Τζέιμς Μπόουεν (James Bowen): "Ένας Γάτος που τον έλεγαν Μπομπ" (A Street Cat Named Bob)

Συγγραφέας:James Bowen
Τίτλος :Ένας Γάτος που τον έλεγαν Μπομπ
Πρωτότυπος τίτλος :A Street Cat Named Bob
Εκδότης:Anubis
Έτος Έκδοσης: 2012
Αριθμός Σελίδων: 231

• Αγορά από Ιανό

Έχω πάρα πολύ καιρό να αγοράσω βιβλίο και ακόμα περισσότερο να νιώσω έντονη την επιθυμία να αγοράσω κάποιο συγκεκριμένο. Παρ' όλ' αυτά έχω το ανεξήγητο συνήθειο να χαζεύω πάντα τους τίτλους στα βιβλιοπωλεία. Έτσι λοιπόν έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα κατα τα άλλα αδιάφορο βιβλίο του οποίου όλο το εξώφυλλο έδειχνε το πρόσωπο μιας πολύ χαριτωμένης κατα τα άλλα γάτας, στις οποίες έχω αδυναμία. Δεν μπήκα καν στον κόπο να υποθέσω για το τί μπορεί να ήταν το βιβλίο: κοινωνική σάτιρα ή κάποια ευθυμη συναισθηματική ιστορία, ισως μέσα απο τα μάτια ενός γάτου ή κάτι άλλο "αυτονόητο". Ο υπότιτλός "Μια αληθινή ιστορία" και "best seller" δεν προσέθεσε κάτι στο ενδιαφέρον μου.

Έμεινα κόκκαλο όμως όταν είδα τον τίτλο!
Ο μυστηριωδης συνονοματος λοιπον μου καρφωθηκε στο μυαλο και εψαξα και στο Νετ. Διεπιστωσα οτι οντως προκειται για μια αληθινη ιστορια... Επιπλεον η χαριτωμενη γατουλα στο εξωφυλλο δεν ηταν μια τυχαια φατσα που επελεξε καποιος γραφιστας, αλλα ο ιδιος ο Μπομπ: υπαρχουν δεκαδες φωτογραφιες το στο Νετ και καποια βιντεο στο YT. Το συντομότερο, εκπλήρωσα το εντονο τραβηγμα που ενιωθα, και δεν εβλεπα την ωρα να ξεκινησω το διαβασμα, μια ανυπομονησια που εχω νιωσει για ελαχιστα βιβλια. Ηταν μια προαίσθηση για το πόσο θα με άγγιζε στη συνέχεια.

Προκειται για μια αυτοβιογραφικη ιστορια που μοιαζει με παραμυθι. Ο αφηγητής/συγγραφέας ηταν ένας 28χρονος που έχει ξεκοψει απο την οικογενεια του τα 10 τελευταία χρόνια, κατοπιν εμεινε αστεγος και εγινε ναρκομανής. Οταν αρχιζει το βιβλίο ηδη προσπαθει να φτιαξει τη ζωη του, μενει σε μια προσωρινη κατοικια, παίρνει μεθαδονη και "εργαζεται" ως μουσικός του δρόμου (busker) στο Λονδίνο. Στη ζωή του μπαίνει ένας αδέσποτος τραυματισμένος και πεινασμένος γάτος, που αρνιοταν να απομακρυνθει απο το κτηριο. Στην αρχη ειπε να τον φροντισει και να τον ταΐσει πριν τον επιστρεψει στο δρομο, ομως ο μυστηριωδης γατος ακολουθούσε παντού τον σωτηρα του!! Ο Τζειμς δεν θα μαθει ποτε την προελευση και το παρελθον του Μπομπ, που εμελλε να γινει ο καλυτερος του φιλος.

