Aγαπημένες αρχαίες Ελληνικές θεότητες και γιατί;

Ψηλά στις βουνοκορφές του Ολύμπου βασιλέυει ο Δίας. Εκεί ζόυνε η γυναίκα του Ήρα, Ο Απόλλωνας, η Άρτεμις, η Αθηνά, η Αφροδίτη, Ήφαιστος, Ποσειδώνας, Δήμητρα, Εστία, Άρης, Ερμής. Ο κάθε θεός έχει την δικία του ξεχωριστή δικαιοδοσία.

Δίας
Ο Δίας είναι ο βασιλίας των θεών, πάνω στον όλυμπο μοιράζει δώρο στους ανθρώπους και στερίωνει την τάξη και τους νόμους.Αλίμονο στον θνητό που θα παραβεί τους νόμους του Δία γιατί τότε σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό και γίνεται κατακλισμός.

Ήρα
Γυνάικα του Δία, είναι προστάτρια του γάμου και φροντίζει να μείνει ιερός και ακατάλυτος. Στέλνει στα ανδρόγυνα πολλόυς απογόνους και συμπαραστέκεται στις γέννες.

Απόλλωνας
Ο θεός του φωτός, ο χρυσόμαλλος Απόλλωνας γεννήθηκε στην Δήλο. Την μητέρα του Λητώ κατάτρεχε Ήρα. Ο Απόλλωνας θεωρείται και προστάτης των τεχνων της μουσικής και της ποίησης.

Άρτεμις
Η Άρτεμις είναι δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα και γεννήθηκε και αυτή στην Δήλο. Δίνει ζωή σε ολα τα πλάσματα. Θεά του κυνηγίου, νοίζεται για ολα τα αγρίμια και τα κοπάδια των ανθρώπων. Βλογάει την γέννηση και τον γάμο και την οικογενειακή ζωή.

Αθηνά
Η θεά γεννήθηκε απο το κεφάλι του Δία για αυτό και ονομάζεται θεά της γνώσης. Η θεά προστατεύει τους ήρωες της Ελλάδος και πίστευαν οτι το αγαλμά της τους βοήθησε στην νίκη της Τροίας.

Ερμής
Ο Ερμής είναι κήρυκας των θεών και ψυχοπομπός στο βασίλειο του Άδη, επίσης είναι προστάτης των ταξιδιωτών.Είναι γίος του Δία και της Μαίας.

Άρης
Γίος του Δία και της Ήρας. Ο Άρης είναι θεός του πολέμου και φέρνει τον θάνατο και την καταστροφή, το ιδανικό του γενναίου πολεμιστή στην αρχαία Ελλάδα. Με βάση τον μύθο ο Δίας δεν αγαπά τον Άρη.

Αφροδίτη
Αυτή φυτέυει τον έρωτα σε ολονών τις καρδίες και των θεών και των ανθρώπων. Κανένας δεν μπορεί να γλιτώσει απο την εξουσία της μονάχα η Άρτεμις, η Αθηνά και η Εστία δεν υποτάσονται σε αυτή.

Ήφαιστος
Γίος του Δία και της Ήρας θεός της φωτίας, σιδεράς που κανένας δεν τον παραβγαίνει στην τέχνη του. Γίνηκε ο προστάτης θεός της μεταλλουργίας εκείνου του καιρού.

Δήμητρα
Είναι θεά της γονιμότηταςκαι τις γεωργίας κια την λάτρευαν ιδιαίτερα οι αγρότες. Κάνει την γή να καρπίσει και δίχως την δυναμή της τίποτα δεν μπορεί να βλαστήσει.

Ποσειδώνας
Αδελφός του Δία, το παλάτι του βρίσκεται στα βάθη του Πόντου. Αυτός διαφεντέυει τα πέλαγα, τα κύματα τους πειθαρχούν στην παραμικρήκίνηση του χερίου του, ποκρατάει την φοβερή τρίαινα.

Εστία
Προστάτιδα της οικογενειακής ευτυχίας, είχε ως ιερό της το κέντρο του σπιτιού και δεν της προσφερόταν μόνο η πρώτη, αλλά και η τελευταία θυσία σε κάθε γιορταστική σύναξη του ανθρώπου.

Αγαπημένοι μου θεοί είναι η Άρτεμις και ο Απολλωνας αλλά δεν μπορώ να πώ γιατί

Μερικες λεπτομερειες ακομη

Αρτεμη : στις χωρες της Ανατολης, ηταν συνδεδεμενη με ανθρωποθυσιες και γενικοτερα η λατρεια της ηταν σκοτεινη. Στην Ελλαδα ηταν απλα η παρθενα θεα του κυνηγιου.

