Σχετικά με την αφήγηση των στίχων

Το είχα δει το κουίζ από παλιά.

Εντάξει, ναι στηλιτεύει δηλώσεις καλλιτεχνών σχετικά με την ποιότητα άλλων καλλιτεχνών που βασικά σαν αφορμή έχουν την διαπίστωση "Μα πώς είναι δυνατόν αυτός/η να πουλά περισσότερο από εμένα που είμαι κατά κοινή ομολογία (εμένα, της μάνας μου και της θείας μου της Σούλας) γαμιστερότερος σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος" και όπως και να το κάνουμε αν έχεις πουλήσει τραγούδι στον Notis (της δεκαετίας του 1990), μάλλον δεν έχεις πουλήσει στην Πάολα επειδή δεν στο ζήτησε. Αλλά γενικά τέτοια κουίζ (ή "κουίζ") δεν έχουν περισσότερη βαρύτητα (ή αξία) με το "Βρες σε ποια χώρα θα έπρεπε να ζεις" ή "Ποιος ήρωας του Χάρη Πότερ είσαι".

Προσωπικά, συντάσομαι αρκετά με την τοποθέτηση του Μακρυγιάννη. Το ότι ενδεχομένως στο έντεχνο τραγούδι υπάρχει ενίοτε ένας λιγότερο καλός (και εύκολος) στίχος δεν αρκεί για να απαξιώσει έναν μεγάλο όγκο πανέμορφης μουσικής.

Επίσης δεν καταλαβαίνω το κόλλημα με τον όρο "έντεχνο". Ένα συμβατικό όνομα είναι. Λες και το "νέο κύμα" είναι πια νέο. Κι αν το θες, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό, σε αυτόν τον χώρο υπάρχει καλύτερη τέχνη από π.χ. τον χώρο του σκυλάδικου.

Ο όρος μάλιστα δεν είναι αδόκιμος. Υπάρχει και σε άλλες γλώσσες και π.χ. το ροκ των Πινκ Φλόιντ ή των Camel χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων ως "art rock". Όλα τα ροκ έχουν τέχνη. Απλά στο συγκεκριμένο μουσικό είδος δίνεται μια έμφαση και μια προσπάθεια για το κάτι παραπάνω σε σύνθεση, ενορχήστρωση και στίχο. Ροκ είναι και το "One day or another I'm gonna get you, I'm gonna get you... get you... get you". Ε, και κάπως διαφοροποιείται από αυτό, ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, π.χ. το The Wall των Pink Floyd, ένα σύνθετο, πολυεπίπεδο, μεγαλειώδες μουσικό έργο με έναν στίχο που πραγματεύεται την ανθρώπινη απομόνωση, τον φασισμό κτλ.

Έτσι, τέχνη είναι και το "βρε μελαχρινάκι, με πότισες φαρμάκι" αλλά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα είναι π.χ. ένα τραγούδι του Χατζηδάκι.

Η μόνη μου επιφύλαξη απέναντι σε κάποιον όρο θα ήταν απέναντι σε αυτό το "εντεχνίλα". Δηλ. εντάξει, στο τέλος θα βγει κι από πάνω το σκυλάδικο.

Έχει πλάκα η σάτιρα του Μάικιους και μάλιστα σε ένα δυο σημεία πατάει και σε αλήθειες (και γι' αυτό έχει πλάκα) αλλά από εκεί και πέρα η προσέγγισή του στο σύνολό της είναι απλοϊκή και γράφω εδώ μόνο και μόνο γιατί φοβάμαι πως από ένα αστείο βιντεάκι θα βρεθούμε κι εμείς να παριστάνουμε τους τυφλούς μπροστά σε προφανή πράγματα.

