Και ναι, φίλες και φίλοι, ήρθαν πάλι "εκείνες οι μέρες" του χρόνου, που όλοι κάνουν απολογισμούς περασμένων μεγαλείων (μικρολείων; οι πιο άτυχοι από μας...
) και οραματίζονται δεσμεύσεις μελλοντικών κατορθωμάτων. Σ' αυτό το πνεύμα λέω να συζητήσουμε τα καλύτερα και τα χειρότερα βιβλία που διαβάσαμε τον τελευταίο χρόνο, ώστε να δώσουμε μερικές (καλές) ιδέες στους συντρόφους μας εδώ στη Λέσχη, και να τους αποτρέψουμε ενδεχομένως από κάποιες όχι τόσο πετυχημένες επιλογές (με κάθε επιφύλαξη ως προς το τελευταίο ειδικά, διότι περί ορέξεως...)
Ας κάνω λοιπόν την αρχή.
Τα δυο από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος προέκυψαν μέσα από τη Λέσχη - ο μεν "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" από την τελευταία συνανάγνωση, το δε "Δωμάτιο" - από την πρόταση του ταιριού μου στο προηγούμενο "Διάβασε το αγπημένο μου βιβλίο" (
Βου). Και τα δυο ήταν πολύ δυνατά έργα που με επηρέασαν βαθιά, με έβαλαν σε σκέψεις, μου ξύπνησαν προβληματισμούς και μου άφησαν έντονες εντυπώσεις. Μαζί μ' αυτά, άλλα δυο έργα φέτος με συντάραξαν πολύ, και θα τα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να διαβάσει κάτι που θα τον συγκινήσει, θα του φέρει θλίψη, θα τον κάνει να αναλογιστεί τη δική του μοίρα και πόσο τυχερός είναι που διάγει μια πεζή και μη μυθιστορηματική ζωή: "Τα πρωινά στην Τζενίν" της Susan Abulhawa, ένα βιβλίο τρομερό μέσα στην αλήθεια του, καθώς απεικονίζει πραγματικές και υπαρκτές καταστάσεις, και "Το λάθος αστέρι" του Τζον Γκριν, που ελπίζω να μην παρεξηγηθεί λόγω της δημοφιλίας του - είναι μια από τις περιπτώσεις στις οποίες ένα βιβλίο που αρέσει μαζικά όντως αξίζει τους επαίνους που του απονέμονται, και δεν είναι μια γλυκανάλατη σούπα - μπεστσελερ δημιούργημα του μάρκετινγκ.
Όσο για τα χειρότερα βιβλία... Η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές φέτος δεν είχα ιδιαίτερες ατυχίες στις επιλογές μου. Ναι μεν μερικά βιβλία με κούρασαν, ή δε με ενθουσίασαν και τόσο, ή και με ενόχλησαν λίγο με τη γραφή τους, αλλά όχι σε βαθμό που να αποτρέψω κάποιον από το να τα διαβάσει. Το μόνο βιβλίο που τελείωσα με την ταχύτατη μέθοδο "διαβάζω καμια δυο προτάσεις ανά σελίδα για να δω πού το πάει τελικά" ήταν "Η κόρη του βασιλιά των ξωτικών" του Λόρδου Dunsany, που με κοίμιζε κάθε φορά με τις εκτεταμένες αλληγορηκές περιγραφές του, και εν τέλει με τόσο "beauty sleep" που απολάμβανα τρόμαξα μην με ματιάξουν με τόση ομορφιά που συσσώρευα για μέρες στη σειρά, οπότε και το ψιλοπαράτησα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είμαστε συνέχεια κοιμισμένοι.
) και οραματίζονται δεσμεύσεις μελλοντικών κατορθωμάτων. Σ' αυτό το πνεύμα λέω να συζητήσουμε τα καλύτερα και τα χειρότερα βιβλία που διαβάσαμε τον τελευταίο χρόνο, ώστε να δώσουμε μερικές (καλές) ιδέες στους συντρόφους μας εδώ στη Λέσχη, και να τους αποτρέψουμε ενδεχομένως από κάποιες όχι τόσο πετυχημένες επιλογές (με κάθε επιφύλαξη ως προς το τελευταίο ειδικά, διότι περί ορέξεως...)Ας κάνω λοιπόν την αρχή.
Τα δυο από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος προέκυψαν μέσα από τη Λέσχη - ο μεν "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" από την τελευταία συνανάγνωση, το δε "Δωμάτιο" - από την πρόταση του ταιριού μου στο προηγούμενο "Διάβασε το αγπημένο μου βιβλίο" (
Βου). Και τα δυο ήταν πολύ δυνατά έργα που με επηρέασαν βαθιά, με έβαλαν σε σκέψεις, μου ξύπνησαν προβληματισμούς και μου άφησαν έντονες εντυπώσεις. Μαζί μ' αυτά, άλλα δυο έργα φέτος με συντάραξαν πολύ, και θα τα συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να διαβάσει κάτι που θα τον συγκινήσει, θα του φέρει θλίψη, θα τον κάνει να αναλογιστεί τη δική του μοίρα και πόσο τυχερός είναι που διάγει μια πεζή και μη μυθιστορηματική ζωή: "Τα πρωινά στην Τζενίν" της Susan Abulhawa, ένα βιβλίο τρομερό μέσα στην αλήθεια του, καθώς απεικονίζει πραγματικές και υπαρκτές καταστάσεις, και "Το λάθος αστέρι" του Τζον Γκριν, που ελπίζω να μην παρεξηγηθεί λόγω της δημοφιλίας του - είναι μια από τις περιπτώσεις στις οποίες ένα βιβλίο που αρέσει μαζικά όντως αξίζει τους επαίνους που του απονέμονται, και δεν είναι μια γλυκανάλατη σούπα - μπεστσελερ δημιούργημα του μάρκετινγκ.Όσο για τα χειρότερα βιβλία... Η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές φέτος δεν είχα ιδιαίτερες ατυχίες στις επιλογές μου. Ναι μεν μερικά βιβλία με κούρασαν, ή δε με ενθουσίασαν και τόσο, ή και με ενόχλησαν λίγο με τη γραφή τους, αλλά όχι σε βαθμό που να αποτρέψω κάποιον από το να τα διαβάσει. Το μόνο βιβλίο που τελείωσα με την ταχύτατη μέθοδο "διαβάζω καμια δυο προτάσεις ανά σελίδα για να δω πού το πάει τελικά" ήταν "Η κόρη του βασιλιά των ξωτικών" του Λόρδου Dunsany, που με κοίμιζε κάθε φορά με τις εκτεταμένες αλληγορηκές περιγραφές του, και εν τέλει με τόσο "beauty sleep" που απολάμβανα τρόμαξα μην με ματιάξουν με τόση ομορφιά που συσσώρευα για μέρες στη σειρά, οπότε και το ψιλοπαράτησα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είμαστε συνέχεια κοιμισμένοι.
)
Έχω διαβάσει επίσης και ένα άλλο του(δε θυμ'αμαι τίτλο), το οποίο όμως δε μου άρεσε, αν και είχε ενδιαφέρον θέμα, όμως ήταν φοβερά ψυχοπλακωτικό και ψυχοβγαλτικό!
