Λογοτεχνικοί ήρωες που θαυμάσαμε

Δεν είχαμε ένα νήμα για τους ήρωες της λογοτεχνίας που θαυμάσαμε και είπα να το φτιάξω )

-Σέβερους Σνέιπ γιατί αγάπησε αληθινά



-Αλέξης Ζορμπάς γιατί ήξερε πράγματα που όλοι αγνοούμε



Φράτε Λεόνε (Ο Φτωχούλης του Θεού) γιατί ο δρόμος που προσπάθησε να ανέβει ήταν κακοτράχαλος

-Μπίλμπο Μπάγκινς- Χόμπιτ γιατί απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν ξέρουμε ολοκληρωτικά τον εαυτό μας



«Μελιτζάνας»-Οδός Αβύσσου Αριθμός 0 γιατί κατάφερε να ξαναγίνει άνθρωπος

Εσείς ποιον λογοτεχνικό ήρωα θαυμάσατε;

τον Μερσώ στον "Ξένο" του Καμύ

τον Χάουαρντ Κάμπελλ στο "Μητέρα νύχτα" του Βόνεγκατ

τον Τζιοβάνι Ντρόγκο στο "Η έρημος των Ταρτάρων" του Μπουτζάτι

τον Γιοσάριαν στο "catch22" του Χέλλερ

τον Μπάρτλμπυ στο "Μπάρτλμπυ, ο γραφέας" του Μέλβιλ

Πιθανότατα, κάποιοι από τους παραπάνω είναι αυτό που λέμε αντι-ήρωες

Τον Χένρι Τσινάνσκι για το λούμπεν του χαρακτήρα του.

Ο/Η Ροντιόν έγραψε:

Τον Χένρι Τσινάνσκι για το λούμπεν του χαρακτήρα του.

Click to expand...

Ροντιόν δεν έχω ιδέα τι θα πει "λούμπεν",αλλά ο Χανκ είναι και δικός μου αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας

Την Τζέιν Ευρ γιατί από μικρή έπρεπε να σταθεί μόνη της στα πόδια της για να φτιάξει μια καλύτερη ζωή και αργότερα όσα βάσανα κι αν πέρασε ήταν κανονικό αντράκι !

Την Φαντίνα από τους Άθλιους γιατί
Τον επίσκοπο Μυριήλ πάλι από τους άθλιους γιατί άνθρωποι σαν κι αυτόν πιστεύω υπάρχουν 2-3 στο κόσμο .

Τον Σνέιπ από το Χάρι Πότερ, όποιος ξέρει την ιστορία ως το τέλος θα με καταλάβει .

Τον Ντόμπυ από το Χάρι Πότερ γιατί
Την Φιόνα από το Τριανταφυλλάκι γιατί
Τον Λάντον από το A walk to remember γιατί

Ωραίο νήμα. Θα γράψω αυτούς που έχω φρέσκους ή μου έρχονται με τη μία στο μυαλό και όταν θυμηθώ κι άλλους θα επανέλθω.

- Τον δεκανέα Νώντα Πινάτση και τον διοικητή Σγουρό, από το "Πλατύ Ποτάμι" του Μπεράτη
- Τη συγκλονιστική θεία Ρουσάκη, από το "Ο Ηλιος του Θανάτου" του Πρεβελάκη
- Τον μπαρμπα Θώμη, από το "Καληνύχτα, ζωή" του Λουντέμη
- Τον Ραζουμίχιν, από το "Εγκλημα και Τιμωρία"
- Τον Ιβάν, τον Αλιόσα, αλλά και τον Γκριγκόρι από τους "Αδελφούς Καραμαζόφ"
- Τον υπέροχο Μπόμπο ή αλλιώς καθηγητή Μινβένγκεν από τον "Τέταρτο Σπόνδυλο" του Μάρτι Λάρνι
- Τον Ζορμπά, εννοείται, αλλά και τον Μιχελή από τον "Χριστό" του Καζαντζάκη
- Τον παπα-Νικόλα του Κοσμά Πολίτη, από το βιβλίο "Στου Χατζηφράγκου"
- Τον Ιντζέ Μεμέτ από το ομώνυμο βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ

Και άλλοι πολλοί, πού να τους θυμηθώ με τη μία όλους...

Ενας ηρωας για τον οποιο αισθανθηκα βαθυ σεβασμο ,θαυμασμο,αγαπη ηταν ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ,ο κομμουνιστης συντροφος του κεντρικου Μικρασιατη ηρωα στο μετωπο της Μικρασιατικης Εκστρατειας απο τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ,της Διδως Σωτηριου..

Ηταν γλυκυτατος,ευθυβολος ,αλληλεγγυος και αδιαπραγματευτα ιδεολογος.
Ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ ειναι ο ιδανικος κομμουνιστης /πατριωτης κι ενα βαθια ερωτικο πλασμα!!!!

Ο Μακαρ Ιβανοβιτς στον Εφηβο...
Ανθρωπος ταπεινος,σοφος, μα πανω απ ολα ειχε αγαπη μεσα του.

