Νικηφόρος Βρεττάκος: ποιητής της ελεύθερης φαντασίας

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος γεννήθηκε το 1912 στις Κροκεές της Λακωνίας.
Ήταν ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, ενώ θεωρείται ένας από του μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Προτάθηκε τέσσερις φορές για το Βραβείο Νόμπελ, ενώ τιμήθηκε μεταξύ άλλων, τρεις φορές με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης, καθώς και με το Αριστείο Γραμμάτων από την Ακαδημία Αθηνών (1982), της οποίας ήταν μέλος από το 1989. Εγκατέλειψε την Νομική σχολή για να αφιερωθεί στην λογοτεχνία και την ποίηση. Εξέδωσε περισσότερες από 15 ποιητικές συλλογές και αρκετά πεζά έργα. Στα έργα του εξυμνεί όσο λίγοι την αγάπη, την ειρήνη, τον ανθρωπισμό και το Ελληνικό πνεύμα.


Ο Νικηφόρος Βρεττάκος ήταν ο δευτερότοκος υιός του Κωνσταντίνου Βρεττάκου και της Ευγενίας Παντελάκη. Από μικρός υπεραγαπούσε την μητέρα του, ενώ πάντα είχε στην καρδιά του την Λακωνία και ιδιαίτερα τον ξακουστό και επιβλητικό Ταύγετο. Τα μαθητικά και εφηβικά του χρόνια τα πέρασε στη γενέτειρά του, τις Κροκεές, ενώ το 1927 αποφοίτησε από το Ελληνικό Σχολείο του Γυθείου. Το 1929 κατευθύνθηκε προς την Αθήνα, με σκοπό να ξεκινήσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές χωρίς αποτέλεσμα όμως λόγω οικονομικών δυσκολιών. Το 1930 περίπου, έκανε διάφορες περιστασιακές κυρίως, χειρωνακτικές εργασίες, ενώ στο ενδιάμεσο, εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές το "Κάτω από σκιές και φώτα" το 1929 και το "Κατεβαίνοντας στη σιγή των αιώνων" το 1932, οι οποίες κέντρισαν το ενδιαφέρον του λογοτεχνικού κόσμου και ιδιαίτερα το ενδιαφέρον του Κωστή Παλαμά. Το επόμενο βιβλίο του "Ο πόλεμος" λογοκρίθηκε από το καθεστώς Μεταξά. Το 1932 κατατάχθηκε στο στρατό στην Τρίπολη. Το 1934, στον Πειραιά, εργάστηκε ως γραφέας στις γενικές αποθήκες στρατού. Εκεί γνωρίστηκε με τη γυναίκα του, την Καλλιόπη Αποστολίδη, που ήταν φοιτήτρια της Φιλολογίας. Παντρεύτηκαν στις 20 Αυγούστου 1934 και έκαναν δυο παιδιά, το 1936 την κόρη τους Τζένη, ενώ το 1938 τον γιο τους Κώστα. Μετά την κήρυξη του Ελληνοιταλικού Πολέμου, το 1940, αμέσως, στρατεύτηκε στην πρώτη γραμμή και κινδύνεψε να σκοτωθεί στο ύψωμα της Κλεισούρας. Όταν το σύνταγμα, στο οποίο υπηρετούσε, διαλύθηκε, με την κατάρρευση του Μετώπου το 1941, κατευθύνθηκε στην Αθήνα και εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση με τον ΕΑΜ. Οι ημερολογιακές σημειώσεις του, εκείνη την περίοδο, αποτέλεσαν τη βάση του βιβλίου του, το "Αγρίμι". Το 1955 ο Βρεττάκος εκλέχτηκε στο Δήμο Πειραιά (1955-1959). Υπήρξε σημαντική η συμβολή του από τη θέση αυτή στην αναβάθμιση της πόλης κυρίως σε πολιτιστικό επίπεδο (ίδρυση Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη, Ιστορικού Αρχείου, Φιλαρμονικής Πειραιώς, Δημοτικής Πινακοθήκης κλπ). Ο Νικηφόρος, το 1958, μετά από ταξίδι στην Μόσχα μαζί με τον Στρατή Μυριβήλη, στα πλαίσια της Παγκόσμιας Συνάντησης Δημοκρατικής Νεολαίας, κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Ο ένας από τους δύο κόσμους". Μετά το πραξικόπημα τις 21 Απριλίου 1967, ο Λάκωνας ποιητής αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία από όπου ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη (Βουκουρέστι, Βενετία, Ζάγκρεμπ, Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο, Παλέρμο, Μόναχο). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη συμμετείχε σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε φεστιβάλ ποίησης. Επίσης, τιμήθηκε από Ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και επεξεργάστηκε το αυτοβιογραφικό κείμενο "Οδύνη", το οποίο εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1969. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974 και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, με το βραβείο Ουράνη. Επίσης αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1991 επισκέφθηκε την Πλουμίτσα, με την οικογένειά του. Εκεί έμελλε να αφήσει και την τελευταία του πνοή στις 4 Αυγούστου 1991.

Το συγγραφικό έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου, δύναται να χωριστεί σε 4 μέρη, την παρθενική του εμφάνιση στον χώρο της λογοτεχνίας, με τη δημοσίευση κάποιων πρωτόλειον ποιημάτων του από τα μαθητικά του χρόνια, δεύτερον η στροφή του από τον νεανικό λυρισμό, στην έντονη δραματική γραφή, τρίτον η ωριμότερη περίοδος της δημιουργίας του, στην οποία επιχείρησε μια εξισορρόπηση αυτών των δύο στοιχείων, του λυρικού στοιχείου και του δραματικού, στην υπηρεσία του ηθικού και κοινωνικού προβληματισμού του όπως π.χ. φύση, αγάπη και αγνότητα. Ενώ τέταρτο είναι η τελική περίοδος του Νικηφόρου όπου μπορεί να χαρακτηριστεί από αισιοδοξία. Στα ποιήματά του μιλά για μια πιο ανθρώπινη ζωή, καθώς και για μια διαρκή εγρήγορση και επανάσταση. Πολλά από τα ποιήματα του Νικηφόρου έχουν μελοποιηθεί, όπως π.χ. το υπέροχο ποίημα "Τ' όνομά σου" από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, το ποίημα "O πράσινος κήπος" από τον Γιώργος Καγιαλίκο, αλλά και άλλα πολλά.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, γράφει ο Μιχαήλ Περάνθης, είναι "Ποιητής της ελεύθερης φαντασίας, αφήνεται σε λυρικές ονειροπολήσεις, άλλοτε στους κανόνες της μετρικής και συχνότερα, σε ρυθμική διαδοχή στίχων. Ιδιοσυγκρασία ευαίσθητη, φύση συναισθηματική και γνησίως λυρική, τυλίγει τα γραπτά του με μια διάχυση τρυφερότητας, δίνοντας τους το άπλωμα, το γύρισμα και την ελαστικότητα τες φαντασίας του".

Βραβεία: Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1940, 1956, 1982), Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1974), Βραβείο Knocken (1980), Βραβείο της Εταιρείας Σικελικών Γραμμάτων και Τεχνών (1980), Αριστείο Γραμμάτων από την Ακαδημία Αθηνών (1982), Βραβείο του Τίμιου Σταυρού του Απόστολου και Ευαγγελιστού Μάρκου από του Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής (1984), Μετάλλιο Χρυσός Πήγασος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (1989)

Τιμητικές Διακρίσεις: Επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Επίτιμος Πρόεδρος της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών του Πειραιά, Επίτιμο μέλος του "Παρνασσού", Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ποίηση: Κάτω από σκιές και φώτα 1929
Κατεβαίνοντας στη σιγή των αιώνων 1933
Οι γκριμάτσες του ανθρώπου 1935
Ο πόλεμος 1935
Η επιστολή του κύκνου 1937
Το ταξίδι του Αρχαγγέλλου 1938
Μαργαρίτα - Εικόνες απ’ το ηλιοβασίλεμα 1939
Το γυμνό παιδί 1939
Το μεσουράνημα της φωτιάς 1940
Ηρωική συμφωνία… 1944
33 Ημέρες 1945
Λόγος ενός ληστή στη διάσκεψη του Πότσδαμ 1945
Η παραμυθένια Πολιτεία 1947
Το βιβλίο της Μαργαρίτας 1949
Ο Ταΰγετος και η σιωπή 1949
Τα θολά ποτάμια 1950
Πλούμιτσα Κροκεές 1950
Πλούμιτσα Αθήνα 1952
Έξοδος με το άλογο (Ύμνος στη χαρά) 1952
Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ 1954
Ο χρόνος και το ποτάμι 1957
Η μητέρα μου στην εκκλησία 1957
Βασιλική δρυς 1959
Το βάθος του κόσμου 1961
Αυτοβιογραφία 1961
Ωδή στον ήλιο 1974
Διαμαρτυρία 1974
Το ποτάμι Μπυές και τα εφτά ελεγεία 1975
Απογευματινό ηλιοτρόπιο 1976
Ο Προμηθέας ή Το παιχνίδι μιας μέρας 1978
Εις μνήμην (1940-1944) 1981
Λειτουργία κάτω απ’ την Ακρόπολη 1981
Ο διακεκριμένος πλανήτης 1983
Ηλιακός λύχνος 1984
Εκκρεμής δωρεά 1986
Χορωδία 1988
Η φιλοσοφία των λουλουδιών 1988
Σικελικά ποιήματα 1990
Διαμαρτυρία 1991
Συνάντηση με τη θάλασσα 1991

Πεζά: Το αγρίμι 1945
Το ηθικό στοιχείο στη δημοτική ποίηση 1954
Δυο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου 1949
Ο ένας από τους δύο κόσμους (Ένα ταξίδι - Μια γιορτή - Μερικά συμπεράσματα) 1958
Νίκος Καζαντζάκης 1960
Η Στροφή και η θέση του Σεφέρη 1962
Το αγρίμι και η καταιγίδα 1965
Οδύνη 1969
Μπροστά στο ίδιο ποτάμι 1972
Μαρτυρίες μιας κρίσιμης εποχής 1979
Ποιητικός λόγος και εθνική αλήθεια 1988
Λόγος για το Μεσολόγγι 1989
Η φθορά της γλώσσας φθορά του έθνους 1990
Ενώπιος ενωπίω (Ημερολογιακές σημειώσεις 1962) 1991
Οδύνη - Αυτοβιογραφικό

Μεταφράσεις: Ονορέ ντε Μπαλζάκ: "Μπάρμπα Γκόριο", Πρόλογος Μετάφραση Νικηφόρου Βρεττάκου 1954
Αττίλα Γιόζεφ: "Ποιήματα", Μετάφραση Νικηφόρου Βρεττάκου, Γιάννη Ρίτσου 1963
Εντίτα Μόρρις: "Τα λουλούδια της Χιροσίμα" 1978


Πικραμένος αναχωρητής...
Θα φύγω σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό λιθάρι
να στήσω το κρεβάτι μου κοντά στη νερομάνα
ν' απλώσω εκεί την πίκρα μου, να λιώσει όπως το χιόνι.
Μη με ρωτάς καλέ μου αϊτέ, μη με ξετάζεις ήλιε μου!
Μην πιάνεσαι απ' τους ώμους μου και με γυρίζεις
άνεμε!

φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αυγερινέ μου!
Φέξε το ποροφάραγκο!
Βοήθα ν' ανηφορήσω!
Ρίχτε στο δρόμο συννεφιά να μη γυρίσω πίσω!

Πολύ καλή παρουσίαση Δασοφύλακα!!! Να προσθέσω κι εγώ!!


ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ήμουνα ο Νικηφόρος στην αρχή.Μετά, με δολοφόνησαν.
Η μία ψυχή μου, αυτή που ήταν με τα λουλούδια
που έβγαζε κάθε άνοιξη φτερά και περιφέρονταν
γύρω από το Θεό κρατώντας το λαγούτο της,
πέθανε αμέσως. Η άλλη, πρόφτασε,
είδε το δολοφόνο, και, τουλάχιστο, πριν γίνει
γύρω απ'τον ήλιο διάφανος άνεμος, περιστρέφοντας
το βλέμμα σε όλα τα σημεία της γης, διαμαρτυρήθηκε.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΛΙΟ

Εσύ όμως ο ποιητής που ποτέ δεν θα φύγεις,
αλλά το ίδιο διαυγής θα γυρίζεις απάνω
απ'αυτό το προαιώνιο λίκνο της πέτρας, επίβλεψε
τα παιδιά που στα μάτια τους κατοπτρίζεται η μοίρα
των Ψαρών και του Διστόμου, επίβλεψε
τις μητέρες των οσίων και μαρτύρων, επίβλεψε
τον λαό Δωρητή
που έχει στραγγίξει την καρδιά του μέσα στο παγκόσμιο
θυσιαστήριο - κάτωχρος ανάμεσα στους ληστές

Τα παραπάνω ποιήματα είναι από τη συλλογή "Διαμαρτυρία"

Την δεκαετία του 80 μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, εμείς στον 3ο, αυτός στον 5ο. Μου έχει μείνει η εικόνα ενός ανθρώπου που έχει ζήσει μία έντονη και πλήρη ζωή. Το πρόσωπο του ήταν φωτισμένο από μία ακτίνα χαράς......

[video=youtube;Fg33zO5iWHs]https://www.youtube.com/watch?v=Fg33zO5iWHs[/video]

Πραγματικά υπέροχο το βίντεο που έβαλες φίλε Μπου Ραντλι, αξίζει να το δει κανείς, πολύ καλό αφιέρωμα!
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος ο Νικηφόρος, όποιος τον είχε γνωρίσει έλεγε μόνο καλά πράγματα, πάντα μελαγχολικός, νοσταλγός, ονειροπόλος και χαμογελαστός!

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου, ώσπου αναλήφθηκα.
Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.
Είσαι συ, που με βοήθησες ν’ ανακαλύψω λοιπόν
πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ’ τη νύχτα.
Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα
τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως.
Όλα λένε: Αγάπη. Κι όταν γράφω αγάπη δεν έχω πια άλλο.
Αλλά εγώ σ’ αγαπώ. Και γι’ αυτό κομματιάζω
τη λέξη αγάπη σε χιλιάδες ρινίσματα
και ζυμώνω τα χρώματα, όχι σαν να ’ναι να ειπώ ή να γράψω, αλλά
σα να ’μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περιβολιού
και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα.
Το Μάρτη σε στεφάνωσα με χελιδόνια.
Κ’ έκαμα να φυτρώσουνε κάτω στο γύρο του φουστανιού σου αγριολούλουδα,
που κυνηγιούνται σαν φώτα πολύχρωμα όταν χορεύεις
ή όταν ονειρεύεσαι πως χορεύεις και τινάζεσαι ανάλαφρα
σα να ζητάς να πιαστείς απ’ το υπέρτατο φως…
(Απόσπασμα από το ποίημα "Ο χορός του κορυδαλλού")

Καλησπέρα φίλε Στράτη, πραγματικά εξαιρετικοί οι σύνδεσμοι που παρέθεσες, έχουν πλούσιο υλικό και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο δεύτερο σύνδεσμο, στις μαρτυρίες, η συνέντευξη που έδωσε ο συνθέτης Παναγιώτης Κωνσταντακόπουλος για το πως μελοποίησε τον Νικηφόρο Βρεττάκο, ο τρόπος που μιλάει για τον Νικηφόρο, η ψυχική στήριξη που έλαβε από τον ίδιο ώστε να κάνει αυτό το έργο, είναι όμορφες μαρτυρίες που συμβάλουν στη συνολική εικόνα που δημιουργείς για τον "άνθρωπο" Νικηφόρο όσο ερευνάς! Πραγματικά υπέροχος σύνδεσμος! Όσο για την Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης ελπίζω σύντομα να λειτουργεί κανονικά γιατί αποτελεί ένα μεγάλο σύγχρονο κεφάλαιο για τον τόπο αυτός ο ποιητής!

Να παραθέσω έναν σύνδεσμο με συλλογή από ποιήματα του Νικηφόρου και ένα όμορφο ποίημα:

Τα δέντρα και η συνείδηση...
Αύριο, μεθαύριο, λέω, όσο θάναι καιρός,
ν’ ανεβώ να φυτέψω στο λόφο μου εκείνα τα δέντρα
να με αντιπροσωπέψουν στον τομέα της δημιουργίας. Τόσον
ήλιο πολύ που θησαύρισα και στο τέλος δεν μπόρεσα
μέσα σε λέξεις να τον κλείσω τον αιώνιο,
να φτιάξω μια διδασκαλία της ομορφιάς τουλάχιστο,
να φτιάξω ένα περιδέραιο ολόλαμπρο για τις ψυχές.
Μα αυτά τα δέντρα συμμετέχοντας στο μέγα έργο,
κινούμενα μες στο κινούμενο σύμπαν στις συνειδήσεις,
σ’ ένα άλλο θαύμα μεταβάλλοντας τον ήλιο που μου διέφυγε,
θα μου ευκολύνουνε τη διέλευση από τους κριτές.
Τα φαντάζομαι κιόλας, δυνατά, αιωνόβια,
φορτωμένα ως τα κούτσουρα με άνθη να σαλεύουν προς όλες
τις διευθύνσεις, προτείνοντας, με ψίθυρους αγάπης,
τους καρπούς της ειρήνης τους.
Αύριο, μεθαύριο, λέω, όσο θάναι καιρός,
ν’ αντικατασταθώ, φυτεύοντας εκείνα τα δέντρα.

Δασοφύλακα, ούτε διανοείσαι τι μου έκανε αυτό το τελευταίο ποίημα...πάω στο λιοντάρι μου να με παρηγορήσει...με τα φριχτά του δόντια...μ’ αυτά τα άτσαλα παιχνίδια του που με ματώνουν...αυτό της Νάρνια...κοιμάμαι μαζί του εδώ και καιρό...κτητικό πλάσμα...πιστό όμως και τρυφερό...

