Ποια είναι η σχέση σας με τη θρησκεία;Προσωπικά, έχω περάσει με ισχυρό τρόπο στην πλευρά του αθεϊσμού, έπειτα από πλήρη και ενσυνείδητη πίστη 20 χρόνων. Για κάποιο λόγο δε, οι συγγραφείς και γενικά οι καλλιτέχνες που δεν πιστεύουν, ανεβαίνουν στην εκτίμησή μου, καθώς τους θεωρώ πιο ελεύθερους και ανοιχτόμυαλους, χωρίς περιορισμούς και καθοδηγητές στην έκφρασή τους( συγγνώμη αν προσβάλλω μερικούς). Εσείς;
Οι συγγραφείς πιστεύουν;
- Thread starter Αμοντιλιάδο
- Start date
Δεν εχω ασχοληθει με τη θρησκεια. οχι απο αντιδραση, απλως ειναι ενα θεμα που δε με συγκινει καθολου κ ετσι το εχω αφησει εκτος. βεβαιως υπηρχαν οι φυσιολογικες προτροπες απο την οικογενεια να συμμετεχω και να πηγαινω στην εκκλησια, χωρις ομως ιδιαιτερη ενταση. Ετσι,για καποιο διαστημα στο δημοτικο και μεχρι το γυμνασιο, πηγαινα με το σχολειο ή στις γιορτες (χριστουγεννα, πασχα) αλλα μου ειναι κατι τελειως αδιαφορο.Δεν με αγγιζει. πιστευω σε αλλα 
Δε μπορώ να φανταστώ άνθρωπο,δη συγγραφέα, που να μην τον απασχολεί το θέμα της θρησκείας!!!!Είναι κάτι τόσο καθολικό και σημαντικό, για την ύπαρξη, τη ζωή, το θάνατο,την κοινωνία,την αγάπη,τους νόμους, την οικονομία, γενικά την αντίληψή μας...Οτιδήποτε γύρω μας σχετίζεται με τη θεολογία και την πίστη σε κάτι που φέρεται να μας έχει δημιουργήσει, οπότε θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε μια συνειδητά επεξεργασμένη στάση στο θέμα αυτό!
Ακριβως Αγαπητε Αμοντιλιαδο, φερεται να μας εχει δημιουργησει. Εγω δεν πιστευω οτι μας εχει δημιουργησει γι αυτο και δεν ασχολουμαι. Τωρα θα μου πεις, αν ασχολιοσουν ισως μπορουσες να εχεις μια πιο ολοκληρωμενη αποψη.Παντως απο τα οσα γνωριζω, σου λεω οτι δεν με αγγιζει το θεμα θρησκεια. Αλλα επειδη αυτη η εννοια ειναι πολυ γενικη, να πω οτι δε με αγγιζει ο χριστιανισμος.Τις αλλες θρησκειες δεν τις εχω ψαξει καθολου ομολογω, αλλα η θρησκεια με την εννοια της τηρησης ενος προγραμματος ζωης και συμπεριφορας, το οποιο θα σε οδηγησει στον παραδεισο ή στην εξυψωση ή στην θεωση ή στην μεταθανατο ζωη ή σε οτιδηποτε αλλο πρεσβευει οποιαδηποτε θρησκεια, δε με συγκινει καθολου. Τα ορια που θετω στη συμπεριφορα μου ειναι αλλα. Και επισης πιστευω σε αλλα πραγματα. Πιο χειροπιαστα, αν θελεις. Ειμαι απο αυτους που αδυνατουν να πιστεψουν σε κατι που τους λενε οτι υπαρχει.
Νομίζω ότι η πίστη και η ενασχόληση με τη θρησκεία μπορούν να είναι δύο ανεξάρτητα εντελώς πράγματα. Για παράδειγμα, μπορεί να μην "πιστεύω" σε κάποια θρησκεία, όμως δεν παύω να βρίσκω τόσο την χριστιανική όσο και άλλες θρησκείες ενδιαφέρουσες. Άλλωστε, ποιός μπορεί να αμφισβητήσει τον τεράστιο ρόλο που παίζει μια θρησκεία σε μια κοινωνία, συγχρονικά και διαχρονικά; Κι επίσης, πολλά πάρα πολλά θρησκευτικά κείμενα είναι δείγματα εξαιρετικής λογοτεχνίας. Ένα απλό:
"φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ού ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, διού τα πάντα εγένετο"
αν απομονώσει κανείς τους στίχους από τις βαρετές περιστάσεις βαφτίσεων και σχολικών προσευχών, πόσο όμορφοι είναι;
"φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ού ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, διού τα πάντα εγένετο"
αν απομονώσει κανείς τους στίχους από τις βαρετές περιστάσεις βαφτίσεων και σχολικών προσευχών, πόσο όμορφοι είναι;
Ίσως ακριβώς επειδή κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον τεράστιο ρόλο της θρησκείας στις κοινωνίες, υπάρχουν πολλοί (μεταξύ των οποίων κι εγώ) που γι αυτόν ακριβώς το λόγο, όχι μόνο ενδιαφέρον δεν μας φαίνεται πια το θέμα, ούτε καν τις "ομορφιές" του δεν αναγνωρίζουμε (ή δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε). Το παρακάτω απόσπασμα απο το An American Prayer αντικατοπτρίζει με ακρίβεια την άποψή μου για το τί μπορεί να είναι μια θρησκεία, και τα υλικά της.
I have an ancient Indian crucifix around my neck
My chest is hard and brown
Lying on stained, wretched sheets with a bleeding virgin
We could plan a murder
Or start a religion.
Jim Morrison
Αν η θρησκεία έχει οφέλη...αν είναι χρήσιμη ή και απαραίτητη στους ανθρώπους...αν είναι κομμάτι της κοινωνίας μας...Όλα αυτά, αν είναι επίπλαστο φαινόμενο, εγώ δεν τη δέχομαι!η αλήθεια είναι αυταξία, δε με ενδιαφέρει τι προσφέρει κάτι ψεύτικο...Και η θρησκεία είναι το περίβλημα της πίστης,δεν είναι άσχετα μεταξύ τους.Αν δεν πιστεύεις ότι δεν υπάρχει Θεός, αυτόματα πρέπει να πιστεύεις ότι ζεις σε μια κοινωνία όπου η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ότι μας έπλασε κατ' εικόνα και καθ'ομοίωση ένα άναρχο, παντοδύναμο,πανάγαθο πλάσμα, το οποίο παρεμβαίνει στις ζωές μας,και μάλιστα κάποτε θα ανταμείψει τους καλούς με αιώνια ζωή, ενώ τους κακούς θα τους καταβαραθρώσει στην αιώνια δυστυχία και πόνο...Μου φαίνεται ότι δε μπορείς να μείνεις ουδέτερος σε τέτοια απάτη!!
Λογικά και εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι, όπως κάθε φαινόμενο έχει τις αιτίες του, έτσι και η θρησκευτική πίστη αντίστοιχα τις δικές της. Μάλλον από τη συνειδητοποίηση του νοητού μας κόσμου είναι εδώ, πριν από μας και μετά από μας, καθώς συνδέεται (στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό) με το ίδιο το άγχος της φύσης της ύπαρξής μας και του τέλους της. Καθόλου δε με ενοχλεί που πιστεύει ο Καζαντζάκης ή ο Ντοστογιέφσκυ ή όχι ο Τουέην, γίνομαι και γω κοινωνός της αγωνίας χωρίς να ξέρω την απάντηση.. Το γεγονός ότι το ίδιο το θέμα απευθύνεται στο θυμικό το καθιστά εύκολο εργαλείο προς χειραγώγηση ανά τους αιώνες, μακάρι να λειπε από την ανθρώπινη φύση η υποκρισία και η τάση για την εκμετάλλευση του όποιου αδύνατου. Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί σε βάθος με το θέμα, χρόνια το αποφεύγω, ακούω όμως πάντα ευχάριστα π.χ. το Γιανναρά, χωρίς να έχω την τόλμη και το κουράγιο να αγοράσω τα βιβλία του!!