Ο Τζέιμς σημειώνει κάποια κοινά μεταξύ του Μπομπ και του εαυτού του. Η αφήγηση έχει να κάνει με τη γνωριμία του με το γάτο αλλά δεν λείπουν εμβόλιμα φλας μπακ που μας δείχνουν πώς ο Τζέιμς έφτασε στο συγκεκριμένο σημείο. Μέχρι και η συνάντηση με τον Μπομπ ήταν άλλο ένα κοινό, γιατί συνεβη οταν και οι δυο χρειαζονταν μια δευτερη ευκαιρια στη ζωη. Κοντα στο τελος του βιβλιου ο Τζειμς συνειδητοποιει πλεον οτι η παρουσια του Μπομπ ηταν μια θετικη δυναμη που ξεκινησε αλυσσιδωτες αντιδρασεις που του εσωσαν τη ζωη, οπως ειχε κανει κι εκεινος οταν τον ειχε βρει.
Η ύπαρξη του Μπομπ τον έκανε να νιώσει το πρωτόγνωρο συναίσθημα του να ειναι υπεύθυνος για ένα πλάσμα υπο την προστασία του, να εχει "οικογενεια" και να αποκτησει νόημα η ζωή του. Ο πανέξυπνος και πανέμορφος Μπομπ επέμενε να έρχεται μαζί του στη "δουλειά" (ειναι φοβερη η σκηνη οπου, εκει που ο Τζειμς προσπαθουσε να διωξει τον Μπομπ, αυτος μπουκάρει μεσα στο λεωφορειο!!). Αυτο εχει ως αποτέλεσμα ο τρισχαριτωμενος γατουλης να γινεται η ατραξιόν του δρόμου και να προσελκύει περισσότερο κόσμο (και χρήματα για τον Τζειμς). Απο ένα αόρατο, ανώνυμο ρεμάλι, ο Τζέιμς γινεται μια γραφική φιγούρα του Λονδίνου, με τον γατουλη σκαρφαλωμενο στον ωμο του, οπως οι πειρατες με τους παπαγαλους. Οι περαστικοι αρχισαν να τον σταματουν στο δρομο, να τον χαιρετανε, να του μιλανε για να γουτσισουν τον γατουλη, να τον ταΐζουν (οι θαυμαστριες αρχισαν να του πλεκουν τα χαρακτηριστικά κασκολάκια), να ενδιαφερθουν για τον ανωνυμο ανθρωπο του δρομου, να μαθουν ποιος ειναι και που βρηκε το συντροφο του.
Τα παραπάνω τον έκαναν αν μη τι αλλο να ξανακερδίσει την πίστη του στους ανθρώπους και να επανενταχθει στην κοινωνια. Αυτή η αλλαγή φιλοσοφίας και κοσμοθεωρίας τον οδηγησαν σε δραστικές αποφάσεις, όπως να ολοκληρώσει την απεξάρτησή του με τη μεθαδόνη, να αλλάξει δουλειά, μέχρι και να αναθεωρήσει τη σχέση του με τη μητέρα του. Και το τελευταιο κατορθωμα του Μπομπ; Οχι, δεν ηταν το οτι εμαθε μονος του να χρησιμοποιει τη λεκανη της τουαλετας (!!!!) αλλα οτι μεταμόρφωσε τον Τζειμς σε συγγραφέα, και τον εκανε παγκοσμίως γνωστό με αυτό το βιβλιο!

Καποιοι μπορει να το ηξεραν (εγω οχι), αλλα μεχρι πριν βγει το βιβλιο ο Τζειμς και ο Μπομπ ηταν "διασημοι" στο YT απο τα βιντεο που ανεβαζαν τουριστες, περαστικοι και θαυμαστες τους.
Είναι μια βιογραφική αφήγηση και ως εκ τούτου μια ιστορία εναλλαγής καταστάσεων και περιγραφών. Λογοτεχνικά δεν υπάρχουν ανώτερα μηνύματα, ανατροπές στην πλοκή ή αφηγηματικά ευρήματα. Προσφέρει ό,τι μπορεί να αποκομίσει κάποιος ακουγοντας ενα (αληθινό) παραμύθι.
Για αρχη απετελεσε για μενα μια μοναδική πηγή απο τον κοσμο των ανθρωπων του δρομου, το πως νιωθουν και το ποσο συνηθισμενοι ειναι στις προσβολες και στις κακομεταχειρίσεις. Εκει εμαθα και καποια πολυ απλα κολπα και στρατηγικες τους, οπως οτι επιλεγουν σημεια με καμερες για να ειναι πιο ασφαλεις, αλλα και οτι υπαρχει κωδικας για να μη κλεβει ο ενας την "πελατεια" του αλλου. Δε λείπουν και οι δυσαρεστες "περιπέτειες" του διδυμου, οι επιθέσεις και τα προβλήματα με άλλα άτομα του δρόμου, γεγονότα που έκαναν τον Τζειμς να ζησει την απωλεια του Μπομπ.
Εντυπωση μου εκανε και η διαφορετικη φιλοσοφια που εχουν οι Αγγλοι, οπως η οργανωση των πωλητων εφημεριδων στο δρομο, αλλα και κτηρια και εγκαταστασεις που ουτε κατα διανοια δεν θα υπηρχαν στην Ελλαδα, οπως το Κέντρο Επαγγελματικού Ντιζάιν (????). Μεγαλυτερη εντυπωση μου εκανε το ενδιαφερον που εδειχναν οι αγνωστοι για τον Μπομπ οπου κι αν βρισκοταν, απο λεωφορειο μεχρι και σε καταστημα, κατι που καλως η κακως δεν θα περιμενα να συμβαινει εδω.