Βρε παιδιά, γιατί δεν με συγκινεί ο Βρεττάκος? Τώρα που έμαθα ότι υπηρξε 3 φορές υποψήφιος για Νόμπελ τρελλάθηκα.Λεω μέσα μου ευτυχώς που η Σοηδική Ακαδ. δε με διέψευσε!

Ο/Η Διατσέντα έγραψε:

Δασοφύλακα, ούτε διανοείσαι τι μου έκανε αυτό το τελευταίο ποίημα...πάω στο λιοντάρι μου να με παρηγορήσει...

Click to expand...

Υπάρχουν στιγμές φίλη μου Διατσέντα, όπου κάποιοι στίχοι ή ένα ποίημα, γίνεται σαν το αεράκι της αυγής που περνά από τις χαραμάδες των παραθύρων και των θυρών και έρχεται και σ' αγγίζει! Τον καθένα βέβαια διαφορετικά, αφού και με το αεράκι άλλος θα δροσιστεί και άλλος θα κρυώσει!

Ο/Η Φεγγαράδα έγραψε:

Βρε παιδιά, γιατί δεν με συγκινεί ο Βρεττάκος? Τώρα που έμαθα ότι υπηρξε 3 φορές υποψήφιος για Νόμπελ τρελλάθηκα.

Click to expand...

Φίλη μου Φεγγαράδα, δεν είναι κακό που δεν σε συγκινεί ο Βρεττάκος! Υπάρχουν πασίγνωστοι ποιητές που δεν με αγγίζουν, όπως μπορεί να αγγίζουν άλλους! Για να σε συγκινήσει κάποιος λόγος, ένα ποίημα ή ακόμα και ένα βιβλίο, πρέπει να υπάρχει μια "επαφή" με τον εκάστοτε ποιητή! Δηλαδή οι στίχοι, να εκφράζουν διάφορα πράγματα δικά σου ουσιαστικά, μέσα από την καρδιά σου, π.χ βιώματα, πιστεύω, σκέψεις, αισθήματα κλπ!

Σ' ευχαριστώ για την συμπαράσταση αλλά σου εξομολογιέμαι ότι αφότου πριν από 15-16 χρόνια ήρθα σε "επαφή" με την Δημουλά σβύσαν απ την καρδιά μου οι περισσότεροι "πασίγνωστοι " ποιητές. Το σοκ ήταν μεγάλο.Τί να κάνω? Παρόμοιο στραπάτσο έχω πάθει και με τη μουσική.

Όπως σου είπα φίλη μου Φεγγαράδα, αν κάτι όμορφο έχει η τέχνη, είναι ότι έχει πολλές πλευρές ώστε να μπορεί ο καθένας να βρίσκει την πλευρά που του αρέσει! Άλλωστε η Κική Δημουλά είναι μια πολύ σημαντική ποιήτρια, η οποία αν θυμάμαι καλά, είχε πάρει την έδρα των γραμμάτων στην Ακαδημία Αθηνών που είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου! Όπως και να χει, δεν παίζει ρόλο το όνομα, αλλά το έργο, αφού έχει τύχει να διαβάσω "ανώνυμα" ποιήματα τα οποία με άγγιζαν πάρα πολύ!

Να παραθέσω ένα αγαπημένο ποίημα του Νικηφόρου, "την βρύση του πουλιού":
Κάνε με ἀηδόνι Θεέ μου, πάρε μου όλες
τις λέξεις κι αφησέ μου τη φωτιά,
τη λαχτάρα, το πάθος, την αγάπη,
να τραγουδώ έτσι απλά, όπως τραγουδούσαν
οι γρύλοι μία φορά κι αντιλαλούσε
η Πλούμιτσα τη νύχτα. Όπως η βρύση
του Πουλιού μες στη φτέρη. Να γιομίζω
με το μουμούρισμα μου τη μεγάλη
κυψέλη τ' ουρανού. Να θησαυρίζω
τα νερά των βροχών και τις ανταύγειες
απ' το θαύμα του κόσμου. Να μ' απλώνουν
τις φούχτες τους οι άνθρωποι κι ένας ένας
να προσπερνούν. Κι αδιάκοπα να ρέω
τη ζωή, την ελπίδα, τη λάμψη του ήλιου,
του ηλιογέρματος το γαρουφαλένιο
ψιχάλισμα στα όρη, τη χαρά,
τα χρώματα να ρέω του ουράνιου τόξου
και τη βροχούλα της αστροφεγγιάς.
Ω τι καλά που 'ναι σ' αυτόν τον κόσμο!

Αγαπητέ φίλε Δασοφύλακα.Τόσο χρονών πούμαι,"γιανα σειστεί η γή κάτω απο τα πόδια μου" θέλω πολύ βαρύ και νέας τεχνολογίας πυροβολικό! Αυτό βρήκα στη Δημουλά (όπως στην εφηβεία μου είχα βει στον Καβάφη) χωρίς να πάψω ν άγαπώ τον Σολωμό και τον Κρυστάλλη. Τώρα, γιατί όχι και τον Βρεττάκο, δεν το ξέρω Ισως γιατί για μενα είναι αυτό που λένε deja vu.

Δασοφύλακα, δεν με εκπλήττεις με τη "Βρύση του πουλιού"...γιατί αυτό το αγαπώ ήδη χρόνια τώρα... Ευτυχής να κοιμάται η κ. Δημουλά, που μονοπωλεί την αγάπη της ποίησης, ανάμεσα σ’ εμάς τους θνητούς αυτού του κόσμου...εκεί στην ωραία Κυψέλη της...που δεν έχει σε ποιό παγκάκι να καθήσει, αφού είναι όλα γιομάτα από ξένο κόσμο, που ανασαίνει αέρα έξω απ’ τα υπόγειά του, μακριά απ’ το κανονικό του σπίτι...Αχ...στον καιρό του Βρεττάκου, ο κόσμος καθόταν απλά κάπου δίπλα...δεν “ξενιζόταν”...