Απ' όλη τη συζήτηση έχω συγκρατήσει το "δεν ασχολούμαι". Επίσης, τη φράση του Αμοντιλιάδο ότι δεν υπάρχει συγγραφέας που να μην τον έχει απασχολήσει η θρησκεία. Νομίζω ότι είναι αλήθεια κατά ένα μεγάλο μέρος.
Το "δεν ασχολούμαι" πάλι, θεωρώ ότι είναι εφήμερο και τεμπέλικο. Είτε πιστεύει κανείς είτε όχι, πρέπει να ασχοληθεί. Για παράδειγμα, το "δεν πιστεύω" του Καζαντζάκη ή του Καμύ είναι απόρροια μεγάλης ενασχόλησης.
Έτσι και απαντώντας στο αρχικό ερώτημα μπορώ να πω ότι άλλοι συγγραφείς πιστεύουν και άλλοι όχι και ανεξάρτητα από τις δικές μου πεποιθήσεις, έχω συχνά απολαύσει βιβλία και των δύο πλευρών. Δηλαδή, το αν ένας συγγραφέας είναι άθεος ή θρήσκος κλπ, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο για το αν θα συμπεριληφθεί στους αγαπημένους μου.
Μάλλον, αυτό που με γοητεύει περισσότερο είναι η προσπάθεια να πλησιάσεις το απλησίαστο.
Το "δεν ασχολούμαι" πάλι, θεωρώ ότι είναι εφήμερο και τεμπέλικο. Είτε πιστεύει κανείς είτε όχι, πρέπει να ασχοληθεί. Για παράδειγμα, το "δεν πιστεύω" του Καζαντζάκη ή του Καμύ είναι απόρροια μεγάλης ενασχόλησης.
Έτσι και απαντώντας στο αρχικό ερώτημα μπορώ να πω ότι άλλοι συγγραφείς πιστεύουν και άλλοι όχι και ανεξάρτητα από τις δικές μου πεποιθήσεις, έχω συχνά απολαύσει βιβλία και των δύο πλευρών. Δηλαδή, το αν ένας συγγραφέας είναι άθεος ή θρήσκος κλπ, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο για το αν θα συμπεριληφθεί στους αγαπημένους μου.
Μάλλον, αυτό που με γοητεύει περισσότερο είναι η προσπάθεια να πλησιάσεις το απλησίαστο.
Last edited:
Προσωπικά μια χαρά το βρίσκω το "δεν ασχολούμαι". Η ζωή είναι μικρή και καλά είναι να ασχοληθείς με ό,τι σε γεμίζει, με ό,τι σε ενδιαφέρει. Η δική μου επιφύλαξη είναι γενικώς με τα "πρέπει" όπως το δικό σου εδώ πιο πάνω ("πρέπει να ασχοληθεί κανείς!")
Κι εγώ διαφωνώ με αυτό το "πρέπει", και προσωπικά θα το έθετα διαφορετικά: "αναπόφευκτα θα ασχοληθεί". Και δεν εννοώ ότι θα κάνει διατριβή, αλλά ότι τουλάχιστον θα αναρωτηθεί. Διότι είναι ένα ζήτημα που νομίζω ότι δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.
)Το "πρέπει" που λέω είναι το "must" όχι το "have to"
Μπορει καποιος να εξηγησει το must και το have to στα ελληνικα;
Ποια ελληνικη λεξη τα αποδιδει σωστα το καθενα ξεχωριστα; Γιατι κι εγω τα "πρεπει" σε θεματα ψυχης, δε μπορω να τα δεχτω.
στα Ελληνικά λέμε πρέπει κι είναι αρκετό.. κι αν κάποιοι λαοί έχουν περισσότερα πρέπει αυτό μάλλον είναι πρόβλημά τους... 
