Μπλάκσαντ (Blacksad)

Ένα καταπληκτικό κόμιξ είναι κι ο Μπλακσαντ (Blacksad), ο μαύρος γάτος ντεντέκτιβ, σε σενάριο Ντίαθ Κανάλες (Juan Diaz Canales) και σχέδιο Γκουαρνίδο (Juanjo Guarnido). Ισπανοί καί οι δύο αν και τα άλμπουμ κυκλοφορούν πρώτα στην Γαλλία στοχεύοντας προφανώς σε ένα πιο ώριμο για κόμιξ κοινό.



Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει μοναχά τρεις ιστορίες, όλες κι όλες, μέσα σε δέκα χρόνια, πράγμα που μάλλον φανερώνει την πολλή δουλειά που απαιτείται για το άψογο αποτέλεσμα που φτάνει τελικά στα χέρια μας. Το σχέδιο είναι έντονα εκφραστικό και πολύ προσεγμένο: κάθε καρέ ένας πίνακας που θα μπορούσα να κρεμάσω στον τοίχο μου. Το σενάριο απλά καταπληκτικό! Έξυπνη και ενδιαφέρουσα πλοκή με συνεχείς εκπλήξεις! Ένα εικονογραφηγήμα που έχει διακριθεί κι έχει κατακτήσει σημαντικά βραβεία, στην Ανγκουλέμ και αλλού.

Κατά την επίσκεψή μου στην Βαρκελώνη ενθουσιάστηκα όταν βρήκα σε ένα βιβλιοπωλείο ένα πολύ μεγάλο και ενημερωμένο τμήμα με κόμιξ και εκεί αγόρασα (μεταξύ πολλωωωών άλλων ;) ) σκληρόδετα καί τα τρία άλμπουμ τού Μπλακσαντ, στα Ισπανικά. Τις προάλλες βρήκα στον Ιανό τον τρίτο τόμο καί στα Ελληνικά με μαλακό εξώφυλλο μόλις για 6 €, εκδομένο από την Ελευθεροτυπία, που φαντάζομαι, μπορεί να έχει κυκλοφορήσει και τους άλλους δύο. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά.

Οι ιστορίες λοιπόν εκτυλίσσονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάπου στην δεκαετία τού '50. Οι ήρωες είναι ανθρωπόμορφα ζώα κάθε λογής και πρωταγωνιστής είναι ένας γάτος, μαύρος... πονηρός ( ), σκληρός όμως συναισθηματικός, έξυπνος και ρωμαλέος, με πολλές γνωριμίες αν και μοναχικός, και με μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες! Ο αρχετυπικός ντεντέκτιβ δηλαδή!



Πέρα από το αριστοτεχνικό αισθητικό αποτέλεσμα το σενάριο αληθινά ξεχωρίζει και συνδυάζει αστυνομική πλοκή με πολιτικό θέμα όπου βλέπουμε τα ζώα να εμπλέκονται σε πολύ... ανθρώπινες ιστορίες!

Στην πρώτη ιστορία, "Κάπου Ανάμεσα στις Σκιές" (Quelque Part Entre les Ombres) πρωτογνωριζόμαστε με τον Μπλακσαντ καθώς τον βλέπουμε να προσπαθεί να διαλευκάνει τον φόνο μιας παλιάς του αγαπημένης σε μια κλασική, αστυνομική ιστορία δίχως πολιτικό χρώμα.



Πολιτικό χρώμα βρίσκουμε στην δεύτερη ιστορία, "Το Αρκτικό Έθνος" (Arctic-Nation) το οποίο αγγίζει το θέμα τού ρατσισμού με σαφείς αναφορές στην Κου-Κλουξ-Κλαν. Εδώ ο ρατσισμός έχει σκιαγραφηθεί πολύ καλά και είναι από τα ζώα με λευκό τρίχωμα προς τα ζώα με μαύρο τρίχωμα! Το θέμα είναι η απαγωγή μιας μικρής μαύρης και σε αυτήν την ιστορία, μεταξύ άλλων, γίνεται και η γνωριμία τού Μπλακσαντ με τον δημοσιογράφο Γουίκλη ο οποίος θα τον συντροφεύει εφεξής στις περιπέτειές του.

Στην τρίτη ιστορία, "Κόκκινη Ψυχή" (Ame Rouge), το θέμα είναι η αριστερά και ο αντικομμουνισμός στις ΗΠΑ και βλέπουμε τον Μπλακσαντ να εμπλέκεται με αριστερούς καλλιτέχνες και φόνους που δεν τον αφορούν και να προσπαθεί να την βγάλει καθαρή. Υπάρχει επίσης μικρή αναφορά στο ολοκαύτωμα και τους Ναζί.

Στις ιστορίες βλέπει κανείς όλα τα ζώα, ενίοτε σε αρχετυπικούς ρόλους και π.χ. ο κακός θα είναι φίδι και οι αστυνομικοί θα είναι κυρίως σκυλιά. Άλλα ζώα είναι περισσότερο ανθρωπόμορφα, ειδικά οι όμορφες γυναίκες, ενώ άλλα λιγότερο. Τα περισσότερα δεν έχουν ουρές αν και κάποιος χαρακτήρας μπορεί να παρουσιαστεί με την ουρά του να εξέχει μέσα από τα ανθρώπινα ρούχα.

Ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα λοιπόν και προσωπικά αληθινά ανυπομονώ να δω να εκδίδεται κάποιο νέο άλμπουμ. Ένα πολύ καλό κόμιξ που αξίζει την προσοχή μας.



( Και μια μικρή... -ε, ίσως μεγάλη- παρένθεση εδώ για την ελληνική μετάφραση τού τρίτου τόμου που διάβασα. Με ενόχλησαν κάπως δυο προφανή σφάλματα. Ο καθηγητής αναφέρεται στον Μπλακσαντ με το παρατσούκλι που του είχε όταν ήταν μικρός. Μόνο που την μια τον φωνάζει "ξεφτέρι" και την άλλη "φωστήρα". Ένας μεταφραστής θα πρέπει όταν μεταφράζει να παρακολουθεί και την υπόθεση. Ένα είναι, φυσικά, το χαρακτηριστικό όνομα που του είχε ο καθηγητής, αλλιώς τι χαρακτηριστικό θα ήταν; (παντού chico listo στα Ισπανικά). Έπειτα η διάλεξη την μια ονομάζεται "Μια Εργασία για την Ειρήνη" και την άλλη "Μια Ενέργεια για την Ειρήνη" που είναι και το σωστό. Το ίδιο σφάλμα ασυνέπειας!

Υπάρχουν και μικρολαθάκια που περνούν μάλλον απαρατήρητα όπως εκεί που γράφει "να μην μας πάρουν τα σιρόπια" δηλ. οι γλύκες, ενώ θα έπρεπε να είχε μεταφραστεί "να μην μας πάρουν τα ζουμιά" δηλ. τα δάκρια, τελείως διαφορετικά σε νόημα! )

Απορια : γιατι οι αντρες εχουν πιο.. ζωωμορφη φατσα και οι γυναικες πιο ανθρωπινη;

Αναρωτιεμαι αν υπαρχουν.. σκηνες καπως ερωτικες κτλ (γιατι λεει πως ειναι γυναικας ο γατος) πως θα βγαινει αισθητικα το αποτελεσμα.

Τελος.. ο γατος πρωτη εικονα πανω, ειναι φοβερο το σκιτσο του

Ο/Η Λορένα έγραψε:

Απορια : γιατι οι αντρες εχουν πιο.. ζωωμορφη φατσα και οι γυναικες πιο ανθρωπινη;

Click to expand...

Μμμ αυτό ακριβώς αναρωτήθηκα και γω! Μήπως υπονοείται κάτι;;

Η ζωομορφία βέβαια δεν είναι κάτι το νέο στον κόσμο των κόμιξ. Ο κόσμος τού Ντίσνεη (Disney), τα Λούνι Τιούνς (Loony Tunes), ο Τεξ Άβερη, ο Ροζ Πάνθηρας κτλ. δηλ. τα πιο γνωστά καρτούν και κόμιξ τού κόσμου έχουν για πρωταγωνιστές ζώα που συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. Τώρα αν είναι ανθρωπόμορφα ζώα ή ζωόμορφοι άνθρωποι, είναι κι αυτό μια συζήτηση.

Είναι ενδιαφέρον πως σε πολλές περιπτώσεις ζωόμορφοι και ζώα υπάρχουν μαζί κι έτσι ο Γκούφυ που είναι σκύλος έχει για κατοικίδιο τον Πλούτο που είναι κι αυτός σκύλος. Δεν διαφέρουν ιδιαίτερα στην φάτσα και μάλλον ούτε στην ράτσα (μακριά μουσούδα, και κρεμασμένα μακριά μαύρα αυτιά) απλά ο ένας φοράει ρούχα, περπατάει στα δύο και ζει σε σπίτι ενώ ο άλλος είναι γυμνός, περπατάει στα τέσσερα και ζει σε σκυλόσπιτο. Αναρωτιέσαι εάν τάχα η διάκριση εδώ είναι ταξική από ένα διαπιστωμένα καπιταλιστικό κόμιξ.

Όμως άλλο ξεκίνησα να πω. Η ιδέα τής ζωομορφίας είναι κάτι που υπάρχει και πέρα απ' τα κόμιξ και που στοιχειώνει την ανθρωπότητα ήδη από πολύ αρχαίους χρόνους. Δεν θα ήθελα να πιάσω εδώ την κάθε περίσταση (π.χ. τον λυκανθρωπισμό) αλλά μονάχα να αναφέρω τους αρχαίους θεούς τής Αιγύπτου οι οποίο συχνά παρουσιάζονταν με σώμα ανθρώπου και κεφάλι κάποιου ζώου.

Έτσι ο Μπλάκσαντ δεν μπορεί να μην φέρει στο μυαλό την θεά Μπαστέτ και όμοια πολλές άλλες φιγούρες που ξεπηδούν από την πένα τού Γκουαρνίδο μοιάζουν με τον Άνουβη, τον Θωθ, τον Ώρο κτλ.



Εδώ σας έβαλα δίπλα-δίπλα τον θεό Σομπέκ, που έχει κεφάλι κορκόδειλου, μ' έναν κορκοδειλοειδή κακούργο που συναντάμε στην "Κόκκινη Ψυχή" (αυτό το είδος κορκόδειλου με λεπτό ρύγχος ονομάζεται γαβιάλης). Και αυτός που ακολουθεί εδώ κάτω δεν μπορεί παρά να μας κάνει να σκεφτούμε τον Έλληνα Μινώταυρο.



Θα ήταν ενδιαφέρον να μπορούσαμε να εντοπίσουμε τα αίτια που οδήγησαν στην καλλιτεχνική σύλληψη τής ζωομορφίας. Πιστεύω πως κάπου υπονοείται κτηνοβασία και άλλωστε στα αρχαία κείμενα υπάρχουν κάμποσες αναφορές ή νύξεις για την συγκεκριμένη ανώμαλη πρακτική ενώ καρπός ενός τέτοιου στρεβλού έρωτα είναι κι ο δικός μας Μινώταυρος.

Για να επιστρέψω όμως στο ερώτημα τής Λορένας, δεν είναι έχουν όλες οι γυναίκες τού Μπλακσαντ έντονη ανθρωπομορφία: κυρίως οι όμορφες. Αυτό μπορεί να έχει να κάνει με το ότι το σεξουαλικό στάνταρ τού ανθρώπου για την γυναικεία ομορφιά συγκλίνει βεβαίως στο γυναικείο πρόσωπο. Βέβαια, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν ισχύει κάτι αντίστοιχο για τους άντρες τού κόμιξ.

Όπως και να έχει, απαντώντας και πάλι στο ερώτημα τής Λορένας, υπάρχουν κάποιες λίγες αισθησιακές σκηνές στο κόμιξ όπως αυτή εδώ:



Μάλιστα, απ' ό,τι βλέπετε οι δυο ερωτευμένοι ακούν το "That Old Black Magic" που σας το αφιερώνω, εδώ από τον Φρανκ Σινάτρα.

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

Η ιδέα τής ζωομορφίας είναι κάτι που υπάρχει και πέρα απ' τα κόμιξ και που στοιχειώνει την ανθρωπότητα ήδη από πολύ αρχαίους χρόνους.

Click to expand...

Επίσης, τη βρίσκουμε έντονη σε παραμύθια πρωτόγονων λαών. Νομίζω, μάλιστα, ότι δεν πρόκειται για ζωομορφία των ανθρώπων αλλά για ανθρωπομορφισμό των ζώων. (Καλά, μην κολλήσουμε εκεί τώρα ) Και τη συναντάμε και σήμερα πολύ συχνά σε κείμενα παιδικής λογοτεχνίας.

Ο/Η Φαροφύλακας έγραψε:

Πιστεύω πως κάπου υπονοείται κτηνοβασία και άλλωστε στα αρχαία κείμενα υπάρχουν κάμποσες αναφορές ή νύξεις για την συγκεκριμένη ανώμαλη πρακτική, κι άλλωστε καρπός ενός τέτοιου στρεβλού έρωτα είναι κι ο δικός μας Μινώταυρος.

Click to expand...

Τώρα αυτό ......; Κοιτάζοντας τις παραπάνω εικόνες, δε μου βγαίνει τίποτα "άρρωστο", αντίθετα μάλιστα.

Αυτό που εγώ νομίζω ότι υπονοείται είναι ότι άνθρωποι και ζώα μπορεί να διαφέρουν πολύ, μοιράζονται όμως πολλά κοινά, και όχι μόνο στο πεδίο του έρωτα. Αυτή η εγγύτητα παρουσιάζεται πολύ όμορφα στην παράδοση του Ρωμύλου και του Ρέμου και στο Μόγλη.

Οπότε σχετικά με την ερώτηση της Λορένας και βάσει των πληροφοριών που μας δίνεις σχετικά με την υπόθεση, νομίζω ότι ο εικονογράφος επέλεξε αυτόν τον τρόπο αναπαράστασης του θηλυκού και του αρσενικού, για να δείξει με πολύ παραστατικό τρόπο την ένωση των αντιθέτων.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι εγώ προσωπικά στα παραπάνω σκίτσα δεν βλέπω τίποτα το τόσο περίεργο, ούτε βέβαια αγριεύομαι. Ιντριγκάρομαι ίσως .......

Ο/Η Χρυσηίδα έγραψε:

Τώρα αυτό ......; Κοιτάζοντας τις παραπάνω εικόνες, δε μου βγαίνει τίποτα "άρρωστο", αντίθετα μάλιστα.

Click to expand...

Δεν χαρακτήρισα τις εικόνες άρρωστες! κάθε άλλο, αν διαβάσεις την πρώτη μου ανάρτηση θα δεις πως θεωρώ ξεχωριστά κάθε καρέ τού Μπλάκσαντ έναν όμορφο πίνακα!

Αυτό που λέω είναι πως η ζωομορφία ενδέχεται να υπονοείται στην κτηνοβασία γενικότερα. Βλέποντας π.χ. τον Μινώταυρο, βλέπουμε απλά ένα τρομερό ή ίσως ταλαίπωρο πλάσμα (προσωπικά περισσότερο με θλίβουν παρά με τρομάζουν τα τέρατα).

Ας θυμηθούμε όμως πώς προέκυψε, κατά την μυθολογία, ο Μινώταυρος: η γυναίκα τού βασιλιά Μίνωα Πασιφάη δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το έντονο ερωτικό πάθος που τής εμφύτευσε ο Δίας. Έτσι ζήτησε την βοήθεια τού Δαίδαλου ο οποίος κατασκεύασε ένα ομοίωμα αγελάδας μέσα στο οποίο μπήκε η Πασιφάη και έτσι μπόρεσε να ζευγαρώσει με έναν ταύρο. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Μινώταυρος.

Μη πηγαινετε μακρυα σε τερατα, μυθολογιες και θεους. Εγω θα ελεγα οτι τα παραμυθια με ανθρωπομορφα ζωα δεν προερχονται ακριβως απο τα τερατα, αλλα απο τον Αισωπο

Τωρα, καταννοω γιατι φαινεται λιγο τρομακτικος η αρρωστημενος ο Μπλακσαντ (το εργο, οχι ο χαρακτηρας). Προσπαθει να περασει το κονσεπτ των ανθρωπομορφων ζωων (πχ Ντισνευ) απο το καρτουν στο ρεαλισμο, με σωστες αναλογιες και ανατομιες. Αυτο φτιαχνει ενα εφφε που παραπεμπει σε... μεταλλαξη, η κατι τετοιο

Για παραδειγμα κοιταξτε αυτη την εικονα με τον Χομερ Σιμπσον, που ανετα τον βλεπουμε ως καρτουν, αλλα αν τον δουμε σε ρεαλιστικη εικονογραφηση προκαλει ενα αηδιαστικο αποτελεσμα



Παντως οι ρατσες των ζωων εχουν σεναριακη σημασια στο Μπλακσαντ. Θυμαμαι στη δευτερη μαλλον ιστορια, που για να ξεφυγει ο Μπλακσαντ απο καποιο λευκοτριχο ζωο που τον κυνηγουσε, μπαινει σε ενα στεκι ερπετων οι οποιοι εχουν κατι σαν γκετο και δεν επιτρεπουν την εισοδο σε τριχωτα ζωα ;)

Επισης διαφωνω σε αρκετα σημεια. Πχ ενα φιδι-δολοφονος θα προτιμουσα να μη εχει χερια ή πόδια. Επισης σε ενα πουλι-πιλοτο θα προτιμουσα να εβλεπα φτερωτα χερια, και να μη ηταν εντελως ατριχα.

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Τωρα, καταννοω γιατι φαινεται λιγο τρομακτικος η αρρωστημενος ο Μπλακσαντ (το εργο, οχι ο χαρακτηρας).

Click to expand...

ωιμέ! εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου αρρωστημένος (σε αντίθεση με τη αληθινά αστείο τερατούργημα που μας κότσαρες εδώ πάνω ). Μου φαίνεται όμορφος και συναρπαστικός!

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Προσπαθει να περασει το κονσεπτ των ανθρωπομορφων ζωων (πχ Ντισνευ) απο το καρτουν στο ρεαλισμο, με σωστες αναλογιες και ανατομιες. Αυτο φτιαχνει ενα εφφε που παραπεμπει σε... μεταλλαξη, η κατι τετοιο

Click to expand...

Αν διάβασες την προηγούμενή μου ανάρτηση, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο! Δες τους Αιγύπτιους θεούς με το κεφάλι ζώου! Η ζωομορφία στον Μπλακσαντ είναι αντίστοιχη: εστιάζεται κυρίως στο κεφάλι.

Διάβασα και 'γω την τρίτη απο τις ιστορίες του Μπλάκσαντ και ήταν πραγματικά πολύ ωραία! Κυρίως μου άρεσαν οι ζωγραφιές αυτών των ανθρωπόμορφων ζώων για τα οποία μιλήσατε παραπάνω και ιδιαίτερα αυτών που αναπαριστούν τους καλλιτέχνες της ομάδας του Λίμπερ, όπως ο ζωγράφος, ο γλύπτης, η φωτογράφος, ο σεναριογράφος, κτλ. Ωστόσο το πολιτικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης ιστορίας δεν με ενθουσίασε. Όχι επειδή δεν είναι καλογραμμένο (το αντίθετο μάλιστα), αλλά μάλλον επειδή προτιμώ άλλου είδους θεματική ειδικά στα graphic novels για το οποίο θα χρειαστεί να μιλήσω μάλλον αλλού.
Σίγουρα πάντως το προτείνω!