Επανέρχομαι...φαντάσου να καταγράψεις τον Παπαδιαμάντη ως deja vu έναντι του Μπουκόφσκι...Επιλέγω αυτή την ακραία αντίστιξη επι τούτου...Γιατί κανείς να συγκρίνει δυο ποιητές άλλης προέλευσης, άλλων ερεθισμάτων, άλλης τεχνοτροπίας στη χρήση του λόγου, άλλης εποχής στο τέλος-τέλος; Η ομορφιά δεν έχει deja vu...ούτε χρόνο...καημένη Σαπφώ...καημένοι τόσοι deja vu...Σουηδική Ακαδημία δε...προσωπικά στο παλαιόν μου υπόδημα η ορθότητά της, ξέρει και ο έσχατος των εσχάτων τι ισορροπίες παίζονται στις βραβεύσεις της...σιγά μην αγαπούσα το Σεφέρη που έχω κορώνα μου ή τον Ελύτη αν δεν τους είχε βραβεύσει...παρντόν...που επανέρχομαι...θέσεις κι αντιθέσεις βλέπετε...καλημέρα σ’ όλους...

Σημείωση όπως του Στράτη: δεν υπερασπίζομαι τον Βρεττάκο τώρα, αλλά τη στάση απέναντι στο κάθε έργο που δεν παίρνει “εύκολη” αμφισβήτηση...απλά γιατί έχει έναν όγκο κι ένα βεληνεκές από μόνο του...

Κι άλλη σημείωση...τα ακαδημαϊλίκια δεν κάνουν τους ποιητές...δικό μου νόμισμα αυτό...Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που έκανε ποίηση όλους τους καημούς του κόσμου της δεν είναι λιγότερο ακαδημαϊκή απ’ τους ακαδημαϊκούς ποιητές...Τι κριτήρια Θεέ μου! Με το τυρμπανάκι της και το τσιγαράκι της...ένα δυό φωτογραφίες της έχουμε θαρρώ ή κάνω λάθος...Και δεν την ακούσαμε να έχει γνώμη επί παντός επιστητού στο κάτω-κάτω...αυτή κι άλλους πολλούς ΠΟΙΗΤΕΣ...που ίσως δεν κατέχουν καταπληκτικά την ελαστικότητα του λόγου και το νοηματικό παιχνίδι, που δεν είναι αυτοσκοπός αν δεν βγαίνει απ’ τα σπλάχνα κάποιου..αλλά κατέχουν να καταθέτουν τα σπλάχνα τους στο χαρτί...κι αυτό για μένα έχει την υπέρτατη σημασία...όχι η τσαχπινιά του λόγου, συγνώμη για την αγοραία λέξη τσαχπινιά...δεν είναι τυχαία...τη διαλέγω γιατί υποδηλώνει τον βαθιά ανέραστο που παίζει τον ερωτευμένο...

Ο/Η Διατσέντα έγραψε:

...Αχ...στον καιρό του Βρεττάκου, ο κόσμος καθόταν απλά κάπου δίπλα...δεν “ξενιζόταν”...

Click to expand...

Πραγματικά αυτή σου τη φράση την σκεφτόμουν όλο το βράδυ γιατί μέσα σ'αυτά τα χρόνια είδα πως ο κόσμος ξαφνικά όπως λες "ξενίστηκε" και προτιμάει, άλλοτε δικαιολογημένα & άλλοτε αδικαιολόγητα, να κάθετε σαν τον αχινό στα βράχια...

Ο/Η Διατσέντα έγραψε:

Κι άλλη σημείωση...τα ακαδημαϊλίκια δεν κάνουν τους ποιητές...δικό μου νόμισμα αυτό..

Click to expand...

Διατσέντα σε ότι είπες συμφωνώ!
Να συμπληρώσω πως πιστεύω, η μεγαλύτερη βράβευση είναι η ίδια η αποδοχή του κόσμου και για να το κερδίσεις αυτό πρέπει να ναι και το έργο σου άξιο αλλά και ο ίδιος ως άνθρωπος άξιος!
Να βάλω ένα όμορφο μελοποιημένο ποίημα, νομίζω αξίζει!

Ο/Η Φεγγαράδα έγραψε:

Βρε παιδιά, γιατί δεν με συγκινεί ο Βρεττάκος? Τώρα που έμαθα ότι υπηρξε 3 φορές υποψήφιος για Νόμπελ τρελλάθηκα.Λεω μέσα μου ευτυχώς που η Σοηδική Ακαδ. δε με διέψευσε!

Click to expand...

Το οτι δεν απενειμε η Σουηδικη Ακαδημια Νομπελ στο Βρεττακο δε λεει επι της ουσιας τιποτα ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΕΙΩΝΕΙ στο ελαχιστο.Ο Νικηφορος Βρεττακος ειναι Παγκοσμιος Ποιητης!!

Φυσικα ο καθενας εχει δικαιωμα να αγαπαει εναν ποιητη η οχι-και σε αυτο κανεις δεν μπορει να επεμβει.Η αντικειμενικη αξια του Βρεττακου ομως δεν μπορει να αμφισβητηθει!!!!.

Μου αρεσουν πολλοι ποιητες-ελαχιστοι εχουν μπει στην καρδια μου ομως κ εχουν γινει σημειο αναφορας.
Ριτσος,Ελυτης,Βαρναλης,Λειβαδιτης στα πρωτα του κι αρκετα ο Σεφερης κι ο Καββαδιας -ιδιως απο μελοποιησεις !Αναμεσα τους ο Βρεττακος κατεχει μια περιοπτη θεση,που με συγκλονισε με την ανθρωπια και το αιτημα για φως και ειρηνη οπως αυτο αναβλυζει μεσα απο τα ευωδιαστα του ποιηματα.
Συγκινητικα απλος και ευληπτος λογος,ηλιος,αγαπη στον Ανθρωπο,σεβας στη φυση και μια αυθεντικη ευλαβεια.