Όταν έγραψα τη συγκεκριμένη ανάρτηση, πρόθεσή μου ήταν όποιος έκανε το κουίζ να ξαφνιαστεί (ίσως) και να γελάσει («μεγαλύτερο» ίσως), με στίχους σαν και αυτούς:
«Αλήθεια σε λυπάμαι
γιατί δεν είσαι άντρας να δεχτείς
πως όπως έχεις στρώσει τόσα χρόνια
έτσι θα κοιμηθείς»
που νομίζω πως παραπέμπουν περισσότερο σε Πάολα παρά σε Στόκα.
Έτσι απλά

Ίσως βέβαια να ήταν άστοχη η ανάρτηση στο συγκεκριμένο νήμα, αφού γινόταν πολύ σοβαρότερη συζήτηση…

Να μου επιτρέψετε να πω και κάποια πράγματα ακόμα. Η αλήθεια είναι πως εγώ η ίδια δήλωσα πως «δεν συμφωνώ απόλυτα με τα όσα γράφονται στο άρθρο». Αναγνωρίζω πως αυτή η δήλωση αφήνει αιχμές πως σε κάποια συμφωνώ… Δεν θα το πάρω πίσω, γιατί δεν το θεωρώ έντιμο από μέρους μου. Όπως κρίνω και άσκοπο να «αναλύσω» τα σημεία στα οποία «συμφωνώ».

Θα ήθελα όμως να διευκρινίσω πως με τίποτα δεν ήταν στις προθέσεις μου να βάλω τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι, να υποτιμήσω την αξία του έντεχνου και γενικότερα της τέχνης όπως εκφράζεται μέσα από τη μουσική, ή να «βγάλω από πάνω» το σκυλάδικο. Θα συμφωνήσω με το Φάρο, που φρόντισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Και στενοχωριέμαι πραγματικά για τον εξαιρετικό Μακρυγιάννη, ο οποίος εξαιτίας μου αναγκάστηκε να ψάξει την Πάολα… Λυπάμαι πολύ!

Μάλλον το παραπήραμε σοβαρά, με εξαίρεση τον Κόρτο, ο οποίος αν και δεν του πολυάρεσε, νομίζω ήταν περισσότερο στο πνεύμα της ανάρτησής μου. Αναγνωρίζω βέβαια πως και σε αυτό έχω τη μεγαλύτερη ευθύνη, αφού μέσες άκρες εγώ προκάλεσα αυτή τη συζήτηση και από την άλλη είμαι πολύ νέα εδώ για να αναγνωρίζονται αυτόματα οι προθέσεις μου.

Ευχαριστώ παιδιά!.

Αγαπημένη φίλη Στιλλ, δεν νομίζω πως υπήρξε τέτοιο θέμα. Έχουμε γεμίσει με εύθικτους, είναι αλήθεια. Απλά αισθάνθηκα την ανάγκη να διευκρινίσω τι εννοούσα στη συγκεκριμένη ανάρτηση, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη που μου αναλογεί για την οποιαδήποτε τυχόν "παρεξήγηση".

Άσχετο μ' αυτό που συζητάτε βέβαια, αλλά σχετικό με τη συζήτηση περί στίχων. Συνήθως με μαγεύει η μελωδία πρώτα στο τραγούδι και ακολούθως οι στίχοι, η φωνή, η ενορχήστρωση κ.ο.κ. Σπάνια θα με συγκινήσει ένα σκέτο ποίημα, ενώ μπορώ να απολαύσω μια χαρά ένα instrumental κομμάτι χωρίς να θεωρώ ότι έχει ανάγκη το στίχο. Ωστόσο υπάρχουν στίχοι τόσο δυνατοί που μπορούν να επισκιάσουν τη μελωδία αλλά και να σου προκαλέσουν αντιφατικά συναισθήματα απέναντι στο τραγούδι, κάτι που η μελωδία μόνη της δεν μπορεί να κάνει. Μια μελωδία είτε σου αρέσει είτε όχι. Αυτά σκεφτόμουν το πρωί ακούγοντας το Jolene της Dolly Parton, ένα τραγούδι που και λατρεύω και μισώ, λόγω στίχου. Το λατρεύω γιατί υπάρχει κάτι μεγαλειώδες κι αξιοθαύμαστο σ' έναν άνθρωπο που δεν διστάζει να ταπεινωθεί τόσο για την αγάπη. Και το μισώ γιατί η τύπισσα που τραγουδάει/ικετεύει με εξαγριώνει με την έλλειψη αυτοσεβασμού της, και θέλω να την πιάσω και να της δώσω μερικά χαστούκια μήπως συνέλθει. Τέτοια συναισθήματα μόνο οι στίχοι προκαλούν.

