[Με ελατήριο μία παρουσίαση του Στράτη]
Ο Άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει μέσα στην κοινωνία. Όσο λίγο κι αν συνδέεται με τον Κόσμο, Αυτός ποτέ δεν θα μπορέσει να τον ξεχάσει πλήρως, ή ν' αντέξει να λησμονηθεί τελείως απ’ αυτόν. Απηυδισμένος από την ενοχή ή τον παραλογισμό της Ανθρωπότητας, ο Μισάνθρωπος πετά και φεύγει από αυτήν· αποφασίζει να γίνει ένας Ερημίτης και θάβεται μέσα στη Σπηλιά κάποιου ζοφερού Βράχου. Ενόσω το Μίσος θα φλογίζει τον κόρφο του, Αυτός πιθανόν και να μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος με την κατάστασή του· αλλ’ όμως, όταν τα πάθη του αρχίσουν να κρυώνουν· όταν ο Χρόνος θα έχει μαλακώσει τη θλίψη του και θά ’χει θεραπεύσει τις πληγές που έφερε μαζί στη μοναξιά του, θαρρείς πως η Ικανοποίηση θα καταστεί Σύντροφός του; Α! Όχι, Ροζάριο. Μην υπομένοντας άλλο τη βιαιότητα των παθών του, συναισθάνεται όλη την μονοτονία του τρόπου με τον οποίον ζει, κι η καρδιά του γίνεται θήραμα της Ανίας και της εξουθένωσης. Κοιτά γύρω του κι ανακαλύπτει πως είναι μόνος του μέσα στο Σύμπαν· η αγάπη για την κοινωνία αναβιώνει στο στήθος του, κι αγκομαχά να επιστρέψει πάλι πίσω στον κόσμο που εγκατέλειψε. Η Φύση χάνει όλη τη γοητεία της μπρος στα μάτια του· κανείς δεν είναι κοντά του για να επισημάνει τις ομορφιές της, ή για να μοιραστεί μαζί του το θαυμασμό του για την υπεροχή και την ποικιλία της. Στηριγμένος πάνω στο θραύσμα κάποιου Βράχου, ατενίζει με βλέμμα κενό τον καταρράκτη που πέφτει, βλέπει δίχως συναίσθημα τη δόξα του δύοντος Ηλίου. Τη Νύχτα επιστρέφει σιγά-σιγά πίσω στο Κελί του, γιατί κανείς δεν είναι εκεί για ν’ αγωνιά για την άφιξή του. Δεν νιώθει καμιά άνεση με το μοναχικό, ανούσιο γεύμα του· ρίχνεται πάνω στην κλίνη του, την καμωμένη από Βρύα, και ξυπνά μόνο και μόνο για να περάσει άλλη μια μέρα, ίδια μονότονη κι άχαρη με την προηγούμενη.
M. G. Lewis, The Monk; Α Romance. (απόσπασμα)
[Χρησιμοποιήθηκε η ορθογραφία του αυθεντικού κειμένου]
[Χρησιμοποιήθηκε η ορθογραφία του αυθεντικού κειμένου]