Συνανάγνωση: "Βίκτορ Ουγκό: Οι άθλιοι" (Ιούνιος-Αύγουστος 2016)

Μετά από ψηφοφορία η Λέσχη αποφάσισε η επόμενη συνανάγνωσή της να είναι το κλασικό αριστούργημα του Βίκτορα Ουγκό "Οι άθλιοι".

Όπως πάντα, επί πενθήμερο θα διαβάζονται κάποια κεφάλαια τα οποία θα σχολιάζονται τα σαββατοκύριακα, χωρίς να χρησημοποιούνται αποκρύψεις πλοκής. (λόγω του ότι κυκλοφορούν πολλές εκδόσεις του συγκεκριμένου βιβλίου δεν κάναμε τον χωρισμό ανά σελίδες αλλά ανά μέρη). Λόγω του μεγέθους του βιβλίου αλλά και της εποχής αποφασίσαμε να προσθέσουμε μια εβδομάδα χωρίς "ύλη" ώστε να ξεκουραστούν λίγο όσοι ακολουθούν πιστά το πρόγραμμα αλλά και να δοθεί η ευκαιρία σε όσους έμειναν πίσω τα φτάσουν τους υπόλοιπους.

ακολουθεί το σχεδιάγραμμα της ανάγνωσης:

Εβδομάδα 1: 27/6-1/7
Υλη: Μέρος Πρώτο (Φαντίνα)
Σχολιασμός: Σαββατοκύριακο 2-3/7


Εβδομάδα 2: 4/7-8/7
Υλη: Μέρος Δεύτερο (Τιτίκα)
Σχολιασμός: Σαββατοκύριακο 9-10/7

Εβδομάδα 3: 11/7-15/7
Υλη: Μέρος Τρίτο (Μάριος)
Σχολιασμός: Σαββατοκύριακο 16-17/7

Εβδομάδα 4: 18/7-24/7
Υλη: Χωρίς Ύλη
Σχολιασμός: Εφόσον δεν υπάρχει συγκεκριμένη ύλη γι'αυτήν την εβδομάδα, οι συμμετέχοντες μπορούν να σχολιάσουν κατά όλη την διάρκειά της ό,τι τους έκανε εντύπωση κατά την ανάγνωση των τριών πρώτων μερών του μυθιστορήματος. Προσοχή όμως, αν κατά την διάρκεια αυτής της εβδομάδας οι αναγνώστες προχωρήσουν στο τέταρτο κεφάλαιο, να μην το σχολιάσουν ακόμα.

Εβδομάδα 5: 25/7-29/7
Υλη: Μέρος Τέταρτο (Ειδύλλιο και εποποιία)
Σχολιασμός: Σαββατοκύριακο 30-31/7

Εβδομάδα 6: 1/8-5/8
Υλη: Μέρος Πέμπτο (Γιάννης Αγιάννης)
Σχολιασμός: Σαββατοκύριακο 6-7/8 και μετά.

σημείωση: Σε μερικές εκδόσεις το Τέταρτο Μέρος (Ειδύλλιο και Εποποιία) ίσως να έχει σπάσει σε δύο μέρη (4ο Ειδύλλιο και 5ο Εποποιία) σε αυτήν την περίπτωση την 5η εβδομάδα θα διαβαστούν τα μέρη 4 και 5 ενώ την 6η το μέρος με τον τίτλο Γιάννης Αγιάννης που πια φέρει τον αριθμό 6.

Συμμετέχουν:

Βάγγυ
Βιβλιόφιλος
Γιάννης Ξ
Γρίλος
Διχασμένη
Καλοκαίρι
Κουακέρος
Νεαρά
Χρυσόστομος

αν θέλει και κάποιος άλλος να πάρει μέρος ας το δηλώσει εδώ.

Ωραία τέλεια! Καλή αρχή να έχουμε!! ))

τέλεια
ζηλεύω

Το έχεις διαβάσει Ορφέα και δε θα ακολουθήσεις;

όχι απλα έχω άλλα στην λίστα
θέλω να το διαβάσω μια μέρα

Εγω παντως το ξεκινησα απο σημερα.

Και γω θα συμμετάσχω! ?

Καλή αρχή.

Καλή αρχή να έχουμε!! ))

Τι γινεται παιδιά πως παει η ανάγνωση? Προχωράει?

Καλημέρα! Ξεκίνησα χθες αργά κιόλας την ανάγνωση αλλά οι πρώτες 100 σελίδες έφυγαν. Ικανοποιημένη απόλυτα μέχρι στιγμής!

Μερικές άχρηστες ιστορικές πληροφορίες:

Οι Άθλιοι εκδόθηκαν το 1862, η κύρια ιστορία τους όμως εκτείνεται χρονικά από το 1815 (Μάχη του Βατερλό και αποφυλάκιση του Γιάννη Αγιάννη) ως λίγο μετά το 1832 (εξέγερση της 5-6ης Ιουνίου του 1832 και τα ακόλουθα γεγονότα). Το 1815 ο Αγιάννης αποφυλακίζεται μετά από 19 χρόνια στη φυλακή οπότε μπορούμε να πούμε ότι τελικά η ιστορία μας ξεκινά από το 1796-97, βρισκόμαστε λοιπόν στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης (Ιούλιος 1789). Το πρώτο μέρος του βιβλίου (με τον τίτλο Φαντίνα) γίνεται την περίοδο 1815-1824.

Η Γαλλία το 1789 να κυβερνάται από τον Λουδοβίκο ΙΣτ' (1774-1792), τον 5ο Γάλλο βασιλιά από την δυναστεία των Βουρβόνων (4ο Λουδοβίκο) και ήταν βυθισμένη στα χρέη αφενός λόγω της της εμπλοκής της σε πολυέξοδους πολέμους αφετέρου λόγω των κακών σοδειών της δεκαετίας του 1780. Η κυβέρνηση συντηρούσε μια εξαιρετικά πολυέξοδη αυλή και προσπάθησε να βελτιώσει τα δημοσιονομικά της αυξάνοντας την λαϊκή φορολόγηση (ενώ κλήρος και αριστοκρατία παρέμεναν αφορολόγητοι) ενώ περιστατικά σπατάλης έκαναν τον λαό (τους αστούς βασικά) επηρεασμένο από τις ιδέες του Γαλλικού διαφωτισμού να ασκούν έντονη (παράνομη) κριτική στον Λουδοβίκο και την Μαρία Αντουανέτα, αλλά και στον θεσμό της βασιλείας εν γένει. Με αφορμή της σύγκληση του συμβουλίου των γενικών τάξεων το 1789 από τον Λουδοβίκο (με αντιπροσώπους του κλήρου, των ευγενών και του λαού) με στόχο την έγκριση νέων φόρων τα πράγματα ξέφυγαν από τον έλεγχο του βασιλιά και η επανάσταση ήταν πλέον γεγονός.

Η πρώτη φάση της Γαλλικής επανάστασης κυριαρχήθηκε από τους μετριοπαθείς πρότεινε ένα είδος συνταγματικής μοναρχίας στα Βρετανικά πρότυπα. Η φάση αυτή που κράτησε το 1789-1791 οργάνωσε την νέα μορφή μοναρχίας όμως η διαθνής αντίδραση αλλά και η αποτυχία της να δώσει λύση στο επισιτιστικό πρόβλημα των κατώτερων αστικών στρωμάτων οδήγησε στην επόμενη φάση μετά τις εκλογές του 1791. Λόγω των βασιλικών παλινωδιών αλλά και της αύξησης της πολιτικής δύναμης του λαού, η βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του 1791 διχάστηκε ανάμεσα σε μετριοπαθείς (Γιρορδίνους) και ριζοσπάστες (Ιακωβίνους). Με τον βασιλιά να προσπαθεί να δραπετεύσει αποτυχημένα να δραπετεύσει από την χώρα και οι απειλές πολέμου από την Πρωσία και (κυρίως) την Αυστρία για την επαναφορά της απόλυτης μοναρχίας (σε συνεργασία με το βασιλικό ζεύγος) οδήγησαν στην κατάργηση της βασιλείας το 1792 (αν και οι φιλοβασιλικοί εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν σαν ηγέτη της Γαλλίας τον Λουδοβίκο ΙΣτ' ως την καταδίκη και την εκτέλεσή του τον Ιανουάριο του 1793).

