Γνωρίζοντας πως το διαβάζει αυτήν την στιγμή κι ο Αντέρωτας, και πως πρέπει να είμαστε κοντά κι οι δύο, κάπου στο 2ο κεφάλαιο, ξεκινώ αυτό το νήμα μπας και ψαρώσει, να τα λέμε εδώ πέρα!
))
Καταρχήν, να πω πως [δ]το βιβλίο[/δ] το έργο αυτό είναι σούπερ καλοφτιαγμένο. Δεν έχω βρει να του ψέξω ούτε λεπτομέρεια, όταν το μάτι μου γενικότερα σκαλώνει στα χίλια δυο μικρά κι ελάχιστα, στα κανονικά του. Σε αντίθεση, τα πάντα είναι πολύ προσεγμένα κι είναι φανερό πως έχει δαπανηθεί ένας τεράστιος όγκος επιμέλειας.
Η αίσθηση είναι μοναδική. Διαβάζεις ένα βιβλίο που λέγεται «Το Πλοίο του Θησέα» και μαζί δύο αναγνώστες-μελετητές που βρίσκονται σε ένα αδιάκοπο κουβεντολόι για τα όποια σχετικά και άσχετα κι έχουν γεμίσει τις σελίδες με σχόλια, υπογραμμίσεις, φωτοτυπίες, κάρτες, φωτογραφίες κτλ. Και μέσα από τις συζητήσεις τους ξεπηδάει ένα αδιόρατο (για την ώρα) μυστήριο σχετικά με τον συγγραφέα, τον μεταφραστή και το ίδιο το βιβλίο.
Όπως και να ‘χει, αν ποτέ το τελειώσω μάλλον θα μπω στον κόπο για μια παρουσίαση.
Τα υπόλοιπα προς όποιον το διαβάζει (κίνδυνος αποκαλύψεων)* :
Για την ώρα η ιστορία του SoT δεν με τραβάει ιδιαίτερα. Θέλω να πω δεν είναι λογοτεχνία που θα καθόμουν, αυτήν την στιγμή, να την διαβάσω από μόνη της. Το πλοίο, βέβαια, μου δίνει μια ευχάριστη αίσθηση Πόε κι ειδικά όταν στον Άρθουρ Γκόρντον Πιμ συναντούν ένα καράβι στο πουθενά (ένα πολύ συγκεκριμένο καράβι). Εκεί απλά τους προσπερνά, εδώ σαν να βρίσκομαι εκεί πάνω.
Κάπου συζητούν οι δυο τους εάν το SoT είναι ή δεν είναι μια ιστορία αγάπης. Πράγμα που από μόνο του την κάνει, ως έναν βαθμό, ιστορία αγάπης, αν κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα τέτοιο (πέρα από την σύντομη συνάντηση με μια άγνωστη). Όταν το διάβασα σκέφτηκα πως ίσως είναι μια τέτοια κι οι ιστορία των δύο που γράφουν στο περιθώριο.
Αντέρωτα, πιστεύεις πως ο μεταφραστής είναι ο Στράκα; Τί λέει η ψυχούλα σου;
* σπόιλερ αλέρτ, ντε))
))Καταρχήν, να πω πως [δ]το βιβλίο[/δ] το έργο αυτό είναι σούπερ καλοφτιαγμένο. Δεν έχω βρει να του ψέξω ούτε λεπτομέρεια, όταν το μάτι μου γενικότερα σκαλώνει στα χίλια δυο μικρά κι ελάχιστα, στα κανονικά του. Σε αντίθεση, τα πάντα είναι πολύ προσεγμένα κι είναι φανερό πως έχει δαπανηθεί ένας τεράστιος όγκος επιμέλειας.
Η αίσθηση είναι μοναδική. Διαβάζεις ένα βιβλίο που λέγεται «Το Πλοίο του Θησέα» και μαζί δύο αναγνώστες-μελετητές που βρίσκονται σε ένα αδιάκοπο κουβεντολόι για τα όποια σχετικά και άσχετα κι έχουν γεμίσει τις σελίδες με σχόλια, υπογραμμίσεις, φωτοτυπίες, κάρτες, φωτογραφίες κτλ. Και μέσα από τις συζητήσεις τους ξεπηδάει ένα αδιόρατο (για την ώρα) μυστήριο σχετικά με τον συγγραφέα, τον μεταφραστή και το ίδιο το βιβλίο.
Όπως και να ‘χει, αν ποτέ το τελειώσω μάλλον θα μπω στον κόπο για μια παρουσίαση.
Τα υπόλοιπα προς όποιον το διαβάζει (κίνδυνος αποκαλύψεων)* :
Για την ώρα η ιστορία του SoT δεν με τραβάει ιδιαίτερα. Θέλω να πω δεν είναι λογοτεχνία που θα καθόμουν, αυτήν την στιγμή, να την διαβάσω από μόνη της. Το πλοίο, βέβαια, μου δίνει μια ευχάριστη αίσθηση Πόε κι ειδικά όταν στον Άρθουρ Γκόρντον Πιμ συναντούν ένα καράβι στο πουθενά (ένα πολύ συγκεκριμένο καράβι). Εκεί απλά τους προσπερνά, εδώ σαν να βρίσκομαι εκεί πάνω.
Κάπου συζητούν οι δυο τους εάν το SoT είναι ή δεν είναι μια ιστορία αγάπης. Πράγμα που από μόνο του την κάνει, ως έναν βαθμό, ιστορία αγάπης, αν κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα τέτοιο (πέρα από την σύντομη συνάντηση με μια άγνωστη). Όταν το διάβασα σκέφτηκα πως ίσως είναι μια τέτοια κι οι ιστορία των δύο που γράφουν στο περιθώριο.
Αντέρωτα, πιστεύεις πως ο μεταφραστής είναι ο Στράκα; Τί λέει η ψυχούλα σου;
* σπόιλερ αλέρτ, ντε
))
)
