Σχετικά με την αγορά/υιοθεσία κατοικιδίων

Καλλιέργεια γίνεται και στα ζώα συντροφιάς, και μάλιστα του χειρίστου είδους. Την ύπαρξη, μάλιστα, αυτών των μονάδων αναπαραγωγής "καθαρόαιμων" κουταβιών και γατιών φαίνεται να μην τη γνωρίζει πολύς κόσμος, αν και τα τελευταία χρόνια γίνεται ενημέρωση μέσω ίντερνετ (σχεδόν αποκλειστικά). Τα σκυλιά και τα γατιά που αναπαράγονται σ' αυτές τις φάρμες ζουν σύντομες, μαρτυρικές ζωές γεννώντας συνεχώς, προκειμένου να αποκτήσουν κάποιοι σε σχετικά χαμηλή τιμή το αμφίβολης υγείας και τυπικά ημίαιμο πετσοπένιο ζωάκι τους. Τα προϊόντα αυτά των puppy/kitten mills πωλούνται στα καταστήματα κατοικιδίων μαζί με ψεύτικα χαρτιά καθαροαιμίας. Συνήθως ο ανυποψίαστος αγοραστής ενημερώνεται ότι το ζωάκια έρχονται από καλά εκτροφεία της Ευρώπης (συνήθως Ουγγαρία) μαζί με "όλα τους τα χαρτιά". Συχνά οι αγοραστές πετσοπένιων κουταβιών έρχονται αντιμέτωποι με την αρρώστια ή και το θάνατο του ζώου από τύφο ή μόρβα, αφού σπάνια γίνεται στα ζωάκια σωστός εμβολιασμός, σπάνια θηλάζουν μέχρι τον απογαλακτισμό (πράγμα που θα τα προστάτευε σημαντικά) και συνήθως κάνουν τα μεγάλα ταξίδια από τις φάρμες στις γυάλες των πετ σοπ χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις.

[video=youtube;Vf4nbflOn04]https://www.youtube.com/watch?v=Vf4nbflOn04[/video]


[video=youtube;ucPA0DrfvbY]https://www.youtube.com/watch?v=ucPA0DrfvbY[/video]

Στην πραγματικότητα ένας σοβαρός/ηθικός εκτροφέας καθαρόαιμων σκυλιών ή γατιών δεν πουλά ποτέ τα κουτάβια/γατάκια του σε καταστήματα. Οι υποψήφιοι αγοραστές χρειάζεται να περιμένουν συχνά καιρό (πολλούς μήνες ίσως ή και περισσότερο) για να αποκτήσουν το ζωάκι τους, το οποίο παραμένει μαζί με τη μάνα του και την τοκετοομάδα του μέχρι να γίνει τουλάχιστον δύο μηνών, έχοντας πάρει πολύτιμα εφόδια από τον θηλασμό και την κοινωνικοποίηση με τα αδέλφια του μέχρι αυτή την ηλικία. Έχοντας γεννηθεί και περάσει τους πρώτους μήνες της ζωής του σε τόσο καλές συνθήκες, το ζωάκι σπάνια εμφανίζει προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της ζωής του (όπως και στους ανθρώπους, έτσι και στα ζωάκια είναι πολύ σημαντικά αυτά που συμβαίνουν στη νηπιακή ηλικία). Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι σοβαροί εκτροφείς δεν αναπαράγουν ανεξέλεγκτα τα ζώα τους, αντίθετα κάνουν επιλεκτικά ζευγαρώματα ώστε να διασφαλίζουν όσο το δυνατόν πως τα κουτάβια και γατάκια τους είναι όσο πιο υγιή γίνεται και ελεύθερα από κληρονομικές/γενετικές παθήσεις. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται ότι το κάθε ζωάκι είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο πρότυπο της φυλής του. Όταν πάρεις λαμπραντόρ, ας πούμε, γνωρίζεις ότι το λαμπραντόρ σου έχει όλα τα χαρακτηριστικά και χαρίσματα που έκαναν τη φυλή γνωστή και δημοφιλή σε όλον τον κόσμο και αξιόπιστη για μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Εννοείται ότι οι σωστοί εκτροφείς δηλώνουν τις γέννες τους στον αντίστοιχο φορέα, και τα χαρτιά καθαροαιμίας είναι αυθεντικά. Στην Ελλάδα ο φορέας αυτός είναι για τα σκυλιά ο ΚΟΕ (Κυνολογικός Όμιλος Ελλάδας). Όποιος ενδιαφέρεται για καθαρόαιμο κουτάβι μπορεί να απευθυνθεί εκεί για πληροφορίες σχετικά με εκτροφείς και γέννες. Μπορεί, επίσης, να επισκεφτεί και εκθέσεις μορφολογίας σκύλων που διοργανώνονται συχνότατα στη χώρα μας, να δει από κοντά υπέροχους, ισορροπημένους στη συμπεριφορά τους σκύλους και να γνωρίσει τους εκτροφείς τους. Οι εκθέσεις μορφολογίας δεν είναι καλλιστεία όπως ίσως νομίζουν αρκετοί, αντίθετα διαμορφώνουν και προάγουν την κυνοφιλική μας παιδεία.

Κατά τη γνώμη μου οποιοσδήποτε άλλος τρόπος αναπαραγωγής σκύλου ή γάτας είναι απαράδεκτος και ανήθικος, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η δική μας που είναι γεμάτη απ' άκρη σ' άκρη με αδέσποτα εξαιτίας των ανεξέλεγκτων ζευγαρωμάτων που κάνουν πολλοί ελαφρά τη καρδία, για να γίνει το ζώο τους μαμά ή μπαμπάς.

Αν λοιπόν θέλουμε ένα σκυλάκι ή ένα γατάκι, σκεφτόμαστε για ποιο λόγο θέλουμε αυτό να είναι και καθαρόαιμο. Αν αποφασίσουμε καθαρόαιμο απευθυνόμαστε στους εκτροφείς της φυλής (κι αν δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, ψάχνουμε στο εξωτερικό), περιμένουμε όσο χρειαστεί να γίνει η γέννα και να απογαλακτιστεί το ζωάκι και μετά το παίρνουμε στο σπίτι αφού το έχουμε πληρώσει ακριβά. Φθηνές λύσεις σε καθαρόαιμα δεν υπάρχουν. Οι αγγελίες ιδιωτών κρύβουν ανεύθυνα ζευγαρώματα και τα pet shops τη φρίκη των puppy/kitten mills. Αλλιώς, απευθυνόμαστε σ' ένα απ' τα πολλά αξιόλογα καταφύγια και παίρνουμε δωρεάν (αλλά αφού περάσουμε από αξιολόγηση) ένα απ' τα πολλά αδέσποτα ζώα που υπάρχουν στη χώρα μας. Ή απλά βγαίνουμε στο δρόμο και σώζουμε ένα.

Ίζι, πολύ ωραία τα είπες. Όντως είναι ένα θέμα που δεν ακούγεται όσο θα έπρεπε. Έχω 6 σκυλιά και γύρω στις 20 γάτες, σχεδόν αποκλειστικά πρώην αδέσποτα. Όταν ακούω πως κάποιος θέλει ζώο, προσπαθώ να τον πείσω να υιοθετήσει κάποιο αδέσποτο, αλλά στην περίπτωση που δεν ακούει κουβέντα, τουλάχιστον να πάει και να δει πού γεννήθηκε, να γνωρίσει τον εκτροφέα και να δει πώς μεγάλωσε. Δεν νομίζω πως είναι υπερβολικό, όταν είναι να επιλέξεις έναν σύντροφο για τα επόμενα 14-17 χρόνια.

Υπάρχει επίσης, η τελείως λάθος πεποίθηση ότι τα ημίαιμα σκυλιά (κυρίως τα σκυλιά, οι γάτες όχι τόσο) αρρωσταίνουν πιο εύκολα ή κουβαλάνε ασθένειες. Λες και αν αφήσεις ένα καθαρόαιμο στο δρόμο, δεν θα πάθει τίποτα. Αλλά ο Έλληνας είναι ακόμα στην φάση της μάρκας. Θέλει το σκυλί να έχει brandname, όπως η τσάντα του και το αμάξι του.

Δυστυχώς, στην χώρα μας είμαστε ακόμα πολύ πίσω στην ζωοφιλική παιδεία. Στην Ιταλία (όπως φαντάζομαι και σε άλλες χώρες, την αναφέρω γιατί έχω συχνή επαφή) είναι απόλυτα φυσιολογικό να υιοθετήσεις από καταφύγιο. Επίσης, μου είχε κάνει εντύπωση πριν 2 χρόνια, στις ειδήσεις τους έβγαλαν ανακοίνωση για χαμένο σκυλάκι, που βρέθηκε να τριγυρνάει μόνο του σε κάποιον δρόμο. Ανακοίνωση σε εθνικό επίπεδο, όχι τοπικά, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων.

Ο/Η Βου Παπ έγραψε:

Υπάρχει επίσης, η τελείως λάθος πεποίθηση ότι τα ημίαιμα σκυλιά (κυρίως τα σκυλιά, οι γάτες όχι τόσο) αρρωσταίνουν πιο εύκολα ή κουβαλάνε ασθένειες. Λες και αν αφήσεις ένα καθαρόαιμο στο δρόμο, δεν θα πάθει τίποτα. Αλλά ο Έλληνας είναι ακόμα στην φάση της μάρκας. Θέλει το σκυλί να έχει brandname, όπως η τσάντα του και το αμάξι του.

Click to expand...

Τα ημίαιμα δεν υστερούν σε τίποτα, πολλά απ' τα πρώην αδέσποτα μάλιστα έχουν την καλύτερη κοινωνικοποίηση με ζώα, ανθρώπους και παιδιά που μπορείς να βρεις, έχοντας μάθει να ζουν και να επιβιώνουν στον δρόμο. Προσωπικά, θα υιοθετούσα ευκολότερα κάποιο ενήλικο πρώην αδέσποτο ημίαιμο, που έχει διαμορφωμένο χαρακτήρα και εμφάνιση, παρά κουτάβι.

Με απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα τελευταία, γιατί στο καινούργιο σπίτι έχουμε αυλή, για λόγους προστασίας και γιατί πάντα ήθελα ένα σκυλάκι. Ο φίλος μου έχει ένα dogo argentino που εμένα μου φαίνεται λίγο τεράστιο και δε θα το προτιμούσα (αν έκανε κανένα κουτάβι βέβαια δε θα με χαλούσε) αλλά αυτός έχει λίγο το σκεπτικό "όλα τα σκυλιά τα αγαπώ, αλλά όσο τα dogo κανένα". Από την άλλη η σκυλίτσα του μπαμπά μου (σκυλί αγροκτήματος αγνώστου ράτσας) είναι έγκυος και γεννάει από μέρα σε μέρα και αν γεννήσει στο κτήμα μας, γιατί μας έχει τύχει και να πάει αλλού να γεννήσει, σκέφτομαι να πάρω ένα. Άλλωστε και οι δικοί μου θα κρατήσουν ένα-δυο και τα υπόλλοιπα θα ψάχνουν φίλους τους να τα δώσουν.

Στην πόλη μου δε βλέπεις εύκολα Κατερινιώτες να βολτάρουν μη ράτσες. Κι εμένα θα μου άρεζε τρελά ένα Λαμπραντόρ, ένα Τσόου Τσόου, ένα Γκόλντεν Ριτρίβερ ή ένας Δαλματός αλλά δε θέλω να απορρίπτω και τα "αγνώστου καταγωγής". Αυτό που βασικά με προβληματίζει είναι κατά πόσο θα είναι ήσυχο στην αυλή στο κέντρο της πόλης. Δε θέλω με τίποτα να ενοχλεί τη γειτονιά.. Το dogo δεν γαυγίζει σχεδόν ποτέ. Και από παλιότερα κουτάβια της σκυλίτσας μας (που δυστυχώς δεν επέζησε κανένα) θυμάμαι κάποια φασαριόζικα στην αρχή, που μετά μεγαλώνοντας λίγο ησύχαζαν και άλλα ήσυχα που μεγαλώνοντας γίνονταν καπετάν φασαρίες..

Τέλος πάντων σκέφτομαι πολλά!!

Για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα και πολλά για τις συνθήκες που επικρατούν στα εν λόγω εκτροφεία. Γνωρίζω όμως τις συνθήκες στις οποίες ζουν τα ζωάκια στα pet shops - άλλωστε κάποια πράγματα βγάζουν μάτι. Απορώ, μάλιστα, ειδικά με κάποιους γονείς που προτιμούν να αγοράσουν ένα ζώο από κει από το να υιοθετήσουν ένα αδέσποτο. Τα παιδιά συχνά εντυπωσιάζονται ή λυπούνται τα ζωάκια ή πουλάκια που είναι κλεισμένα μέσα στα κλουβιά τους με πολυάρριθμα άλλα του είδους τους και νιώθουν την ανάγκη να τα ...σώσουν. Οι γονείς τόσο παραπληροφορημένοι είναι ή απλά δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει με αυτά τα ζώα;
Γιατί, επιτέλους, δεν απαγορεύεται η ύπαρξη αυτών των καταστημάτων και γενικότερα η εμπορευματοποίση εξωτικών και μη ζώων;

Δεν είχα σκεφτεί καν το ενδεχόμενο να μου το κλέψουν!!!!! Και να φανταστείς πως ήδη μας έχουν κλέψει σκύλο από το κτήμα μας... Αλλά ναι, από τα δικά μας θα πάρουμε, αν πάρουμε τελικά. Έχω την εντύπωση πως όλα τα σκυλιά λίγο ή πολύ είναι φύλακες, ακόμα κι αν λειτουργούν σαν συναγερμός μόνο και τίποτα περισσότερο. Το να μη με πηγαίνει σβαρνιστά είναι και ο λόγος που δεν προτιμώ το dogo που είναι και μολοσσοειδές και αν αγριέψει άντε να το ηρεμήσεις!!

Ο/Η Αλίκη έγραψε:

Με απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα τελευταία, γιατί στο καινούργιο σπίτι έχουμε αυλή, για λόγους προστασίας και γιατί πάντα ήθελα ένα σκυλάκι. Ο φίλος μου έχει ένα dogo argentino που εμένα μου φαίνεται λίγο τεράστιο και δε θα το προτιμούσα (αν έκανε κανένα κουτάβι βέβαια δε θα με χαλούσε)

Click to expand...

Αλίκη μου, καλύτερα πες στον φίλο σου να ενημερωθεί για τον σωστό τρόπο αναπαραγωγής των καθαρόαιμων σκύλων. Είναι το Dogo του καθαρόαιμο με κανονικό pedigree; Σ' αυτήν την περίπτωση έχει διακριθεί σε εκθέσεις μορφολογίας για να διαπιστωθεί ότι είναι μορφολογικά άρτιο; Έχει κάνει εξετάσεις για γενετικές ασθένειες που μαστίζουν τη φυλή; Αυτές είναι εξειδικευμένες εξετάσεις, συχνά πολύ ακριβές, που πρέπει να κάνουν όλοι οι επίδοξοι εκτροφείς. Αλλιώς γιατί να ζευγαρώσει; Δεν υπάρχει έλλειψη κουταβιών dogo. Ας αφήνουμε αυτή τη δουλειά στους ανθρώπους που αγαπούν αυτή τη φυλή και την εξελίσσουν σωστά. Στην Ελλάδα μάλιστα υπάρχουν πολλοί. Ας έρθει σε επαφή με τον Ελληνικό Όμιλο Dogo Argentino για να ενημερωθεί σωστά.

Από την άλλη η σκυλίτσα του μπαμπά μου (σκυλί αγροκτήματος αγνώστου ράτσας) είναι έγκυος και γεννάει από μέρα σε μέρα και αν γεννήσει στο κτήμα μας, γιατί μας έχει τύχει και να πάει αλλού να γεννήσει, σκέφτομαι να πάρω ένα. Άλλωστε και οι δικοί μου θα κρατήσουν ένα-δυο και τα υπόλλοιπα θα ψάχνουν φίλους τους να τα δώσουν.

Click to expand...

Με το καλό και να 'ναι καλά η σκυλίτσα του μπαμπά σου, όμως προσπάθησε να τον πείσεις να τη στειρώσει μετά. Δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος να αναπαράγονται τα ημίαιμα ζώα, τη στιγμή που στη χώρα μας έχουμε τόσες χιλιάδες ημίαιμα αδέσποτα που χρειάζονται σπίτι. Γιατί οι φίλοι σου να πάρουν τα κουτάβια της σκυλίτσας σου, αν θέλουν κάποιο ημίαιμο, κι όχι ένα απ' αυτά που λιμοκτονούν στους δρόμους ή βρίσκονται στα καταφύγια; Προσωπικά είμαι της άποψης ότι οι ιδιοκτήτες γενικά δεν έχουμε καμιά δουλειά να ζευγαρώνουμε τα ζώα μας, σε μια χώρα γεμάτη αδέσποτα, ημίαιμα και καθαρόαιμα, όμως οι γέννες δυστυχώς δεν σταματούν και το πρόβλημα εντείνεται αντί να περιορίζεται. Τι να σου κάνουν οι δήμοι που στειρώνουν (όπως υποχρεούνται) τα αδέσποτα, όταν οι ιδιοκτήτες ζευγαρώνουν τα δεσποζόμενα; . Και έχει δίκιο η Αγγελίνα. Ένα πολύ καλό κουτάβι, οποιασδήποτε φυλής στοιχίζει κοντά στο χιλιάρικο στην Ελλάδα. Ίσως και παραπάνω.

Τώρα που θα γεννήσει η σκυλίτσα, εννοείται πάρε ένα κουτάβι της καλύτερα ή κάποιο από τα αδέσποτα της πόλης σου (δες το σλόγκαν τους). Γενικά, τα σκυλιά που ζουν μόνα σε αυλές έχουν την τάση να βαριούνται πολύ και να γαυγίζουν. Κάποιες φυλές γαυγίζουν λιγότερο, για τα dogo δεν ξέρω. Τα ροτβάιλερ (τέλειοι φύλακες) έχουν την τάση να γαυγίζουν μόνο όταν υπάρχει λόγος, απ' όσο γνωρίζω.

Γαυγίζει το ζώο ακόμα κι αν το βγάζεις βόλτες κανονικά; Πάλι βαριέται; Πιο πολύ αυτό με αγχώνει, γιατί έχουμε γειτόνισσα με 5 σκυλιά που τα αφήνει μέσα στο σπίτι της και φεύγει και αυτά τρελαίνονται στο γαύγισμα, και τρελαίνουν και τη γειτονιά! Αυτό δε θα θελα με τίποτε..

Οι φίλοι του μπαμπά μου είναι αγρότες και συνήθως έχουν πολλά σκυλιά στα κτήματά τους που ζουν λίγο πιο άγρια απ' ότι τα σκυλιά της πόλης και τις περισσότερες φορές θέλουν κι άλλα σκυλιά γιατί τα δικά τους μπορεί να χαθούν ή να φύγουν ή και να ψωφήσουν.

Το θεωρώ πολύ λογικό το σκεπτικό να μην ζευγαρώνουν τα σκυλιά όταν υπάρχουν τόσα αδέσποτα, αλλά δεν το βλέπω να ειναι και τόσο εφικτό, τουλάχιστον στη χώρα μας.

Το ζώο σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να γαβγίζει Αλίκη! Εξαρτάται πως θα το εκπαιδεύσεις!

Αλίκη, κάναμε την κουβέντα και χτες!

Από προσωπική μου εμπειρία, τα ημίαιμα δεν είναι ούτε πιο άρρωστα, ούτε πιο φασαριόζικα, ούτε πιο άσχημα. Επιλέγοντας ράτσα έχεις πιο σίγουρα κάποια χαρακτηριστικά, από κει και πέρα μου χει τύχει να δω σκυλί ημίαιμο με τόση ενέργεια που όση βόλτα και να έβγαινε πάλι τα έκανε όλα λίμπα στο σπίτι (δεν το εκπαίδευσαν και σωστά, βέβαια). Και έχω δει και άλλα που δεν βγάζουν κιχ, κρατιούνται για τουαλέτα και ολόκληρη μέρα. Είναι και πώς θα το μάθεις.
Επίσης, αν θεωρείς ότι δεν έχεις χρόνο για να ασχοληθείς με το σκυλί, δηλαδή αν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το σκυλί κάθεται μόνο του, είναι καλύτερα να το αφήσεις για αργότερα.
Κάτι άλλο, είναι να σκεφτείς πως, αν όλα πάνε καλά, θα το έχεις για τα επόμενα 13-16 χρόνια. Μπορείς να δεσμευτείς; Μπορεί να χωρέσει στα όνειρα και τα σχέδια που ηδη έχεις κάνει για τη ζωή σου;
Και κάτι πιο απτό: αν πας διακοπές, πρέπει να βρεις μέρος που να μπορείς να το πάρεις μαζί σου ή να έχεις κάποιον που εμπιστεύεσαι να το φροντίσει για όσο λείπει (εγώ προσφέρομαι, πάντως! ).

Γενικά, αν και χαίρομαι πολύ όταν βρίσκει σπίτι ένα αδέσποτο, κάνω πάντα μια τέτοια συζήτηση. Γιατί είναι καλύτερα να περιμένει λίγο παραπάνω και να βρει ένα σπίτι για πάντα, παρά να μπει στη διαδικασία του να δεθεί, να μάθει ένα χώρο, να αγαπήσει ανθρώπους και τελικά, μετά από λίγο καιρό να βρεθεί πάλι αδέσποτο και να μπει πάλι στην ίδια διαδικασία.

Κάτι τελευταίο που σου είπα και χτες. Πάλι από την εμπειρία μου, κατά τη γνώμη μου, τα αδέσποτα, ειδικά τα πιο μεγάλα, επειδή προσπαθούν να επιβιώσουν μόνα τους, αναπτύσσουν μια ευφυΐα και μια αντίληψη μοναδική. Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι τα έχεις σώσει και σε ευγνωμονούν με τον τρόπο τους...

Νομίζω ότι και τα πιο μικρούλικα το καταλαβαίνουν. Το δικό μας σκυλάκι είναι ένα αδέσποτο που βρήκα πεταμένο στο δασάκι απέναντι από το σπίτι μας. Το πετάξανε γιατί είχε ένα πρόβλημα στο ματάκι του. Το οποίο φυσικά λύθηκε και πλέον ο μικρούλης είναι μια χαρά. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση ότι καθόταν να του φροντίσουμε το ματάκι του και δεν παραπονιόταν καθόλου. Δέθηκε πολύ μαζί μας και πλέον είναι μέλος της οικογενείας μας.
Την αγάπη που τους δίνεις σου την ανταποδίδουν στο διπλάσιο.

Βάσια, έτσι είναι. Εγώ έχω δύο 12χρονα που τα έχουμε από κουτάβια, πεταμένα στο δρόμο, το ένα το ταϊζαμε κι όλας με μπιμπερό. Είναι και οι δύο πανέξυπνες και μας λατρεύουν. Έχω και ένα κυνηγόσκυλο, τη Ρίτα, την βρήκα πριν 2 χρόνια, ήδη ενήλικη (2-3 χρονών). Πετσί και κόκαλο, κατάμαυρη από λάδια, μάλλον κάποιος την είχε ρίξει σε πετρέλαιο για να καούν τα τσιμπούρια (το είχαν αυτό το απαράδεκτο οι παλιοί). Την πήρα και ήδη από το πρώτο μπάνιο που της έκανα, που την έτριβα με χίλια δυο για να φύγουν από πάνω της οι μαυρίλες, με κοιτούσε με βλέμμα λατρείας. Και τώρα ακόμα έτσι με κοιτάει και δεν το έχει με κανέναν άλλον...

Μπορείς καλέ μου άνθρωπε να κάνεις το σκύλο που ονειρέυεσαι να αποκτήσεις,ευτυχισμένο? με ότι αυτό συνεπάγεται.. ΜΟΝΟ τότε πρέπει να τον αποκτήσεις.
Είναι δύσκολο να έχεις στην κατοχή σου σκύλο,είναι μεγάλη η ευθύνη,και οι ανάγκες του περισσότερες απ'ότι νομίζεις. Συνιστώ ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν στους φίλους
που θέλουν να αποκτήσουν έναν ή περισσότερους. Ας αφήσουμε για λιγο στην άκρη την επιθυμία μας να τον αποκτήσουμε,να ωριμάσει η ιδέα στο μυαλό μας.
Με όλη την καλή διάθεση σας μιλώ παιδιά,αγαπάτε και προστατέψτε τον τετράποδο φίλο σας.

H αλήθεια είναι πως το σκέφτομαι αυτό που μου είπες για τα αδέσποτα.. αν όντως τελικά η δικιά μας δεν γεννήσει στο κτήμα μας και τα χάσουμε, θα σου πω αν έχεις κάτι στο νου σου να το πάρω! Πώς εκπαιδεύεις ένα σκύλο; Όχι για σούπερ ουαου πράγματα, για απλά καθημερινά, όπως να μην τα κάνει εδώ κι εκεί, να μη γαυγίζει ανεξέλεγκτα, να μην ορμάει σε περαστικούς και τέτοια.. Εγώ πιο πολύ με φοβάμαι μην του κάνω κακό ή μην πάθει κάτι και δεν μπορέσω να το βοηθήσω. Σίγουρα είναι δέσμευση, κι αυτό το σκέφτομαι.

Το πιο ευγενικό κι αριστοκρατικό σε χαρακτήρα σκυλί που έχω δει, ήταν η προηγούμενη σκύλα (λατρεία) της μάνας μου. Δεν ζητιάνευε, δεν καταδέχονταν, όταν της πρόσφερες φαγητό, το έπαιρνε από το χέρι σου με προσοχή μεγαλύτερη από ότι το παίρνει ένας άνθρωπος, δίχως να σε ακουμπήσει.

Το τωρινό σκυλάκι (ακριβό και ράτσας) είναι κι αυτός υπεργλυκύτατος, αγαπημένος, αλλά ζήτουλας, εξαρτημένος κτλ.

Δεν έχει να κάνει με ράτσες. Έχει να κάνει κυρίως με εκπαίδευση, ή πιο σωστά, με ανατροφή.

Τα σκυλιά είναι, στα μάτια μου, κάτι σαν την επέκτασή μας.

Ο/Η Αλίκη έγραψε:

αν όντως τελικά η δικιά μας δεν γεννήσει στο κτήμα μας και τα χάσουμε, θα σου πω αν έχεις κάτι στο νου σου να το πάρω!

Click to expand...

Μην την αφήσετε να γεννήσει όπου να 'ναι την καημένη μωρέ. Αν τα χάσετε τα σκυλάκια είναι πιθανό να μην καταφέρουν να επιβιώσουν. Πείσε τον πατέρα σου να την περιορίσει και να τη στειρώσει γιατί αλλιώς θα γεννάει συνέχεια η κακόμοιρη η σκύλα.

Όσο για την εκπαίδευση: ένας κατοικίδιος σκύλος καλό είναι να ξέρει από βασική υπακοή. Να ακούει στο όνομά του και στις εντολές "έλα", "μείνε", "ξάπλωσε", "άστο", "μαζί" (για να μην τραβάει στη βόλτα). Επίσης πρέπει να ξέρει το "ΜΗ" ή το "όχι". Οι σκύλοι μαθαίνουν ευκολότερα όταν τους δίνουμε κάθε φορά την ίδια εντολή, αντί για πολλές κουβέντες πχ "έλα δω ρε μπούμπη" ή "όχι ρε μην το κάνεις αυτό, δεν σου είπα να κάτσεις ήσυχος". Έτσι μπερδεύονται. Κάθε εντολή να τη συνδυάζεις με μια χειρονομία. Π.χ στο "κάτσε" σήκωσε την παλάμη προς τα πάνω κρατώντας ένα παιχνίδι ή μια λιχουδιά. Αυτόματα ο σκύλος θα καθίσει και τότε θα τον επιβραβεύσεις με τη λιχουδιά ή το παιχνίδι. Να μάθει και από μπράβο και επιβράβευση. Κάθε φορά που κάνει αυτό που πρέπει, επιβράβευση. Η διόρθωση πρέπει να είναι αυστηρή αλλά να μην προξενεί φόβο ή σωματικό πόνο. Με το ξύλο ο σκύλος θα μάθει ότι δεν πρέπει να σε εμπιστεύεται. Τη βασική υπακοή την αναλαμβάνουν και επαγγελματίες, όμως δεν θεωρώ ανέφικτο να τα καταφέρει μόνος του ο ιδιοκτήτης, ακόμα και αρχάριος. Υπάρχουν πολύ κατατοπιστικά βιβλία και ιστοσελίδες. Πιστεύω όμως ότι αυτές τις εντολές ο σκύλος πρέπει να τις ξέρει τέλεια, για να συνυπάρχει όπως πρέπει μαζί μας. Επίσης μπορεί να του σώσουν τη ζωή μια μέρα.

Για περισσότερα, φύλαξη κ.λπ. (αν δηλαδή θέλεις κάτι παραπάνω από σκύλο-συναγερμό) πρέπει να απευθυνθείς σε επαγγελματία.

Τελικά η σκυλίτσα μας γέννησε ένα τσούρμο κι ευτυχώς στο κτήμα μας αν κ εκεί που χώθηκε δεν μπορούμε να φτάσουμε εύκολα.. Δεν μπορούσαμε να την περιορίσουμε γιατί το κτήμα μας δεν είναι περιφραγμένο και συχνά πάει στο απέναντυ κτήμα (όπου και γέννησε μια άλλη φορά και δεν είδαμε κανένα κουτάβι, αλλά έβαλε κι αυτή μυαλό και δεν ξαναπήγε εκεί!)

Πάντως Αγγελίνα στη γειτονιά έχουμε σκυλιά, και κανείς δεν τα παίρνει χαμπάρι. Μια γειτόνισσα μόνο ενοχλεί με τα δικά της που κάνουν πραγματικά σα λυσασμένα!!