Ηρα : Την βλεπουμε κακια και ζηλιαρα. Ομως αυτη ειναι η αντιδραση μιας συζυγου που εχει απατηθει παμπολες φορες απο τον αντρα της, που εκανε και παιδια τους (θεες, ημιθεες και θνητες, τιποτα δεν αφησε ο Διας)

Εστια : Ηταν ηλικιωμενη θεα

Δημητρα : και η Δημητρα δεν ηταν στην πρωτη της νιοτη

Ηφαιστος : κουτσος και ασχημος μεν, αλλα ειχε για γυναικα του την Αφροδιτη, που τον κερατωσε με τον Αρη.

Τρεφω μια συμπαθεια στο Διονυσο, ο οποιος ειναι μαλλον εισαγώμενος θεος. Οπως ειχε πει και ο Τυριον στο GoT: Where is the god of tits and wine?

Νομιζω κι εγω ομως οτι ο αγαπημενος ειναι ο Απόλλωνας, θεος σχετιζομενος με εννοιες που θα θεωρουσαμε θετικες: φως, μουσικη, τεχνη, θεραπεια. Παλιοτερα πρεπει να συμπαθουσα την Αθηνα, μιας και φαινεται να ηταν η πιο αγαπητη φιγουρα στους μυθους, και βοηθαει ηρωες οπως τον Ηρακλη και τον Οδυσσέα.

Πολυαγαπημένη μου η Αθηνά, ήθελα πάντα να της μοιάσω Δεύτερη αγαπημένη η Αφροδίτη.

Από άντρες, προτιμούσα τον Άρη και με νευρίαζε ο Ερμής, άγνωστο γιατί.

Εμένα η Αθηνά, ήταν η θεά που βοήθησε τους ανθρώπους στα Ομηρικά έπη και σε άλλες ιστορίες όσο κανείς. Επιτρέψτε μου να κάνω μια αναφορά σε κείμενα που εμφανίζεται (αν θέλεις Φάρε σβήσε τα ;) )

Ιλιάδα, όταν καθησύχασε τον Αχιλλέα και τον έπεισε να μην σκοτώσει τον Αγαμέμνονα (Α 193-200)

ἧος ὃ ταῦθ' ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν,
ἕλκετο δ' ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλθε δ' Ἀθήνη
οὐρανόθεν· πρὸ γὰρ ἧκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη 195
ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κηδομένη τε·
στῆ δ' ὄπιθεν, ξανθῆς δὲ κόμης ἕλε Πηλεΐωνα
οἴῳ φαινομένη· τῶν δ' ἄλλων οὔ τις ὁρᾶτο·
θάμβησεν δ' Ἀχιλλεύς, μετὰ δ' ἐτράπετ', αὐτίκα δ' ἔγνω
Παλλάδ' Ἀθηναίην· δεινὼ δέ οἱ ὄσσε φάανθεν·


κι αὐτὰ ὡς διαλογίζονταν στὸν νοῦν καὶ ἀπὸ τὴν θήκην
τὸ μέγα ξίφος ἔσερνε, κατέβηκε οὐρανόθεν
ἡ Ἀθηνᾶ, τὴν ἔστελνεν ἡ ῞Ηρα ἡ λευκοχέρα,
ὁποὺ ἀγαποῦσε ὁλόψυχα παρόμοια καὶ τοὺς δύο·
τοῦ ἐστήθη ὀπίσω κι ἔπιασε τὰ ὁλόξανθα μαλλιά του,
σ’ ἐκεῖνον μόνον φανερὴ καὶ ἀθώρητη στοὺς ἄλλους.
Ξιπάσθη αὐτός, ἐστράφηκε κι ἐγνώρισεν ἀμέσως
τὴν ᾽Αθηνᾶ ποὺ φοβερὴν στὰ μάτια λάμψιν εἶχε

Μετάφραση Ιακ. Πολυλά

Click to expand...

Έπειτα πάλι στην Ιλιάδα μάχεται μαζί με τους Αχαιούς και τους ενθαρρύνει (Δ 439-440 και 514-516):

ὄρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης, τοὺς δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη
Δεῖμός τ' ἠδὲ Φόβος καὶ Ἔρις ἄμοτον μεμαυῖα,

Και τούτους ο Άρης τους ξεσήκωνε, τους άλλους η Παλλάδα,
κι ο Φόβος κι η Τρομάρα κι η άπαυτα ξεφρενιασμένη Αμάχη
--------------------------------------------------------------------

Ὣς φάτ' ἀπὸ πτόλιος δεινὸς θεός· αὐτὰρ Ἀχαιοὺς
ὦρσε Διὸς θυγάτηρ κυδίστη Τριτογένεια
ἐρχομένη καθ' ὅμιλον, ὅθι μεθιέντας ἴδοιτο.

