Ρητορική:επιστημολογικό καθεστώς και βασικές έννοιες

Στο πρώτο βιβλίο της Ρητορικής ο Αριστοτέλης αρχικά ορίζει το επιστημολογικό καθεστώς της τοποθετώντας την στο ίδιο γένος με την διαλεκτική.Η ρητορική,σύμφωνα με τον φιλόσοφο,είναι τέχνη γιατί έχει να κάνει με πράγματα κοινά σε όλους που δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη επιστήμη.Ξεκαθαρίζει ότι βασικό συστατικό της ρητορικής είναι το ενθύμημα,ο εξ εικότων και σημείων,πιθανοτήτων και αποδείξεων δηλαδή,συλλογισμός και αντιτίθεται στη χρήση του πάθους και του ήθους τα οποία αμφότερα θεωρεί συνοδευτικά και μάλιστα παραπλανητικά αφού σκοπός της ρητορικής τέχνης είναι η αποκάλυψη του ενδεχομένως αληθινού μέσω αποκλειστικά των επιχειρημάτων.Για τον ίδιο λόγο θεωρεί χρήσιμη την εξαγνισμένη από παραδοσιακές στρεβλώσεις ρητορική ως μέσο αναζήτησης της,de facto ανώτερης από το αντίθετο της,αλήθειας.Αποκλείει μία ρητορική που αναζητά το φαύλο αναγνωρίζοντας στην ίδια της την φύση την δυνατότητα να εξουδετερώνει την αρνητική της πλευρά.Διαχωρίζει τον ρήτορα από τον σοφιστή καθώς ο πρώτος είναι φορέας ορισμένης γνώσεως άρα ικανότητας ενώ ο δεύτερος φορέας ορισμένης προαιρέσεως άρα επιθυμίας και τις πίστεις σε άτεχνες και έντεχνες όπου οι πρώτες αποτελούνται από τα αντικειμενικά γεγονότα ως έχουν και οι δεύτερες από τις μεθοδεύσεις που δύνανται να επιτευχθούν ως προς αυτά.Κατόπιν διαχωρίζει τις έντεχνες πίστεις σε εκείνες που έγκεινται στο ήθος του ρήτορα,στην προδιάθεση που ο ρήτορας προκαλεί στο ακροατήριο και στην αποδεικτική του ικανότητα.