Το ωραιοτερο ποιημα του Βρεττακου για μενα ειναι το ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ,που ετυχε μια αφοπλιστικης μελοποιησης και μιας ανατριχιαστικης ερμηνειας....
[video=youtube;X094iczxK3w]https://www.youtube.com/watch?v=X094iczxK3w[/video]
Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'άνοιξη πίσω τους
Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε
Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

Ποιος να μεινει απαθης σε τετοια λογια, που ανυψωνουν την ψυχη του ανθρωπου ως το "θειο"?

Και βεβαια ενα απο τα κορυφαια ποιηματα που γραφτηκαν ποτε στην ελληνικη γλωσσα ειναι εκεινο του που το εχω μνημονευσει ημερα μνημης για τη Χιροσιμα.Προκειται για το ποιημα "ΣΤΟ ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΠΕΝΧΑΙΜΕΡ" που καταδεικνυει πως ο Βρεττακος -εκτος απο τεραστιος ποιητης υπηρξε κι "τεραστιος"Ανθρωπος...Ενας αυθεντικος Πολιτης Του Κοσμου!!!

Η σπαρακτικη κραυγη Ειρηνης με αφορμη την Ατομικη Βομβα και τη δημοσια συγνωμη ενος πρωτεργατη της του Ρομπερτ Οππενχαιμερ-πιο αφοπλιστικη απο ποτε.Οποιος ειχε την τυχη να ακουσει τη συνταρακτικη απαγγελια του Μανου Κατρακη -αξιωθηκε μια απο τις ομορφοτερες στιγμες Τεχνης και μεγαλειου!

Αναζητειστε το στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ- η στο τοπικ Σαν Σημερα στη λεσχη μας(χωρις την απαγγελλια του Κατρακη δυστυχως)

"Το πνεύμα αυτής της πεπρωμένης εθνικής γενιάς, συντρίφτηκε χωρίς για τούτο να βαραίνει η ευθύνη τις μάζες που το εξέφραζαν. Και το λάθος μας βρίσκεται στο ότι της αρνιόμαστε όχι την τιμή αλλά την συγγνώμη που της οφείλουμε σήμερα. Νομίζω πως αν για μια στιγμή μπορούσαμε ν' αποχτήσουμε την καθολική εθνική συνείδηση που μας λείπει, θα βάζαμε στην πάντα τα πολιτικά κριτήρια και θα αφηνόμαστε σε μια πανεθνική γονυκλισία μπροστά στη μνήμη τους."

Από την εισαγωγή του "Εις μνήμην 1940-1944" έτος έκδοσης 1981
—το μοναδικό βιβλίο με ιδιόχειρη αφιέρωση που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου—

Ασημένια, το 1986 μετείχα σε μια ομαδική έκθεση με ένα βιβλίο κοινό που εκδόθηκε ειδικά για την περίσταση. Μας τίμησε ο Νικηφόρος Βρεττάκος, είμασταν νιόβγαλτοι βιβλιοδέτες τότε, με τη “Φιλοσοφία των λουλουδιών” του, με εικονογράφηση του Γιώργη Βαρλάμου...Οκτώβρη 1986...είχα αγορασμένο το “Ο χρόνος και το ποτάμι”, εκδόσεις Δίφρος, του 1957...μου χάρισε κι εμένα τότε την αφιέρωσή του...Γενναιόδωρος καλωσυνάτος άνθρωπος...με βαθιά αγάπη για το σύμπαν γύρω του...έτσι που όλοι θα’πρεπε να’μαστε...

αντιγράφω κι εγώ απο’ κει...

Η ζωή που έχω μέσα μου, καλέ μου φίλε, φτάνει
για χίλια χρόνια, χίλιες ζωές, χίλιους αητούς κι ‘ ακόμα.
Τρία καλοκαίρια λάμπουνε μαζί μες στην καρδιά μου
κι ανθίζουν τρεις δίφορες άνοιξες. Τρεις χειμώνες
μέσα μου σμίγουν τις καλές βροχές τους. Κι απορώ:
Θ’ αστειεύεται όταν λέει ο χρόνος πως θα πεθάνω.
Γιατί, στ’ αλήθεια, πέστε μου, ποιός θα μπορούσε
να θάψει μιαν αστροφεγγιά, μιά οροσειρά, ένα δάσος,
μι’ αγάπη που παρ’ όλη του την άπλα δε μπορεί
να την χωρέσει την αυγή τούτη ο απάνω κόσμος;

Ένα όμορφο ποίημα, από τη συλλογή "Μαργαρίτα - Εικόνες απ' το ηλιοβασίλεμα" (1939) του Νικηφόρου Βρεττάκου, όπου το 1946, ο Μίκης Θεοδωράκης, έπειτα από τη γνωριμία του με τον ποιητή, μελοποίησε το ποίημα "Η Μαργαρίτα" και έγραψε ο συνθέτης για το έργο αυτό: Η σύνθεση αυτής της καντάτας έγινε από 18 έως 21 Νοέμβρη 1946, δηλαδή μέσα σε τέσσερις μέρες. Θαύμαζα από την Τρίπολη την ποίηση του Βρεττάκου που με τις "Γκριμάτσες του ανθρώπου" υπήρξε ο πρώτος που μας μύησε στη σύγχρονη ποίηση. Ο Νικηφόρος ήταν η ψυχή στην ομάδα των νέων διανοούμενων της επανάστασης. Εκεί τον γνώρισα και συνδέθηκα μαζί του. Σε μια από τις συναντήσεις μας μου έδωσε το ποίημα και λίγο αργότερα, κατά το τέλος της σύνθεσης, τον κάλεσα στη Νέα Σμύρνη, όπου προσπάθησα να του δώσω μια γεύση από τη δουλειά μου. Στην "αστρική" ποίηση του Βρεττάκου προσπαθώ να ανταποκριθώ με τη δική μου "αστρική" μουσική!

Μαργαρίτα
Άκουσε το αχνοσάλεμα της νύχτας
και κρύφτη φοβισμένη πίσω από τα χέρια μου.
Ανοίγω την πόρτα να ιδώ
Ο κόσμος λάμπει σαν άστρο.
Ποτέ δεν άνθισε μια τέτοια νύχτα
πέρα ως πέρα στον ουρανό
ποτέ δεν ακουστήκαν τόσο καθαρά
τα τρυφερά βελάσματα των άσπρων
αρνιών απ' τον παράδεισο σε όλη τη Γη!