Λέγαμε χθες με μια παρέα για στίχους και αναφέρθηκε το ωραίο τραγούδι Οι Ψυχές και οι Αγάπες, του Απόστολου Μπουλασίκη, που τραγουδά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Αυτό το τραγούδι το άκουγα πάντα πολύ ευχάριστα, όμως ποτέ δεν είχα προσέξει ιδιαίτερα τι λέει, και διαβάζοντας τους στίχους μου 'ρθαν στο μυαλό αυτά που ανέφερε ο Φάρος για την απουσία νοηματικής συνοχής των στίχων, καθώς και η σάτιρα του Mikeius για το έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Συζητώντας για το τραγούδι, λοιπόν, ο καθένας μας είχε και μια άλλη ερμηνεία για το νόημα των στίχων. Εμένα πάντως δεν μου μοιάζει να υπάρχει πραγματικά κάποιο νόημα. Μάλλον σε άσκηση ομοιοκαταληξίας μου φέρνει - όχι ότι είναι κακό αυτό. Απλά μου φαίνεται ελαφρώς ψυχρό μέσα στο υποτιθέμενο πάθος του και φτιαχτό. Όλο το τραγούδι είναι κάπως έτσι, όμως ειδικά οι φράσεις και λέξεις που έχω σημειώσει μου μοιάζουν προβληματικές. Αυτή είναι η γνώμη μου φυσικά, άλλους το τραγούδι αυτό τους αγγίζει/συγκλονίζει.

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες (γιατί 16 συγκεκριμένα;;; )
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ’ άνυδρους ανέραστους αντάρτες (γιατί δανείζει λαμπάκια σε ανέραστους αντάρτες;;;;;; Άνυδρους κιόλας.)
στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
βρίσκει την αχτίδα π’ απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν (αφού είναι παρθένα, αν και πουλημένα, γιατί χρειάζονται περαιτέρω εξαγνισμό; )
τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει (αυτό μ' αρέσει! Πολύ χαρακτηριστικός στίχος.)
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει (ποιος γυαλίζει σαν βωμός; Ο ρυθμός;;; )
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ’ ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να κτυπήσεις
να σου πω για να σε πείσουν
στα μετάξια να σε ντύσουν
να φανούν λευκά δοντάκια
μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας (;;;;; )
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας (πριν δεν έλεγε ότι δεν τον νοιάζει τίποτα στον κόσμο κι ότι έχει ανοιχτό μυαλό; )
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ’ αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π’ απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα (καλά εδώ κι αν διαφωνήσαμε περί της ερμηνείας. Αν υπάρχει)
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που `χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ’ όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

Ρε παιδί μου, είναι κάτι τραγούδια που μοιάζουν σαν συλλογές ωραίων λέξεων και ομοιοκαταληξιών. Και μπορεί να είναι κι ωραία. Όμως, μερικές φορές όλο αυτό μοιάζει αστείο μες στη σοβαρότητα ενός κατά τα άλλα ωραίου τραγουδιού. Π.χ. Αμάλθειας κέρας στο νου μου ένα τέρας - μόνο σε μένα φαίνεται πολύ αστείος αυτός ο στίχος; Δεν ξέρω, μερικές φορές εκτιμώ πολύ περισσότερο ένα απλό ή ακόμα και απλοϊκό στιχάκι με ειλικρινές πάθος (π.χ. Οι φίλοι μου μου το 'χαν πει, ξέχνα βρε Μπίλυ τη Φανή) παρά κάτι δουλεμένο μα φανφαρόνικο στην αντίληψή μου.

Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου, Ίζι. Μοιάζει να είναι από τις κακές στιγμές τις στιχοποιείας.

Δηλ. σαν να ακούω "Παιδεύτηκα αλλά έφτιαξα ένα πολύ δυνατό στιχάκι για έντεχνο. Πάρε να του βάλεις μουσική".

Νομίζω πως ο κάποιος μπορεί να συντάξει σχετικά εύκολα λέξεις κι εικόνες ας πουμε "κουλτουριάρικα". Το πότε ένας στίχος έχει αυτό το κάτι παραπάνω, την πραγματική έμπνευση και το πραγματικό ταλέντο, είναι έπειτα στην κρίση του καθενός μας.

Π.χ. και οι στίχοι το Καββαδία (από το Πούσι και το Τραβέρσο) έχουν χαλαρή νοηματική συνοχή αλλά εκεί είναι φανερό πως όντως κάτι μας λέει ο ποιητής, βγαλμένο από βιώματα, λαξεμένο με απίστευτη χάρη.

Μπήκα σε πειρασμό για το αν θα απαντήσω στο συγκεκριμένο σχόλιο και αυτό γιατί από ό,τι καταλαβαίνω και από το προηγούμενο σχόλιό σου για την Jolene, αντιλαμβανόμαστε αρκετά διαφορετικά στον στίχο στην μουσική και τον ρόλο που αυτός φέρει. Για εμένα σε καμία περίπτωση οι στίχοι σε ένα τραγούδι δεν είναι μία γραμμική ιστορία ως συνοδεία. Είναι σκέψεις, φοβίες ακόμη και λέξεις που εκ πρώτης δεν έχουν ιδιαίτερη συνοχή.
Καλή ώρα, το αγαπημένο Reckoner.
Επειδή όμως ακούω χρόνια τις ψυχές και τις αγάπες, είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου για το τραγούδι. Αν θέλετε τις κρατάτε ^^

Ο/Η Ίζι έγραψε:

ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Click to expand...

Η φορμόλη χρησιμοποιούνταν ως απολυμαντικό παλαιότερα, άρα εδώ αναφέρεται σε μία προσπάθεια κάθαρσης της ψυχής, η οποία έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, χωρίς αποτέλεσμα.
Το κόβει το κορμί του και το θάβει είναι πολύ ενδιαφέρον στίχος, γιατί νομίζω πως είναι μία αναφορά στην υποτίμηση της σάρκας σε σχέση με το μεγαλείο της ψυχής, ενώ είναι και αναφορά ξανά στην ψυχή, αφού με την ταφή η ψυχή διαχωρίζεται από το σώμα κ.ο.κ...

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν (αφού είναι παρθένα, αν και πουλημένα, γιατί χρειάζονται περαιτέρω εξαγνισμό; )
τους χαρίζονται

Click to expand...

Το παρθένος δεν έχει την έννοια μόνο της σεξουαλικής αποχής, αλλά χρησιμοποιείται για να δηλώσει κάποιον που δεν έχει υποστεί επεξεργασία, χρήση. Αν δεις και τον παρακάτω στίχο, φαίνεται πως αυτά τα "σώματα παρθένα/στη συνήθεια πουλημένα" είναι μία αναφορά για ανθρώπους που "δεν έχουν υπάρξει", αλλά έχουν απλά ζήσει μία ρουτίνα.
Όσο το φιλί που εξαγνίζει, εγώ πάντα το εκλάμβανα μεταφορικά, ως το φιλί της ζωής, κάτι που δίνει πνοή σε κάποιον που του έλειπε!

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει (αυτό μ' αρέσει! Πολύ χαρακτηριστικός στίχος.)
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει (ποιος γυαλίζει σαν βωμός; Ο ρυθμός;;; )
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ’ ένα φιλί

Click to expand...

H ανθρωποθυσία γυαλίζει σαν αναπαραγωγής βωμός και εδώ είναι λιγάκι ειρωνικό γιατί "αναπαραγωγής βωμός" έρχεται στο μυαλό η δημιουργία ζωής ενώ με την ανθρωποθυσία η αφαίρεση!

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας

Click to expand...

Ο πολικός αστέρας είναι στον ουρανό και έχει μία θέση σε σχέση με εμάς. Άρα, βάσει της δικής μας οπτικής είναι σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ... καρφιτσωμένος, αν θες.

άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας

Click to expand...

(πριν δεν έλεγε ότι δεν τον νοιάζει τίποτα στον κόσμο κι ότι έχει ανοιχτό μυαλό; )

Click to expand...