Ομως το μεγαλυτερο πραγμα που αποκομισα απο το βιβλιο ναι, ειναι η συγκινηση και η γλυκια γευση. Οι ψυχολογοι εχουν αναφερει πολλες φορες τα οφελη της φροντιδας ενος ζωου στην ψυχολογια των ανθρωπων, ενω δεν ειναι ουτε το πρωτο ουτε το τελευταιο βιβλιο ενος ανθρωπου με το ζώο-συντροφό του, και ο λογος που μεταφραστηκε σε 26 γλωσσες και εγινε best-seller ισως οφειλεται στο "γλυκανάλατο" ελπιδοφόρο μήνυμα που περνάει. Φυσικα ειναι ενα πολυ αναλαφρο και ευκολοδιαβαστο βιβλιο που ακομα κι εγω ο αργος αναγνωστης πιστευω θα το ειχα τελειωσει σε μια μερα


Διαβαζοντας ολο το βιβλιο συνειδητοποιησα οτι δεν αναφερεται ουτε μια φορα η εύκολη λεξη "αγαπη". Ισως να φαινεται παραξενο σε μια ιστορια οπου η αγαπη παιζει τοσο κεντρικο ρολο. Αλλα ισως να ηταν και πλεονασμος, γιατι αυτη φαινεται να ξεχειλιζει απο καθε σκεψη, λογο και πραξη του Τζειμς για τον μυστηριωδη του αγγελο.


"Ήρθε και μου ζήτησε βοήθεια, και αυτός με χρειαζόταν πιο πολύ απ' ό,τι εγώ χρειαζόμουν να κακοποιώ το σώμα μου. Τώρα είναι ο λόγος για τον οποίο ξυπνώ κάθε πρωί... μου έδειξε το σωστό τρόπο να ζω τη ζωή μου."

Τα είπες τόσο ωραία που με έκανες να θέλω να το διαβάσω.

Ο τίτλος του συγγραφέα είναι μια διασκευή του A Streetcar named Desire (Λεωφορείο ο Πόθος).

Κι εγώ το ίδιο ένιωσα με την Χρυσηίδα, τα έγραψες τόσο όμορφα που θέλω να διαβάσω την ιστορία του γάτου. Εντωμεταξύ, έχουμε αυτό τον καιρό έναν γάτο, είναι πολύ πιο μικρός από αυτόν της φωτογραφίας, αλλά έχουν το ίδιο χρώμα, ακόμα και οι ρίγες που έχει στο τελείωμα της ουρά του είναι έτσι ακριβώς. ))
Πάντως είναι ενδιαφέρον που η ιστορία αναφέρει δέσιμο του ανθρώπου με έναν γάτο, γιατί συνήθως αναφέρονται τα βιβλία στα σκυλιά.

Ευχαριστω Χρυσ. και Πετ. ειναι το καλυτερο σχολιο που μπορει να κανει κανεις σε μια παρουσιαση ))

Ειχα ακουσει σε ενα σχολιο οτι ο τιτλος ειναι λογοπαιγνιο, αλλα νομιζα ειχε να κανει με τη λεξη bobcat (αγριογατος)

Κι αυτο ειναι το blog της μεταφραστριας Ιφιγενειας Αναστασιου, που εξηγει γιατι πηρε την πρωτοβουλια, και επεμενε, να εκδοθει το βιβλιο: http://typosnyxterinos.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

Ο Μπομπ με ενα απο τα χαρακτηριστικα του κασκολ, τα οποια δεν ηταν παρα δωρακια που του εδιναν οι περαστικες θαυμαστριες του.

Εδω ειναι ενα βιντεο του Τζειμς 2 χρονια πριν εκδοθει το βιβλιο, οπου διηγειται σε ενα Ρωσσο τουριστα τη συναντηση του με τον Μπομπ.

