Πραγματικά, Δία, θα σου πρότεινα κι εγώ να διαβάσεις οποιοδήποτε σοβαρό βιβλίο σχετικό με την ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία. Έτσι θα σου λυθούν απορίες για τη μέθοδο εργασίας ενός επιστήμονα της γλώσσας και θα διαπιστώσεις ότι οι θέσεις αυτές προέρχονται από ενδελεχή έρευνα και είναι τεκμηριωμένες, χωρίς να προέρχονται από κάποιον ξένο δάκτυλο που θέλει το κακό του ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός πολιτισμός, σύμφωνα με τα κοινώς αποδεκτά δεδομένα, είναι ήδη τόσο σπουδαίος που δεν χρειάζεται περαιτέρω μεγέθυνση.
Θυμήθηκα ένα παράδειγμα συγγράμματος που χαρακτηριζόταν από φοβερή προχειρότητα στα γλωσσικά θέματα: το σύγγραμμα είχε ως θέμα το μακεδονικό ζήτημα, και σ' ένα από τα κεφάλαιά του αναφερόταν στη λεγόμενη Μακεδονική γλώσσα, που φυσικά ανήκει στη σλαβική οικογένεια (στην ουσία μία διάλεκτος της Βουλγαρικής, κάπως πιο κοντά στα Σερβικα, μόνο που τον τελευταίο αιώνα έχουν γίνει συνειδητές μετατροπές μέρους του λεξιλογίου ώστε να πλησιάσει περισσότερο τα Σερβικα και να ξεχωρίσει κάπως περισσότερο από τα Βουλγαρικα). Υπήρχε λοιπόν ένα πινακάκι δύο στηλών με καμιά δεκαπενταριά Σλαβομακεδονικές λέξεις στην αριστερή στήλη, που οι συγγραφείς διατείνονταν ότι είχαν ελληνική προέλευση. Στη δεξιά στήλη δίνονταν και οι αντίστοιχες ελληνικές. Μερικές πράγματι είναι ελληνικά δάνεια, άλλες όμως είναι απλώς ομόρριζες, δηλαδή κοινής, ΙΕ ρίζας (εφόσον και οι σλαβικές γλώσσες είναι κι αυτές ΙΕ). Και δεν είναι καθόλου αμελητέα η διαφορά, ούτε λεπτό το ζήτημα.
Θυμάμαι από αυτό το πινακάκι δύο παραδείγματα. Στην αριστερή στήλη είχαν τις Σλαβομακεδονικές λέξεις "ους" και "μυς" (γραμμένες με ελληνικούς χαρακτήρες, και νομίζω τη δεύτερη ακριβώς έτσι, με ύψιλον), και στη δεξιά τις ολόιδιες αρχαιοελληνικές, που φυσικά σημαίνουν «αφτί» και «ποντίκι». Οι συγγραφείς στην ουσία έλεγαν ότι τα Σλαβομακεδονικα δανείστηκαν αυτές τις δύο ελληνικές λέξεις, και τις κράτησαν απαράλλαχτες με την αρχαία τους μορφή! Έλα όμως που οι σλαβικές αυτές λέξεις, uš και miš, ναι μεν συγγενεύουν με τις αντίστοιχες ελληνικές, αλλά δεν προήλθαν από αυτές.
Πρώτα απ' όλα, έλεος με αυτήν την ονομαστική ενικού των τριτόκλιτων, που επάνω της οι κομπογιαννίτες βασίζουν κάποιες ηχητικές ομοιότητες με λέξεις άλλων γλωσσών, συχνότατα τυχαίες. Το θέμα της λέξης οὖς είναι ὠτ-, (γενική τοῦ ὠτός, κ.λπ.). Το ότι η ονομαστική ενικού μεταβάλλει το θέμα, οφείλεται σε λόγους ευφωνίας: το *ὠτς δεν ήταν ανεκτό, οπότε το -τ- αφομοιώθηκε από το -ς που έπεται, και το ὠ- έγινε πιο κλειστό, δηλαδή οὐ-, για να αντισταθμιστεί η απώλεια του -τ-.
Το δέ σλαβομακεδονικό uš (το š «παχύ» όπως το αγγλικό sh) προέρχεται από ένα παλαιότερο uh- (προφ. "ουχ"), το οποίο με τον καιρό άλλαξε προφορά (κατ' αντιστοιχία π.χ. με το κρητικό χ στη λέξη χέρα (=χέρι) που προφέρεται περίπου shέρα.) Τόσο το παλαιοσλαβικό uh- όσο και το αρχαιοελληνικό ὠτ- προέρχονται κι αυτά με τη σειρά τους από μία ΙΕ ρίζα *h₂ous- ή *h₂ews- που οι επιστήμονες έχουν συνθέσει συγκρίνοντας μεταξύ τους όλα τα δεδομένα, και εξηγεί την ομοιότητα που έχουν μεταξύ τους οι λέξεις για το αφτί στα Ελληνικά (ὠτ-), Ρωσικά (ухо /ούχα/), Λιθουανικά (ausis /α͜ουσίς/), Αγγλικά (ear /ία(ρ)/), Λατινικά (auris /ά͜ουρις/) και πολλές ακόμη ΙΕ γλώσσες.
Ξέρω ότι πολλοί δεν πείθονται ούτε απ' αυτό, λέγοντας «μα σιγά την ομοιότητα, το ένα είναι "ουχ" και το άλλο "ωτ", πού τα βλέπεις τα παρόμοια;». Γι' αυτό και οι αντιρρησίες θα πρέπει να δούνε κι άλλα παραδείγματα με ίδιους φθόγγους που αλλάζουν κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο στη μία και στην άλλη γλώσσα. Ή τέλος πάντων να διαβάσουν μία εισαγωγή στη γλωσσολογία ή την ετυμολογία.
Παρομοίως και ο μῦς, που είναι miš στα Σλαβομακεδονικά (και σε μερικές ακόμα σλαβικές γλώσσες). Είναι όμως και μουκ στα Αρμενικά, mōš στα Περσικά, Maus στα Γερμανικά, mūs στα Λατινικά. Πράγμα καθόλου τυχαίο, που η ΙΕ θεωρία το εξηγεί επαρκέστατα.
:χαχαχα:
