Ίσως, Αντέρωτα, ο Φάρος κόλλησε στον Ντίσνεϊ εξαιτίας του όρου "μικιμάου" που χρησιμοποίησες. Μπορεί όμως εσύ, με αυτήν τη λέξη, να εννοούσες γενικώς τα καρτουνίστικου τύπου σχέδια (με τις καμπυλωτές, στυλιζαρισμένες, και χιουμοριστικές μορφές) για να τα αντιδιαστείλεις με τα πιο ρεαλιστικά.
Μπλάκσαντ (Blacksad)
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Αντέρωτα, ακόμα δεν είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνω τί λες. Αν εννοείς πως ο Μπλακσαντ επηρεάστηκε από τα κόμιξ που προϋπήρχαν, αυτό θεωρώ πως είναι αυτονόητο.
Από εκεί και πέρα, όσον αφορά το "ξυράφι τού Οκάμ", για εμένα δεν είναι αυτονόητη σκέψη πως οι δημιουργοί είπαν "θα κάνουμε κάτι σαν τον Ντίσνεϋ και τα Λούνι Τιουνς, μόνο πιο ρεαλιστικό". Και μήτε πιστεύω πως ο Μπλακσαντ είναι ένα "πείραμα", τουλάχιστον όχι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα όμορφο έργο που πατάει καλά στα πόδια του.
Επίσης, να ομολογήσω πως δεν κατάλαβα καλά μήτε τί εννοούσες πιο πάνω με την παράθεση τού Όμηρου Σίμψον, μήτε κι εδώ με τον Άρτση. Θέλω να πω πως δεν βλέπω τον συσχετισμό.
Σε αυτό εδώ το νημάτι, είναι μια από τις αληθινά σπάνιες στιγμές που δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω καλά τον συλλογισμό σου.
Έχει εκδοθεί πάντως ένα βιβλίο "Πώς φτιάχτηκε ο Μπλακσαντ" (βασικά το έχω δει στα Ισπανικά "Como se hizo Blacksad" και δεν ξέρω εάν έχει μεταφραστεί και στα Ελληνκά) όπου μέσα στα πολλά ίσως μας εξηγεί το σκεπτικό, τις επιρροές και την έμπνευση των δημιουργών. Θα έχει πολύ πλάκα πάντως αν εκεί ομολογούν "ναι μωρέ, είπαμε να κάνουμε κάτι σαν τα καρτουνίστικα ζωόμορφα αλλά σε σοβαρό!"
Από εκεί και πέρα, όσον αφορά το "ξυράφι τού Οκάμ", για εμένα δεν είναι αυτονόητη σκέψη πως οι δημιουργοί είπαν "θα κάνουμε κάτι σαν τον Ντίσνεϋ και τα Λούνι Τιουνς, μόνο πιο ρεαλιστικό". Και μήτε πιστεύω πως ο Μπλακσαντ είναι ένα "πείραμα", τουλάχιστον όχι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα όμορφο έργο που πατάει καλά στα πόδια του.
Επίσης, να ομολογήσω πως δεν κατάλαβα καλά μήτε τί εννοούσες πιο πάνω με την παράθεση τού Όμηρου Σίμψον, μήτε κι εδώ με τον Άρτση. Θέλω να πω πως δεν βλέπω τον συσχετισμό.
Σε αυτό εδώ το νημάτι, είναι μια από τις αληθινά σπάνιες στιγμές που δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω καλά τον συλλογισμό σου.
Έχει εκδοθεί πάντως ένα βιβλίο "Πώς φτιάχτηκε ο Μπλακσαντ" (βασικά το έχω δει στα Ισπανικά "Como se hizo Blacksad" και δεν ξέρω εάν έχει μεταφραστεί και στα Ελληνκά) όπου μέσα στα πολλά ίσως μας εξηγεί το σκεπτικό, τις επιρροές και την έμπνευση των δημιουργών. Θα έχει πολύ πλάκα πάντως αν εκεί ομολογούν "ναι μωρέ, είπαμε να κάνουμε κάτι σαν τα καρτουνίστικα ζωόμορφα αλλά σε σοβαρό!"
Last edited by a moderator:
Προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω τι λέτε εδώ πέρα και ποια ακριβώς είναι η διαφωνία.
Ο Φάρος, απ' ότι καταλαβαίνω ψάχνει πιο βαθειά για την έμπνευση (υποσυνείδητο ίσως, βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις κλπ) και ο Αντέρωτας σε πράγματα απτά και συγκεκριμένα.
Δεν καταλαβαίνω, όμως, γιατί τόσος προβληματισμός για τη ζωομορφία και τέτοια απορία. Αφού μ' αυτήν μεγαλώσαμε, υπάρχει άφθονη σε κάθε είδους μυθοπλασία, όπως και παραδόσεις. Γιατί τόση ανάλυση για το συγκεκριμένο;
Ο Φάρος, απ' ότι καταλαβαίνω ψάχνει πιο βαθειά για την έμπνευση (υποσυνείδητο ίσως, βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις κλπ) και ο Αντέρωτας σε πράγματα απτά και συγκεκριμένα.
Δεν καταλαβαίνω, όμως, γιατί τόσος προβληματισμός για τη ζωομορφία και τέτοια απορία. Αφού μ' αυτήν μεγαλώσαμε, υπάρχει άφθονη σε κάθε είδους μυθοπλασία, όπως και παραδόσεις. Γιατί τόση ανάλυση για το συγκεκριμένο;
Αυτό, πάλι, δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορούμε να το ισχυριστούμε. Η έμπνευση λειτουργεί περίεργα και ακόμα και ο ίδιος ο δημιουργός μπορεί να χρειαστεί αρκετή εσωτερική αναζήτηση για να την εντοπίσει. Και, μάλλον, δεν είναι μία. Είναι περισσότερο ένα μείγμα των εμπειριών μας.
Συμφωνώ μαζί σου, Χρυσηίδα και αυτό είναι που λέω κι εγώ. Δεν είναι ξεκάθαρη η έμπνευσή τους και τουλάχιστον εγώ δεν βλέπω μια άμεση αναφορά στο καρτουνίστικό κόμιξ. Η ζωομορφία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο που, όπως σημειώνεις κι εσύ, την δεχόμαστε, κατά κάποιον παράξενο τρόοπο, σαν φυσική.
Τα ξαναδιαβάζω, με διάθεση να εξασκήσω τα Ισπανικά μου, μιας και τα έχω σε αυτήν την γλώσσα. Καταπληκτικά βιβλία. Πέρα από το αδιανόητα καλό σχέδιο, το σενάριο είναι άψογο.
(βλέπω πως η προηγούμενή μου ανάρτηση είναι πριν τρία χρόνια
)
(βλέπω πως η προηγούμενή μου ανάρτηση είναι πριν τρία χρόνια
)
Πολύ καλή παρουσίαση Φαροφύλακα. Τον Μπλακσαντ τον γνώρισα μέσα από τις σελίδες του 9 και το λάτρεψα. Έχω και δυο άλμπουμ του που τα είχε εκδώσει αυτόνομα η ελευθεροτυπία. Το βρίσκω αριστουργηματικό όπως παντρεύει το παραμύθι με τα ανθρωπόμορφα ζώα, την νουάρ ιστορία και το πολιτικό-κοινωνικό σχολιασμό. Ειδικά το άλμπουμ με την καθαρότητα του χρώματος (Το αρκτικό έθνος αν θυμάμαι καλά τον τίτλο) είναι από τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων ετών που έχω διαβάσει.
Αυτό το καλοκαίρι διάβασα (στα Ισπανικά) τα δύο επόμενα: το L'Enfer, Le silence (2010) και το Amarillo (2014). Όταν κάθε τεύχος παίρνει τέσσερα και πέντε χρόνια να ολοκληρωθεί καταλαβαίνει κανείς πως δεν χαρίζεται κάτι στην ποιότητα. Όλα τα αγαπημένα του Μπλακσαντ είναι εκεί: οι δυνατές ιστορίες πλαισιωμένες από ένα δυνατό σχέδιο και χρώματα σε ακουαρέλα.
Στο «Η Κόλαση, η Σιωπή» η ιστορία αφορά ένα χωριό που κάποτε χτυπήθηκε από μια πληγή, όταν τα παιδιά γεννιόνταν με σωματικές δυσπλασίες. Ένα τέτοιο παιδί ήταν κι ο Μικροχέρης Τζών, ο οποίος παρά το ατροφικό του χέρι εξελίχθηκε σε χαρισματικό πιανίστα. Κάποιος, όμως, μοιάζει να θέλει να το κακό του και του σμπρώχνει νωθευμένη ηρωίνη.
Στο «Αμαρίγιο» στο κέντρο βρίσκεται μια δύσκολη σχέση ανάμεσα σε δύο φίλους, συγγραφείς, που θα οδηγήσει σ’ ένα έγκλημα και από εκεί σε μακρύτερες ιστορίες.