Αγαπητέ Αντέρωτα,
καταρχάς θα ήθελα να σε ευχαριστήσω δημοσίως και από εδώ, για την τόσο ζεστή, αυθόρμητη και όμορφη κριτική/βιβλιοπαρουσίασή σου πάνω στο "Ένας γάτος που τον έλεγαν Μπομπ".
Ως μεταφράστρια του βιβλίου (και ας μου επιτραπεί η περηφάνια, κατά κάποιον τρόπο "μαμά" του στην ελληνική αγορά), με συγκίνησες πολύ.
Χαίρομαι που κατάφερε να σου τραβήξει την προσοχή κι έτσι σου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσεις την ιστορία αυτού του απίθανου δίδυμου, του Τζέιμς και του Μπομπ. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς ν' αντισταθεί σε κάτι τόσο βαθιά αληθινό και ανθρώπινο, όσο η ιστορία δυο αδέσποτων ψυχών που βρήκαν η μία στην άλλη στήριγμα, αφοσίωση και αγάπη. Και ναι, έχεις δίκιο, δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε μια φορά η λέξη αγάπη σ' ολόκληρο το βιβλίο.
Γιατί, όπως κι εσύ σημειώνεις, δεν χρειάζεται. Είναι φανερή, σε κάθε καμπή της ιστορίας, σε κάθε μια τους περιπέτεια, στα λόγια του Τζέιμς και στις πράξεις του.

Για να πω και κάτι απ' τη δική μου πλευρά (πράγμα που ανέφερα και στον Τζέιμς στη διάρκεια των συνομιλιών μας του πρώτου καιρού), νομίζω πως θέλει τεράστια αποθέματα ψυχής και μεγάλα κότσια για να πει κανείς δημόσια μια τέτοια ιστορία. Να παραδεχτεί πως κατρακύλησε σ' αυτό που θα αποκαλούσαμε "πάτο", και μάλιστα χωρίς να αποποιηθεί τις ευθύνες του τις προσωπικές γι' αυτή την πορεία. Ο Τζέιμς δεν χρυσώνει το χάπι, δεν ωραιοποιεί τις καταστάσεις στη διάρκεια της αφήγησής του. Δεν εμφανίζει τον εαυτό του ως θύμα, παρόλο που έχει τις δικές του, προσωπικές εξηγήσεις για τις συνθήκες που διαμόρφωσαν το μονοπάτι που έμελλε να τραβήξει στη ζωή του. Κι αυτό, ναι, θέλει κότσια. Κυρίως όμως θέλει κάπου να υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας, κι είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως αυτό το δίχτυ για τον Τζέιμς, ήταν και είναι ο Μπομπ.

Βεβαίως, το τι αποκόμισα εγώ τόσο ως αναγνώστρια αλλά κυρίως ως μεταφράστρια είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα, αν και πατούν σε κοινές συνιστώσες. Ως εκ τούτου, θα χαιρόμουν πολύ ν' ακούσω και τη γνώμη άλλων μελών που ίσως το διαβάσουν, και να "δω" μέσα από τα δικά τους μάτια τι αποκόμισαν και τι κέρδισαν από αυτή την ανάγνωση.

Για άλλη μια φορά, σ' ευχαριστώ, Αντέρωτα, καθώς και όλα τα υπόλοιπα μέλη της Λέσχης.

Καταπληκτική παρουσίαση Αντέρωτα, πολύ συγκινητική.
Και μ' αυτή τη φράση σου:

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Αποτελει ψυχολογικο και ηθικο αποκουμπι για καθε δυσκολια και αρνητικη σκεψη... φτανει μόνο ενα κοιταγμα του και ενα κουτσουκουτσισμα για να ομορφυνει ο κοσμος.

Click to expand...

εξηγείς τόσο απλά και όμορφα γιατί κάποιοι άνθρωποι επιλέγουμε να ζούμε με ζώα

Καταπληκτική κριτική!))
Σαν λάτρης των αιλουροειδών και "μαμά" 3ων ( ο ένας μάλιστα είναι και φτυστός ο Μπομπ) αν και είχα σκοπό να το διαβάσω κάποια στιγμή με αυτή σου την κριτική θα το διαβάσω πολύ πιο άμεσα!

ΥΓ: Πάντα οι ιστορίες με ζώα με αγγίζουν απίστευτα! Όταν μάλιστα αυτές αφορούν γάτες κερδίζουν πάντα extra Βαθμούς!

Πολλή ωραία παρουσίαση για μια πολλή ωραία ιστορία. Συνήθως αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι βιβλία που βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες αυτό όμως θα ήθελα να το διαβάσω. Η φωτογραφία με τον Μπομπ να ποζάρει σοβαρός με το κασκόλ του και η άλλη με την αγκαλιά επέδρασαν καταλυτικά.

