Το πρώτο κόμιξ που διαβάσαμε

Τα πρώτα που είχα διαβάσει ήταν κάποια παλιά ποπάυ (πάλι καλά κάποια είναι ακόμα κάπου καταχωνιασμένα στο σπίτι) και κάποια Αστερίξ & Οβελίξ που είχε κρατήσει ένας οικογενειακός φίλος. Βέβαια μεγαλώνοντας ό,τι είχε σχέση με τον ντόναλντ με «τράβαγε» περισσότερο (Αλμανάκο, Κόμιξ, μερικά Μίκυ μάους, Ντόναλντ).

Μίκυ Μάους και φυσικά Κάντυ Κάντυ!! (μεγάλη λατρεία, έχω όλα τα τεύχη κάπου στο πατάρι!)

Όσο και αν φαίνεται κοινότοπο και χιλιοειπωμένο, ήταν ο Μίκυ.
Για την ακρίβεια το Μίκυ Μυστήριο ήταν η πόρτα, που με οδήγησε στα αστυνομικά.
Στην κατασκήνωση τα κομιξ πήγαιναν από χέρι σε χέρι , για να βγάλουμε τη μεσημεριανή σίεστα.
Εκεί, δεδομένης και της ηλικίας διάβαζα ο,τι τύχαινε να διαθέτει η σκηνή εκείνη την ώρα και αυτό ήταν συνήθως κόμιξ.
Αλλα η αρχή έγινε με το Μικυ Μυστήριο, που για μένα αποτέλεσε τα προεόρτια των αστυνομικών μυθιστορημάτων.

Μμμμ.
Μεγαλος φαν των κόμικ, προσπαθώ να θυμηθώ ποιο ήταν το πρώτο μου, αν και υποψιάζομαι κάποιο από τους συνήθεις υπόπτους: Μίκυ Μάους, Ποπάυ ή Σεραφίνο, Τιραμόλα (αν δεν ξέρετε τα δυο τελευταία, προφανώς γεννηθήκατε σε χρονιά που δεν υπήρχε μόνο ένα κανάλι στην τηλεόραση :p).