Το Σιν Σίτυ ξεκίνησε σαν μια ιστορία σε συνέχειες που δημοσιεύτηκε το 1991. Ο σχεδιαστής/σεναριογράφος Φρανκ Μίλλερ χρησιμοποίησε ένα ιδιαίτερο τρόπο σχεδίασης που αν και δεν ήταν πρωτότυπος, έγινε το σήμα κατατεθέν της σειράς. Μόνο με contrasts άσπρου και μαύρου, αποτύπωσε το νουάρ σε μια πόλη επικίνδυνη και σκληρή.
Στην ιστορία αυτή ο Μαρβ, ένας τερατόμορφος μπράβος, ζει για πρώτη φορά τον παράδεισο στην αγκαλιά μιας πόρνης. Οταν ξυπνάει και βρίσκει την πόρνη δίπλα του νεκρή, ξεκινάει ένα απελπισμένο ταξίδι μέσα απο τον υπόκοσμο της Σιν Σίτυ για να εκδικηθεί τον υπεύθυνο χωρις να τον νοιαζει πλεον ο εαυτος του.
Στη δεκαετία του 90 κυκλοφόρησαν κι άλλες ιστορίες με "πρωταγωνιστή" αυτή την αμαρτωλή πόλη, με μαφιόζους, μπράβους, δολοφόνους, πόρνες, διεφθαρμένους πολιτικούς και αστυνομικούς. Ανάμεσα σε αυτούς ξεπροβάλουν αντι-ήρωες, που μέσα στον μηδενισμό και την εκδικητικότητά τους, εκφράζουν κάποιες δικές τους αξίες που τους κάνουν να ξεπροβάλλουν από το βούρκο ενώ προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στο χάος των ισχυρών.
Οι ιστορίες της Σιν Σίτυ είναι άλλοτε μεγάλες περιπετειες που κρατανε πολλα τευχη, και άλλοτε ιστοριούλες μικρού μήκους λιγων σελίδων. Υπάρχουν πολλά γνώριμα μέρη που εμφανίζονται σε πάνω απο 1-2 ιστορίες ενώ σε κάποιες βλέπουμε γνώριμους χαρακτήρες ως κομπάρσους, δινοντας την αισθηση οτι τα γεγονοτα δεν ειναι πολυ απομακρυσμενα μεταξυ τους, ή διαδραματιζονται ταυτοχρονα (για παράδειγμα η ιστορία Just Another Saturday Night με πρωταγωνιστή τον Μαρβ, διαδραματίζεται την ίδια νύχτα οπου ο Χαρτιγκαν συναντάει Νάνσυ απο την ιστορία That Yellow Bastard).
Δε λείπουν και επανεμφανίσεις "νεκρών" χαρακτήρων, δείχνοντας οτι οι ιστορίες αυτές διαδραματίζονται πριν το θανατο τους.
)Στις ιστορίες απουσιάζουν οι μέσοι καθημερινοί χαρακτήρες, εκτός αν αυτοί αποτελούν θύματα που απλά έτυχε να πάρουν Wrong Turn. Μπορεί να απουσιαζουν τα υπερφυσικά στοιχεία, αλλά ενα χαρακτηριστικο της σειρας ειναι το στοιχειο υπερβολης. Οι πρωταγωνιστες ειναι συνηθως υπερβολικα δυνατοί ή ηρωικοί και επιβιωνουν απο πυροβολισμούς και εκρήξεις, ενω τα ιδια τα γεγονοτα που κινουν το σεναριο ειναι πολυ τραβηγμένα. Όπως ανέφερα όμως εχουν συνήθως μια ευγενή κινητήρια δύναμη που μας κάνουν να ταυτιστουμε αν μη τη αλλο μαζι τους.