Δυστυχώς, παρότι και το Αμαρίγιο παραμένει μια ικανοποιητική επίδοση, είναι το μόνο στο οποίο έχω να ψέξω ένα δυο πράγματα, όπως είναι για παράδειγμα, οι αστυνομικοί με την κάπως απλοϊκή εμμονή να την φέρουν στο Μπλακσαντ, οι οποίοι μένουν αβαθή καρτούν ανάμεσα σε ανεπτυγμένους χαρακτήρες. Ένα δεύτερο, το χολιγουντιανό μελό: οι χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου του Μπλακσαντ, να είναι γεμάτοι ανερμήνευτη αυτοθυσία για κάποιον ξένο, μέχρι σημείου που να αναλαμβάνουν την ευθύνη για ένα ξένο έγκλημα. Ακόμα και το σχέδιο, σε κάποια λίγα καρέ και σε χαρακτήρες που είναι μακριά, ίσως είναι ζωγραφισμένο με κάπως άκομψα χοντρές γραμμές.
Η ιστορία σώζεται κάπως από τον δικηγόρο ύαινα παρά κι εδώ το μελόδραμα στις τελευταίες σελίδες.
Δεν περνάει απαρατήρητο ότι οι δημιουργοί διαλέγουν ένα κυρίαρχο χρώμα για κάθε τεύχος. Μαύρο στο πρώτο (Blacksad), Λευκό στο Αρκτικό Έθνος, Κόκκινο στην Κόκκινη Ψυχή, Μπλε στο Η Κόλαση, η Σιωπή και κίτρινο στο Αμαρίγιο το οποίο είναι όνομα πόλης στην ιστορία και στα Ισπανικά σημαίνει, βέβαια, κίτρινο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αναμένω τα έξι κι εφτά. Ευτυχώς, απομένουν ακόμα πολλά χρώματα!
Στο «Η Κόλαση, η Σιωπή» η ιστορία αφορά ένα χωριό που κάποτε χτυπήθηκε από μια πληγή, όταν τα παιδιά γεννιόνταν με σωματικές δυσπλασίες. Ένα τέτοιο παιδί ήταν κι ο Μικροχέρης Τζών, ο οποίος παρά το ατροφικό του χέρι εξελίχθηκε σε χαρισματικό πιανίστα. Κάποιος, όμως, μοιάζει να θέλει να το κακό του και του σμπρώχνει νωθευμένη ηρωίνη.
Στο «Αμαρίγιο» στο κέντρο βρίσκεται μια δύσκολη σχέση ανάμεσα σε δύο φίλους, συγγραφείς, που θα οδηγήσει σ’ ένα έγκλημα και από εκεί σε μακρύτερες ιστορίες.
Δυστυχώς, παρότι και το Αμαρίγιο παραμένει μια ικανοποιητική επίδοση, είναι το μόνο στο οποίο έχω να ψέξω ένα δυο πράγματα, όπως είναι για παράδειγμα, οι αστυνομικοί με την κάπως απλοϊκή εμμονή να την φέρουν στο Μπλακσαντ, οι οποίοι μένουν αβαθή καρτούν ανάμεσα σε ανεπτυγμένους χαρακτήρες. Ένα δεύτερο, το χολιγουντιανό μελό: οι χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου του Μπλακσαντ, να είναι γεμάτοι ανερμήνευτη αυτοθυσία για κάποιον ξένο, μέχρι σημείου που να αναλαμβάνουν την ευθύνη για ένα ξένο έγκλημα. Ακόμα και το σχέδιο, σε κάποια λίγα καρέ και σε χαρακτήρες που είναι μακριά, ίσως είναι ζωγραφισμένο με κάπως άκομψα χοντρές γραμμές.
Η ιστορία σώζεται κάπως από τον δικηγόρο ύαινα παρά κι εδώ το μελόδραμα στις τελευταίες σελίδες.
Δεν περνάει απαρατήρητο ότι οι δημιουργοί διαλέγουν ένα κυρίαρχο χρώμα για κάθε τεύχος. Μαύρο στο πρώτο (Blacksad), Λευκό στο Αρκτικό Έθνος, Κόκκινο στην Κόκκινη Ψυχή, Μπλε στο Η Κόλαση, η Σιωπή και κίτρινο στο Αμαρίγιο το οποίο είναι όνομα πόλης στην ιστορία και στα Ισπανικά σημαίνει, βέβαια, κίτρινο.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αναμένω τα έξι κι εφτά. Ευτυχώς, απομένουν ακόμα πολλά χρώματα!