Χτες παραλίγο να πατήσω ένα παρατημένο νεογέννητο πορτοκαλί γατάκι (του οποίου τελικά του έδωσα να φάει και να πιει) και σήμερα στον Ιανό πρώτη φορά είδα τον "Μπομπ σου" να με κοιτάει.. απ'το ράφι του που είναι απέναντι απ' τον Όσκαρ Ουάιλντ.. Τι γίνεται;
Τα συναισθήματά σου για το βιβλίο μεταδώθηκαν επιτυχώς σε όλους όσους διάβασαν την παρουσίαση, φαντάζομαι. :D

Το είχα κάνει δώρο στη μητέρα μου τον Ιούλιο, και επειδή έχουμε οικογενειακώς μία λόξα με τις γάτες, της άρεσε πάρα πολύ. Το διάβασα εχθές, όλο σε μία ημέρα, και πρέπει να πω ότι το λάτρεψα. Πολύ ωραία ιστορία, και το ότι είναι αληθινή, το κάνει ακόμα πιο φανταστικό.

τελειωσα πριν λιγες μερες τον μπομπ κ ηταν τελικα μια πολυ ωραια παρεα. εμαθα για το βιβλιο απο αυτη την παρουσιαση του αντερωτα κ ναι, γουσταρω τις γατες κ το πηρα.

μια ωραια ιστορια, με απλο λογο. δε νομιζω να μπορουσε να ειναι κ αλλιως δοσμενο ωστε να ειναι πειστικο εφοσον τη διηγειται ο τζειμς. το βαζω τελικα στα συν του βιβλιου ενω στις πρωτες σελιδες ημουν επιφυλακτικη. το αντιμετωπισα σαν παραμυθι ή σαν μια ιστορια που την ακουω χαμογελωντας κ μου αφηνει μια ωραια αισθηση.

συμφωνω με τις παρατηρησεις που εκανε ο αντερωτας σχετικα με τους ανθρωπους που ζουνε κ δουλευουνε στον δρομο.

παντα θα πιστευω οτι τα ζωα ειναι μια πραγματικα υπεροχη παρεα για τον ανθρωπο

Καλά, δε θέλω και πολύ για να πειστώ να διαβάσω ένα γατοβιβλίο... Την Δευτέρα πάω να το ψάξω! ;)

αν και βιβλιοφαγος απο τα πρωτα παιδικα χρονια διαβαζοντας οτι μπορουσα να διαβασω, ενω ακομα μαθαινα την αλφαβητα,βρεθηκα να γραφω πρωτη φορα σε ενα φορουμ βιβλιων και αυτο εξαιτιας ενος γατου.
ουσα απο περυσι γατομαμα .βρηκα την ιστορια του τζειμς,καθως εψαχνα πληροφοριες για να μεγαλωσω το δικο μου γατο και η ταυτηση ηταν απολυτη.μεσα στις σελιδες του βιβλιου αυτου βρηκα τα συναισθηματα που ανεπτυξα κι'εγω οταν ο δικος μου γατος με εκανε υπευθυνη και γεματη,καθως χωρις να μου το ζητησει αποφασισα να τον σωσω.
δεν ξερω αν το βιβλιο εχει την τεραστια λογοτεχνικη αξια,δινει ομως με ολη της τη σημασια την αξια της
ανθρωπιας και της αγαπης χωρις ανταλλαγμα.με απλοτητα στις περιγραφες και χωρις περιττους μελοδραματισμους ξετυλιγεται η μοναδικη σχεση που μπορει να αναπτυξει ενα τετραποδο με εναν διποδο
και η ζωη να αλλαξει για παντα
(επειδη ειμαι καινουρια στο χωρο δεν ξερω αν εγραψα την αποψη μου με σωστο τροπο ή επρεπε να το κανω καπως αλλιως)

Ολίβια, δεν χρειάζεται να βάζεις σε παράθεση όλη την ανάρτηση κάποιου όταν απαντάς Ειδικά όταν πρόκειται για παρουσίαση, είναι περιττό. Επίσης, προσπάθησε να μην σπας τις σειρές. Δεν χρειάζεται να πατάς enter, παρά μόνο αν θέλεις να αλλάξεις παράγραφο

ευχαριστω πολυ για την παρατηρηση.καταλαβα πως πρεπει να απανταω στο απαντηση στο νημα και οχι στο απαντηση με παραθεση