Ειλικρινά μου κάνει εντύπωση που ο περισσότερος κόσμος μοιάζει να θεωρεί ταυτόσημη την ενδοσκόπηση
ως προς το υπαρξιακό ζητημα με τον θρησκευτικό προβληματισμό. Εφόσον κανείς απαντησει αρνητικά στο ερώτημα
"υπάρχει θεός;", έχει κιόλας ξεκινήσει περίπατο σε άλλα μονοπάτια, και η περαιτέρω ενασχόληση ειναι κατά τη γνωμη μου
χάσιμο χρόνου και όχι απλά ένα κρυφτούλι των δειλών και των φυγόπονων.
ως προς το υπαρξιακό ζητημα με τον θρησκευτικό προβληματισμό. Εφόσον κανείς απαντησει αρνητικά στο ερώτημα
"υπάρχει θεός;", έχει κιόλας ξεκινήσει περίπατο σε άλλα μονοπάτια, και η περαιτέρω ενασχόληση ειναι κατά τη γνωμη μου
χάσιμο χρόνου και όχι απλά ένα κρυφτούλι των δειλών και των φυγόπονων.
Για ποιο λογο ειμαι αναγκασμενη να ασχοληθω με κατι που δε με συγκινει,με κατι με το οποιο ηρθα μεν σ επαφη στο δημοτικο λογω οικογενειας και περιβαλλοντος (σχολειο) δε με αγγιζει ομως δε; Δεν μου εχει δημιουργηθει ποτε το ενδιαφερον να αναζητησω την υπαρξη μου, να αναρωτηθω γιατι πεθαινω κλπ κλπ. Ακουω τις διαφορες ερμηνειες και εξηγησεις και τις επεξεργαζομαι. Δεν αναρωτηθηκα για το παραπερα. Πειτε το οπως θελετε αυτο. Αλλα επιτρεψτε μου να θελω να ασχολουμαι με χειροπιαστα πραγματα και με το σημερα που ζω και προσπαθω να το καταλαβω και αυτο και το σημερινο μου συναισθημα και τα σημερινα ατομα που υπαρχουν στη ζωη μου. Και για ποιο λογο καποιος που δεν του εχει δημιουργηθει το ερεθισμα να ασχοληθει και να αναζητησει τα περι θρησκειας, αυτοματως βαφτιζεται αρνητικος ή απολυτος ή δογματικος ή οτι κλεινει τα αυτια;
Διάβασα όλο το νημάτιο με το αν πιστεύουν οι συγγραφείς. Πολύ μεγάλο θέμα, πολλές οι απόψεις, τόσες, όσοι όλοι οι άνθρωποι της γης!
Δεν ξέρω αν θα είμαι εντός ή εκτός θέματος, θα ήθελα απλά να παραθέσω κάποιες απόψεις μου.
Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει κάποιος "θεός", που είναι ανώτερος και καλύτερος από τον άνθρωπο. Με φοβίζει η σκέψη ότι εμείς είμαστε το "ανώτερο" ον σε αυτόν τον πλανήτη.
Όμως, υπάρχει η ελπίδα μέσα μου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, πιστεύω στην ψυχή του ανθρώπου. Για μένα Άνθρωπος σημαίνει να αγαπάς, να συμπονάς, να συμπαραστέκεσαι, να έχεις συνείδηση. Αν χρησιμοποιούσαμε την "καλή" μας δύναμη, θα μπορούσαμε να γίνουμε μικροί θεοί!
Όλοι αναζητάμε να μάθουμε ποιοι είμαστε, μέσα από την θρησκεία, την πολιτική, τις τέχνες, τα ζώδια.. και ο καθένας μας ανακαλύπτει, σε συνάρτηση με τα βιώματα του, τις δικές του αλήθειες.
Ερχόμαστε και φεύγουμε, τα πρόσωπα αλλάζουν, μα οι ίδιες οι ανησυχίες είναι διαχρονικές.
Με το περασμα των χρόνων έχω... ανακαλύψει, πως σε όποια κατεύθυνση και αν στραφώ για να αναζητήσω μια αλήθεια, θα την πιστέψω, αν την δουν αληθινή τα μάτια της ψυχής μου.