Ο Μαρβ για παράδειγμα, παροτι πρωταγωνιστεί σε μια σκληρη ιστορια, φαινεται σαν ενα πληγωμενο θηριο. Νιωθωντας για πρωτη και μοναδική φορά στη ζωή του κάτι το ευγενές, τα δίνει όλα για όλα για να εκδικηθεί το θάνατο αυτής που του το χάρισε. Ακόμα κι αν φτάσει μέχρι το τέλος, γιατί αφου πλεον βρηκε νοημα η ζωη του, δε χρειαζεται κατι αλλο περα απο αυτο
Η ιστορία βγάζει κάτι το λυτρωτικό, χαρίζοντας στον αναγνώστη μια λεπτη γλυκόπικρη γεύση...Τελειώνω την παρουσιαση με μια χαρακτηριστικη αφηγηση απο την ιστορια The Big Fat Kill, που επιδεικνυει το συγγραφικό χαρακτηρα του Μίλλερ.
Τρελογυναικες. Τι στο καλο σκεφτονταν οταν μου εδωσαν αυτο το κοπανισμένο κουβα γεματο βιδες; Καποιος πρεπει να το βαλει στη γωνια και να το πυροβολήσει απο λύπηση.
Λιγα χρονια πριν γεννηθω αυτο το Thunderbird πρεπει να ηταν ενα αξιοπρεπές όχημα. Αλλα περασε απο παρα πολλους δρομους, παρα πολλες φορες και οποιος το ειχε, προφανως δεν του χαρισε τις πολυτελειες του ρεκτιφιε η των καινουργιων λαδιών. Η μηχανη φτυνει και κλανει σαν γερος με ελλειπη διατροφη. Το τιμονι εχει αρθριτιδα. Η αναρτηση κάνει καθε λακουβα μια νέα περιπετεια. Το πισω αριστερα λαστιχο ειναι χαλαρο σαν μουχλιασμενη μπανανα και αν αυτο που βλεπω ειναι διαρροη, την πατησα. Επρεπε να ξεφορτωθω τη ρεζερβα για να χωρεσουν ολα τα κομματιασμενα πτωματα στο πορτμπαγκαζ.
Μετα απο 4-5 τετραγωνα κοιταζω το μετρητη βενζινης και κοπανιεμαι στο τιμονι σαν μανιακος. Καταριεμαι ολα τα κοριτσια της Παλιας Πολης και καθε συγγενη τους.
ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΦΤΑΣΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΒΑΛΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΜΕ 1/8 ΤΟΥ ΡΕΖΕΡΒΟΥΑΡ;;
ΤΡΕΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ! ΤΡΕΛΕΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΕΣ, ΧΑΖΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΡΕΖΕΡΒΟΥΑΡ;
Λιγα χρονια πριν γεννηθω αυτο το Thunderbird πρεπει να ηταν ενα αξιοπρεπές όχημα. Αλλα περασε απο παρα πολλους δρομους, παρα πολλες φορες και οποιος το ειχε, προφανως δεν του χαρισε τις πολυτελειες του ρεκτιφιε η των καινουργιων λαδιών. Η μηχανη φτυνει και κλανει σαν γερος με ελλειπη διατροφη. Το τιμονι εχει αρθριτιδα. Η αναρτηση κάνει καθε λακουβα μια νέα περιπετεια. Το πισω αριστερα λαστιχο ειναι χαλαρο σαν μουχλιασμενη μπανανα και αν αυτο που βλεπω ειναι διαρροη, την πατησα. Επρεπε να ξεφορτωθω τη ρεζερβα για να χωρεσουν ολα τα κομματιασμενα πτωματα στο πορτμπαγκαζ.
Μετα απο 4-5 τετραγωνα κοιταζω το μετρητη βενζινης και κοπανιεμαι στο τιμονι σαν μανιακος. Καταριεμαι ολα τα κοριτσια της Παλιας Πολης και καθε συγγενη τους.
ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΦΤΑΣΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΒΑΛΤΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΜΕ 1/8 ΤΟΥ ΡΕΖΕΡΒΟΥΑΡ;;
ΤΡΕΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ! ΤΡΕΛΕΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΕΣ, ΧΑΖΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΡΕΖΕΡΒΟΥΑΡ;
Και (πιο) τελος, η καλυτερη παρουσιαση για το Σιν Σιτυ δεν μπορει να ειναι αλλη απο τα τρειλερ της ομωνυμης ταινιας
[video=youtube;F0M8qjlAT8s]http://www.youtube.com/watch?v=F0M8qjlAT8s[/video]
Last edited:
