Τζέφρι Ευγενίδης: "Αυτόχειρες παρθένοι"

Τζέφρι Ευγενίδης (Jeffrey Eugenides): "Αυτόχειρες παρθένοι" (The Virgin Suicides)

Τίτλος: Αυτόχειρες παρθένοι
Πρωτότυπος τίτλος: The Virgin Suicides
Συγγραφέας: Τζέφρι Ευγενίδης (Jeffrey Eugenides)
Μετάφραση: Έφη Καλλιφατίδη
Εκδόσεις: LIBRO
Έτος έκδοσης: 1995
Έτος πρώτης έκδοσης: 1993 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 225
ISBN: 960-7009-93-2

Ένα καταπληκτικό βιβλίο που πρωτοεκδόθηκε το 1993.

Σε ένα κλασσικό, μεσοαστικό, αμερικάνικο προάστιο της δεκαετίας του '70, η οικογένεια Λίσμπον έχει μια αρκετά καλή ζωή. Ο πατέρας-καθηγητής, η μητέρα και οι πέντε κόρες, φαινομενικά, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους γείτονες τους.

Όλα αυτά πρόκειται να αλλάξουν μετά την αυτοκτονία της 13χρονης κόρης. Οι γονείς προσπαθούν να αναπληρώσουν το κενό και να πνίξουν την θλίψη τους βάζοντας υπό αυστηρή επιτήρηση τις υπόλοιπες κόρες (Σεσίλια, Λουξ, Μαίρη, Μπόνι).

Οι αλλαγές στην οικογένεια Λίσμπον και κυρίως στις αδελφές Λίσμπον, γίνονται αντιληπτές από τους έφηβους συμμαθητές-γείτονες, οι οποίοι προσπαθούν απεγνωσμένα να έρθουν σε επαφή με τα κορίτσια.
Από την άλλη, οι αδερφές προσπαθούν να γευτούν τη ζωή και -σχεδόν αχόρταγα- ψάχνουν και βρίσκουν νέες εμπειρίες.

Μια εξαίσια μεταφορά του βιβλίου στην μεγάλη οθόνη, αποτέλεσμα της πρώτης μεγάλου μήκους σκηνοθετικής απόπειρας της Σοφία Κόπολα το 1999, με ένα πολύ δυνατό σύνολο ηθοποιών.
Μια καλή ταινία, που συγκινεί, σέβεται το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε και δεν απογοητεύει.

Η δε μουσική επένδυση και κυρίως το Playground Love (Vibraphone Version) από τους Air, απλά προκαλεί ρίγη...

Αχ νομίζω μετά την ταινία δεν θα δοκίμαζα να διαβάσω και το βιβλίο Πολύ ωραία, σκέτη κατάθλιψη

Δεν ξέρω αν θα έλεγα πως η ταινία ήταν "σκέτη κατάθλιψη", αλλά ευχάριστη δεν την λες.
Όμως, όλα τα βιβλία και οι ταινίες που έχουν ως θέμα το "coming of age", δεν μπορούν παρά να είναι νοσταλγικές -ακόμα και θλιβερές- για μια ζωή που τελείωσε, για ευκαιρίες που περάσανε και για έρωτες που είτε μείνανε ανολοκλήρωτοι, είτε ξεχαστήκανε προ πολλού...

Θεωρώ όμως ότι τόσο η ταινία όσο και το βιβλίο, αποδίδουν αυτή τη μεταβατική περίοδο από την εφηβεία στην ενηλικίωση, με τρόπο παραστατικό και ακριβή θα έλεγα, παρά τα τραγικά στοιχεία που παρουσιάζονται.
Δεν ξέρω κατά πόσο ο Ευγενίδης ήθελε να πει την ιστορία 5 κοριτσιών που αυτοκτόνησαν ή αν μέσω αυτού του περιστατικού, προσπάθησε να αποδώσει τον κόσμο των νεαρών αγοριών: τρομακτικού, μπερδεμένου, ανολοκλήρωτου, γεμάτου ερωτηματικά και κομμάτια του παζλ που δεν θα βρεθούν ποτέ. Το αποτέλεσμα όμως το θεωρώ κορυφαίο και στις δυο περιπτώσεις.

Συμφωνώ, κι εγώ το βρίσκω κορυφαίο το αποτέλεσμα. Και για όσα μπορεί να λέγονται, πέρα από την ιστορία και τα συγκεκριμένα γεγονότα, συμφωνώ. Απλώς την συγκεκριμένη ταινία, δεν κατάφερα να την αντιληφθώ σ' ένα βαθύτερο επίπεδο, καθώς το πρώτο, της ιστορίας με στεναχώρησε πολύ. Κι έτσι με το που τέλειωσε η ταινία την έβγαλα από το μυαλό μου. Φαντάζομαι ότι διαβάζοντας το βιβλίο, που εκ των πραγμάτων σου αφήνει χρόνο να επεξεργαστείς κάποια πράγματα, στο τέλος θα έμενα με άλλα συναισθήματα! Έχει να κάνει και με το κατά πόσο ταυτίζεσαι με τα όσα συμβαίνουν - που, προσωπικά, στις ταινίες μου συμβαίνει πιο εύκολα.

Ο/Η Πολύνιους έγραψε:

...στο τέλος θα έμενα με άλλα συναισθήματα!

Click to expand...

Λίγο δύσκολο...
Αν σκεφτείς οτι τα τελευταία λόγια του αφηγητή στην ταινία είναι παρμένα -σχεδόν- αυτολεξεί από το τέλος του βιβλίου και πως αυτά τα λόγια είναι -για εμένα- το πιο δυνατό σημείο της νουβέλας, μάλλον θα έμενες με την ίδια επίγευση... Θεωρώ πως ο Ευγενίδης "έπαιξε" με τους αναγνώστες του, τους έσυρε σε ένα "λήθαργο" εξιστορώντας το προφανές δράμα και στο τέλος, με τα λόγια του επιλόγου, φανέρωσε τα πραγματικά θύματα.

Ξέρεις, υπάρχουν βιβλία που απλά, μπαίνουν -και μένουν για πάντα- στην καρδιά σου και θεωρείς πως δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο για να έχεις ολοκληρώσει την εμπειρία που σου προσέφερε αυτό το πόνημα.
Όταν όμως έρχεται και μια ταινία να αποδώσει κινηματογραφικά μια νουβέλα, όταν οι εικόνες που μείναν στον αναγνώστη έρχονται και παίρνουν σάρκα και οστά και πλέον ταυτίζονται με αυτές που αποδόθηκαν στη μεγάλη οθόνη, τότε θεωρώ πως έχει επιτευχθεί το τέλειο πάντρεμα ανάμεσα στις δύο τέχνες.
Δεν διαφωνούμε, απλά τονίζω πως κάποιες ταινίες έρχονται να ολοκληρώσουν την εμπειρία ενός βιβλίου και έτσι, επιβάλλεται -επέτρεψε μου την φράση- να έχεις διαβάσει το βιβλίο ή/και να έχεις δει την ταινία.