Τα κλειστά μυαλά φτιάχνουν τα χάσματα και τα ανοιχτά τα γεφυρώνουν.
Το θέμα θυμίζει λίγο το αιώνιο ερώτημα "ο άνθρωπος γεννιέται ή φτιάχνεται".
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και στα δύο!
Προφανώς και υπάρχουν χάσματα μεταξύ των γενεών, μέγιστη σημασία όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έχει ο τρόπος που ζει κανείς το σήμερα!
Και εξηγούμαι...
Αν ζω έχοντας στραμμένο μονάχα το βλέμμα μου στο μέλλον, χάνω σταδιακά την επαφή με το διδακτικό παρελθόν.
Αν πάλι ζω έχοντας στραμμένο το βλέμμα μου μονάχα στο παρελθόν, χάνω την επαφή με το ελπιδοφόρο μέλλον.
Δεν είναι τυχαίο πως επαγγέλματα που ασχολούνται με παιδιά, έφηβους, νέους και λοιπά, έχουν καλύτερη επικοινωνία μαζί τους.
Ο λόγος είναι προφανής. Γιατί ακούν τις ανησυχίες τους, τους φόβους, τα όνειρά τους.
Μιλάμε πολλές φορές για τα οφέλη που έχει ένας νέος, όταν συναναστρέφεται με μεγαλύτερους ανθρώπους και λησμονούμε παντελώς τα οφέλη που αποκτά ένας μεσήλικας ας πούμε όταν συναναστρέφεται με παιδιά.
Μια και τυχαίνει να βρίσκομαι σε μια ηλικία που αρχίζει να δικαιολογεί χάσματα και μεταξύ εμού και μικρότερων ηλικιών, θα σας κάνω γνωστή την αμηχανία μου όταν συνομήλικοί μου κρίνουν νέα παιδιά για τον τρόπο που μιλούν, που ντύνονται, που κουρεύονται και λοιπά.
Η προσπάθεια να ανεχθείς, αν δεν μπορείς να κατανοήσεις, τους άλλους είναι το πρώτο λιθαράκι σε μια γέφυρα μεταξύ γενεών.
Τα σέβη μου.