Έτσι ο θεός μιλούσε ο ανήμερος, κι ωστόσο τους Αργίτες
ξεσήκωνε η Αθηνά η περίλαμπρη, του Δία η θυγατέρα,
γυρνώντας δώθε κείθε, όπου 'βλεπε να παρατούν τη μάχη.

Μετ. Καζαντζάκη-Κακριδή

Click to expand...

Τελευταία φορά στην Ιλιάδα όταν γίνεται η Θεομαχία (ραψωδία Υ στ. 31-35)

ὣς ἔφατο Κρονίδης, πόλεμον δ᾽ ἀλίαστον ἔγειρε.
βὰν δ᾽ ἴμεναι πόλεμον δὲ θεοὶ δίχα θυμὸν ἔχοντες·
Ἥρη μὲν μετ᾽ ἀγῶνα νεῶν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη
ἠδὲ Ποσειδάων γαιήοχος ἠδ᾽ ἐριούνης
Ἑρμείας, ὃς ἐπὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσι κέκασται·

Αυτά είπε ο γιος του Κρόνου, κι άσκωσε φριχτή πολέμου λύσσα,
κι όλοι οι θεοί κινούν αντίγνωμοι στον πόλεμο να τρέξουν
η Ήρα κινάει στων πλοίων τη μάζωξη, μαζί τον Κοσμοσείστη,
την Αθηνά Παλλάδα παίρνοντας και τον Ερμή τον κλέφτη,
που μες στους άλλους εξεχώριζε στου νου τις τέχνες όλες.

Μετ. Καζαντζάκη-Κακριδή

Click to expand...

Έπειτα στην Οδύσσεια ενθαρρύνει τον Τηλέμαχο:

τὸν δ᾿ ἠμείβετ᾿ ἔπειτα θεά, γλαυκῶπις Ἀθήνη
«μή μ᾿ ἔτι νῦν κατέρυκε, λιλαιόμενόν περ ὁδοῖο.
δῶρον δ᾿ ὅττι κέ μοι δοῦναι φίλον ἦτορ ἀνώγῃ,
αὖτις ἀνερχομένῳ δόμεναι οἶκόνδε φέρεσθαι,
καὶ μάλα καλὸν ἑλών: σοὶ δ᾿ ἄξιον ἔσται ἀμοιβῆς.»
ἡ μὲν ἄρ᾿ ὣς εἰποῦσ᾿ ἀπέβη γλαυκῶπις Ἀθήνη,
ὄρνις δ᾿ ὣς ἀνόπαια διέπτατο: τῷ δ᾿ ἐνὶ θυμῷ
θῆκε μένος καὶ θάρσος, ὑπέμνησέν τέ ἑ πατρὸς
μᾶλλον ἔτ᾿ ἢ τὸ πάροιθεν. ὁ δὲ φρεσὶν ᾗσι νοήσας
θάμβησεν κατὰ θυμόν: ὀίσατο γὰρ θεὸν εἶναι.


Τότε η Αθηνά, η θεά η γλαυκόματη, του απηλογήθη κι είπε:
«Θέλω να φύγω, πια ετοιμάστηκα, το δρόμο μη μου κόβεις!
Κι όποιο η καρδιά σου τώρα σ᾿ έσπρωξε να μου διαλέξεις δώρο,
σα θα διαγέρνω, χάρισε μου το᾿ να 'ναι όμορφο μονάχα,
στο σπίτι να το πάω κι αντίδωρο παράξιο να σου δώσω.»
Είπε η Αθηνά, η θεά η γλαυκόματη, κι εχάθη από μπροστά του,
ψηλά σαν όρνιο φτερουγίζοντας, και στην ψυχή κουράγιο
κι ορμή του φύσηξε, τη θύμηση του κύρη του ξυπνώντας
πιο δυνατή από πρώτα μέσα του᾿ κι εκείνος το νογήθη
κι απόμεινε χαμένος᾿ το 'νιωσε μαθές θεός πως ήταν.

Μετ. Καζαντζάκη-Κακριδή

Click to expand...