Δεν ξέρω αν θα είμαι εντός ή εκτός θέματος, θα ήθελα απλά να παραθέσω κάποιες απόψεις μου.
Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει κάποιος "θεός", που είναι ανώτερος και καλύτερος από τον άνθρωπο. Με φοβίζει η σκέψη ότι εμείς είμαστε το "ανώτερο" ον σε αυτόν τον πλανήτη.
Όμως, υπάρχει η ελπίδα μέσα μου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, πιστεύω στην ψυχή του ανθρώπου. Για μένα Άνθρωπος σημαίνει να αγαπάς, να συμπονάς, να συμπαραστέκεσαι, να έχεις συνείδηση. Αν χρησιμοποιούσαμε την "καλή" μας δύναμη, θα μπορούσαμε να γίνουμε μικροί θεοί!
Όλοι αναζητάμε να μάθουμε ποιοι είμαστε, μέσα από την θρησκεία, την πολιτική, τις τέχνες, τα ζώδια.. και ο καθένας μας ανακαλύπτει, σε συνάρτηση με τα βιώματα του, τις δικές του αλήθειες.
Ερχόμαστε και φεύγουμε, τα πρόσωπα αλλάζουν, μα οι ίδιες οι ανησυχίες είναι διαχρονικές.
Με το περασμα των χρόνων έχω... ανακαλύψει, πως σε όποια κατεύθυνση και αν στραφώ για να αναζητήσω μια αλήθεια, θα την πιστέψω, αν την δουν αληθινή τα μάτια της ψυχής μου.
Ιδού. =) Ένας από τους λόγους που πιστεύω ότι κάνει καλό η ενασχόληση με τη θρησκεία, είτε ως πιστός είτε ως μελετητής είναι ότι σε όλα τα θρησκευτικά συστήματα υπάρχουν τέτοια μικρά διαμάντια. Το συγκεκριμένο πχ, είναι κομμάτι και της χριστιανικής θρησκείας- αναφέρω το παράδειγμα αυτό εφ΄'οσον μ ΄αυτην είμαι πιο εξοικειωμένη.- Το " κατ' εικόναν και καθ' ομοίωσην". Μας δόθηκε το "κατ' εικόναν", έχουμε την επιλογή μέσω της ελεύθερης βούλησης- "η καλή δύναμη" που αναφέρει η Πεταλούδα-, να γίνουμε "καθ' ομοίωσιν".
Η προσωπική μου στρατηγική στον δρόμο της σκέψης, της γνώσης, της εξέλιξης έγκειται στο να συλλέγω λέβελ πόηντς από οποιαδήποτε πηγή βρεθεί στο δρόμο μου. Θα συλλέξω λέβελ πόηντς και από το Κοσμοπόλιταν- προφανώς μέσα σε μια αντιθετική πορεία αυτή τη φορά, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ-. Είναι γεγονός πώς οι θρησκείες, ακόμα και σαν σκέτες φιλοσοφικές προσεγγίσεις, είναι ένας θησαυρός λέβελ πόηντς. Και μόνο η διαδικασία στην οποία θα μπει κάποιος για να αποδεχτεί η να απορρίψει την ύπαρξη του Θεού είναι μια σαφέστατη διαδικασία ενηλικίωσης. Άλλωστε, με το θέμα θρησκεία, είτε μιλάμε για την συμμετοχή στον " σχεδιασμό"[σύμβολα πίστεως, λατρευτικές διαδικασίες, καθορισμός της ηθικής, θρησκευτική φιλοσοφία], είτε στον "σχολιασμό" [ θεωρητική θεολογία, φιλοσοφία], έχει ασχοληθεί η κρεμ ντε λα κρεμ των καλών τεχνών και επιστημών της υφηλίου. Η γνωμη μου είναι πως αυτά τα κιούπια γεμάτα με ιδρώτα των σοφών είναι κρίμα να μένουν σφραγισμένα και να μην ανοιχτούν για να σκορπίσουν τη μπόχα ή το μύρο τους- προσωπικά, και η μπόχα έχει πολλά να μου πει.