Τη στέγη μας ταράζουν κάθε τόσο
οι ξαφνικές εκλάμψεις της αστροφεγγιάς.
Ανοίγω το παράθυρο και παίρνω
τ' αστροβρεγμένα στάχυα στην αγκαλιά μου.
Χιλιάδες έρωτες είναι ο Θεός!
Χιλιάδες έρωτες είναι ο κόσμος!
Έλα ιδές τ' άπειρο, Μαργαρίτα!

Ακούμε βαθιά στον ορίζοντα
σα μουσική που βροντά σ' υπερπόντιες αχτές
τους κρυστάλλινους γύρους της καινούριας ημέρας
κι ανεβαίνουμε τρέχοντας στους λόφους
να μπούμε στην ατμόσφαιρα των παγονιών!

Το στήθος μας παλεύει να στηριχτεί
στην άπειρη φωτεινή θάλασσα
μα η ψυχή μας φυσάει από παντού
και φεύγουμε χορεύοντας με χίλια δάχτυλα!
Ο κόσμος είναι απλός!
Ο κόσμος είναι απλός!

Γυρίζουμε γύρω σε μια υδάτινη στήλη
καθώς τα πουλιά στις τούφες των δέντρων!
Το κενό μυρίζει καλοκαίρι,
τα βουνά αχνίζουν στοργή.
Περνάμε από λόφο σε λόφο
στύβουμε το χαμόγελό μας στη θάλασσα
πιασμένοι από τα μεθυσμένα φουστάνια του κόσμου
συγκλονίζουμε τη συνείδηση του Θεού
κι αναστατώνουμε τις κοίτες των ποταμιών
τρελά παιδιά της Εύας και του Αδάμ
που απ' τις παραμυθένιες χώρες τ' ουρανού
διαλέξαμε της γης τον έρωτα!

Έλα να φύγουμε, Μαργαρίτα!
Οι πέτρες κι οι ωκεανοί δεν είναι τίποτα!
Περνάμε τη μυθική χώρα!
Κράτησε όσο μπορείς απ' τη λάμψη του Κόσμου!
Υπάρχουν χώρες που δεν έχει βρέξει ποτέ
υπάρχουν χώρες που ποτέ δεν τις φώτισε ο ήλιος.
Στη χώρα, λόγου χάρη, των Ιλιλαμά
δε φύτρωσαν ποτέ λουλούδια!
Και κατεβήκαμε από τα βουνά
καβάλα στ' άσπρα μας άλογα
με κρεμασμένα στους ώμους μας
τη βροχή και τον ήλιο.

Οι σπόροι της ψυχής μας γιόμισαν
με κόκκινους ιριδισμούς το σύμπαν!
Συνωστισμός από φως
στην πηγή που της έδινα
το νερό στην παλάμη μου.

Πιασμένοι απ' το χέρι
διπλώναμε τη θάλασσα
διπλώναμε τους αγέρες και τα μεγάλα βουνά,
τα ολόγυμνα στήθη μας ανάπνεαν τόσο βαθιά,
που βλέπαμε πέταλα κρίνων
να κατεβαίνουν απ' τ' άγνωστο!
Έλιωναν και δρόσιζε τα μαλλιά μας
του παραδείσου το χιόνι!

Τα συντρίμμια του φεγγαριού
πέφτοντας από πέτρα σε πέτρα
χρωματίζουν τη θάλασσα
Ποτέ δεν άνθισε μια τέτοια νύχτα
πέρα ως πέρα στον ουρανό
ποτέ δεν ακουστήκαν τόσο καθαρά
τα τρυφερά βελάσματα των άσπρων
αρνιών απ' τον παράδεισο σ' όλη τη γη!

Η Μαργαρίτα πλέει μέσα στη διάφανη
γάζα των ουρανών. Πια δεν υπάρχει
σε πεδιάδα ή λόφο η Μαργαρίτα!
Θείο βασίλειο των σκιών, άγνωστε κόσμε.
Πού μπορεί ν' αναπαύεται η τελειότητα
παρά εδώ που τελειώνουν τα ποτάμια σας
κι οι μεγάλες πηγές τους δε βουίζουν
παρά εδώ που τα έργα του Θεού
παίρνουνε την καθάρια τους τελείωση,
εδώ κάτω μονάχα, εδώ στην έσχατη
φωτισμένη κοιλάδα της σιγής!

Η Μαργαρίτα ξεκουράζεται και λάμπει
η Μαργαρίτα ενώθηκε με τ' άπειρο.
Την έθαψα στο κοιμητήρι των ερώτων
λευκοντυμένη, κάτω απ' τις αλέες
κι αντίκρυ απ' την καλύβα της σελήνης.
Ο αγέρας της χτυπάει το μέτωπό μου
κι εγώ ένα στίχο δεν μπορώ να γράψω
αιώνιο, απλό και θείο, σαν την ψυχή της!

Ο/Η Διατσέντα έγραψε:

Επανέρχομαι...φαντάσου να καταγράψεις τον Παπαδιαμάντη ως deja vu έναντι του Μπουκόφσκι...Επιλέγω αυτή την ακραία αντίστιξη επι τούτου...Γιατί κανείς να συγκρίνει δυο ποιητές άλλης προέλευσης, άλλων ερεθισμάτων, άλλης τεχνοτροπίας στη χρήση του λόγου, άλλης εποχής στο τέλος-τέλος; Η ομορφιά δεν έχει deja vu...ούτε χρόνο...καημένη Σαπφώ...καημένοι τόσοι deja vu...Σουηδική Ακαδημία δε...προσωπικά στο παλαιόν μου υπόδημα η ορθότητά της, ξέρει και ο έσχατος των εσχάτων τι ισορροπίες παίζονται στις βραβεύσεις της...σιγά μην αγαπούσα το Σεφέρη που έχω κορώνα μου ή τον Ελύτη αν δεν τους είχε βραβεύσει...παρντόν...που επανέρχομαι...θέσεις κι αντιθέσεις βλέπετε...καλημέρα σ’ όλους...