Μετά την εκτέλεση του βασιλιά στις αρχές του 1793 αρχίζει η λεγόμενη Tρομοκρατία, η πιο διάσημη περίοδος της Γαλλικής Επανάστασης (1793-1794). Με την επανάσταση να έχει εμπλακεί σε μια σειρά από πολέμους εξωτερικούς (Πόλεμος του Πρώτου Συνασπισμού το 1792-1797) και εσωτερικούς (η αντεπανάσταση της Βανδέας) ο λαός (κυρίως οι αβράκωτοι, τα φτωχότερα εργατικά στρώματα) στράφηκε στους Ιακωβίνους οι οποίοι με το πρόσχημα της προάσπισης της δημοκρατίας από τους εσωτερικούς εχθρούς προέβησαν υπό την ηγεσία του Ροβεσπιέρου και του Σεν Ζιστ σε πάμπολλες δίκες και εκτελέσεις (υπολογίζονται μεταξύ 16.500 και 25.000) με πιο διάσημες αυτές της πρώην βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας αλλά και του μετριοπαθούς Ιακωβίνου Ζωρζ Δαντόν, του Γιρορδίνου Φίλιππου Ισότητα (δούκα της Ορλεάνης μέλους της βασιλικής οικογένειας αλλά και του ριζοσπάστη Ιακωβίνου Ζακ Εμπέρ. Τελικά το καλοκαίρι του 1794 ο Ροβασπιέρος και η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας του ανατράπηκε από μια ετερόκλητη συμμαχία αποτελούμενη από μετριοπαθείς δημοκράτες αλλά και από ακραίους Ιακωβίνους που στην εκτέλεση του Εμπέρ είδαν επιθυμία του Ροβεσπιέρου για μετριασμό της επαναστατικής ορμής της παράταξης. Οι Ροβεσπιέρος, Ζεν Ζιστ και άλλοι συνεργάτες τους εκτελέστηκαν άμεσα μετά την ανατροπή τους.

Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου περνάμε στην περίοδο του Διευθυντηρίου. Η χώρα κυβερνάται από μια επιτροπή 5 μελών που χωρίς ιδιαίτερες επαναστατικές εξάρσεις οδηγεί σε μια κάποια κανονικότητα. Αυτήν την περίοδο αρχίζει να γίνεται διάσημος ο Ναπολέοντας που σαν στρατιωτικός ηγέτης τερματίζει νικηφόρα για την Γαλλία τον πόλεμο του Πρώτου Συνασπισμού το 1797 (για να ακολουθήσει ο Πόλεμος του Δεύτερου Συνασπισμού το 1798-1802). Μια προσπάθεια για να ξαναγυρίσουν οι αβράκωτοι στην εξουσία με την Συνωμοσία των Ίσων του Γκράκχου Μπαμπέφ το 1797 καταπνίγηκε νωρίς και ο ηγέτης της εκτελέστηκε. Παράλληλα οι εσωτερικές αντιζηλίες ανάμεσα στα μέλη του διευθυντηρίου οδηγεί σε πολιτική αστάθεια πράγμα που εκμεταλλεύεται ο Ναπολέοντας ο οποίος καταλαμβάνει πραξικοπηματικά την εξουσία τον Νοέμβριο του 1799, αρχικά σαν Πρώτος Ύπατος (πρόεδρος μιας τριμελούς επιτροπής υπάτων) και μετά από δημοψήφισμα το 1804 σαν Αυτοκράτορας.

Οι φιλομοναρχικοί που δεν αναγνώριζαν την κατάργηση της μοναρχίας το 1792, μετά την εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣτ' ανακήρυξαν βασιλιά της Γαλλίας τον φυλακισμένο οκτάχρονο δελφίνο Λουδοβίκο Κάρολο με το όνομα Λουδοβίκος ΙΖ'. Ο Λουδοβίκος ΙΖ' πεθαίνει φυλακισμένος το 1795 (ένα γεγονός που γέννησε πολλές θεωρίες συνωμοσίας) και ελλείψει άλλου αρσενικού απογόνου του Λουδοβίκου του ΙΣτ', νέος (τιτουλάριος) βασιλιάς ανακηρύσσεται ο Λουδοβίκος-Στανισλάς κόμης της Προβηγκίας, ο μεγαλύτερος εν ζωή αδερφός του Λουδοβίκου ΙΣτ', ο οποίος είχε από την αρχή της επανάστασης εγκαταλείψει την Γαλλία και πλέον σαν βασιλιάς υιοθέτησε το όνομα Λουδοβίκος ΙΗ'.

