Γεώργιος Βιζυηνός: "Ποίος Ήτον ο Φονεύς του Αδελφού μου"

Τίτλος: Ποίος Ήτον ο Φονεύς του Αδελφού μου
Συγγραφέας: Γεώργιος Βιζυηνός
Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό "Εστία" — 1883
Αυτή η έκδοση: Λέσχη του Βιβλίου — 8 Φεβ. 2015
Επιμέλεια κειμένου: Ασημένια
Εισαγωγικό κείμενο: Κόρτο Μαλτέζε
Μορφοποίηση, εξώφυλλο: Φαροφύλακας
Αριθμός σελίδων: 61 (pdf)

Κατέβασέ το από εδώ

Ο Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) γεννήθηκε σε ένα χωρίο της Ανατολικής Θράκης. Από μικρός ορφάνεψε και δυσκολεύτηκε πολύ να μορφωθεί. Αναγκάστηκε να αλλάξει πολλές δουλειές και προσπάθησε να καθιερωθεί σαν ποιητής από τα μαθητικά του χρόνια. Σήμερα το θυμόμαστε κυρίως για τα διηγήματά του τα οποία δημοσίευσε την δεκαετία του 1880 σε διάφορα περιοδικά και με τα οποία χωρίς υπερβολές ανακαίνισε την ελληνική πεζογραφία δίνοντας ένα ψυχολογικό βάθος στους ήρωές του που ως τότε δεν υπήρχε στην ελληνική λογοτεχνία. Τα γνωστότερα διηγήματά του είναι τα ακόλουθα: "Το αμάρτημα της μητρός μου", "Ποίος ήτον ο φονευς του αδελφού μου" και "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" εμπνευσμένα από την οικογένειά του. Τελικά οι μόνιμη οικονομική του δυσχέρεια αλλά και ο άτυχος έρωτάς του για μια ανήλικη μαθήτριά του τον οδήγησαν σε φρενοκομείο όπου πέθανε το 1896.

Το "Ποίος Ήτον ο Φονεύς του Αδελφού μου" είναι κι αυτό ένα αυτοβιογραφικό διήγημα το οποίο εκδόθηκε κι αυτό το 1883 στο περιοδικό Εστία.

Συγκλονιστικό διήγημα... μια καλή ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω...

Ευχαριστούμε πολύ Φαροφύλακα, Ασημένια και Κόρτο Μαλτέζε...

Να σας ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου.

Έχω διαβάσει μόνο τον Τρομάρα, και είχα υποσχεθεί ότι θα διαβάσω κι άλλα δικά του.

σημ. Τρομάρα ονομάσαμε το γάτο μας, γιατί έμοιαζε με τον ήρωα!

Γοητευτική ιστορία στο ιδιαίτερο γλωσσολογικό στυλ του συγγραφέα. Μπράβο παιδιά, κάνατε πολύ αξιόλογη δουλειά!!!

Ο/Η Μπου Ραντλι έγραψε:

Μπράβο παιδιά, κάνατε πολύ αξιόλογη δουλειά!!!

Click to expand...

όχι παίζουνε ))

Υπέροχο διήγημα, από τα κορυφαία της Νεοελληνικής γραμματείας. Ο Βιζυηνός αντιμετωπίζει το ζήτημα της ανενοχής.

δική σου η λέξη; πώς την εννοείς;

Παρότι ο Βιζυηνός θεωρεί τον εαυτό του ποιητή, αυτό που τον έκανε γνωστό αλλά και αποδεκτό στους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής ήταν τα πεζά του διηγήματα.
Ο χρόνος αφήγησης της ιστορίας τοποθετείται γύρω στα 1880, ο χρόνος θανάτου του αδελφού του τρία χρόνια πριν, και ο επίλογος και ίσως και η συγγραφή του διηγήματος έγινε τρία χρόνια μετά το 1880.

Τα διηγήματα του Βιζυηνού που εγώ έχω διαβάσει, έχουν μια ιδιαιτερότητα στην γλώσσα. Ενώ η αφήγηση γίνεται στην "απλή" καθαρεύουσα, οι διάλογοι γίνονται στην λαϊκή ντοπιολαλιά του συγγραφέα.
Έτσι τα διηγήματά του γίνονται πιο ζωντανά και πιο αληθινά. Και σήμερα που έχουμε αφήσει πίσω μας την καθαρεύουσα, η ανάγνωση των διηγημάτων δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία ως προς την κατανόησή τους.

Στο διήγημα αυτό, πολλά εξαρτώνται τελικά από την μοίρα που την διαμορφώνουν όμως οι επιλογές αλλά και ο χαρακτήρας των ηρώων της ιστορίας. Η μοίρα μπλέκει με κάποια από τα χριστιανικά διδάγματα της αγάπης στον συνάνθρωπο, της ανιδιοτελούς προσφοράς στους ανήμπορους και στους ξένους, της συγχώρεσης, αλλά και με τις αρχαιοελληνικές Ερινύες και τις τύψεις συνείδησης, στο πιο, κατά τη δική μου άποψη, ενδιαφέρον διήγημα του Βιζυηνού.