Πολύ συγγενικός σε ζωομορφία με τους ήρωες τού Μπλακσαντ είναι και ο Hardcore Dog, τού πολύ καλού Έλληνα κομίστα Λέανδρου, που μάλιστα προηγήθηκε χρονικά τού Μπλακσαντ.



Και πάλι, μοιάζει πολύ με τον Άνουβη των Αρχαίων Αιγυπτίων.

Ο/Η Αντέρωτας έγραψε:

Μη πηγαινετε μακρυα σε τερατα, μυθολογιες και θεους. Εγω θα ελεγα οτι τα παραμυθια με ανθρωπομορφα ζωα δεν προερχονται ακριβως απο τα τερατα, αλλα απο τον Αισωπο

Click to expand...

Νομίζω πως είναι φανερό πως η ζωομορφία ανάγεται στα βάθη τής αρχαιότητας. Υπάρχουν όλες οι αποδείξεις: ζωγραφιές, κείμενα.

Επίσης, στον Αίσωπο απ' όσο θυμάμαι τα ζώα δεν είναι ανθρωπόμορφα απλά έχουν την ικανότητα να μιλάνε.

Μα φυσικα δεν αμφισβητειται οτι η ζωομορφια αναγεται στα βαθη της αρχαιοτητας, της μυθολογιας κλπ

Εγω προσωπικα πιστευω οτι τα συγχρονα Μικυμαου αλλα και τα παραμυθια με ανθρωπομορφα ζωα χρωστανε ευθεως την υπαρξη τους στον Αισωπο (και ισως και αργοτερα σε σαμανικους μυθους οπου πρωταγωνιστουν ζωα-τοτεμ). Απλα ο Μπλακσαντ ειναι απευθειας ενηλικη εξελιξη αυτων, και θα υπηρχε ακομα και αν δεν υπηρχε ο Ανουβις ή ο Μινώταυρος

Για τον Αίσωπο που είπες, η ομιλία είναι βέβαια ανθρώπινο χαρακτηριστικό αλλά από εκεί και πέρα οι ήρωες των μύθων του είναι κανονικά ζώα κι όχι ανθρωπόμορφα όπως τα συναντάμε στην αρχαιότερη μυθολογία στον Μινώταυρο ή στους θεούς τής Αιγύπτου που ανέφερα πιο πάνω.

Επίσης, τα ζώα-τοτέμ δεν τοποθετούνται μετά τον Αίσωπο αλλά αποτελούν μια από τις αρχαιότερες θρησκευτικές εκφάνσεις (δηλ. πριν κι απ' τους Αρχαίους Αιγυπτίους! βλ. μεταξύ άλλων "Τοτέμ και Ταμπού" τού Φρόιντ).

Από εκεί και πέρα, ο Ντίσνεϋ υπήρξε βέβαια βασική επιρροή για πολλά πράγματα αλλά δεν νομίζω πως τα πάντα στα κόμιξ ανάγονται εκεί και στα συγκεκριμένα κόμιξ προσωπικά δεν το βλέπω καθόλου.

Δες για παράδειγμα την εντυπωσιακή ομοιότητα τού Σκύλου τού Λέανδρου με τον Άνουβη των Αρχαίων Αιγυπτίων:



Ποιον σκύλο τού Ντίσνεϋ να παρεμβάλεις τάχα ανάμεσα και να μην μοιάξει παρείσακτος; Τον Γκούφη;



Το ίδιο και με τους ήρωες τού Μπλακσαντ. Δείτε και πάλι την ομοιότητα τού κακούργου γαβιάλη με τον Σομπέκ:



Και πάλι αν πούμε να βάλουμε ανάμεσα έναν κροκόδειλο τού Ντίσνεϋ αυτός μοιάζει απλά να παρεμβάλλεται σε μια αρμονική συνέχεια:



Είναι δύσκολο να πούμε ποια είναι η επιρροή κάθε κομίστα εκτός αν μας το μαρτυρήσει ο ίδιος. Ενδεχομένως μέσα στις επιρροές των συγκεκριμένων να βρίσκεταί καί ο Ντίσνεϋ. Το συγκεκριμένο εικαστικό αποτέλεσμα πάντως είναι μάλλον μια αναφορά στην διαχρονική ζωομορφία παρά στον Γκούφη και τον Μίκυ (σε αντίθεση με τα σχέδια τού Καζ, για παράδειγμα, όπου εκεί η αναφορά στον Ντίσνεϋ είναι προφανής).

Σκέφτομαι μήπως ο Ντίσνεϋ αποτελεί δική σου μεγάλη επιρροή και τον έχεις σαν σημείο αναφοράς.

Το ξυραφι του Οκαμ δεν ειναι παντα σωστο

Ας δουμε ενα προϊστορικο ψαρι (σε απολιθωμα), ενα συγχρονο δελφινι και στην μέση έναν παρείσακτο:


Καμια οπτικη σχεση με τα αλλα δυο; Κι ομως, ο χριάκος θεωρειται πρόγονος των δελφινιών και των φάλαινων. Και οπως ολα τα θηλαστικα καταγεται απο τα ψαρια

Περα απο οσα λεγονται, παρατηρω πως στα παιδικα κινουμενα σχεδια ή και παραμυθια η ανθρωπινη μορφη που παιρνουν τα ζωα ειναι αρκετα διαδεδομενη και αγαπητη στα παιδια (οπως και σε μας καποτε).

Ειτε ειναι ηρωες του Ντισνευ η του Αισωπου, ή τα παιδικα που βλεπαμε παλια (θυμιζω μερικα : ο γυρος του κοσμου σε ογδοντα μερες, οι τρεις σωματοφυλακες, κτλ, η μορφη αυτη των ηρωων, μας ειναι απο νωρις γνωριμη.

δεν έχεις άδικο για το κολλάζ και για να πω την αλήθεια το έκανα με διάθεση χιούμορ.

Εξαιρετικά πετυχημένο το παράδειγμά σου με το ψάρι και το δελφίνι!

Απλά αυτό που λέω είναι πως προσωπικά δεν βλέπω καμιά ένδειξη πως ο Μπλάκσαντ είναι επηρεασμένος έστω και λίγο από τον Ντίσνεϋ.

Είναι είναι ένα ακόμα έργο που πατάει πάνω στην διαχρονική ζωομορφία!

Μη κολλας στο ονομα "Ντισνευ". Θεωρω οτι ο Μπλακσαντ ειναι ενα πειραμα.

Για να δειξω πως το βλεπω, κοιταξτε αυτη τη σελιδα. Ειναι απο ενα σουρρεαλιστικο crossover κομικ οπου ο πρωταγωνιστης παει στον κοσμο του Αρτσι



Ο Μπλακσαντ λοιπον πηρε τον παιδικο καρτουνιστικο κοσμο των ζωων (πες το Ντισνευ, πες το Μπαγκς Μπανυ, πες το Γυρο του Κοσμου ή 3 Σωματοφυλακες που ειπε η Λορ) και ειπε: τι θα γινοταν αν ενας τετοιος κοσμος ηταν ρεαλιστικος;

Αν αντι για παραμυθακι ειχαμε μια σοβαρη ιστορια...

Αν το σχεδιο ειχε ολες τις ρεαλιστικες λεπτομερειες...

Αν τα κεφαλια και τα σωματα των ηρωων δεν ηταν καρτουνιστικα αλλα ειχαν ρεαλιστικες ανατομιες (ζωικες, ανθρωπινες, η κατι ενδιαμεσο)...

Θεωρω οτι αυτο ηταν το (πολυ ενδιαφερον για μενα) κονσεπτ ) Η ομοιοτητα με ζωομορφες μορφές της μυθολογιας ηταν παραπλευρη συνεπεια. Μπορει να εμπνευστηκαν και απο αυτους αλλα δε νομιζω να ηταν η πρωτευουσα εμπνευση.