πιο απλό παράδειγμα: Ιταλικα finestra, Γαλλικα fenêtre (παράθυρο)
Δεν βλέπω ως προς τί είναι πιο απλό - ίσως εννοείς ότι είναι ευρύτερα γνωστή λέξη. Αλλά αυτή δεν θα μου επέτρεπε να κάνω τον παραλληλισμό με τα Ισπανικά (στα οποία το παράθυρο είναι ventana). ;)
Τί εννοείς να το αποδόσεις στην νεοελληνική; να το μεταφράσεις;
Μα η διάκριση άρθρου και διάζευξης υπάρχει και στα Νέα Ελληνικά και αποδίδεται γραπτά με την προσθήκη τόνου ή μη. Το μονοτονικό είναι επαρκέστατο για να αποδώσει αυτήν την απλή διάκριση.
Δεν θα ήθελα να επιβληθεί στους πάντες όμως, ούτε γράφω πάντα έτσι, μόνο όταν με πιάσει. Είναι βίτσιο, δηλαδή, και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω.
Καταρχάς στο μάθημα των αρχαίων δεν αποδίδεται καθόλου η πραγματική προφορά κι ο τονισμός των αρχαίων. Το ότι βάζεις μια περισπωμένη εδώ και μια βαρεία εκεί δεν μεταδίδει καμιά ουσιαστική γνώση αφού επιμένεις να διαβάζεις νεοελληνικά. Το όλο θέμα τού πολυτονικού είναι τεχνικό, στείρο και αρκετά παραπλανητικό αφού η αρχαία προφορά μεταβαλλόταν συνεχώς και για παράδειγμα ποιο το νόημα να πολυτονίζουμε την Καινή Διαθήκη με έναν τρόπο στην πράξη ανεδαφικό αφού αυτοί που την έγραψαν δεν πρόφεραν τα Ελληνικά όπως τόσο πλάνα υποδεικνύει τελικά η συγκεκριμένη άστοχη πολυτονική σημείωση.
Να τονίζουμε ενημερωμένα και να διδάσκουμε ενημερωμένα. Αυτό λέω μόνο.