Σημείωση όπως του Στράτη: δεν υπερασπίζομαι τον Βρεττάκο τώρα, αλλά τη στάση απέναντι στο κάθε έργο που δεν παίρνει “εύκολη” αμφισβήτηση...απλά γιατί έχει έναν όγκο κι ένα βεληνεκές από μόνο του...

Κι άλλη σημείωση...τα ακαδημαϊλίκια δεν κάνουν τους ποιητές...δικό μου νόμισμα αυτό...Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που έκανε ποίηση όλους τους καημούς του κόσμου της δεν είναι λιγότερο ακαδημαϊκή απ’ τους ακαδημαϊκούς ποιητές...Τι κριτήρια Θεέ μου! Με το τυρμπανάκι της και το τσιγαράκι της...ένα δυό φωτογραφίες της έχουμε θαρρώ ή κάνω λάθος...Και δεν την ακούσαμε να έχει γνώμη επί παντός επιστητού στο κάτω-κάτω...αυτή κι άλλους πολλούς ΠΟΙΗΤΕΣ...που ίσως δεν κατέχουν καταπληκτικά την ελαστικότητα του λόγου και το νοηματικό παιχνίδι, που δεν είναι αυτοσκοπός αν δεν βγαίνει απ’ τα σπλάχνα κάποιου..αλλά κατέχουν να καταθέτουν τα σπλάχνα τους στο χαρτί...κι αυτό για μένα έχει την υπέρτατη σημασία...όχι η τσαχπινιά του λόγου, συγνώμη για την αγοραία λέξη τσαχπινιά...δεν είναι τυχαία...τη διαλέγω γιατί υποδηλώνει τον βαθιά ανέραστο που παίζει τον ερωτευμένο...

Click to expand...

Θα ήθελα να υπογραμμίσω με κόκκινο μελάνι φράσεις στο πιο πάνω κείμενο που καταδεικνύουν την οριακή χρήση προσώπων, όπως ο Παπαδιαμάντης και η Σαπφώ, σαν ένα διαλεκτικό εργαλείο, για να δοθεί εμφατικά, η λάθος χρήση της φράσης deja vu όσον αφορά στον Νικηφόρο Βρεττάκο. Θεώρησα πως ήταν αρκετά καταφανές πως ΕΓΩ χρησιμοποιώ αυτά τα πρόσωπα για εμφατικούς λόγους κι ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ σ’ αυτό το νήμα...Επειδή το θέμα ανασύρεται συνεχόμενα παντού σε άλλα νήματα...ξεκαθαρίζω την ξεκάθαρη θέση μου, για μια ακόμη φορά κι αν αυτό αντιβαίνει στα δέοντα του φόρουμ, παρακαλώ να σβηστεί αυτή η παρέμβαση...Αν όχι, παρακαλώ, ας παραμείνει, για όσους θεωρούν χλευαστικό το κείμενό μου. Δεν είναι. Άλλο είναι...Νόμιζα πως είναι ξεκάθαρο...Μάλλον δεν είναι...Για όποιον θεωρεί πως θα έπρεπε να λύσω όλο αυτό με προσωπικό μήνυμα, ενημερώνω ότι έχει προηγηθεί ήδη ένα προσωπικό μήνυμα προς εμέ που είχε απειλητικό χαρακτήρα να επανορθώσω (ΤΙ να επανορθώσω, αλήθεια δεν ξέρω), γιατί αλλιώς θα δεχόμουν κάποιου είδους ρεζίλεμα...ε, συγχωρείστε με δεν μπορώ να ανταλλάξω κανένα πμ σε τέτοια βάση...

Και μια επιπλέον μάλλον απαραίτητη ομολογία για να διευκολύνω το άλλο μέλος του φόρουμ που επιμένει στο θέμα παντού...Δεν θα ενημερώσω για τις γνώσεις μου των Γαλλικών ή όχι...Θα πώ τι γνωρίζω για τη φράση deja vu και γιατί κατά τη γνώμη μου κανένας δημιουργός δεν μπορεί να θεωρείται deja vu.

DEJA VU: κατά γράμμα μετάφραση, το ήδη ειδωμένο, κατ’ επέκταση το ήδη γνωστό. Εφαρμογές της φράσης: 1. για όσα είναι ήδη γνωστά κι ανασύρονται κατά κάποιο τρόπο στη μνήμη ή στη ζωή μας γενικότερα...2. στην ψυχολογία και σε συνάρτηση με την λειτουργία του ασυνείδητου, για όσα έχουμε την εντύπωση πως γνωρίσαμε ή ζήσαμε στο παρελθόν, χωρίς να έχουμε σαφή ντοκουμέντα ότι τα γνωρίσαμε ή τα ζήσαμε.

Εφαρμογή τώρα στην κουβέντα μας των πιο πάνω. Θα γίνω ανατριχιαστικά σαφής. Πιο σαφής δεν μπορώ. Νικηφόρος Βρεττάκος ή κι οιοσδήποτε λογοτέχνης, που κατάφερε να διαρκέσει σε βάθος χρόνου και σε πλάτος και μήκος συγκίνησης των αναγνωστών του...Δεν μπορεί κανείς να είναι deja vu και δεν μπορεί γιατί κάθε ένας είναι ένα μέγεθος από μόνος του και αποτελεί από μόνος του την δύναμη του λόγου σε μια δεδομένη στιγμή, αλλά και διαχρονικά κι αυτά δοκιμασμένα κι όχι γιατί το λέει ένας και μόνο άνθρωπος.

Κατά συνέπεια, αν κάποιος χαρακτηρίσει deja vu έναν τέτοιον δημιουργό θα πρέπει να ξέρει ότι ένας άλλος έχει το δικαίωμα να αντιπεί στον χαρακτηρισμό του.

Αυτό έγινε από την πλευρά μου...

Φίλοι συγχωρείστε μου την ξαναπαρέμβαση...Ελπίζω η κουβέντα για την παρεξήγηση αυτή να λήξει εδώ...