Τα γεγονότα της διακυβέρνησης του Ναπολέοντα είναι λίγο πολύ γνωστά. Στο εσωτερικό της Γαλλίας υπήρξε η απαραίτητη πολιτική σταθερότητα για να εφαρμοστούν και να εμπεδωθούν κάποιες βασικές διεκδικήσεις της γαλλικής επανάστασης, όμως οι μακροχρόνιοι πόλεμοι στην Ευρώπη κόστισαν πολύ σε χρήμα και σε έμψυχο υλικό. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1800 η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει προς τους εχθρούς του Ναπολέοντα με τις στρατιωτικές επιτυχίες του να γίνονται όλο και πιο δύσκολες, ενώ άρχισαν να εμφανίζονται και οι πρώτες μεγάλες ήττες (Τραφάλγκαρ to 1805, Ισπανική Επέμβαση 1808-1814, Εισβολή στη Ρωσία 1812) με αποτέλεσμα ο Ναπολέοντας να ανατραπεί τον Νοέμβριο του 1814 και να εξοριστεί στο Ιταλικό νησί Έλβα σαν ανεξάρτητος πρίγκιπας του, ενώ ο Λουδοβίκος ΙΗ' επέστρεψε σαν πραγματικός βασιλιάς της Γαλλίας. Τον Μάρτιο του 1815 ο Ναπολέων δραπετεύει από την Έλβα και καταλαμβάνει ξανά τον Γαλλικό θρόνο ενώ ο Λουδοβίκος το σκάει στο Βέλγιο. Τα όποια όνειρα του Ναπολέοντα για επάνοδο θα τερματιστούν οριστικά τον Ιούνιο του 1815 μετά την ήττα του στο Βατερλό και την οριστική επιστροφή του Λουδοβίκου ΙΗ'.

Ο Λουδοβίκου ΙΗ' αν και εγκαινίασε την βασιλεία του μέσα σε ένα πνεύμα ρεβανσισμού σύντομα κινήθηκε σε μετριοπαθέστερες θέσεις δυσαρεστώντας τους πιο ακραίους βασιλικούς, όπως τον αδερφό του Κάρολο-Φίλιππο κόμη του Αρτουά ή τον συγγραφέα Σατωβριάνδο. Τελικά πέθανε χωρίς απογόνους το 1824 και τον διαδέχτηκε ο μικρότερος αδερφός του κόμης του Αρτουά με το όνομα Κάρολος Ι'. Ο Κάρολος θα είναι ο τελευταίος Βουρβόνος βασιλιάς της Γαλλίας.

Πραγματικά διαβάζοντάς το σκέφτομαι οτι αργησα πολυ να το διαβάσω. Πολυ πολυ καλο βιβλιο!!! Κόρτο καθόλου άχρηστες, μαθαίνουμε και το ιστορικό πλάισιο της εποχής! )

Δεν ξερω αν φταιει η μεταφραση ρε παιδιά αλλα σε καποια σημεια μου θυμιζει μελό της δεκαετιας του '50. "Η φτωχουλα κρατώντας το καλαθάκι της μπηκε στην παγωμενη καμαρούλα της". Πολύ υποκοριστικό. Λες και διαβάζω το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Ισως ακουγεται κάπως αυτό για ενα τόσο τεραστιο βιβλίο αλλά αυτό μου βγάζει. Κατα τα αλλά μεχρι στιγμής εξαιρετικό μυθιστορημα. Περισσότερες εντυπωσεις το σ/κ.