Μα το ίδιο πράγμα λέει, με άλλες λέξεις. Ένα μυαλό που κατακλύζεται από φόβο ("είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο έλεγε πιο πάνω") δεν είναι ανοιχτό, δεν είναι ελεύθερο, τουλάχιστον με την ποιητική έννοια της ελευθερίας!
Παρακάτω δεν συνεχίζω. Αυτό που ήθελα να δείξω με αυτή την πρόχειρη και προφανώς προσωπική ερμηνεία είναι πως νόημα μπορεί να βρεις, αρκεί να το ψάξεις, όπως ακριβώς και στην ποίηση ^^
Για παράδειγμα, για εμένα πάντοτε αυτό το τραγούδι ήταν συνυφασμένο με έναν άνθρωπο που δεν ήξερε πως να ζήσει μέχρι πρότινος, ή φοβόταν να διαφοροποιηθεί με αποτέλεσμα να μην είναι ευτυχισμένος. Κοινωνία vs εγώ, εν ολίγοις, που είναι ίσως λίγο χαρακτηριστικό του είδους.
Το ζήτημα είναι πως τις περισσότερες φορές η μουσική είναι τόσο "επιβλητική" στο μυαλό μας που δεν δίνουμε βάση στον στίχο.
Αυτό όμως που είναι ακόμη πιο αστείο για εμένα, είναι πως έχουμε συνηθίσει να ακούμε μία μελωδία, ένα σύνολο και δυσκολευόμαστε πολύ να διακρίνουμε επί μέρους όργανα, παρά μόνο αν αυτά έχουν solo.

Ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου Άτροπε Και βέβαια όλοι αυτοί οι στίχοι μπορούν να ερμηνευτούν, αν χρειάζεται κι αν το θέλει κανείς (εκτός ίσως απ' αυτόν με τα λαμπάκια της νύχτας που είναι απρόσωπα και τα δανείζει ο ήρωας σε ανέραστους αντάρτες, κι όλα αυτά στον ύπνο του).

Ο/Η Άτροπος έγραψε:

Για εμένα σε καμία περίπτωση οι στίχοι σε ένα τραγούδι δεν είναι μία γραμμική ιστορία ως συνοδεία. Είναι σκέψεις, φοβίες ακόμη και λέξεις που εκ πρώτης δεν έχουν ιδιαίτερη συνοχή.

Click to expand...

Σοβαρά τώρα, κάτι που παρατηρώ στον εαυτό μου είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχω τόση όρεξη να κάτσω να ερμηνεύσω αόριστη ποίηση. Νεότερη μου άρεσε, πλέον όχι. Ίσως έχω γίνει πιο ρηχή, δεν ξέρω. Μπορούν όμως να με συγκινήσουν κάτι πολύ απλά στιχάκια (απλοϊκά θα έλεγε κανείς) αλλά και τραγούδια που απλώς διηγούνται ιστορίες, χωρίς πολλά κρυμμένα νοήματα. Ας πούμε, αυτό το τραγούδι μου προκαλεί πολύ έντονη συγκίνηση:

[video=youtube;KUwjNBjqR-c]https://www.youtube.com/watch?v=KUwjNBjqR-c[/video]


My child arrived just the other day
He came to the world in the usual way
But there were planes to catch, and bills to pay
He learned to walk while I was away
And he was talking 'fore I knew it, and as he grew
He'd say, "I'm gonna be like you, dad
You know I'm gonna be like you."

And the cat's in the cradle and the silver spoon
Little boy blue and the man in the moon
"When you coming home, dad?" "I don't know when
But we'll get together then
You know we'll have a good time then."

My son turned ten just the other day
He said, "Thanks for the ball, dad; come on, let's play
Can you teach me to throw?"
I said, "Not today, I got a lot to do."
He said, "That's okay."
And he walked away, but his smile never dimmed
And said, "I'm gonna be like him, yeah
You know I'm gonna be like him."

And the cat's in the cradle and the silver spoon
Little boy blue and the man in the moon
"When you coming home, dad?" "I don't know when
But we'll get together then
You know we'll have a good time then."

