Συγγραφείς που τους δώσαμε δεύτερη ευκαιρία και τελικά μας δικαίωσαν!

Ωραίο θέμα! Ρίχνοντας μια ματιά στο goodreads, διαπίστωσα ότι μάλλον δεν έχω δώσει ποτέ δεύτερη ευκαιρία σε συγγραφέα που με απογοήτευσε την πρώτη φορά (μεταξύ άλλων Χέμινγουέι, Κοέλιο, Ντε Σαντ).

Με το Γέρο και τη Θάλασσα. Ωραίο μήνυμα, ωραίο γράψιμο αλλά ----> Ίδρωσα να το τελειώσω.

Νικόλα, εννοεις τη μετάφραση του Μάτεση;
Ευκαιρία έδωσα στον Καμύ. Για την ακρίβεια, παρόλο που πρώτη φορά τον διαβασα σε ηλικία που δεν έπρεπε να τον διαβάσω, ξεπερασα το σοκ που μου ειχε προκαλέσει ο ξενος κι η πανουκλα.

εδιτ: Πάλι, αξιολογώ πολύ ψηλα τον γερο και το ψάρι του, όπως λές.

Τί ψυχαναγκασμούς; Αν και φοβάμαι την απάντηση γιατί θεωρώ πως ακόμα και στους ψυχαναγκασμούς μου είμαι ε χμμ μοναδικός και κάτι μου λέει πως θα μου καταρρίψεις τη θεωρία

Συνήθως όταν απορρίπτω ένα συγγραφέα δε δίνω δεύτερη ευκαιρία, αλλά ξέρω με σιγουριά πως θα αποτολμήσω κάποιο άλλο βιβλίο του Ουγκώ γιατί μου αρέσει ο τρόπος που γράφει, κάποιες φράσεις ή παράγραφοι είναι ευφυέστατες και πολύ συναισθηματικές, αλλά ομολογώ ότι κάπου στα μισά του 3ου τόμου των Αθλίων βαρέθηκα.
Επίσης, επειδή επιμείνατε για τον Camu και δε γνώριζα ότι η ‘’Καλή και η Ανάποδη’’ ήταν το πρωτόλειο έργο του και θέλω να διαβάσω κάτι ακόμα και ήδη έχω κλειδώσει στο Σίσυφο .
Πάντως ως τώρα συγγραφείς τους οποίους απέρριψα το Balzac το 2001 και τον King το 2005, επέστρεψα σε αυτούς και χάρηκα που το έκανα. Οπότε νομίζω πως έχει σημασία πότε απορρίπτουμε κάτι και ότι μια επανεξέταση ή επαλήθευση σε άλλη χρονική περίοδο, ή διαφορετική φάση της ζωής μας είναι απαραίτητη.

Θεωρώ πως σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μου θα μου ‘’μιλάνε’’ ο Stendhal κι ο Γκόρκι, άλλωστε έπεσα πάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα ενώ είχα πιάσει πάτο συναισθηματικά και επαγγελματικά, ψηλαφώντας για διέξοδο σε αστυνομικά τρίτης διαλογής. Όμως από τότε και σε άλλες περιπτώσεις, φάσεις, καταστάσεις είναι ένα απάγκιο.

Ναι αυτή ΈΛλη...

Όσο για τον Καμί τι να πω... Χαίρομαι που του έδωσες δεύτερη ευκαιρία!!
Ξέρεις ... Είναι ο αγαπημένος μου...

Ο/Η Παράδοξος έγραψε:

Τί ψυχαναγκασμούς; Αν και φοβάμαι την απάντηση γιατί θεωρώ πως ακόμα και στους ψυχαναγκασμούς μου είμαι ε χμμ μοναδικός και κάτι μου λέει πως θα μου καταρρίψεις τη θεωρία

Click to expand...

Παράδοξε ο δικός μου ψυχαναγκασμός πήγαινε στο να αφήσω βιβλίο που ξεκίνησα στην μέση...