Και κλείνω με έναν Ορφικό ύμνο προς την Αθηνά:

Παλλὰς μουνογενή<ς>, μεγάλου Διὸς ἔκγονε σεμνή, δῖα, μάκαιρα θεά, πολεμόκλονε, ὀμβριμόθυμε, ἄρρητε, ῥητή, μεγαλώνυμε, ἀντροδίαιτε, ἣ διέπεις ὄχθους ὑψαύχενας ἀκρωρείους ἠδ᾽ ὄρεα σκιόεντα, νάπαισί τε σὴν φρένα τέρπεις, ὁπλοχαρής, οἰστροῦσα βροτῶν ψυχὰς μανίαισι, γυμνάζουσα κόρη, φρικώδη θυμὸν ἔχουσα, Γοργοφόνη, φυγόλεκτρε, τεχνῶν μῆτερ πολύολβε, ὁρμάστειρα, φίλοιστρε κακοῖς, ἀγαθοῖς δὲ φρόνησις· ἄρσην μὲν καὶ θῆλυς ἔφυς, πολεματόκε, μῆτι, αἰολόμορφε, δράκαινα, φιλένθεε, ἀγλαότιμε, Φλεγραίων ὀλέτειρα Γιγάντων, ἱππελάτειρα, Τριτογένεια, λύτειρα κακῶν, νικηφόρε δαῖμον, ἤματα καὶ νύκτας αἰεὶ νεάταισιν ἐν ὥραις, κλῦθί μου εὐχομένου, δὸς δ᾽ εἰρήνην πολύολβον καὶ κόρον ἠδ᾽ ὑγίειαν † ἐπ᾽ εὐόλβοισιν † ἐν ὥραις, γλαυκῶφ᾽, εὑρεσίτεχνε, πολυλλίστη βασίλεια.

Ώ Παλλάδα μονογενής, πού είσαι το σεμνό τέκνον του μεγάλου Διός, σεβαστή μακαριά θεά, πού διεγείρεις τον θόρυβο του πολέμου, κρατερόκαρδε.
Σύ αγαπάς τα όπλα οιστρηλατείς (ξεσηκώνεις) τις ψυχές των ανθρώπων με μανίες είσαι ή κόρη πού γυμνάζεις (ασκείς) καί έχεις φρικτήν οργήν (διότι τρομάζουν με την Οργή σου).
Εσύ εφόνευσες την Γοργόνα, αποφεύγεις το συζυγικό κρεββάτι, αλλά είσαι ή πολυευτυχι-σμένη μητέρα των τεχνών.
Εσύ παρέχεις παρορμήσεις, αγαπάς να ξεσηκώνης οίστρον (μανίαν) εις τους κακούς, εις τους ανθρώπους όμως είσαι ή φρόνησις (ή φρονιμάδα) εγεννήθης εκ φύσεως αρσενική καί θηλυκή, εσύ γεννάς τους πολέμους, αλλά είσαι και ή σύνεσις.
Ποικιλόμορφε, πού βλέπεις με οξύτητα, ενθουσιαστική, πού έχεις λαμπράν τιμήν εσύ εξωλόθρευσες τους Φλεγραίους γίγαντας, εσύ οδηγείς τους ίππους. Είσαι ή Τριτογένεια μας απαλλάσσεις από τα κακά, είσαι ή θεά. πού μας φέρεις την νίκην ή γαλανομάτα, ή εφευρίσκουσα τέχνας, ή βασίλισσα πού δέχεται πολλές ικεσίες ήμερα καί νύχτα πάντοτε στις τελευταίες ώρες άκουσε τις ευχές μου καί δόσε μας είρήνην, πού παρέχει πολλήν εύτυχίαν, καί ικανοποίησιν καί υγείαν μ’ ευτυχισμένες ώρες.

Click to expand...

[Φυσικά υπάρχουν πολύ περισσότερα αποσπάσματα όμως εγώ έβαλα αυτά, όποιος θέλει ας προσθέσει κάτι. ]

Χμμμ μου άρεζε η Αφροδίτη, ο Απόλλωνας και ο Ποσειδώνας!!

Εμένα η Άρτεμις μού φαίνεται η πιο αντιπαθητική θεά, που σκότωνε τους πάντες με ασήμαντες αφορμές. Γενικά κανένας απ' τους ολύμπιους θεούς δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, με εξαίρεση τη Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη.

Ο/Η Ίζι έγραψε:

Εμένα η Άρτεμις μού φαίνεται η πιο αντιπαθητική θεά, που σκότωνε τους πάντες με ασήμαντες αφορμές. Γενικά κανένας απ' τους ολύμπιους θεούς δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, με εξαίρεση τη Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη.