Ο Καραβέλας, από το "η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα", του Κωνσταντίνου Θεοτόκη!
Πολύ γλυκιά φιγούρα. Ένας γέρος που όλα του τα χρόνια έφυγαν στα χωράφια και τη δουλειά, ερωτεύεται μια νεαρή που ξέρει ότι δεν έχει ελπίδες για ανταπόκριση στον έρωτα του, αφού υπάρχει μεγάλο φάσμα ανάμεσα τους. Περιφρονιμένος από όλους, αλλά κυρίως από αυτήν, ακολουθεί -και μάλιστα συνειδητά- μια πορεία προς την καταστροφή που όμως δεν τον νοιάζει, γιατί ο έρωτας του είναι ανυπότακτος.

Από την πρώτη γνωριμία μας δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου ο Καραβέλας!

Ο/Η Χρηστος Αλεξανδριδης έγραψε:

Ροντιόν δεν έχω ιδέα τι θα πει "λούμπεν",αλλά ο Χανκ είναι και δικός μου αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας

Click to expand...

"Λούμπεν", από το γερμανικό "lumpen"= κουρελιάρης,είναι ο άνθρωπος του περιθωρίου,της χαμηλότερης κοινωνικής υποστάθμης.Σύμφωνα με την μαρξιστική αντίληψη είναι οι άνθρωποι χωρίς μέλλον και προοπτική,πραγματικοί αλήτες, που χρησιμοποιούνται συχνά από την εξουσία εναντίον της εργατικής τάξης.

Ευχαριστώ, Μπου. Μορφώθηκα πάλι.

Ρομπερτ Λαγκτον του Νταν Μπραουν.

Οι περισσοτεροι αγαπημμενοι μου ηρωες ειναι γραμμενοι από τον Ιουλιο Βερν.Σιγουρα δεν θα ξεχασω τον πλοιαρχο Νεμο,τον Συμπριεν Μερε καθως και τον τρελο επιστημονα Οτο Ριντενμπροκ.

Τον Γιάννη Αγιάννη (Οι Άθλιοι) για τη ταπεινότητα,το σθένος,την αυτοθυσία και τη ψυχική ανωτερότητα.
Τον Ρολάνδο (Η γέφυρα των στεναγμών) για την αξιοπρέπεια, την καλοσύνη,την ευγένεια και το θάρρος.

-Τη Σουζι Σόλομον (Τα παραδεισένια οστά) γιατί και μεσα απο το θάνατο της δίνει ελπιδα και αισιοδοξία και μας ξεναγεί στον παράδεισο της με δυναμη ψυχής.
- Το θάνατο και τη Λίζα Μεμινγκερ γνωστή ως Κλέφτρα των βιβλιων (απο το ομώνυμο βιβλίο) γιατί σε ταξιδεύουν, σε κανουν να κλαις και γελάς.
- Τη Φρίντα Κλαιν (πρωταγωνιστρια σε σειρα βιβλίων των N. French) γιατί είναι ανεξάρτητο άτομο με ρεαλισμο, άτομο που όσο κι αν προσπαθει να το κρύψει έχει τις αδυναμίες της αλλά κρατιέται δυνατή.
- Μις Μαρπλ και Ηρακλής Πουαρώ, γιατί πολυ απλα μέσω αυτών αγάπησα την αστυνομική λογοτεχνία.

Χθες, κατά το μοναχικό ξεφλούδισμα καρότων (τω όντι), σκεφτομουν το Εκκρεμές και συνειδητοποίησα οτι, από την πρώτη φορά που το διάβασα και έκρινα πολύ αυστηρά τον Μπέλμπο χαρακτηρίζοντάς τον ως ενα κυνικό, καταπιεσμένο και νευρωτικό πλάσμα, ειναι από τους λίγους ήρωες που πραγματικά -τελικά- εκτίμησα και συμπόνεσα (μετά την τέταρτη ανάγνωση). Ενας χαρακτήρας που έχει έντονα ανεπτυγμένη την αίσθηση του Γελοίου και της Ειρωνίας ενώ ταυτόχρονα -και αφού απορρίπτει σχεδόν τα πάντα- αναζητά το Απόλυτο (πχ. το άπιαστό του κι αποθηκευμενο, η "πόρνη αγία" Λορέντζα). Κι ας καταστράφηκε.
Μετά σκεφτομουν οτι -τελικά- οι άνθρωποι "αναγνωρίζονται" μέσα από τις εμμονές τους ή στις εμμονες του Άλλου αναγνωρίζεις τον Εαυτό σου, αλλά δε θυμάμαι πώς τα συνέδεσα όλα αυτά με τρόπο τέτοιο που να βγάζει νόημα.

Δεν ξέρω ούτε εγώ πως τα συνέδεσες, αλλά σ'αυτό το βιβλίο όλα συνδέονται κάπου κάπως. Συμφωνώ απολύτως για το πρώτο μέρος της καροτοανάλυσης όμως. ))

Χερέρα / Κολέρ για το σύνολο του χαρακτήρα: Μπαρμπά Γκοριό - Χαμένες ψευδαισθήσεις - Εταίρες του Παρισιού