κι εμένα, Νικόλα.
Νομιζω για χρόνια ημουν ερωτευμενη με την εικόνα του:

'Ελλη όλα κι όλα. Ο Καμύ είναι δικός μου, τον είδα πρώτη! και έχω βγάλει το γνωστό σλόγκαν που κάποτε θα γίνει μπλουζάκι. Επίσης κατα τη γνώμη μου η βουή είναι πολύ πιο δύσκολη από το Αβεσσαλώμ, αβεσσαλώμ, γι'αυτό και σημαντική μερίδα των αναγνωστών πέταξε λευκή πετσέτα ή το βαθμολόγησε με άσσους και δύο αστέρια. Κακά τα ψέματα, κάποια βιβλία πρέπει να τα διαβάσεις σε συγκεκριμένο χρόνο και με κατάλληλη ψυχολογική διάθεση. Αν είσαι κουρασμένος νοητικά ή σωματικά ή και τα δύο, πως να τελειώσεις την βουή; Να έχεις τις σκοτούρες σου, να έχεις και τον Φώκνερ με τις τσαχπινιές του και τους αναξιόπιστους αφηγητές του πάει πολύ.

Σε συγγραφείς τις περισσότερες φορές δίνω δεύτερες ευκαιρίες. Και ευτυχώς γιατί ενώ δεν με ενθουσίασε η πρώτη γνωριμία μου με τον Σάλιντζερ (ο φύλακας), η ιδανική μέρα για μπανανόψαρα (ή αλλιώς 9 ιστορίες) μπήκε στα αγαπημένα μου. Έχω πολλά παραδείγματα αλλά το πιάσατε το νόημα. Βασικά πιστεύω πως όλοι ακολουθούμε το ένστικτο μας. Για παράδειγμα ο Νικόλας μπορεί να μπούκωσε με την βουή αλλά δεν την ξαναέβαλε στο ράφι με το σκεπτικό πως ήταν άθλιο βιβλίο-φτου κακά-δεν ξαναπιάνω-Φώκνερ-ούτε-με-μανταλάκι.

Σε όσους συγγραφείς έδωσα δεύτερη ευκαιρία, πάντα ήταν σαν την πρώτη. Απογοήτευση. Θυμάμαι μερικούς: Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γιώργος Γραμματικάκης, Κενιζέ Μουράτ, Λέμονι Σνίκετ, Νίκος Χουλιαράς, Victoria Hislop (εκτός από Το Νησί που μου άρεσε), Γιάννης Ξανθούλης, Ειρένα Ιωαννίδου Αδαμίδου, Μάνος Βουράκης και πολλοί ακόμη.

Ο/Η Στιλλ ιλλ έγραψε:

Τελικά ο Καμύ ήταν νιχιλιστής ή όχι. Ο Μερσώ είναι ξεκάθαρα ένας τέτοιος άνθρωπος. Ο Καμύ όμως ??

Click to expand...

Ούτε ο Καμύ, ούτε ο Μερσώ ήταν νιχιλιστές. ;)

Σε γενικές γραμμές δίνω ,σε κάποια βιβλία ,δεύτερη και τρίτη ευκαιρία .Είναι όμως κάποια που για να τα διαβάσεις απαιτείται να προσηλωθείς σε αυτά .Συνήθως ακολουθώ τον κανόνα της 1 ώρας .Αν σε 1 ώρα ένα βιβλίο δεν με συγκινήσει ή δεν βρω κάτι το ενδιαφέρον ,το αφήνω .

Φυσικά και έχω συγγραφείς που μου αρέσουν ,αλλά ξέρω ότι δεν είναι όλα τα βιβλία τους καλά .Μ'αρέσει ο Γκομπρόβιτς αλλά βαριέμαι τον Υπερατλαντικό του ,μ'αρέσουν τα διηγήματα του Τρούμαν Καπότε αλλά όχι το Εν ψυχρώ ή το Πρόγευμα στο Τίφαννις ,δεν μου αρέσει ο Φιτζέραλντ ,με αφήνει αδιάφορο ο Χέμινγουαίη εκτός από το Ο γέρος και η θάλασσα που δεν είναι χαρακτηριστικό του .....

Τζονκαν, καπως ετσι νιωθω κι εγω για τους Γκομπροβιτς-Χεμινγουεη. Ο Γκατσμπι μου αρεσε πολυ, αλλα νομιζω ειναι υπερτιμημενος.