Ρε παιδιά το ξεκινήσατε τώρα και προλαβαίνετε να βγάλετε την ύλη της βδομάδας; Μωρέ μπράβο! Εγώ το έχω ξεκινήσει εδώ και βδομάδες και το παω τσουκου τσουκου. Για τώρα θα σας προλάβω σίγουρα, για τις επόμενες βδομάδες θα σχολιάσω με χρονοκαθυστερηση. :χαχαχα:

Βαγγυ πως παει η αναγνωση το τελειωσες το πρωτο μερος? Πως σου φανηκε? Δεν βλεπω δραστηριότητα απο αλλα μελη μου φαινεται τελικά μονο εμείς οι δύο το διαβάζουμε.

Το διαβάζω κι εγώ απλά μόλις χτες τελείωσα εξεταστική κι έχω μείνει λίγο πίσω, είμαι περίπου στα μισά του πρώτου βιβλίου

Και εγώ το διαβάζω αλλά κάτι η εξεταστική κάτι το αντάμωμα στη Ξάνθη και έμεινα στο 3 βιβλίο του πρώτου μέρους. Θα σας προλάβω όμως. Πάντως μου αρέσει πάρα πολύ στο χτίσιμο της ιστορίας και στις λεπτομέριες μέχρι τώρα.

Ναι, ναι το τελείωσα! Τα κατάφερα! Μου φαίνεται παρά πολύ ωραίο, πραγματικά πιστεύω ότι και πολύ άργησα να το πιάσω! Στο σημείο αυτό να δηλωσω (με ντροπή) ότι είναι από τα πρώτα κλασικά που διαβάζω. Θα μπω το βράδυ από το λάπτοπ να σχολιάσω κάτι κομμάτια που συγκράτησα, γιατί μόλις σχολασα από τη δουλειά και λέω να πάω για καμιά βουτιά. Επανέρχομαι το βραδάκι ;)

Καλησπέρα και απο μένα! Το βιβλίο μου φαίνεται εξαιρετικό και ευκολοδιάβαστο. Ε'ιναι η πρώτη φορά που κάνω σχολιασμό σε συνανάγνωση οπότε ελπίζω να τα καταφέρω!

Ξεκινώ σχολιάζοντας τα γεγονότα του Βιβλίου 1 όπου έχουμε την εισαγωγή και περιγραφή του πρώτου χαρακτήρα, του Μυριήλ. Ο Μυριήλ ήταν γόνος ευγενικής καταγωγής και είχε αφιερώσει ολόκληρη την ζωή του στην κοσμική επίδειξη ώσπου έχασε την γυναίκα του και απαρνήθηκε τα εγκόσμια. Δεν μπορεί να βγει εύκολα το συμπέρασμα εάν αυτό συνέβη λόγω αυτού του γεγονότος ή από μια συνειδητή αποστροφή του προς την μεγάλη ζωή. Οπότε βλέπουμε πως γρήγορα καταφέρνει να γίνει επίσκοπος της Ντιν και να αφιερώσει τη ζωή του και την περιουσία του στο ποίμνιο του, θυσιάζοντας παράλληλα τις δικές του ανέσεις σε σημείο που να δυσκολεύει την επιβίωσή του. Είναι υπόδειγμα ταπεινότητας και απλότητας και ο κάθε φτωχός και κατατρεγμένος ζητά την βοήθεια του την οποία προσφέρει απλόχερα. Τον χαρακτηρίζει μια απόκοσμη αγιότητα η οποία διαταράσσεται μόνο στο σημείο με τον αγριάνθρωπο δημοκράτη ερημίτη Γ. όπου ο Μυριήλ εμφανίζεται εξ αρχής προκατειλημμένος αλλά σύντομα καταφέρνει να τον συγκινήσει.
Η εκτεταμένη περιγραφή για τα αγαθοεργήματα του Μυριήλ μου έδωσε την εντύπωση πως ο Ουγκό ίσως να ήθελε να περάσει ένα έμμεσο μήνυμα στους τότε κληρικούς των οποίων οι απολαβές καθώς φαίνεται προερχόταν από την κυβέρνηση και τα εκμεταλλευόταν πλουτίζοντας ανήθικα σε βάρος του λαού.