Λίγα λόγια για την ιστορία του διηγήματος:
Δολοφονείται ο αδελφός του αφηγητή και συγγραφέα, την πρώτη ημέρα που εργάζεται ως ταχυδρόμος. Η μητέρα προσπαθεί με τη βοήθεια του αφηγητή, όταν έρχεται από τα ξένα, να ανακαλύψει τον δράστη. Πιστεύει πως αυτό θα ηρεμήσει όχι μόνο την ψυχή της αλλά και την ψυχή του νεκρού παιδιού της. Για την ανεύρεση του φονιά, ταξιδεύουν στην Πόλη, ώστε να μπορούν να τρέξουν και να πιέσουν τις εκεί επίσημες αρχές ως προς την ανεύρεση του εγκληματία. Η συνάντηση με το μουσουλμάνο Κιαμήλ και τη μητέρα του, το θερμό τους καλωσόρισμα καθώς και η ζεστή φιλοξενία που τους προσφέρουν σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το πρόσωπο της μητέρας του αφηγητή είναι από τα πιο βασικά σημεία του διηγήματος.

http://www.politeianet.gr/books/bizuinos-m-georgios-ta-nea-ellinika-gm-bizuinos-apanta-ta-diigimata-bibliodetimeni-ekdosi-226707

Η λέξη δεν είναι δική μου την δανείστηκα από το παραπάνω βιβλίο που περιέχει άπαντα τα διηγήματα του Βιζυηνού σχολιασμένα και με προλογικά σημειώματα.
Αν έχεις διαβάσει το διήγημα (αν όχι κάνε τον κόπο!..) θα διαπιστώσεις το ζήτημα της ανενοχής. Ότι δηλαδή το έγκλημα είναι έγκλημα και χρήζει τιμωρίας , πρωτίστως αν και στην συνείδηση του δράστη αναγνωρίζεται ως τέτοιο. Σε παροτρύνω πάντως να αγοράσεις το βιβλίο, αξίζει τα λεφτά του. Ή δες και εδώ ... https://www.youtube.com/watch?v=rWs5_79kQLo

Όσο για την λέξη της ανενοχής, στην παραπομπή δεν υπάρχει, μάλλον εννοείς ότι την βρήκες στο προλογικό σημείωμα (του Ρένου Αποστολίδη?) πάντως είναι μια λέξη μάλλον που την έχει εφεύρει και ίσως είναι ο μόνος που την χρησιμοποιεί.

ΥΣ. Δεν χρειάζεται να τον παροτρύνεις να αγοράσει το διήγημα. Το έχει.

Φίλε Απόστολε, η λέξη "ανένοχή" δεν υπάρχει σε κανένα από τα λεξικά που συμβουλεύτηκα (Μπαμπινιώτη, Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη), ενώ στο Liddell Scott, που τυχαίνει να έχω δίπλα μου αυτήν την στιγμή κι είπα να ρίξω μια ματιά, υπάρχει το ανένοχος, όμως με τελείως άλλη σημασία από αυτήν που περιγράφεις (στο Liddel Scott: ο μη ενεχόμενος, ο μη υπεύθυνος). Και πάλι σε κάποιο κείμενο που δεν ανήκει στην γλώσσα όπως την μιλάμε σήμερα. Ομοίως, η λ. δεν γκουγκλίζεται.

Το ότι κάποιος βάζει στο ψιλοάσχετο μια λέξη κάπου, όπως την αντιλαμβάνεται, δεν σημαίνει πως οι υπόλοιποι οφείλουμε ή μπορούμε να γνωρίζουμε τί έχει στο μυαλό του και πώς την εννοεί. Πόσο μάλλον που αν λέγαμε να την την κατανοήσουμε κατά τον σχηματισμό της, κι εφόσον δεν υπάρχει σε λεξικά κτλ., θα κρίναμε πως ανενοχή σημαίνει όχι ενοχή και άρα αθωότητα.

Όσο για το βιβλίο που μου λες να αγοράσω, δεν θα χρειαστεί. Ο Βιζυηνός είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου διηγηματογράφους, εξού κι όπως βλέπεις έχω συμμετάσχει με τα άλλα παιδιά στην δημιουργία του ηλ. βιβλίου που υπάρχει στην πρώτη ανάρτηση.Τα διηγήματά του τα έχω από Εστία (αν όχι και σε κάποια άλλη έκδοση).

Είναι ένοχος, γιατί έτσι νιώθει! Για αυτό και καταλήγει στην παράνοια. Ναι η λέξη είναι από το βιβλίο και είναι των γιων του Ρένου. Το ότι ο Απόστολιδης μπορεί να δημιούργησε και μια δική του λέξη δεν νομίζω ότι πρέπει να μας δημιουργεί έκπληξη.

Απόστολε μας γέμισες σπόηλερ!!!

Ζητώ συγγνώμη δεν ήξερα το συγκεκριμένο κανόνα! Δεν θα επαναληφθεί!