Click to expand...

Και για μένα η Άρτεμις είναι αντιπαθητική. Αλλά και η Δήμητρα και η Περσεφόνη το ίδιο

εκτος απο τη βασικη ..δωδεκαδα υπαρχουν παμπολλες ωραιες θεοτητες
νυμφες (δασων, ποταμων ), μουσες κλπ

(θα επανελθω)

Μέσα σ'αυτόν τον κακό χαμό από εγωισμό και φιλαρέσκεια είναι δύσκολο να βρω ένα θεό συμπαθητικό, η Αθηνά φαινόταν πιο λογική αλλά πήρε μέρος στην κρίση του Πάρη και μου το χάλασε, η Εστία πάλι ειναι εντελώς άχρωμη. Έτσι ενώ έχω πολούς αγαπημένους ήρωες από τους Θεούς δεν ξεχωρίζω κανένα.

ο Διόνυσος κάπως... ο Πανας... ε, και οι Νύμφες...

Η Αθηνά, μακράν και ανέκαθεν. Από τότε που πρωτοδιάβασα την Οδύσσεια. Μου αρέσει η δύναμή της...

τα σημειώνω όλα αυτά, να ξέρετε.

Τελικά άλλαξα γνώμη , ο Δίας είναι!!! :χεχ::χεχ::χεχ:

Χμμ... για τα αρσενικα ειναι ευκολο: προτιμω τη νεοτερη τριαδα, δηλ. Ερμη, Απολλωνα, Αρη.
Τον Ερμη τον εχω ψιλοερωτευτει απο μικρη, συμφωνα με ενα απ' τα πρωτα μου ημερολογια "οταν μεγαλωσω θα τον παντρευτω". Μαλλον γι' αυτο νιωθω να ταυτιζομαι τοσο με την Αννα Φρανκ, επειδη οταν πηγα σπιτι της, ειχε κρεμασμενη στον τοιχο μια φωτογραφια του. (για την ακριβεια, απο ενα πολυ διασημο αγαλμα του).
Συμπαθω πολυ τον Αρη οταν παει πακετο με την Αφροδιτη, ηταν το πρωτο ζευγαρι με το οποιο ειχα φαει κολλημα... ισως μετα τη Λολα και τον Μπαγκς Μπανι. Καπου στα 7 μου, δηλαδη. Τοσο ωραια αντιθεση κανουν οι δυο τους! Η συμπαθεια μου γι' αυτο το ζευγαρι ειχε φυσικα ως συνεπεια να μην χωνευω καθολου την Αθηνα, που προσπαθουσε συνεχεια να τον ταπεινωνει χωρις να της εχει κανει τιποτα ο ανθρωπος.
Και τελος, λυπαμαι τον Απολλωνα γιατι, αν και ο πιο ομορφος απ' τους θεους, καμια δεν τον ηθελε. Οταν το σκεφτομαι αυτο, μπορω να τον συγχωρεσω γι' αυτο που εκανε στην Κασσανδρα.

Χριστε μου, τι κάθισα και εγραψα;; Νιωθω το 8χρονο με τα μυθολογικα του κολληματα να βγαινει στην επιφανεια. Αλλα ωραιο νημα.

Ο/Η Διας έγραψε:

τα σημειώνω όλα αυτά, να ξέρετε.

Click to expand...

Θα μας άρεζες περισσότερο αν δεν τσιλιμπούρδιζες τόσο Γυναικεία αλληλεγγύη!!

@Αζέλμα.. αυτό θα πει να έχεις άποψη.. ))

Θέλει και ερώτημα ;Μα φυσικά ο Κράτος γιατί είναι τόσο μάγκας που σκότωσε τον Άρη και έγινε (για λίγο) θεός του πολέμου

Αγαπημένος ολύμπιος ο Ποσειδώνας, δεν ξέρω πάντα μου έκανε εντύπωση η τρίαινα Πολύ συμπαθής και ο Άδης αλλα για αυτό μάλλον φταίει η Ντίσνεη με τον Ηρακλή πέρα από το μύθο.

καλε, ολοι τους σαν τα μουτρα μας ειναι, αφου εμεις τους αποδωσαμε τα χαρακτηριστικα τους, αρα οταν δεν συμπαθουμε καποιο θεο ειναι σαν να μη μας αρεσει η αφεντια μας (που δεν μας αρεσει, αλλα αυτο ειναι θεμα για αλλο νημα κ αλλο φορουμ)