Well, he came from college just the other day
So much like a man, I just had to say
"Son, I'm proud of you. Can you sit for a while?"
He shook his head, and he said with a smile
"What I'd really like, dad, is to borrow the car keys
See you later; can I have them please?"

And the cat's in the cradle and the silver spoon
Little boy blue and the man in the moon
"When you coming home, son?" "I don't know when
But we'll get together then, dad
You know we'll have a good time then."

I've long since retired, and my son's moved away
I called him up just the other day
I said, "I'd like to see you if you don't mind."
He said, "I'd love to, dad, if I could find the time
You see, my new job's a hassle, and the kid's got the flu
But it's sure nice talking to you, dad
It's been sure nice talking to you."
And as I hung up the phone, it occurred to me
He'd grown up just like me
My boy was just like me

And the cat's in the cradle and the silver spoon
Little boy blue and the man in the moon
"When you coming home, son?" "I don't know when
But we'll get together then, dad
We're gonna have a good time then."

Ο/Η Ίζι έγραψε:

Σοβαρά τώρα, κάτι που παρατηρώ στον εαυτό μου είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχω τόση όρεξη να κάτσω να ερμηνεύσω αόριστη ποίηση. Νεότερη μου άρεσε, πλέον όχι. Ίσως έχω γίνει πιο ρηχή, δεν ξέρω. Μπορούν όμως να με συγκινήσουν κάτι πολύ απλά στιχάκια (απλοϊκά θα έλεγε κανείς) αλλά και τραγούδια που απλώς διηγούνται ιστορίες, χωρίς πολλά κρυμμένα νοήματα.

Click to expand...

Νεότερη, κάθε φορά που ασχολούμουν με την ποίηση ήταν σαν ένα ευχάριστο "παιχνίδι": μικροί γρίφοι που ενώνονται για να δώσουν μία ευρύτερη εικόνα, ένα νόημα. Τώρα βαριέμαι και δεν ντρέπομαι να το πω
Το δικό μου αγαπημένο ίσως μέσα στην απλότητά του είναι το Penny Lane των Beatles.
In Penny Lane there is a barber showing photographs
Of every head he's had the pleasure to have known
And all the people that come and go
Stop and say hello

On the corner is a banker with a motorcar
The little children laugh at him behind his back
And the banker never wears a mac
In the pouring rain, very strange

Penny Lane is in my ears and in my eyes
There beneath the blue suburban skies
I sit, and meanwhile back

In Penny Lane there is a fireman with an hourglass
And in his pocket is a portrait of the queen
He likes to keep his fire engine clean
It's a clean machine

Penny Lane is in my ears and in my eyes
A four of fish and finger pies
In summer, meanwhile back

Behind the shelter in the middle of a roundabout
The pretty nurse is selling poppies from a tray
And though she feels as if she's in a play
She is anyway

In Penny Lane the barber shaves another customer
We see the banker sitting waiting for a trim
And then the fireman rushes in
From the pouring rain, very strange

Penny lane is in my ears and in my eyes
There beneath the blue suburban skies
I sit, and meanwhile back
Penny lane is in my ears and in my eyes
There beneath the blue suburban skies
Penny Lane

Όταν ήμουν πιτσιρικάκι και το άκουγα, νόμιζα πως η Penny ήταν μία κοπέλα... Μετά έμαθα αγγλικά..

Λατρεύω τους στίχους του Penny Lane!!! (Και τη μουσική του, αλλά ένα τσακ περισσότερο τους στίχους).

Ο/Η Ίζι έγραψε:

Λατρεύω τους στίχους του Penny Lane!!! (Και τη μουσική του, αλλά ένα τσακ περισσότερο τους στίχους).

Click to expand...

Και η μουσική είναι πολύ πολύ ωραία, αλλά με τους στίχους νομίζω έχω δεθεί .
Στο μεταξύ, τώρα που το πρόσεξα, όλα τα site δίνουν
"Penny Lane is in my ears and in my eyes
A four of fish and finger pies" αλλά εγώ ακούω "full of fish and finger pies"
νομίζω έχει περισσότερο νόημα...