Βιβλίο Δεύτερο – Παρουσίαση Γιάννη Αγιάννη

Τον Οκτώβριο του 1815 ένας κατάκοπος ελεεινός άνθρωπος μπαίνει στην Ντιν. Είναι ο ταλαίπωρος πρωταγωνιστής μας Γιάννης Αγιάννης ο οποίος έχοντας αποφυλακιστεί μετά από 19 χρόνια ψάχνει να βρει την τύχη του όντας πλέον ελεύθερος. Στο σημείο αυτό βλέπουμε την ακραία αδικία της τότε κοινωνίας που μαθαίνοντας πως ο ξένος είναι κατάδικος δεν του δίνουν ούτε μια μπουκιά ψωμί να φάει. Εν τέλει βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι του Μυριήλ όπου αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ο συμπονετικός χαρακτήρας του τελευταίου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η σκιαγράφηση των γεγονότων που οδήγησαν τον Αγιάννη στην φυλακή. Έκλεψε ψωμί απλά λόγω της πείνας αυτουνού και της οικογένειας του και καταδικάστηκε για 5 ολόκληρα χρόνια! Η τιμωρία φαίνεται υπερβολική αλλά δεν γνωρίζω το πνεύμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή και πόσο σκληρή μπορεί ήταν η δικαιοσύνη με κάθε είδους αδίκημα. Επίσης ενδιαφέρον έχουν και οι απόπειρες απόδρασης του Αγιάννη καθώς γίνονται ένα με 2 χρόνια πριν την νόμιμη αποφυλάκιση του και έχουν σαν αποτέλεσμα περισσότερα χρόνια φυλακής. Αυτό φανερώνει κάτι το αφελές στον χαρακτήρα του Αγιάννη καθώς και έλλειψη εξυπνάδας, κάτι το οποίο αλλάζει στην συνέχεια του βιβλίου. Ο Αγιάννης φαίνεται να ωριμάζει και να μεταλλάσσεται μετά από την γνωριμία με τον Μυριήλ και τα όσα συμβάντα ακολουθήσαν. Σταθμός σε αυτό ήταν οι κουβέντες του Μυριήλ : «Την ψυχή σου την έχεις πουλήσει σε μένα πια. Και την βγάζω από τις μαύρες ιδέες και από το σκοτάδι της καταστροφής».


Βιβλίο 3ο – Γνωριμία με την Φαντίνα
Εδώ έχουμε την περιγραφή τεσσάρων ζευγαριών, με τις κοπέλες να είναι φίλες και μοδίστρες και τους νεαρούς φοιτητές αλλά από ευκατάστατες οικογένειες. Η Φαντίνα ήταν η σοβαρότερη και πιο συνειδητοποιημένη της παρέα και για αυτό γινόταν πολλές φορές στόχος για πειράγματα. Ήταν βαθιά ερωτευμένη με τον Θολομιέ. Ένας πομπώδης και επιδειξιομανής νέος χωρίς πάντα να έχουν ουσία τα λεγόμενα του. Η παρέα όπως φαίνεται περνούσε ανέμελες στιγμές ώσπου την ημέρα που τα κορίτσια ζήτησαν μια έκπληξη τα αγόρια απάντησαν με ένα γράμμα που τις ενημέρωνε εν ολίγοις ότι καλά περάσαμε αλλά έχουμε και δουλειές. Αυτό που μου έκανε εντύπωση εδώ ήταν η αντίδραση των κοριτσιών, πλην της Φαντινας, οι οποίες το βρήκαν διασκεδαστικό. Οι κοπέλες που συναντώνται συνήθως στην κλασική λογοτεχνία της εποχής είναι ευαίσθητες και ρομαντικές και μια τέτοια απότομη εγκατάλειψη επιφέρει δράματα. Η μονή που επηρεάζεται είναι η Φαντίνα η οποία φαίνεται να έχει βαθιά αισθήματα για τον Θολομιέ και επιπλέον είναι έγκυος με το παιδί του κάτι που σιγουρά δικαιολογεί την ταραχή της. Η παρακμή της Φαντίνας ξεκινάει στο βιβλίο 4 που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα οικονομικά και έτσι αναγκάζεται να παρατήσει την κόρη της στους Θερναδιέρους κάνοντας έτσι την χειρότερη ίσως επιλογή που θα την οδηγήσει μοιραία στην σταδιακή καταστροφή της.

Θα ανεβασω τον σχολιασμο και των επομενων βιβλίων 5-8 το βραδακι.